Category Archives: Κείμενα

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ 9 ΤΟΥΡΚΟΥΣ ΑΓΩΝΙΣΤΕΣ

ΝΑ ΣΠΑΣΕΙ ΤΩΡΑ Η ΑΠΟΜΟΝΩΣΗ ΠΟΥ ΤΟΥΣ ΕΧΕΙ ΕΠΙΒΛΗΘΕΙ

Στις 28 Νοεμβρίου, λίγες μέρες πριν την επίσκεψη του Τούρκου προέδρου Τ. Ερντογάν στην Αθήνα, η αντιτρομοκρατική υπηρεσία πραγματοποίησε συντονισμένη επιχείρηση σε δύο σπίτια στο Ν. Κόσμο και σε ένα στην Καλλιθέα, και προχώρησε στη σύλληψη 9 Τούρκων και Κούρδων αγωνιστών-πολιτικών προσφύγων. Κατά την σύλληψή τους ξυλοκοπήθηκαν άγρια και, αφού οδηγήθηκαν στη ΓΑΔΑ, βασανίστηκαν από τους αστυνομικούς της αντιτρομοκρατικής υπηρεσίας για αρκετές ώρες.

Τα μη επιλήψιμα στοιχεία που προέκυψαν από τις έρευνες θα αφήσουν πολύ γρήγορα έκθετα τα συντονισμένα και καθ’ υπόδειξη σενάρια των καθεστωτικών μέσων ενημέρωσης, που μιλούσαν για χτύπημα που απετράπη και στόχο είχε τον Τούρκο πρόεδρο.

Την επόμενη μέρα, στα δικαστήρια της Σχ. Ευελπίδων, με εμφανή τα σημάδια από τα βασανιστήρια που είχαν υποστεί αλλά και με τα κεφάλια σηκωμένα ψηλά, φωνάζοντας συνθήματα, οδηγήθηκαν στον εισαγγελέα για να απολογηθούν. Αρνήθηκαν όλες τις αποδιδόμενες κατηγορίες και, αφού κρίθηκαν προφυλακιστέοι, διασκορπίστηκαν εντελώς εκδικητικά σε οκτώ διαφορετικές φυλακές, προφανώς σε μια προσπάθεια να τους κάμψουν το ηθικό και να δυσκολέψουν την επικοινωνία μεταξύ τους.

Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία πως οι συγκεκριμένες συλλήψεις αποτελούν δώρο της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ στο φασιστικό καθεστώς του Ερντογάν. Η παραγωγή ψευδών σεναρίων από τα καθεστωτικά ΜΜΕ, που έκαναν λόγο για υποτιθέμενο χτύπημα, αποτελεί ουσιαστικά προσπάθεια αναβάθμισης του ίδιου δώρου.

Η συγκυβέρνηση δεν κάνει άλλο από το να συνεχίζει τις τακτικές επιλογές του προκατόχου της, Σαμαρά, υπηρετώντας πιστά το δόγμα για την παγκόσμια τάξη και ασφάλεια. Στοχεύει κατασταλτικά σε κάθε μορφή οργανωμένης αντίστασης που θέτει υπό αμφισβήτηση το μονοπώλιο της βίας του κεφαλαίου και της αστικής τάξης, ενώ, ταυτόχρονα, επιδιώκει να ισχυροποιηθεί διαπραγματευτικά στο τραπέζι της εξωτερικής της πολιτικής. Δεν είναι καθόλου τυχαίο άλλωστε πως η επαναστατική οργάνωση DHKPC συμπεριλήφθηκε στη λίστα των οργανώσεων που χαρακτηρίζονται ως τρομοκρατικές, επί των ημερών διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ.

Οι στοχοποιήσεις και οι διώξεις των Τούρκων και Κούρδων αγωνιστών, οι καταχρηστικές κατά παραγγελία προφυλακίσεις τους, οι εγκληματικές αποφάσεις έκδοσης και παράδοσης τους, η στοχοποίηση αυτών και των οικογενειών τους με τη δημοσιοποίηση των στοιχείων τους, μπορεί σαν πρακτικές να απέχουν παρασάγγας από τις αξίες και τις θέσεις της αριστεράς, εντάσσονται όμως και εναρμονίζονται απόλυτα με τις πολιτικές της αστικής τάξης που προασπίζεται τα συμφέροντα της, είτε με την απόλυτη καταστολή μέσω φασιστικών καθεστώτων, είτε μέσω των νόμων της αστικής δημοκρατίας.

Στις 22 Ιανουαρίου, σε μια συντονισμένη επιχείρηση στις φυλακές όπου κρατούνται οι αγωνιστές, τους απέσπασαν, παρά τη θέλησή τους και με βίαιο τρόπο, δείγμα γενετικού υλικού, με την ανοχή, και μάλιστα σε κάποιες περιπτώσεις, με την συνδρομή της υπηρεσίας.

Παρόλο που το τμήμα της ΔΑΕΕΒ που είναι επιφορτισμένο με τη λεγόμενη εξωτερική τρομοκρατία, είναι διαφορετικό απ’ αυτό που ασχολείται με την καταστολή των εγχώριων αριστερών και αναρχικών οργανώσεων, οι μέθοδοι και οι τακτικές που ακολουθούν είναι ίδιες. Ανώνυμα τηλεφωνήματα και πηγές που δεν κατονομάζονται αποτελούν την κάλυψη για τις στημένες σκευωρίες, που οδηγούν στις μεγάλες επιτυχίες της εν λόγω υπηρεσίας. Έτσι, και στην περίπτωση της συγκεκριμένης επιχείρησης, η πρωτογενής πληροφορία που οδήγησε στις συλλήψεις των συγκεκριμένων ατόμων είναι ένα ανώνυμο τηλεφώνημα.

Η αντιτρομοκρατική υπηρεσία αποτελεί ουσιαστικά μια υπηρεσία “πασπαρτού”. Δεν λειτουργεί μονάχα σαν εργαλείο της εκάστοτε κυβέρνησης για τις προεκλογικές της ανάγκες, αλλά λειτουργεί και ως εργαλείο εξωτερικής της πολιτικής και διπλωματικών σχεδιασμών.

