Category Archives: Κείμενα της ομάδας στο έντυπο

Κείμενα της ομάδας στο έντυπο, Τρομονόμος (187Α)

Πολιτικές δίκες με τον 187Α

Leave a comment


Το κράτος ποτέ δεν αναγνώρισε ότι διεξάγει πολιτικές δίκες.

Τα τελευταία 9 χρόνια μια σειρά υποθέσεων αποτέλεσαν ένα πεδίο για τους κατασταλτικούς πειραματισμούς της εξουσίας σε μια σειρά «καινοτομιών» τόσο σε δικονομικό, όσο και σε επικοινωνιακό επίπεδο. Καινοτομίες και πειραματισμοί, που σιγά σιγά παγιώνονται τόσο στο εσωτερικό του κινήματος, όσο και μέσα στην κοινωνία και αποκρυσταλλώνονται σε μια διαρκώς αναβαθμισμένη κατάσταση έκτακτης ανάγκης.

Ο αναρχικός χώρος βρίσκεται στο κέντρο αυτής της επίθεσης καθώς μια σειρά πρακτικών του, κυρίως αυτές που ξεφεύγουν από τα όρια της αστικής νομιμότητας, προκαλούν τρόμο στην εξουσία καθώς η διάχυσή τους σε κομμάτια αγωνιζόμενων από το κοινωνικό σώμα αποτελούν ένα κίνδυνο με απρόβλεπτες συνέπειες. Εδώ, λοιπόν, έρχεται ο δικαστικός κατασταλτικός μηχανισμός του κράτους για να «επαναφέρει» την τάξη. Ειδικά τα χρόνια της κρίσης και των μνημονίων ο στόχος ήταν, και εξακολουθεί να είναι, κάθε μορφής αντίσταση που έρχεται σε ρήξη με την εξουσία και παράλληλα ο εκφοβισμός όσων αγωνίζονται. Γι’ αυτό, ο εσωτερικός εχθρός και οι αιχμάλωτοί του πρέπει να χτυπηθούν με όλα τα μέσα.

Στο κείμενο που ακολουθεί έχει γίνει μια προσπάθεια να καταγραφούν οι δίκες των τελευταίων 8 ετών που έχουν γίνει με τον 187Α.

Σε αυτές τις δίκες μπορούμε να παρατηρήσουμε ορισμένα κοινά στοιχεία που τις χαρακτηρίζουν αλλά και καινοτομίες που δείχνουν το πώς η δικαστική εξουσία εξελίσσει, με βάση την «εμπειρία» της, την ερμηνεία και κατ’ επέκταση την εφαρμογή του αντιτρομοκρατικού νόμου.

  • Ειδικές συνθήκες διεξαγωγής των δικών. Δίκες οι οποίες διεξάγονται σε ειδικές συνθήκες είτε αφορά τη σύνθεση της έδρας (οι δικαστές κληρώνονται από ειδικό κατάλογο), είτε αφορά το χώρο (δικαστική αίθουσα φυλακών Κορυδαλλού), είτε αφορά το δημόσιο χαρακτήρα τους (παρακράτηση ταυτοτήτων και κατά συνέπεια φακέλωμα όσων παρακολουθούν αυτές τις δίκες).

  • Ποινικοποίηση συντροφικών, φιλικών και συγγενικών σχέσεων. Η αντιτρομοκρατική, μαζί με την δικαστική εξουσία, προσπαθεί να δημιουργήσει μια «δεξαμενή» υπόπτων μέσω της ποινικοποίησης συντροφικών και κοινωνικών σχέσεων (υπόθεση σπιτιού στο Χαλάνδρι, μαζικές κλητεύσεις για τον Ε.Α., υπόθεση Ν. Σμύρνης, «Ληστών του Διστόμου», Ηριάννα – Περικλής). Σε πολλές από αυτές τις περιπτώσεις είδαμε φίλους και συντρόφους κρατουμένων να βρίσκονται στη θέση του κατηγορούμενου ή ακόμα και να οδηγούνται στη φυλακή. Αποκορύφωμα όλων αυτών ήταν άτομα του οικογενειακού περιβάλλοντος των πολιτικών κρατουμένων να χρησιμοποιούνται ως όμηροι προκειμένου να εκφοβίσουν, να εκβιάσουν και εν τέλει να προσπαθήσουν να «σπάσουν» τους συντρόφους μας. Έτσι βρέθηκε κατηγορούμενη η Μ. Μπεραχά σύντροφος του Κ. Γουρνά, ο Χρήστος αδερφός του Γιώργου Πολύδωρου, ενώ προφυλακίστηκαν η Α. Τσάκαλου μητέρα του Χρήστου και του Γεράσιμου καθώς και η Ε. Στατήρη σύντροφος του τελευταίου. Επίσης, η Μ. Θεοφίλου σύντροφος του Γ. Πετρακάκου. Ενώ το παιδί, της Π. Ρούπα και του Ν. Μαζιώτη, βρέθηκε έγκλειστο σε παιδοψυχιατρική κλινική.

  • Παράταση προφυλακίσεων. Είδαμε να υιοθετείτε η τακτική της κατάτμησης διαφόρων υποθέσεων και μέσω αυτής να παρατείνονται προφυλακίσεις, π.χ. Γεράσιμος Τσάκαλος και Κώστας Σακκάς, και συγχρόνως να επιβάλλονται μεγαλύτερες ποινές όταν αυτές οι υποθέσεις έφταναν στα δικαστήρια.