Οι 9 αγωνιστές δεν είναι μόνοι τους και η αλληλεγγύη μας, τόσο εντός όσο και εκτός των τειχών, οφείλει να θεωρείται δεδομένη. Η έμπρακτη αλληλεγγύη προς αυτούς αποτελεί ουσιαστικά μέρος του ίδιου του αγώνα ενάντια στον φασισμό και τον ιμπεριαλισμό. Η παρουσία αρκετών Τούρκων και Κούρδων αγωνιστών της επαναστατικής αριστεράς σε δράσεις και εκδηλώσεις του αναρχικού κινήματος τα τελευταία χρόνια πιστοποιεί την αμφίδρομη αυτή σχέση και κεφαλαιοποιείται στο κοινό μέτωπο αγώνα για την απελευθέρωση από τα δεσμά του κεφαλαίου και της αστικής τάξης .

Στις 30 Ιανουαρίου ξεκίνησε να εκδικάζεται στο Εφετείο Αθηνών η υπόθεση για την έκδοση δύο εκ των συλληφθέντων (S.N. OZPALAT, MEHMET DOGAN) και θα ολοκληρωθεί τις επόμενες ημέρες.

Στις 8 Μαρτίου, ο HALIL DENIR, επίσης συλληφθέντας, θα οδηγηθεί στην Μυτιλήνη προκειμένου να δικαστεί για την υπόθεση που σχετίζεται με τον εντοπισμό οπλισμού από τις αρχές σε φουσκωτό σκάφος στις 30-7-13 στη Χίο. Τότε είχε πραγματοποιηθεί μεγάλη κατασταλτική επιχείρηση σε Αθήνα, Χίο, Κόρινθο, Λουτράκι, Θεσ/νίκη, ενώ είχε γίνει και έφοδος στα γραφεία της επιτροπής αλληλεγγύης πολιτικών προσφύγων της οδού Τζαβέλα στα Εξάρχεια.

Οι εννιά συλληφθέντες έχουν καταθέσει αίτημα στο Υπουργείο Δικαιοσύνης, με το οποίο ζητάνε τη μεταγωγή και των εννιά αγωνιστών στις φυλακές Κορυδαλλού, ώστε να καταστεί εφικτή η επικοινωνία τους τόσο με τους δικηγόρους, όσο και μεταξύ τους. Είναι αίτημα μείζονος σημασίας και είναι απαραίτητη η προώθησή του με κάθε τρόπο.

Κώστας Σακκάς

Ένα εφετείο που δικάζει μια σειρά επιλογών του αναρχικού αγώνα

Στις 26 Ιανουαρίου, στη δικαστική αίθουσα των φυλακών Κορυδαλλού, συνεχίστηκε το εφετείο, το οποίο δικάζει μια σειρά υποθέσεων που περικλείουν μια πληθώρα επιλογών του αναρχικού αγώνα, όπως οι απαλλοτριώσεις τραπεζών, οι εμπρηστικές επιθέσεις, η ενεργή υπεράσπιση της φυγοδικίας και η αλληλεγγύη σε καταζητούμενους συντρόφους.

Στο συγκεκριμένο δικαστήριο βρίσκονται κατηγορούμενοι εκτός από ‘μένα οι σύντροφοι μου Γιάννης Μιχαηλίδης, Δημήτρης Πολίτης, Αργύρης Ντάλιος καθώς και το μέλος της ΣΠΦ Γεράσιμος Τσάκαλος.

Η απόφαση του πρωτόδικου δικαστηρίου, με πρόεδρο τον Γκανιάτσο, αποτέλεσε ένα πραγματικό μνημείο μεροληψίας και εκδικητικότητας με εξοντωτικές ποινές και εφαρμογή νέων κατασταλτικών αλχημειών σε βάρος μας.

Συγκεκριμένα, ενώ έχουμε αθωωθεί αμετάκλητα σε όλα τα δικαστήρια για τον 187Α, αυτό το δικαστήριο μας καταδίκασε όλους ως “ατομικούς τρομοκράτες” μια καινούρια κατασταλτική καινοτομία, που αποτελεί ένα νομικό παραθυράκι εντός του 187Α και αφορά ουσιαστικά τους λεγόμενους “μοναχικούς λύκους”, όπως έχουν ονομαστεί από τα Μ.Μ.Ε. Έτσι λοιπόν, μπορεί να έχουμε αθωωθεί αμετάκλητα για την συμμετοχή μας στην ΣΠΦ και τον 187Α, όπως είχαμε κατηγορηθεί εξ’ αρχής, όμως, με μια απόφαση που αποπνέει κρατικό ρεβανσισμό, καταδικαστήκαμε με βάση ένα άρθρο του 187Α που λέει ότι όποιος διαπράττει τρομοκρατικές πράξεις χωρίς να είναι μέλος κάποιας τρομοκρατικής οργάνωσης μπορεί να καταδικαστεί ως “ατομικός τρομοκράτης”.

Έτσι λοιπόν, το συγκεκριμένο άρθρο αποτέλεσε το νομικό όχημα του πρωτόδικου δικαστηρίου για να μας καταδικάσει σε εξοντωτικές ποινές και παράλληλα να διαμορφώσει και ένα νέο πεδίο εφαρμογής του 187Α στις πολιτικές δίκες. Η αθώωση κάποιου κατηγορούμενου για την συμμετοχή του σε οποιαδήποτε οργάνωση δεν σημαίνει σε καμία περίπτωση και την εν τέλει απαλλαγή του από το ασφυκτικό νομικό πλαίσιο του 187Α στις κατηγορίες που τον βαραίνουν.

Με αυτό το φασιστικό σκεπτικό, οποιαδήποτε παράνομη αναρχική δράση, ακόμα και αν είναι μεμονωμένη, μπορεί να ενταχθεί κάτω από την ομπρέλα του 187Α χωρίς να χρειάζεται η οποιαδήποτε απόδειξη για την ύπαρξη κάποιας οργάνωσης.

Αυτός δεν ήταν ο μοναδικός παραλογισμός στην απόφαση του πρωτόδικου δικαστηρίου. Μια σακούλα φυσίγγια και τριάντα σφαίρες που βρέθηκαν στο σπίτι το δικό μου και του Δημήτρη μετατράπηκαν σε διακεκριμένη κατοχή πυρομαχικών με σκοπό των εφοδιασμό ένοπλων ομάδων και έτσι όλοι μας καταδικαστήκαμε σε 10 χρόνια κάθειρξη μόνο για αυτή την κατηγορία.

Θα μπορούσα να γράψω πολλά για τους πραγματικά πρωτοφανής νομικούς παραλογισμούς του συγκεκριμένου δικαστηρίου όμως θα αρκεστώ σε αυτά καθώς θα συμπληρωθούν και από τις αντίστοιχες δημόσιες ενημερώσεις.

Φτάνοντας στο σήμερα, καταλήγουμε στην εισαγγελική πρόταση του εφετείου. Μια πρόταση που, ουσιαστικά, επικυρώνει στο ακέραιο την πρωτόδικη απόφαση προτείνοντας ουσιαστικά να μείνουν οι ποινές μας ως έχουν. Με μια ακροδεξιά ρητορική η εισαγγελέας Αποστολάκη, γνωστή θρησκόληπτη με ακροδεξιές απόψεις στους δικαστικούς κύκλους, δήλωσε ότι οι εμπρηστικές επιθέσεις αποτελούν αναβαθμισμένης μορφής τρομοκρατία, ότι εμπίπτουμε στην κατηγορία των “μοναχικών λύκων”, ότι μια σακούλα φυσίγγια και μερικές σφαίρες αποτελούν μεγάλες ποσότητες πυρομαχικών που θα εφοδίαζαν ένοπλες ομάδες. Επί λέξει, μέσα στο αντιαναρχικό παραλήρημά της, είπε “τι άλλο θα μπορούσαν να ήταν όλες αυτές οι πράξεις εκτός από τρομοκρατικές εφόσον οι κατηγορούμενοι δηλώνουν αναρχικοί”. Μια αποστροφή του λόγου της που αποδεικνύει ότι η πολιτική μας ταυτότητα είναι επαρκές αποδεικτικό στοιχείο για την καταδίκη μας με βάση τον 187Α.

Έχει επίσης μια αξία να τονιστεί ότι το συγκεκριμένο εφετείο, εκτός από την αυτοτελή πολιτική του σημασία, έχει και πρακτική γιατί, σε περίπτωση που οι ποινές μειωθούν, ορισμένοι από μας είναι πιθανό να αποφυλακιστούν.

Και αυτό μάλλον δεν έχει περάσει αδιάφορο από την έδρα του συγκεκριμένου δικαστηρίου. Σε περίπτωση λοιπόν που επικυρωθεί η πρωτόδικη απόφαση θα δημιουργηθούν ορισμένες πολύ αρνητικές παρακαταθήκες. Αρχικά οι εμπρηστικές επιθέσεις θα μονιμοποιηθούν ως κατηγορία με βάση τον 187Α κάτι το οποίο δεν συνέβαινε παλιότερα με όσους συντρόφους είχαν κατηγορηθεί για εμπρησμούς. Εν συνεχεία, θα παγιωθεί μια ασφυκτική συνθήκη, όπου, ακόμα και αλλεπάλληλες δικαστικές αθωώσεις από τον 187Α, δεν αρκούν για να απαλλαγείς οριστικά από αυτόν, ενώ, πλέον, ανοίγει μια μεγάλη γκάμα μελλοντικών νέων διώξεων με πιθανούς “ατομικούς τρομοκράτες”. Ασήμαντες πλημμεληματικές κατηγορίες διογκώνονται και παρουσιάζονται παραμορφωμένες μέσα από τα στόματα δικαστών, με μια ρητορική που παραπέμπει περισσότερο σε ρεπορτάζ της Μίνας Καραμήτρου. Ενώ παρατείνεται ο χρόνος παραμονής μας μέσα στις φυλακές, για όσους από μας μπορούσαν να αποφυλακιστούν.

Εν ολίγοις, η απόφαση του συγκεκριμένου εφετείου αποτελεί έναν ακόμα σταθμό σε αντίστοιχες πολιτικές δίκες που θα επηρεάσει και θα καθορίσει, εκτός από το δικό μας μέλλον, και τους μελλοντικούς κατασταλτικούς σχεδιασμούς του κράτους σε βάρος των αναρχικών.

Η αλληλεγγύη είναι όμορφη όταν ταξιδεύει ανάμεσα σε επικίνδυνες λέξεις και γενναίες πράξεις, ανάμεσα σε ό,τι δίνει ζωή και υπόσταση στην αναρχία, συνεχίζοντας τον αέναο αγώνα της ελευθερίας, που μάχεται να κερδίσει έδαφος στα μητροπολιτικά κάτεργα της μαζικής υποτέλειας που στήνει ο καπιταλισμός.

Ο καθένας από το μετερίζι του ας βάλει το δικό του λιθαράκι για την ατομική και συλλογική απελευθέρωση. Για την ημέρα που θα είμαστε όλοι ελεύθεροι.

Ρωμανός Νίκος

Οι ιστορικές μεταμορφώσεις της φυλακής

Η  φυλακή αποτελώντας βασικό πυλώνα του ποινικού δικαιικού συστήματος έχει ξεκάθαρα τιμωρητικό και εκδικητικό χαρακτήρα. Ιστορικά, η γέννηση της φυλακής συμπίπτει χρονικά με την γέννηση της νεωτερικής καπιταλιστικής κοινωνίας.