  • Αδυναμία ένταξης και συμμετοχής σε συγκεκριμένη οργάνωση. Στην αδυναμία να ταυτοποιήσουν πρόσωπα με συγκεκριμένες οργανώσεις και ενέργειες υπήρξε μια εξέλιξη το πώς χειρίστηκαν οι δικαστικές αρχές αυτή τη «δυσκολία». Έτσι, οι συλληφθέντες της Ν. Σμύρνης αρχικά κατηγορήθηκαν για συμμετοχή σε άγνωστη οργάνωση με άγνωστες ενέργειες. Αντιλαμβανόμενοι τη γελοιότητα του όλου θέματος, μετά από 3 μήνες, οι ειδικοί εφέτες ανακριτές μετέτρεψαν την κατηγορία σε ένταξη και συμμετοχή στη ΣΠΦ. Από εδώ και μπρος η συγκεκριμένη οργάνωση θα αποτελούσε την «ομπρέλα» κάτω από την οποία θα εντάσσονταν οποιοσδήποτε σύντροφος/ισσα βρίσκονταν στα χέρια του κράτους, για οποιαδήποτε πρακτική του αναρχικού χώρου. Η εκδίκαση αυτών των υποθέσεων με τον αντιτρομοκρατικό νόμο ήταν το ζητούμενο. Παρόλα αυτά σε πολλές περιπτώσεις όταν οι υποθέσεις έφταναν στις δικαστικές αίθουσες, ακριβώς λόγω ελλείψεως στοιχείων, οι συγκεκριμένες κατηγορίες για ένταξη και συμμετοχή σε «τρομοκρατική» οργάνωση έπεφταν. Και αυτό το σκόπελο τον ξεπέρασαν, αφού σε πρόσφατη δίκη που βρίσκονταν κατηγορούμενοι 5 αναρχικοί (υπόθεση «Ατομικοί Τρομοκράτες») η έδρα υιοθέτησε το δόγμα ότι κάθε πράξη μπορεί να χαρακτηριστεί «τρομοκρατική» και κάθε σύντροφος ατομικός «τρομοκράτης», αναγνωρίζοντας κυνικά ότι η ίδια πράξη έχει διαφορετική ποινική βαρύτητα αν αυτός που την τελεί είναι αναρχικός. Μπορούμε να πούμε ότι πλέον η αναρχική πολιτική ταυτότητα λειτουργεί ως ένα νέο ιδιώνυμο και φτάνει για να χαρακτηρίσει κάποιον ως «τρομοκράτη». Με αυτούς τους νομικίστικους ακροβατισμούς επιχειρούν να διευρύνουν το πεδίο εφαρμογής του αντιτρομοκρατικού νόμου.

  • Συλλογική ευθύνη και ηθική αυτουργία. Το δόγμα της συλλογικής ευθύνης είναι ναζιστικής έμπνευσης, όπου αρκεί η πολιτική ταυτότητα κάποιου για να του αποδοθεί το σύνολο των κατηγοριών, αφού πλέον δεν χρειάζεται να ταυτοποιηθούν πρόσωπα με ενέργειες. Ειδικά σε ότι αφορά τις ένοπλες οργανώσεις ΕΑ και ΣΠΦ η ανάληψη πολιτικής ευθύνης ισοδυναμούσε με την καταδίκη για το σύνολο των ενεργειών που είχε πραγματοποιήσει η κάθε οργάνωση. Αντίστοιχα και η ηθική αυτουργία είναι μια κατηγορία από μόνη της γελοία όσον αφορά τους/ις αναρχικούς/ες, αφού σε καμία ομάδα/οργάνωση/συλλογικότητα δεν υπάρχει ιεραρχική δομή, κάτι που βέβαια αδυνατούν να κατανοήσουν οι στυλοβάτες ενός συστήματος που στηρίζεται στην ιεραρχία. Και στις δύο απόπειρες αποδράσεων τόσο της ΣΠΦ, όσο και αυτή που επιχείρησε η Π. Ρούπα με ελικόπτερο, αλλά και στην έκδοση της μπροσούρας της ΣΠΦ «ο ήλιος θα συνεχίσει να ανατέλλει» όπως και στον χαιρετισμό της ενέργειας εμπρησμού του οχήματος της διευθύντριας των φυλακών Κορυδαλλού εφαρμόστηκε το δόγμα της συλλογικής ευθύνης και της ηθικής αυτουργίας προκειμένου πλημμεληματικές κατηγορίες να «αναβαθμιστούν» σε κακουργήματα.

  • Ποινή ισοβίων για την έκρηξη στο «κοινωφελές» ίδρυμα Τράπεζα της Ελλάδος. Αφού βάφτισαν «κοινωφελές» ίδρυμα την Τράπεζα της Ελλάδος, επέβαλλαν στον σύντροφο Ν. Μαζιώτη την ποινή των ισοβίων, μια ποινή που, εκτός από την εκδικητικότητα και τον εκβιασμό από την πλευρά του κράτους απέναντι στον σύντροφο, θέλει να λειτουργήσει παραδειγματικά προς το σύνολο όσων επιλέγουν την ένοπλη δράση, αποτρεπτικά στο να οικειοποιηθεί ο ένοπλος αγώνα και από άλλους αγωνιστές και εκφοβιστικά απέναντι στους συντρόφους-ισσες του α/α χώρου αλλά και αγωνιζόμενα κομμάτια της κοινωνίας. Σε αντίστοιχη κατεύθυνση λειτουργούν και τα χιλιάδες χρόνια που έχουν επιβληθεί σε παρόμοιες υποθέσεις όλα αυτά τα χρόνια.

  • Εκδίκαση χωρίς συνηγόρους. Σε δύο τουλάχιστον περιπτώσεις, απόπειρα απόδρασης ΣΠΦ και 2η δίκη του ΕΑ, η έδρα προκειμένου να εκδικάσει αυτές τις υποθέσεις όσο πιο γρήγορα γίνονταν, λόγω πολιτικών σκοπιμοτήτων, επί της ουσίας δίκασε χωρίς την παρουσία συνηγόρων υπεράσπισης, λόγω της αποχής των δικηγόρων την ίδια χρονική περίοδο. Με αυτόν τον τρόπο οι έδρες των συγκεκριμένων δικαστηρίων επιβεβαίωσαν ότι έχουν ήδη εκδώσει καταδικαστική απόφαση πριν καν ξεκινήσει η δίκη, ότι τα μέλη των ένοπλων οργανώσεων και όσοι κατηγορούνται για μέλη είναι «ξεχωριστή κατηγορία», που για λόγους «εθνικού» συμφέροντος τους έχουν ανασταλεί ακόμα και αυτά τα δικαιώματα που αναγνωρίζει η αστική δικαιοσύνη.

  • DNA. Το DNA τα τελευταία χρόνια κατέχει μια σημαντική θέση στην κατασταλτική φαρέτρα του κράτους. Επιχειρούν να το καθιερώσουν ως το αδιαμφησβήτητο επιστημονικό στοιχείο όπου δεν μπορεί να υπάρξει περιθώριο λάθους, είναι η απόλυτη αλήθεια. Αρκεί να βρεθεί ένα μείγμα σε κάποιο χώρο ή σε κάποιο κινητό αντικείμενο και αυτό σημαίνει ότι η πόρτα της φυλακής άνοιξε για τον κατηγορούμενο. Συνήθως η λήψη DNA συνοδεύεται από βασανιστήρια για να το αποσπάσουν, όπως υπάρχουν και περιπτώσεις που στήθηκε κατηγορητήριο με σκοπό την λήψη DNA, και όταν το πήραν ως δια μαγείας έπεσε το συγκεκριμένο κατηγορητήριο και εμφανίστηκε κάποιο άλλο το οποίο στηρίζονταν στο DNA που είχε αποσπαστεί.

  • Αντέφεση και αίτηση αναίρεσης. Είναι πλέον προφανές, ότι η αθώωση του Τάσου Θεοφίλου ήταν ένα σοβαρό πλήγμα για την “αντιτρομοκρατική”, που είδε να καταρρέει εξ΄ ολοκλήρου το κατηγορητήριο που είχε κατασκευάσει και να αμφισβητείται εμπράκτως η χρήση του DNA από δικαστική έδρα. Η “αντιτρομοκρατική” και η δράκα των εντεταλμένων δικαστικών και εισαγγελέων που ελέγχει, δεν μπορούν να δεχτούν αυτή την ήττα. Έτσι, μετά την αντέφεση που είχε διατάξει αρχικά ο εισαγγελέας της έδρας και αφού το αποτέλεσμα του εφετείου δεν τους ικανοποίησε, προχώρησαν στο αίτημα της αναίρεσης προς τον Άρειο Πάγο σε μια λογική «θα τον δικάσουμε όσες φορές χρειαστεί προκειμένου να έχουμε το αποτέλεσμα που θέλουμε».

  • Σύμπλευση Αναρχικών – «ποινικών». Έχοντας για χρόνια προλειαίνει το έδαφος τα ΜΜΕ, ο εισαγγελέας για θέματα τρομοκρατίας Δ. Ασπρογέρακας προχώρησε σε ένα κατασκεύασμα, που υιοθέτησε το συμβούλιο εφετών, με στόχο να συσχετίσουν μια σειρά υποθέσεων ληστειών τραπεζών και προσώπων που κατηγορούνται για αυτές με τη δράση του Επαναστατικού Αγώνα. Αυτές οι νέες αλχημείες, στόχο έχουν να μεθοδεύσουν ένα στρεβλό θεώρημα, ότι αναρχικοί και «ποινικοί» αποτελούν τις δύο όψεις του ίδιου νομίσματος, σε μια εμφανή προσπάθεια απονοηματοδότησης του πολιτικού χαρακτήρα των ένοπλων επαναστατικών οργανώσεων, της πρακτικής της απαλλοτρίωσης τραπεζών, καθώς επίσης και μια προσπάθεια παράτασης της δικαστικής ομηρίας και της φυσικής αιχμαλωσίας των πολιτικών κρατουμένων και όχι μόνο, κάτω από τον «αντιτρομοκρατικό» νόμο 187Α.

Ο «αντιτρομοκρατικός» νόμος αποτελεί το βασικότερο εργαλείο του κράτους στην αντιμετώπιση του εσωτερικού εχθρού και παράλληλα παρέχει το πλαίσιο για την αναβάθμιση της ποινικής καταστολής απέναντι σε ένα σύνολο πολιτικών δραστηριοτήτων, τέτοιων, που δεν περιορίζονται στα στενά πλαίσια της αστικής νομιμότητας.

 

ΔΙΚΕΣ ΜΕ ΤΟΝ 187Α

1η δίκη του ΕΑ

Η συγκεκριμένη δίκη αφορά την δράση της οργάνωσης από το 2003 ως το 2010, όπου πραγματοποίησε συνολικά 16 επιθέσεις.

Στις 10 Μαρτίου 2010, σε προπαρασκευαστική επιχείρηση της οργάνωσης μέλη της συμπλέκονται με το πλήρωμα ενός περιπολικού της αστυνομίας. Η ανταλλαγή πυροβολισμών είχε ως αποτέλεσμα να σκοτωθεί το μέλος της οργάνωσης Λάμπρος Φούντας. Ένα μήνα μετά, συλλαμβάνονται έξι αναρχικοί από τους οποίους οι τρεις, η Πόλα Ρούπα, ο Νίκος Μαζιώτης και ο Κώστας Γουρνάς αναλαμβάνουν την πολιτική ευθύνη της συμμετοχής τους στην οργάνωση. Διώξεις ασκούνται και στους άλλους τρεις Σαράντο Νικητόπουλο, Βαγγέλη Σταθόπουλο και Χριστόφορο Κορτέση. Δίωξη ασκείται και εναντίον του αναρχικού Κώστα Κάτσενου ο οποίος αρχικά διαφεύγει της σύλληψης, ενώ σε μία πρωτοφανή προσπάθεια εκφοβισμού ακολουθούν δεκάδες κλήσεις και ανακρίσεις συντρόφων-ισσών για την υπόθεση του Επαναστατικού Αγώνα, διαδικασία που κλείνει με την άσκηση δίωξης στη Μαρί Μπεραχά, σύντροφο του Γουρνά.

Το δικαστήριο καταδίκασε σε 50 χρόνια κάθειρξη κατά συγχώνευση τα τρία μέλη του Επαναστατικού Αγώνα, Πόλα Ρούπα, Νίκο Μαζιώτη και Κώστα Γουρνά για τις 16 ενέργειες της οργάνωσης ως συνεργοί με το θεώρημα της συλλογικής ευθύνης. Ενώ από 7 χρόνια επέβαλε στους Βαγγέλη Σταθόπουλο και Χριστόφορο Κορτέση.

Τον Ιούνιο του 2012, δύο μέλη της οργάνωσης, η Πόλα Ρούπα και ο Νίκος Μαζιώτης, παραβιάζουν τους περιοριστικούς όρους που τους είχαν επιβληθεί και περνούν στην παρανομία, ενώ αργότερα επικηρύχτηκαν από το κράτος με το ποσό του ενός εκατομμυρίου ευρώ έκαστος.

Το εφετείο της συγκεκριμένης δίκης επί της ουσίας επικύρωσε τις πρωτόδικες ποινές

2η δίκη του ΕΑ

Στις 16 Ιουλίου 2014 μετά από ένοπλη συμπλοκή στο Μοναστηράκι με τους φρουρούς του κράτους, συλλαμβάνεται τραυματισμένος ο Ν. Μαζιώτης. Την 1η Οκτώβρη του ίδιου χρόνου συλλαμβάνεται ο αναρχικός Αντώνης Σταμπούλος και προφυλακίζεται με την κατηγορία της συμμετοχής στην οργάνωση.

Στη δίκη αυτή δικάστηκαν τα μέλη της οργάνωσης και σύντροφοι, Ν. Μαζιώτης και η, καταζητούμενη, Π. Ρούπα, ο αναρχικός σύντροφος Α. Σταμπούλος καθώς και ο Γ. Πετρακάκος. Η δίκη αυτή αφορούσε την ενέργεια που πραγματοποίησε ο Ε.Α. στις 10 Απριλίου 2014 στην Τράπεζα της Ελλάδας στην οδό Αμερικής. Επίσης, στο κατηγορητήριο» περιλαμβάνονταν η ένοπλη συμπλοκή με μπάτσους στο Μοναστηράκι, καθώς και κάποιες ληστείες τραπεζών.