Στο Βυζάντιο δεν υπήρχαν ποινές όπως αυτή της φυλάκισης, την θέση της οποίας έπαιρναν διάφορες μορφές καταναγκαστικών έργων και εξορίας. Τα καταναγκαστικά έργα διακρίνονταν σε εξόρυξη μεταλλεύματος και επεξεργασία μετάλλου. Κατά τον 2ο αιώνα, όμως  λόγω της εδαφικής και στρατιωτικής συρρίκνωσης της βυζαντινής αυτοκρατορίας, λόγω του περιορισμού των δυνατοτήτων επιλογής τόπων για εξορία, καθιερώνεται για πρώτη φορά το 1166 η ποινή της ισόβιας κάθειρξης για την κατηγορία της ανθρωποκτονίας εκ προθέσεως με διάταξη του Μ. Κομνηνού. Σε εκείνη την περίοδο τα μοναστήρια υποκαθιστούν τον ρόλο των φυλακών. Σε αυτά κατέληγαν άτομα που έχουν διαπράξει αδικήματα σχετικά με την οικογένεια και την γενετήσια ζωή. Παράλληλα με τη φυλάκιση, ένα μεγάλο μέρος της περιουσίας των κρατουμένων περνάει στο ίδρυμα (μοναστήρια) που εκτίουν την ποινή τους.

Στις ελεύθερες μεσαιωνικές πόλεις, οι οποίες ήταν απόρροια των εξεγέρσεων του 10ου και 11ου αιώνα τόσο κατά της εκκλησίας, όσο και κατά των φεουδαρχών στην Δυτική Ευρώπη, συναντάμε ως μέθοδο επίλυσης των διαφορών την διαιτησία. Ως διαιτησία ορίζεται η αμοιβαία συναινετική προσφυγή των αντιμαχόμενων πλευρών στις διάφορες βαθμίδες της συντεχνίας ή των Δήμων και οι επιβαλλόμενες ποινές είχαν την μορφή χρηματικών αποζημιώσεων.

Μετά την εκ νέου υποδούλωση των ελεύθερων πόλεων και υπαίθρων από την φεουδαρχία και την παπική εξουσία, μέχρι δηλαδή τον 16ο αιώνα, η απονομή της δικαιοσύνης γίνεται από ιερείς και άρχοντες. Η συγκεκριμένη δικαιοδοσία, πέρα από το κύρος και την δύναμη που προσέδιδε, αποτελούσε σημαντική πηγή εσόδων μέσω της θέσπισης προστίμων, δημεύσεων και κατασχέσεων και κάθε είδους πληρωμής, πέρα από την τότε θεσπισμένη φεουδαρχική πρόσοδο. Τα στρατιωτικά σώματα των αρχόντων εφάρμοζαν τις επιβαλλόμενες ποινές και σαφώς ήταν υπεύθυνα για την καταστολή των εξεγέρσεων που ξεσπούσαν από τις υποδουλωμένες πόλεις και τα χωριά. Ο μηχανισμός της συγκεντροποιημένης δικαστικής εξουσίας και οι ένοπλες δυνάμεις θα αποτελέσουν την εμβρυακή μορφή και το θεμέλιο στήριξης του κράτους.

Η τάξη των ευγενών, που αποτελούσαν την αγγλική αριστοκρατία, έκανε ληστρικές απαλλοτριώσεις και περιφράξεις των κοινοτικών γαιών της υπαίθρου ή και των ιδιωτικών περιουσιακών στοιχείων των μικρών αγροτών, έχοντας ως αποτέλεσμα την μετατροπή των καλλιεργούμενων εκτάσεων σε τεράστια βοσκοτόπια για τα ζώα τους. Η δέσμευση από τους γαιοκτήμονες της Αγγλίας της κοινής αγροτικής γης, είχε σαν αποτέλεσμα το διωγμό των αγροτικών πληθυσμών και τη διάλυση των κοινοτήτων τους (νόμοι για τις περιφράξεις). Μέσα από αυτή τη μακροχρόνια διαδικασία που προσέκρουε συνεχώς στις αντιστάσεις των κατοίκων των αγροτικών περιοχών, οι τελευταίοι αποσπάστηκαν με τη βία τόσο από τα μέσα για την επιβίωσή τους, όσο και από τις κοινωνικές σχέσεις που δομούσαν την κοινότητά τους. Ξεριζωμένοι κατά αυτό τον τρόπο, συνέρρευσαν στις πόλεις, όπου προσπαθούσαν να επιβιώσουν είτε περιπλανώμενοι και κινούμενοι στα πλαίσια της παρανομίας, είτε «ελεύθεροι» πια να πουλάνε το μόνο που τους είχε απομείνει: την εργατική τους δύναμη.

Στα τέλη του 17ου αιώνα ιδρύονται άσυλα όπου μένουν εγκαταλελειμμένα παιδιά στην Φλωρεντία, όπου το 1703 θα μετατραπούν σε «σωφρονιστικά ιδρύματα». Έκτοτε εγκαινιάζεται η κατασκευή των ασύλων-φυλακών για τα παιδιά που αντιμετωπίζουν προβλήματα όπως νοητικά. Παράλληλα, υπάρχουν τα ψυχιατρικά ιδρύματα, τα οποία από τα μέσα του 16ου αιώνα και μέχρι σήμερα, αποτελούν το πλέον γνωστό «σωφρονιστικό» μέτρο εγκλεισμού και εξουδετέρωσης του καθεστωτικού αντιπάλου. Σύμφωνα με αυτό τον τρόπο στέρησης της ελευθερίας, ο υπήκοος που στρέφεται κατά του απόλυτου άρχοντα του, του τσάρου, δεν είναι απλώς εγκληματίας, αλλά και «προβληματικός» στο μυαλό.

Βρισκόμαστε πλέον στις γιγαντωμένες βιομηχανικές πόλεις του 18ου και 19ου αιώνα με τα βασανιστήρια, τους ακρωτηριασμούς, την εκτόπιση, τη δήμευση της περιουσίας, δηλαδή τις κυρίαρχες μορφές τιμωρίας κατά τη διάρκεια του Μεσαίωνα στην Ευρώπη να μην έχουν πλέον καμία θέση λόγω της επικρατούσας πολιτικής και οικονομικής κατάστασης. Σε μια οικονομία δηλαδή δουλείας, ρόλος των κολαστικών μηχανισμών είναι να προσκομίσουν ένα συμπλήρωμα από εργατικά χέρια και να διαμορφώσουν μια «αστική» δουλεία παράλληλη με εκείνη που εξασφαλίζεται από τους πολέμους ή από το εμπόριο. Στη φεουδαρχία και σε μια εποχή όπου ελάχιστη είναι η νομισματική και η παραγωγική ανάπτυξη, έχουμε μια απότομη αύξηση των σωματικών τιμωριών – στις περισσότερες περιπτώσεις το σώμα είναι το μόνο προσιτό αγαθό. Η φυλακή εμφανίζεται με την εξέλιξη της εμπορικής οικονομίας, καθώς το βιομηχανικό σύστημα απαιτεί μια ελεύθερη αγορά εργασίας, το ποσοστό της καταναγκαστικής εργασίας μειώνεται στους κολαστικούς μηχανισμούς κατά το 19ο αιώνα και τη θέση της παίρνει η κάθειρξη με αναμορφωτικό σκοπό.» [Rusche και Kirchheimer].