Ο σύντροφος Ν. Μαζιώτης καταδικάστηκε σε ισόβια κάθειρξη για την επίθεση στη Τράπεζα της Ελλάδας και επιπλέον 129 χρόνια για την συμπλοκή στο Μοναστηράκι καθώς και για δύο απαλλοτριώσεις τραπεζών. Εκτός του Ν. Μαζιώτη, καταδικάστηκαν ο σύντροφος Α. Σταμπούλος σε 13 χρόνια κάθειρξης, η συντρόφισσα Π. Ρούπα σε 11 χρόνια, μόνο για τα πλημμελήματα αυτών των υποθέσεων, και ο Γ. Πετρακάκος σε 36 χρόνια. Το εφετείο αυτής της δίκης ξεκίνησε στις 2 Οκτωβρίου 2017 και βρίσκεται σε εξέλιξη.

Δίκη εναντίον της Π. Ρούπα μέλος του ΕΑ για την επίθεση στην Τράπεζα της Ελλάδας

Η δίκη είναι στο τελικό στάδιο. Στο συγκεκριμένο δικαστήριο κατηγορείται για τα κακουργήματα της υπόθεσης και πιο συγκεκριμένα: Για την συγκρότηση και «διεύθυνση» της οργάνωσης καθώς και για την κατηγορία της έκρηξης, κατοχή όπλων και εκρηκτικών κ.λ.π.

Υπόθεση Χαλανδρίου

Στις 23 Σεπτεμβρίου του 2009 η «αντιτρομοκρατική» εισβάλει στο σπίτι του Χ. Χατζημιχελάκη στο Χαλάνδρι, όπου και τον συλλαμβάνει. Παράλληλα, συλλαμβάνεται ο Π. Μασούρας, o Μ. Γιόσπας και η φίλη του. Ταυτόχρονα, με βάση αποτυπώματα στο σπίτι, εκδίδονται εντάλματα σύλληψης για 6 άτομα, τα οποία επιλέγουν τον δρόμο της φυγοδικίας.

Το σπίτι του συντρόφου χρησιμοποιήθηκε σαν μία τεράστια ομπρέλα για να στοχοποιηθεί και να κατηγορηθεί ένα κομμάτι του αναρχικού χώρου.

Την 1η Νοεμβρίου του 2010, συλλαμβάνεται ο Γεράσιμος Τσάκαλος και ο Παναγιώτης Αργυρού (μέλη της ΣΠΦ) έξω από ταχυδρομείο στο Παγκράτι, στο οποίο είχαν ήδη παραδώσει δύο εμπρηστικά δέματα με κατεύθυνση την πρεσβεία του Μεξικού στην Αθήνα και τη διεύθυνση της Eurojust στη Χάγη.

Στις 26 Ιανουαρίου του 2011, συνελήφθη ο Μιχάλης Νικολόπουλος (μέλος της ΣΠΦ).

Στις 14 Μαρτίου του 2011, συλλαμβάνονται στο Βόλο οι Γιώργος Νικολόπουλος, Δαμιανός Μπολάνο, Χρήστος Τσάκαλος, Όλγα Οικονομίδου και Γιώργος Πολύδωρος (μέλη της ΣΠΦ).

Η δίκη που αφορά την υπόθεση του Χαλανδρίου ξεκίνησε στις 17 Ιανουαρίου του 2011, ενώ κάποιοι καταζητούνταν ακόμα.

Οι κατηγορίες ήταν οι εξής: συμμετοχή σε εγκληματική οργάνωση, προμήθεια – κατοχή εκρηκτικών υλών, έκρηξη από κοινού (Χηνοφώτη και Κατσέλη), διακεκριμένες φθορές, όπλα – εκρηκτικά – κροτίδες – φωτοβολίδες, εμπρηστικές επιθέσεις.

2η δίκη ΣΠΦ

Η 2η δίκη (δίκη ΣΠΦ και άλλων αναρχικών συντρόφων) αφορούσε τις υποθέσεις α) Συμπλοκή στην Πεύκη β) συλλήψεις στον Βόλο, γ) δέματα, δ) Νέα Σμύρνη. Ξεκίνησε στις 8 Οκτωβρίου του 2012 και τελείωσε στις 29 Δεκεμβρίου 2014 και είχε συνολικά 19 κατηγορούμενους.

Συμπλοκή στην Πεύκη

Το Μάιο του 2011 σημειώνεται ένοπλη συμπλοκή στην Πεύκη μεταξύ του αναρχικού Θεόφιλου Μαυρόπουλου και δυο μπάτσων της άμεσης δράσης, όταν οι δεύτεροι προσπάθησαν να τους σταματήσουν με σκοπό να τους ελέγξουν. Το αποτέλεσμα αυτής της συμπλοκής ήταν ο τραυματισμός του Θ. Μαυρόπουλου αλλά και των διωκτών του, ενώ ο σύντροφος Γ. Μιχαηλίδης κατάφερε να ξεφύγει παίρνοντας το περιπολικό των μπάτσων. Ο σύντροφος Θ. Μαυρόπουλος κατά την διάρκεια της φυλάκισής του εντάσσεται στην Σ.Π.Φ.

«Δέματα»

Όσον αφορά την 3η υπόθεση, που αφορά τα δέματα – βόμβες που είχε στείλει η οργάνωση σε διάφορους στόχους, αξίζει να σημειωθεί πως οι ιταλικές διωκτικές αρχές έβγαλαν ένταλμα ζητώντας την έκδοση 5 μελών της ΣΠΦ, Χ. Χατζημιχελάκη, Γ. Νικολόπουλο, Γερ. Τσάκαλο, Χρ. Τσάκαλο και Π. Αργυρού, με αφορμή το δέμα που είχε σταλεί στον Μπερλουσκόνι.

250 επιθέσεις

Η δίκη αυτή αφορά 250 επιθέσεις της ΣΠΦ.

Οι κατηγορούμενοι είναι συνολικά 18. Τα 10 μέλη της ΣΠΦ και οι Δ. Πολίτης και Γ. Μιχαηλίδης, Γ. Καραγιαννίδης, Α. Μητρούσιας, Κ. Σακκάς, Σ. Αντωνίου, Κ. Καρακατσάνη και Π. Μασούρας.

Η έδρα εφάρμοσε το δόγμα της συλλογικής ευθύνης και καταδίκασε τα μέλη της ΣΠΦ για απλή συνέργεια σε εκρήξεις κατ’ εξακολούθηση, εμπρησμούς  κατ’ εξακολούθηση, κατασκευή και προμήθεια εκρηκτικών, χρησιμοποιώντας ως «στοιχείο» την μπροσούρα που είχαν εκδώσει τα μέλη της οργάνωσης μέσα από την φυλακή «Ο ήλιος θα συνεχίσει να ανατέλλει» και αφορούσε το χρονικό των επιθέσεων της ΣΠΦ. Οι υπόλοιποι κατηγορούμενοι αθωώθηκαν.

Δίκη για το «Σχέδιο Φοίνικας»

Μετά από τις τέσσερις πρώτες επιθέσεις του «Σχεδίου Φοίνικας» συλλαμβάνονται οι αναρχικοί σύντροφοι Ανδρέας Τσαβδαρίδης και Σπύρος Μάνδυλας, στις 11 Ιουλίου του 2013.

Παράλληλα, ξεκινούν νέες διώξεις σε όλα τα φυλακισμένα μέλη της Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς για ηθική αυτουργία στο «Σχέδιο Φοίνικας».

Οι πρώτες πράξεις ήταν η ανατίναξη του προσωπικού οχήματος της διευθύντριας των φυλακών Κορυδαλλού Μαρίας Στέφη, η τοποθέτηση εκρηκτικού μηχανισμού στο αυτοκίνητο του σωφρονιστικού υπαλλήλου/ανθρωποφύλακα Αργύρη Γκέλμπουρα στο Ναύπλιο και η αποστολή παγιδευμένου δέματος στον πρώην διοικητή της αντιτρομοκρατικής υπηρεσίας Δημήτρη Χωριανόπουλο.

Το «Σχέδιο Φοίνικας» συνεχίστηκε με πολλές εμπρηστικές επιθέσεις και παγιδευμένα δέματα στην Ελλάδα και στο εξωτερικό.

Η δίκη ξεκίνησε στις 4 Ιουνίου 2015 και στις 26 Ιουλίου 2016, όπου βγήκε η απόφαση, το δικαστήριο καταδίκασε τον Α. Τσαβδαρίδη σε 21 έτη κατά συγχώνευση. Ο Σπ. Μάνδυλας αθωώθηκε.

Τα δέκα μέλη της ΣΠΦ καταδικάστηκαν κατά συγχώνευση σε 21 χρόνια για ηθική αυτουργία στην έκρηξη που πραγματοποιήθηκε στο αυτοκίνητο της πρώην διευθύντριας των φυλακών Κορυδαλλού Μ. Στέφη. Η καταδικαστική αυτή απόφαση στηρίχτηκε αποκλειστικά σε ένα κείμενο των φυλακισμένων μελών της οργάνωσης που διαβάστηκε στις 10 Ιούνη του 2013, με το οποίο χαιρέτιζαν την ενέργεια. Το εφετείο της υπόθεσης βρίσκεται σε εξέλιξη.

Δίκη απόπειρα απόδρασης – «Σχέδιο Γοργοπόταμος»

Στη δίκη express για την απόπειρα απόδρασης που ξεκίνησε στις 15 Φλεβάρη του 2016 και τελείωσε στις 8 Ιουλίου του ίδιου έτους βρίσκονταν 28 κατηγορούμενοι.

Τα 10 μέλη της ΣΠΦ κατηγορήθηκαν συνολικά ως οργάνωση για τους εκρηκτικούς μηχανισμούς στην εφορία Κορυδαλλού, στο αστυνομικό τμήμα Ιτέας, για τον φάκελο βόμβα στον ειδικό εφέτη ανακριτή, για απόπειρα απόδρασης, για κατοχή όπλων, εκρηκτικών, ρουκετών με σκοπό την «διατάραξη» της κοινωνικής, οικονομικής πολιτικής ζωής της χώρας.

Επιπλέον, κατηγορούμενη είναι η αναρχική Αγγελική Σπυροπούλου, η οποία ανέλαβε την πολιτική ευθύνη για την συμμετοχή της στην απόπειρα απόδρασης.

Σε αυτήν την υπόθεση έχουμε το πρωτοφανές γεγονός της σύλληψης και προφυλάκισης της Αθηνάς Τσάκαλου, μητέρας του Χρήστου και του Γεράσιμου Τσάκαλου, καθώς και της συζύγου του τελευταίου, Εύης Στατήρη. Επίσης, κατηγορούμενος βρίσκεται και ο Χρήστος Πολύδωρος, αδερφός του Γιώργου Πολύδωρου. Οι 3 συγγενείς των μελών της ΣΠΦ κατηγορούνται για την συμμετοχή τους στην οργάνωση, σε μια προσπάθεια συναισθηματικού εκβιασμού από το κράτος για να καταθέσουν τα όπλα, πράγμα που δεν κατάφεραν να πετύχουν.

Όσον αφορά στην απόφαση, τα 10 μέλη της ΣΠΦ καταδικάστηκαν σε 119 χρόνια κάθειρξης ο καθένας, για συγκρότηση, ένταξη και διεύθυνση «τρομοκρατικής» οργάνωσης, αλλά και για ηθική αυτουργία σε 4 απόπειρες ανθρωποκτονίας, κατοχή εκρηκτικών, όπλων κ.ά. Η συντρόφισσα Αγγελική Σπυροπούλου καταδικάστηκε σε 28 χρόνια κάθειρξης.

Ο Χρ. Πολύδωρος καταδικάστηκε σε 6 χρόνια με αναστολή για ένταξη στην οργάνωση, και άλλοι κατηγορούμενοι για την ίδια υπόθεση καταδικάστηκαν σε μεγάλες ποινές. Τέλος το δικαστήριο έκρινε αθώες κατά πλειοψηφία την Αθηνά Τσάκαλου και την Εύη Στατήρη.

Το εφετείο της υπόθεσης βρίσκεται σε εξέλιξη.

Υπόθεση Νέας Σμύρνης

Στις 4 Δεκεμβρίου του 2010 συλλαμβάνονται από την αντιτρομοκρατική ο Κώστας Σακκάς και ο Αλέξανδρος Μητρούσιας στη Νέα Σμύρνη, την ώρα που μετάφεραν οπλισμό από μία αποθήκη που είχαν νοικιάσει. Αργότερα, συλλαμβάνεται ο Γιώργος Καραγιαννίδης στον Πειραιά. Το απόγευμα της ίδιας μέρας συλλαμβάνονται, επίσης, οι αναρχικοί Χρήστος Πολίτης, Δημήτρης Μιχαήλ και Στέλλα Αντωνίου.

Και στους 6 συλληφθέντες αποδίδονται κατηγορίες για συμμετοχή σε άγνωστη «τρομοκρατική» οργάνωση με άγνωστες ενέργειες. Τρεις μήνες αργότερα οι ειδικοί εφέτες ανακριτές τις μετατρέπουν σε ένταξη και συμμετοχή στη Συνομωσία Πυρήνων της Φωτιάς.