Κατά τον Φουκώ, η γέννηση της φυλακής και η χρησιμοποίηση της σαν μέσο τιμωρίας σηματοδοτεί την μετάβαση από τον πολιτισμό του θεάματος στον πολιτισμό της επιτήρησης. Η τιμωρία ως μια πιο συγκαλυμμένη πλευρά της ποινικής δικαιοσύνης, επιβάλλεται σε περιορισμένους χώρους, δεν έχει επαφή με εξωτερικούς χώρους και δεν διακόπτεται, παρά μόνο όταν το έργο της έχει ολοκληρωθεί ολότελα, αποτελεί δηλαδή ακατάπαυστη πειθαρχία και για αυτό η επιβολή της πάνω στο άτομο είναι αδιάλειπτη. Όσο η εξουσία προσωποποιούταν στον βασιλιά ή τον μονάρχη, αποτελούσε και το κεντρικό πρόσωπο. Με την ανάδειξη της ελευθερίας ως υπέρτατο αγαθό, την εποχή του Διαφωτισμού, η τιμωρία έκανε στροφή γύρω από την σπουδαιότητα της ελευθερίας. Βασίζεται, δηλαδή πλέον, στην απλή μορφή της στέρησης της ελευθερίας εξισώνοντας την αξία της απώλειας της το ίδιο σημαντική με την αναγνώριση της.

Σ.Δ

Από το Μνημόσυνο για τα “θύματα της τρομοκρατίας” στο όραμα του Κ. Μητσοτάκη

Στις 21 Ιανουαρίου τελέστηκε στην Αθήνα το ετήσιο μνημόσυνο για τα «θύματα της τρομοκρατίας» από το «Σύλλογο Αλληλεγγύης για τα θύματα της τρομοκρατίας Θάνος Αξαρλιάν». Με αφορμή αυτό ο Κ. Μητσοτάκης έδωσε συνέντευξη στην ανεπίσημη εκπρόσωπο τύπου της ΕΛΑΣ την αυτοαποκαλούμενη δημοσιογράφο Μίνα Καραμήτρου. Πριν προχωρήσουμε στην ουσία της συνέντευξης και τα όσα είπα ο Κ. Μητσοτάκης δεν μπορούμε να μην αναφερθούμε στο ρόλο που έχει παίξει και παίζει ο «σύλλογος αλληλεγγύης για τα θύματα της τρομοκρατίας Θάνος Αξαρλιάν», όπου επί της ουσίας το αθώο θύμα μιας άτυχης ενέργειας της Ε.Ο. 17Ν χρησιμοποιείται ως κολυμπήθρα του Σιλωάμ, προκειμένου να απενοχοποιήσουν και να ξεπλύνουν όσους βρέθηκαν στο στόχαστρο της οργάνωσης. παράλληλα στόχος είναι να αποπολιτικοποιήσουν την δράση και τις ενέργειες της οργάνωσης, αφού πρόκειται για «κοινούς πορωμένους εγκληματίες». Καταρχήν είναι προσβλητικό για την μνήμη του Αξαρλιάν να τον ταυτίζουν με καθάρματα όπως ο σταθμάρχης της CIA Γουέλς, ο βασανιστής Μάλλιος, ο Αμερικανός διπλωμάτης Τσάντες, ο βιομήχανος Μποδοσάκης – Αθανασιάδης κλπ. Δεν θα μπορούσαμε ποτέ να φανταστούμε να υπάρχει σύλλογος στο όνομα του Μάλλιου ή του Γουέλς και κομμάτια της ελληνικής κοινωνίας να ευαισθητοποιούνται γύρω από αυτό.

Βέβαια, η οικογένεια Μητσοτάκη είναι συνηθισμένη να αντλεί πολιτική υπεραξία γύρω από τα «θύματα της τρομοκρατίας». Εδώ, η αδερφή του Κ. Μητσοτάκη, Ντόρα Μπακογιάννη έχτισε την πολιτική της καριέρα εκμεταλλευόμενη στο έπακρο την εκτέλεση του συζύγου της και δεν ήταν η μόνη από την φαμίλια. Η οικογένεια Μητσοτάκη, σε αγαστή συνεργασία με τις πρεσβείες των ΗΠΑ και της Αγγλίας, βρίσκετε στην πρώτη γραμμή ενός βρώμικου πολέμου απέναντι στις ένοπλες επαναστατικές οργανώσεις, στα μέλη τους, στους πολιτικούς κρατούμενους, στα πιο μαχητικά κομμάτια του επαναστατικού κινήματος. Θέλει περίσσιο θράσος να μιλάνε για «θύματα τρομοκρατίας» αυτοί που ευθύνονται για την σημερινή κοινωνική εξαθλίωση, για τις αυτοκτονίες, τους άστεγους, για την κατάσταση που έχουν περιέλθει εκατομμύρια εργαζόμενοι και συνταξιούχοι.