Αργότερα, οι Μητρούσιας- Καραγιαννίδης κατηγορούνται  και για την αποστολή των παγιδευμένων δεμάτων και προφυλακίζονται εκ νέου. Ενώ το Μάρτιο του 2012 οι Σακκάς, Μητρούσιας, Καραγιαννίδης και Αντωνίου βρίσκονται εκ νέου κατηγορούμενοι για τις 250 επιθέσεις της ΣΠΦ.

Στις 4 Ιουνίου του 2013 ο Κώστας Σακκάς θα ξεκινήσει απεργία πείνας με αίτημα την αποφυλάκιση του, καθώς έχει ξεπεράσει το ανώτατο όριο των 30 μηνών προφυλάκισης. Στις 11 Ιουλίου θα αποφυλακιστεί με αυστηρούς περιοριστικούς όρους.

Σε αυτή την υπόθεση εμφανίζονται αρκετές καινούργιες μεθοδεύσεις του 187Α που μετά έγιναν ο κανόνας για να στήνονται υποθέσεις.

Βελβεντός

Την 01/02/2013 πραγματοποιείται διπλή ληστεία στην Αγροτική τράπεζα και στα ΕΛΤΑ Κοζάνης και συλλαμβάνονται οι αναρχικοί Α. Μπουρζούκος, Δ. Πολίτης, Γ. Μιχαηλίδης και Ν. Ρωμανός. Οι φωτογραφίες τους δημοσιεύονται από την ΕΛ.ΑΣ., όπου τα σημάδια βασανισμού τους είναι εμφανή παρά την προσπάθεια των μπάτσων να τα αποκρύψουν μέσω photoshop. Στις 30 Απριλίου 2013 πραγματοποιούνται, για την ίδια υπόθεση, οι συλλήψεις των αναρχικών Φ. Χαρίση και Α. Ντάλιου μαζί με άλλους αναρχικούς και η σύνδεση τους για τη συγκεκριμένη υπόθεση βασίστηκε στο DNA.

Από την πρώτη στιγμή κατηγορούνται για ένταξη στην Ε.Ο. Σ.Π.Φ, κάτι το οποίο αρνούνται και μετέπειτα καταρρίπτεται στο δικαστήριο, ενώ στο εφετείο για την συγκεκριμένη υπόθεση οι ποινές έχουν διαμορφωθεί ως εξής: Μιχαηλίδης (11 χρόνια και 9 μήνες), Μπουρζούκος (11 χρόνια), Ντάλιος (7 χρόνια), Πολίτης (9 χρόνια), Ρωμανός (11 χρόνια και 5 μήνες) και Χαρίσης (7 χρόνια).

Ληστεία Φιλώτα

Κατηγορούμενοι ήταν οι Αργύρης Ντάλιος και Φοίβος Χαρίσης για ένταξη και συμμετοχή σε «τρομοκρατική οργάνωση» και απλή συνέργεια σε ληστεία από κοινού με καλυμμένα τα χαρακτηριστικά του προσώπου, και οι Γιάννης Μιχαηλίδης, Δημήτρης Πολίτης και  Γρηγόρης Σαραφούδης για ένταξη και συμμετοχή σε «τρομοκρατική οργάνωση», συμμετοχή σε ληστεία από κοινού με καλυμμένα τα πρόσωπα, διακεκριμένη οπλοφορία και για διακεκριμένη ληστεία από κοινού. Το τρομοδικείο στις 15/9/16 ανακοίνωσε την αθώωση των Μιχαηλίδη και Πολίτη, ενώ οι Ντάλιος και Χαρίσης καταδικάστηκαν σε τρία εξαγοράσιμα χρόνια φυλάκισης. Ο Γρ. Σαραφούδης καταδικάστηκε σε 7 χρόνια φυλάκισης.

«Ατομικοί Τρομοκράτες»

Στις 26 Μαρτίου ολοκληρώθηκε, στη δικαστική αίθουσα Κορυδαλλού, η εκδίκαση του εφετείου για την υπόθεση εμπρησμών και ληστειών στο οποίο κατηγορούμενοι βρίσκονταν οι σύντροφοι Α. Ντάλιος, Ν. Ρωμανός, Γ. Μιχαηλίδης, Δ. Πολίτης και το μέλος της Σ.Π.Φ. Γεράσιμος Τσάκαλος.

Η έδρα του εν λόγω δικαστηρίου, επέλεξε να διατηρήσει, με ελάχιστες αποκλίσεις, τις εξοντωτικές ποινές του πρωτόδικου δικαστηρίου.

Από το πρωτόδικο δικαστήριο, με πρόεδρο τον Κ. Γκανιάτσο, η «αντιτρομοκρατική» σε συνεργασία με την δράκα των πρόθυμων δικαστικών που διαθέτει, επιχειρεί με νομικίστικους ακροβατισμούς και δικονομικές καινοτομίες να διευρύνει το πεδίο δράσης του «αντιτρομοκρατικού νόμου». Έτσι, ενώ οι 4 πρώτοι σύντροφοι αθωώθηκαν από την ένταξη στην ΣΠΦ, οι επιμέρους πράξεις που κατηγορούνταν χαρακτηρίστηκαν ως «τρομοκρατικές» και οι ίδιοι οι σύντροφοι ως ατομικοί «τρομοκράτες». Έτσι, λοιπόν, η συγκεκριμένη απόφαση δημιουργεί ένα δεδικασμένο με πολύ σοβαρές συνέπειες από δω και εμπρός.

Τάσος Θεοφίλου

Στις 18/8/2012 ο αναρχικός κομμουνιστής Τάσος Θεοφίλου συλλαμβάνεται και κατηγορείται για συμμετοχή στη ληστεία της Alphabank στην Πάρο, κατά τη διάρκεια της οποίας τραυματίζεται θανάσιμα οδηγός ταξί που επιχείρησε να εμποδίσει τη διαφυγή των ληστών.

Γίνεται βίαιη λήψη γενετικού υλικού DNA, το οποίο σύμφωνα με την αντιτρομοκρατική ταυτίζεται με αδιευκρίνιστο γενετικό υλικό που βρέθηκε σε ένα καπέλο. Ο σύντροφος στοχοποιείται για τις φιλικές και συντροφικές σχέσεις που διατηρούσε, ενώ παράλληλα η αντιτρομοκρατική του προσάπτει συμμετοχή στη Συνομωσία Πυρήνων της Φωτιάς.