Ως προς την ουσία της συνέντευξης, ο Κ. Μητσοτάκης για άλλη μια φορά εξέφρασε την έντονη δυσαρέσκειά του για την 48ωρη άδεια που πήρε ο Δ. Κουφοντίνας. Ενόψει και της αίτησης του για νέα άδεια, αναφέρθηκε αναλυτικά στο όραμα του ως προς το πώς αντιλαμβάνεται το δόγμα νόμου και τάξης που θα ήθελε να υλοποιήσει αν αναλάβει ποτέ την πρωθυπουργία της χώρας. Ειδικά για την αντιμετώπιση των πολιτικών κρατουμένων, εξήγγειλε την επαναφορά των φυλακών υψίστης ασφαλείας τύπου Γ και την περιστολή του όποιου δικαιώματος έχει κατακτηθεί από τους πολιτικούς κρατούμενους. Το δικαίωμα των αδειών, των επισκεπτηρίων, της επικοινωνίας με τον έξω κόσμο, της συγγραφής κειμένων ή βιβλίων είναι υπο κατάργηση σύμφωνα με τον Μητσοτάκη. Εξαιρέσεις ονειρεύεται και για αποφυλακίσεις, όπου ανάμεσα στα άλλα, τις συνδέει και με την απαίτηση για δημόσιες δηλώσεις μετάνοιας που πρέπει να γίνουν από την πλευρά των πολιτικών κρατουμένων, εμπνεόμενος από την εμφυλιακή και μετεμφυλιακή στρατηγική του κράτους στο να εξοντώσει πολιτικά και φυσικά τον εσωτερικό εχθρό. Με την έννοια του εσωτερικού εχθρού ο Κ. Μητσοτάκης και η ΝΔ βλέπουν όσους αγωνίζονται ξεπερνώντας τα επιτρεπτά όρια της αστικής νομιμότητας.

Στην ίδια συνέντευξη εκτενή αναφορά έγινε στο «άβατο» των Εξαρχείων, όπου σε μία προσπάθεια να εγείρει τα συντηρητικά αντανακλαστικά της κοινωνίας για άλλη μια φορά αναφέρθηκε στη μηδαμινή απόσταση που χωρίζει την όποια συγκρουσιακή πρακτική από την ένοπλη πάλη, όπως χαρακτηριστικά είπε «δεν απέχει πολύ μια μολότοφ από ένα καλάσνικοφ».

Σύμφωνα, λοιπόν, με τον Κ. Μητσοτάκη όποιος αντιστέκεται στις επιλογές του κράτους και του κεφαλαίου είναι εν δυνάμει «τρομοκράτης» και θα πρέπει να κατασταλεί με κάθε μέσο. Γι΄αυτό και ο Κουφοντίνας δεν πρέπει να ξαναπάρει άδεια, δεν πρέπει να αποφυλακιστεί κάτι που θα έπρεπε να είχε προβλέψει ο νομοθέτης για κάτι τέτοιους «τύπους» ειδικά αν δεν κάνουν δηλώσεις μετάνοιας, γράφουν κείμενα για τον ένοπλο αγώνα και σύμφωνα με τον Μητσοτάκη αποτελούν παράδειγμα για τις «εκκολαπτόμενες» γενιές τρομοκρατών

Όσο για τα Εξάρχεια, το όραμά του περιλαμβάνει την εμπορική ανάπλαση της περιοχής σε συνδυασμό με την επαναφορά της ομάδας Δέλτα και μιας αυξημένης αστυνόμευσης σε όλα τα επίπεδα, έτσι ώστε να διασφαλιστεί η «κοινωνική ειρήνη» και η κερδοφορία στην περιοχή.

Η καλλιέργεια κλίματος φόβου και τρόμου ανάμεσα στους πολίτες για τον Κ. Μητσοτάκη και την ΝΔ αποτελούν μονόδρομο και το κύριο αντιπολιτευτικό χαρτί τους, το μόνο που τους έχει μείνει να «πουλήσουν» είναι «ασφάλεια, νόμο και τάξη», μιας και σε οικονομικό επίπεδο δεν έχουν να προτείνουν κάτι διαφορετικό από αυτό που ήδη η σημερινή κυβέρνηση Σύριζα –ΑΝΕΛ υλοποιεί. Οι απαιτήσεις τους διεθνούς και ντόπιου κεφαλαίου εκπληρώνονται στο ακέραιο με τον καλύτερο δυνατό τρόπο.

Δεν θα μπορούσε να περάσει απαρατήρητο το γεγονός ότι, κατά την διάρκεια της συνέντευξής του, στην Θεσσαλονίκη εξελισσόταν ένα εθνικιστικό συλλαλητήριο με την συμμετοχή στελεχών και μελών της ΝΔ σε αγαστή συνεργασία με ακροδεξιούς και φασιστικούς κύκλους. Όπου αποτέλεσμα είχε τον εμπρησμό της κατάληψης Libertatia με την ανοχή και την κάλυψη της αστυνομίας. Βέβαια τα φαινόμενα ανομίας για τον Κ. Μητσοτάκη υπάρχουν, μόνο ως προς τον πραγματικό εσωτερικό εχθρό των συμφερόντων που έχει ταχθεί να υπηρετήσει.

ΥΓ 1 : Σε αυτήν την συνέντευξη, επιτέλους, ο μικρότερος πολιτικός κρατούμενος (6 μηνών) την περίοδο της δικτατορίας, Κ. Μητσοτάκης, αποκάλυψε μια κρυφή πλευρά του σκοτεινού του εαυτού που δεν είναι άλλη από το να επισκέπτεται και να περνάει την ώρα του σε κλούβες των ΜΑΤ μετά τα μεσάνυχτα.

ΥΓ 2 : Κατανοούμε την αγωνία της υποτιθέμενης δημοσιογράφου, όπως αυτή εκφράστηκε στην τελευταία της ερώτηση για τα ειδικά μισθολόγια των σωμάτων ασφαλείας όπου επι της ουσίας ρώτησε: «Τελικά με τον μισθό του άντρα μου τι θα γίνει θα πάρει αύξηση;» Να της δώσουμε μια συμβουλή: αν δεν πάρει αύξηση ο μπάτσος, ας περάσει η ίδια από τα ταμεία της ΝΔ, όλο και κάτι θα «τσιμπήσει».