Με τον τρόπο αυτό, ο συλληφθείς δικάστηκε τον Νοέμβρη του 2013 με την επιβαρυντική νομική διάταξη περί τρομοκρατίας (187Α). Αποτέλεσμα της δίκης ήταν τα 25 χρόνια κάθειρξης για τον Τάσο Θεοφίλου, με την αθώωση για κατηγορίες που αφορούν τη συμμετοχή του στη ΣΠΦ.

Αυτό δεν ήταν αρκετό για τον εισαγγελέα Περικλή Δράκο, ο οποίος άσκησε έφεση, με αποτέλεσμα ο σύντροφος να οδηγείται στο να δικαστεί εκ νέου για όλες τις κατηγορίες. Το Νοέμβρη του 2017 ξεκινά το εφετείο και τον Ιούλη του 2017 ο σύντροφος αθωώνεται από όλες τις κατηγορίες.

Τον Απρίλιο του 2018 ο Ι. Αγγελής αντιεισαγγελέας του Αρείου Πάγου καταθέτει αίτηση αναίρεσης της αθωωτικής απόφασης του συντρόφου. Μια αίτηση κατάπτυστη, τόσο νομικά όσο και ηθικά, που αφήνει τον σύντροφο για άλλη μια φορά μετέωρο στα χέρια της νομικής δικαιοσύνης.

«Ληστές Διστόμου»

Μετά από εισήγηση του εισαγγελέα για θέματα τρομοκρατίας Δ. Ασπρογέρακα προς το συμβούλιο εφετών, εκδόθηκε βούλευμα το οποίο παρέπεμπε σε δίκη τους αναρχικούς: Κώστα Σακκά, Μάριο Σεϊσίδη, Γρηγόρη Τσιρώνη, Νίκο Μαζιώτη και Παναγιώτη Ασπιώτη καθώς και τους κατηγορούμενους για ληστείες τραπεζών: Μαρία Θεοφίλου, Σπύρο Χριστοδούλου, Σπύρο Δραβίλα, Γιώργο Πετρακάκο και δύο ακόμα άτομα του φιλικού του περιβάλλοντος, η οποία ξεκίνησε στις 25/5. Η υπόθεση έγινε γνωστή από τα μίντια ως «ληστές του Διστόμου».

Με βάση τη συγκεκριμένη ληστεία και μια σειρά από ακροβασίες, κατασκευάστηκε από την «αντιτρομοκρατική» η θεωρία ότι οι κατηγορούμενοι Γιώργος Πετρακάκος, Σπύρος Χριστοδούλου, Μαρία Θεοφίλου, Γρηγόρης Τσιρώνης και το μέλος του ΕΑ Νίκος Μαζιώτης αποτελούν μέλη μιας οργάνωσης που βρίσκεται πίσω από όποια ανεξιχνίαστη ληστεία έχει πραγματοποιηθεί στην ελληνική επικράτεια, η οποία από το 2012 προσχώρησε στον Επαναστατικό Αγώνα, ενώ οι υπόλοιποι διώκονται για μια σειρά από κακουργηματικές πράξεις.

Μοναδικό κοινό παρανομαστή των κατηγορούμενων αποτελεί η φυγοδικία καθώς και οι φιλικές, οικογενειακές και συντροφικές σχέσεις που τους συνδέουν.

Άρης Σειρηνίδης*

Ο Άρης Σειρηνίδης συλλαμβάνεται το Μάιο του 2010. Αρχικά αντιμετωπίζει τις κατηγορίες της παράνομης οπλοκατοχής και της αντίστασης κατά της αρχής. Λίγες μέρες μετά όμως, η «αντιτρομοκρατική» ανασύρει την υπόθεση πυροβολισμού εναντίον κλούβας των ματ στα Εξάρχεια το καλοκαίρι του 2009. Ο Άρης Σειρηνίδης προφυλακίζεται κατηγορούμενος για απόπειρες ανθρωποκτονίας με μοναδικό αποδεικτικό στοιχείο την υποτιθέμενη ταύτιση γενετικού υλικού μεταξύ του πορτοφολιού του και χειρουργικής μάσκας που βρέθηκε στην περιοχή του περιστατικού. Η αντιτρομοκρατική δεν δίστασε να κατασκευάσει μία ολόκληρη «επιστημονική» σκευωρία στηριγμένη στo νέο υπερόπλο της (το DNA ). Ο σύντροφος τελικά αθωώθηκε μετά από 13 μήνες προφυλάκισης.

*Τη συγκεκριμένη υπόθεση παρόλο που ο σύντροφος δεν κατηγορήθηκε με τον 187Α, την αναφέρουμε γιατί αποτέλεσε τον προπομπό ενός εφιαλτικού κατασταλτικού μέλλοντος, όπου μία έκθεση εργαστηριακής πραγματογνωμοσύνης αρκεί για να στείλει κάποιον στην φυλακή χωρίς να λαμβάνεται υπόψη κανένα άλλο στοιχείο.

Ασπιώτης Παναγιώτης

Το Μάρτιο του 2013 εκδίδεται ένταλμα σύλληψης εις βάρος του Π. Ασπιώτη που τον συνδέει με όπλα που βρέθηκαν σε σταθμευμένο αυτοκίνητο. Ο σύντροφος διαφεύγει της σύλληψης.

Δύο περίπου χρόνια μετά παραδίνεται και προφυλακίζεται κατηγορούμενος αρχικά για τον νόμο περί όπλων. Στις 6 Φεβρουαρίου 2016 κλιμάκιο αστυνομικών της «αντιτρομοκρατικής» έχοντας εισαγγελική εντολή να του αποσπάσουν γενετικό υλικό τον βασανίζουν προκειμένου να το κατορθώσουν. Ο σύντροφος όχι μόνο βασανίστηκε αλλά βρέθηκε να κατηγορείται επιπλέον για αντίσταση κατά της αρχής απέναντι στους βασανιστές του. Είναι κατηγορούμενος στην υπόθεση των «Ληστών του Διστόμου».