Γ.Α – Ν.Π

Το καθεστώς έκτακτης ανάγκης επιβάλει συνθήκες εξαίρεσης

Pyne, James Baker; Bristol Riots: The Burning of Lawford’s Gate Prison; Bristol Museums, Galleries & Archives; http://www.artuk.org/artworks/bristol-riots-the-burning-of-lawfords-gate-prison-188983

Το κράτος θέλει να κατέχει το μονοπώλιο της βίας για να διατηρεί την κυριαρχία του, η χρήση της βίας από πλευράς του κράτους σαν μέσο επιβολής είναι αναγκαία για την διατήρηση της καθεστηκυίας τάξης. Κάθε αμφισβήτηση του μονοπωλίου άσκησης αυτής της βίας αντιμετωπίζεται με ολοκληρωτική σφοδρότητα. Διαχρονικά και σχεδόν σε όλες τις χώρες η επαναστατική δράση ποτέ δεν αναγνωρίστηκε ως πολιτική, γι’ αυτό και στους αγωνιστές/τριες αποδίδονται διαφορετικοί χαρακτηρισμοί που στόχο έχουν την πολιτική απαξίωση: ποινικοί εγκληματίες, συμμορίτες, κατάσκοποι, αντικοινωνικά στοιχεία, τρομοκράτες, χούλιγκαν κλπ. Στην νεότερη ιστορία, και πιο ειδικά μετά τα Δεκεμβριανά του ‘44, υπογράφτηκε η περιβόητη συμφωνία της Βάρκιζας, όπου ανάμεσα στα άλλα προέβλεπε την αμνήστευση των «πολιτικών εγκλημάτων» σε αντίθεση με «ποινικά», όπου όμως με βάση αυτή διώχθηκαν, φυλακίστηκαν, εξορίστηκαν και στήθηκαν στα εκτελεστικά αποσπάσματα χιλιάδες αγωνιστές και αγωνίστριες της αντίστασης, αφού η εκτέλεση ενός συνεργάτη των ναζί ή ενός ταγματασφαλίτη βαφτιζόταν κοινό ποινικό έγκλημα αποπολιτικοποιώντας την δράση των αγωνιστών της αντίστασης.

Η μοναδική περίπτωση όπου το ελληνικό κράτος «αναγνώρισε» την επαναστατική δράση ως πολιτικό «έγκλημα» ήταν το 1976 όταν το Συμβούλιο εφετών στην Αθήνα απέρριψε το αίτημα για έκδοση του Ραλφ Πόλε στην Γερμανία που κατηγορούνταν ως μέλος της RAF κρίνοντας ότι η δράση του είχε πολιτικό χαρακτήρα (βέβαια δεν είχε δράση στην Ελλάδα οπότε ήταν πιο εύκολα τα πράγματα). Αυτή την απόφαση «διόρθωσε» αμέσως ο Άρειος Πάγος, αφού απέρριψε ότι τα «εγκλήματα» του Πόλε είχαν πολιτικό χαρακτήρα αλλά ήταν αμιγώς ποινικά. Έτσι επανήλθε η τάξη μετά την μικρή αυτή παρέκκλιση.

Σήμερα βρίσκονται στις ελληνικές φυλακές δεκάδες πολιτικοί κρατούμενοι που συμμετείχαν ή κατηγορούνται για συμμετοχή σε ένοπλες επαναστατικές οργανώσεις, απαλλοτριώσεις τραπεζών, κατοχή οπλισμού, εμπρηστικές επιθέσεις κλπ. οι οποίοι έχουν καταδικαστεί σε εκατοντάδες χρόνια κάθειρξης μέχρι και ισόβια, οι περισσότεροι με βάση την «αντιτρομοκρατική» νομοθεσία. Μια νομοθεσία που συνεχώς εμπλουτίζεται σε μια εμφανή προσπάθεια να «διευρύνουν» το πεδίο άσκησης της κρατικής τρομοκρατίας. Στόχος να χτυπηθούν ποινικά και πολιτικά οι αντίπαλοι του καθεστώτος, ώστε να πάψουν να συνιστούν απειλή για την εμπέδωση του «νόμου και της τάξης» που είναι ακόμα πιο αναγκαία σε καιρούς οικονομικής και κοινωνικής κρίσης. Η κατασταλτική πολιτική του κράτους είναι ανάλογη με το εύρος των αντικοινωνικών – αντιλαϊκών αλλαγών που αυτό επιχειρεί να επιβάλλει στην κοινωνία σε συνδυασμό πάντα με την ένταση των αντιστάσεων που εναντιώνονται σ’ αυτές τις αλλαγές.

Το κράτος δεν μπορεί να αποδεχτεί την πολιτική φύση της ένοπλης πάλης, γιατί αυτόματα θα είναι σα να παραδέχεται την ύπαρξη μιας δύναμης που μπορεί να αμφισβητήσει και να ανατρέψει την κυριαρχία του.

Όταν όμως αυτοί οι «τρομοκράτες» συλληφθούν αντιμετωπίζονται με αμιγώς πολιτικό τρόπο, με ειδικούς νόμους, ειδικές συνθήκες κράτησης, ειδικά δικαστήρια ενώ παράλληλα στήνεται ολόκληρη επιχείρηση αποιδεολογικοποίησης και απονοηματοδότησης της δράσης τους. Εδώ καθοριστικό ρόλο παίζουν τα πάντα πρόθυμα ΜΜΕ, που ακολουθούν χωρίς παρέκκλιση, την στρατηγική του κράτους, ότι υπάρχει μια κατηγορία πολιτικών κρατουμένων που βαφτίζονται «ποινικοί» διότι αυτό εξυπηρετεί το «γενικό συμφέρον του πληθυσμού» δηλαδή την «πάταξη της τρομοκρατίας», προσπαθώντας αγωνιωδώς να πείσουν την κοινή γνώμη ότι η δράση κάποιων ομάδων με πολιτικά κίνητρα, στόχους και αποτελέσματα δεν είναι πολιτική!!! Παρόλη αυτήν την προπαγάνδα ξεκάθαρα φαίνεται ότι δεν υπάρχει πλήρης κοινωνική συναίνεση ως προς την καταδίκη της ένοπλης πάλης. Γι’ αυτό το λόγο ψηφίστηκαν οι τρομονόμοι και φτιάχτηκαν τα ειδικά δικαστήρια χωρίς ενόρκους, αναγνωρίζοντας έμμεσα ότι οι εχθροί του καθεστώτος είναι επικίνδυνοι για την οικονομική και πολιτική ελίτ. Προσπαθούν να μεγιστοποιήσουν τις ποινές εξαιρώντας τους ενόρκους από τις δικαστικές αίθουσες, αναγνωρίζοντας έτσι τον φόβο που τους διακατέχει από τα αποτελέσματα που μπορεί να έχει η μη συναίνεση κομματιών της κοινωνίας.

Οι τρομονόμοι διαρκώς «εμπλουτίζονται» και διευρύνουν την στόχευσή τους. Αρχικά και κύρια στόχος είναι οι ένοπλες οργανώσεις, η έμπρακτη αλληλεγγύη σε αυτές, οι δράσεις που ξεφεύγουν από τα όρια της αστικής νομιμότητας, ενώ τελευταία είδαμε ότι στο στόχαστρο έχει μπει και ο δημόσιος λόγος που μπορεί να επικροτεί μια ένοπλη ενέργεια ή να δημοσιεύει θετικά σχόλια για την δράση μιας επαναστατικής οργάνωσης. Έτσι, από την μια, εκτός της εξάρθρωσης μιας οργάνωσης, στόχος είναι και η πολιτική απομόνωση αυτών των οργανώσεων και των μελών που τις αποτελούν, ενώ, από την άλλη, λειτουργούν παραδειγματικά στέλνοντας ένα γενικότερο μήνυμα εκφοβισμού, παρέχοντας παράλληλα το πλαίσιο για την αναβάθμιση της ποινικής καταστολής απέναντι σε ένα σύνολο πολιτικών δραστηριοτήτων.

Τους τρομονόμους συνοδεύουν και συμπληρώνουν οι ειδικές συνθήκες διεξαγωγής των δικών, με δικαστικές αίθουσες εντός των φυλακών, φακέλωμα όσων παρακολουθούν τις δίκες, αστυνομοκρατία μέσα και έξω από τις αίθουσες κλπ, ακυρώνοντας στην πράξη τον δημόσιο χαρακτήρα τους, ενώ σε πολλές περιπτώσεις ισχύουν ειδικές συνθήκες κράτησης σε απομονωμένους χώρους. Στις αρχές Μαρτίου του 2015 ξεκίνησε πολυήμερη απεργία πείνας των πολιτικών κρατουμένων που σαν αποτέλεσμα είχε ανάμεσα στα άλλα να ακυρωθεί ο νόμος που αφορούσε τη δημιουργία των φυλακών τύπου Γ’, που ήδη λειτουργούσαν στο Δομοκό. Σήμερα επιχειρείται εκ νέου η επαναφορά τους με διαφορετική βέβαια μορφή μέσω του νέου Σωφρονιστικού κώδικα.

Σε ότι αφορά τις άδειες σαφώς και οι πολιτικοί κρατούμενοι αντιμετωπίζονται με «ειδικό» τρόπο. Δεν είναι τυχαίο ότι άμεσα ζητήθηκαν δηλώσεις μετάνοιας από δυο αντάρτες πόλης, τους Δ. Κουφοντίνα και Κ. Γουρνά, προκειμένου να πάρουν την άδεια που δικαιούνται, ειδικά ο πρώτος εδώ και 7 χρόνια, ενώ πλέον οι εκπαιδευτικές άδειες δίνονται μόνο με «βραχιολάκι». Τέλος οι περιοριστικοί όροι επεκτείνονται με γεωμετρική πρόοδο, από την απαγόρευση επαφής με άλλους συγκατηγορούμενους, εως την απαγόρευση εισόδου σε πανεπιστημιακά ιδρύματα, την απαγόρευση συμμετοχής σε διαδηλώσεις, πέρασαν στον γεωγραφικό περιορισμό σε ακτίνα 1 χιλιομέτρου από τον τόπο κατοικίας, τα όρια ενός Δήμου ή ενός νησιού και σήμερα αυτός ο περιορισμός συρρικνώθηκε ακόμα περισσότερο και τοποθετήθηκε στα 80 τ.μ. ενός διαμερίσματος (υπόθεση Τσιρώνη).

Όλες οι «ειδικές συνθήκες» ενώ αφορούν πρώτα και κύρια τους πολιτικούς κρατούμενους δεν περιορίζονται αποκλειστικά σε αυτούς. Οι «απείθαρχοι» κρατούμενοι, οι «προβληματικοί», σύμφωνα με την υπηρεσία, είναι επίσης αποδέκτες αυτών των εξαιρέσεων.

Η πάγια τακτική του κράτους «διαίρει και βασίλευε» είναι αυτή που πρέπει και μπορούμε να θέσουμε στο στόχαστρο μας αν θέλουμε να είμαστε αποτελεσματικοί. Η δημιουργία ενός μαζικού μετώπου όπου θα ενοποιεί επιμέρους διεκδικήσεις με τα γενικότερα επίδικα του αγώνα είναι πιο αναγκαία από ποτέ. Πχ οι διώξεις στις Σκουριές, με βάση τον τρομονόμο μπορούν να αποτελέσουν την αφορμή ώστε μια ολόκληρη κοινωνική ομάδα να υιοθετήσει το αίτημα της κατάργησης του τρομονόμου, αντίστοιχα η κατάργηση του νόμου που ποινικοποιεί όσους παρεμποδίζουν τους πλειστηριασμούς που γίνονται προς όφελος των τραπεζών μπορούν να συνδεθούν με τους λόγους για τους οποίους οι σύντροφοι/ισσες βρίσκονται στην φυλακή ακριβώς γιατί έμπρακτα αμφισβήτησαν και χτύπησαν δομές του κράτους και του κεφαλαίου.

Ο αγώνας ενάντια στο καθεστώς έκτακτης ανάγκης αφορά το σύνολο των αγωνιζόμενων κομματιών της κοινωνίας. Οι αγώνες αυτοί μπορεί να είναι μερικοί, όμως μπορούν να ανοίξουν ρωγμές στην «θωράκιση» της κρατικής καταστολής, ανοίγοντας παράλληλα το ζήτημα της κοινωνικής επανάστασης για μια κοινωνία ισότητας και ελευθερίας.