Ηριάννα – Περικλής

Η σκευωρία σε βάρος της Ηριάννας Β. και του Περικλή Μ. ξεκινά στις 14 Μαρτίου 2011 όπου η Αντιτρομοκρατική έκανε έφοδο στο σπίτι του φίλου της Ηριάννας, Κωνσταντίνου και του συγκατοίκου του, Περικλή. Κατά την προσαγωγή τους στη ΓΑΔΑ γίνεται λήψη γενετικού υλικού και αφήνονται ελεύθεροι. Δύο περίπου χρόνια μετά τη προσαγωγή τους, ο Περικλής και η Ηριάννα συλλαμβάνονται με την κατηγορία «της οπλοκατοχής και της ένταξης στην Συνομωσία Πυρήνων της Φωτιάς». Η σύλληψη τους γίνεται με βάση μία κατάθεση ενός μάρτυρα, χάρις στον οποίο ανακαλύφθηκαν όπλα θαμμένα σε χώρο του ΕΜΠ. Η Αντιτρομοκρατική δεν δίστασε, για άλλη μια φορά, να καταστήσει ένα χαμηλής και κακής ποιότητας δείγμα DNA, ως αδιάσειστη επιστημονική απόδειξη. Η Ηριάννα και ο Περικλής οδηγούνται σε δίκη, και καταδικάζονται σε 13 χρόνια κάθειρξης με βάση τον αντιτρομοκρατικό νόμο 187Α. Στο εφετείο, που έγινε τον Ιούνιο του 2018, αθωώθηκαν από όλες τις κατηγορίες.

Εντός – Εκτός

Κείμενα της ομάδας στο έντυπο

Καλό ταξίδι σύντροφε

Leave a comment

Ο σύντροφος Χρήστος Πόλιτης άρχισε να δραστηριοποιείτε από τα εφηβικά του χρόνια στο αναρχικό/αντιεξουσιαστικό χώρο συμμετέχοντας στις πορείες και τις συγκεντρώσεις στα μέσα της δεκαετίας του ’90. Λόγω της έντονης και συνεχόμενης παρουσίας του στις κινηματικές δράσεις, πορείες και απεργίες, τον Δεκέμβρη του 2010 στοχοποιήθηκε ως μέλος της Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς, και προφυλακίστηκε στις φυλακές Γρεβενών, όπου παρέμεινε 6 μήνες, και τελικά αθωώθηκε. Τα επόμενα χρόνια, συνέχισε να υπερασπίζεται τα ιδανικά του και τα ιδεολογικά του προτάγματα, συμμετέχοντας στην ομάδα Ταξική Αντεπίθεση και σε συνελεύσεις αλληλεγγύης για διωκόμενους και φυλακισμένους αγωνιστές. Πέθανε τα ξημερώματα της 11ης Μαρτίου από ανακοπή καρδιάς.

Κείμενα της ομάδας στο έντυπο

Πολιτικές δίκες και επίδικα

Leave a comment

 

Το κράτος ποτέ δεν αναγνώρισε ότι διεξάγει πολιτικές δίκες.

Η κοινωνική νομιμοποίηση πρακτικών αγώνα του αναρχικού χώρου, π.χ ενέργειες των ένοπλων οργανώσεων, απαλλοτριώσεις τραπεζών, εμπρηστικές επιθέσεις κλπ. προκαλεί τρόμο στην εξουσία. Για αυτό το λόγο μια σειρά υποθέσεων, ειδικά τα τελευταία 9 χρόνια αποτέλεσαν εξαρχής τον δοκιμαστικό σωλήνα για τους κατασταλτικούς πειραματισμούς του καθεστώτος, σε μια σειρά “καινοτομιών” σε δικονομικό, κατασταλτικό και επικοινωνιακό επίπεδο. Πειράματα που τελικά παγιώνονται, τόσο σε κοινωνικό επίπεδο, όσο και στο εσωτερικό του ανταγωνιστικού κινήματος και αποκρυσταλλώνονται σε μια διαρκώς αναβαθμιζόμενη καταστολή, σε μια διαρκή κατάσταση έκτακτης ανάγκης.

Σε αυτή την κατασταλτική επίθεση του κράτους κεντρικό ρόλο παίζει η δικαστική εξουσία, που με κύριο όχημα την «αντιτρομοκρατική» νομοθεσία έρχεται να «διορθώσει» τα πράγματα. Με βάση αυτή, εξαιρούν τους ενόρκους από αυτές τις δίκες, μεγιστοποιούν τις ποινές που επιβάλλονται και προωθούν ταυτόχρονα το “δόγμα της συλλογικής ευθύνης”. Συγχρόνως, οι τόσο μελετημένες «ασάφειες» του «αντιτρομοκρατικού» νόμου, έρχονται να καλύψουν τα όποια κενά υπάρχουν.

Οι τρομονόμοι στοχεύουν κύρια τις ένοπλες οργανώσεις, αλλά και πρακτικές αγώνα του αναρχικού χώρου. Παράλληλα στο στόχαστρό τους βρίσκεται η έμπρακτη αλληλεγγύη, σε μια προσπάθεια πολιτικής απομόνωσης των ένοπλων οργανώσεων από τον πολιτικό χώρο που προέρχονται στέλνοντας ένα γενικότερο μήνυμα εκφοβισμού, ειδικά σε αγωνιστές που δρουν ή θέλουν να δράσουν σε ανατρεπτική κατεύθυνση. Τέλος, η αντιτρομοκρατική νομοθεσία παρέχει το πλαίσιο για την αναβάθμιση της ποινικής καταστολής απέναντι σε ένα σύνολο πολιτικών δραστηριοτήτων τέτοιων που δεν περιορίζονται στα στενά πλαίσια της αστικής νομιμότητας.

Το καθεστώς, λοιπόν, έχοντας εξασφαλίσει στο έπακρο το νομικό του οπλοστάσιο απέναντι στον εσωτερικό εχθρό, βρήκε και τους «πρόθυμους» να μπουν στην προμετωπίδα αυτής της επίθεσης, που δεν είναι άλλοι από μια σειρά εντεταλμένων δικαστικών, οι οποίοι διατίθενται να υπερβούν οποιαδήποτε εναπομείναντα προσχήματα του «νομικού πολιτισμού», που οι ίδιοι υπηρετούν. Πειθήνια όργανα της αντιτρομοκρατικής και τις εκάστοτε εξουσίας, επιχειρούν να δικάσουν χωρίς την παρουσία των κατηγορουμένων, συνηγόρων, δημοσιογράφων παίρνοντας μέτρα περιορισμού της «δημόσιας δίκης», αποβάλλοντας ακόμα και το ακροατήριο. Ταυτόχρονα λειτουργούν ενισχυτικά σε μια σειρά ειδικών μέτρων, όπως η διεξαγωγή δικών εντός του Κορυδαλλού, η παρακράτηση ταυτοτήτων, η απαγόρευση μαγνητοφωνήσεων,. Όλα τα παραπάνω συντελούν σε μια νέα διαχείριση των πολιτικών δικών και την προσπάθεια διεξαγωγής δικών express σε καθεστώς πλήρους απομόνωσης, αναδεικνύοντας έτσι την πολιτική βαρύτητα αυτών των δικών ως ένα ακόμα πεδίο όξυνσης του αγώνα ενάντια σε κράτος και κεφάλαιο.

Ο δικαστικός κατασταλτικός μηχανισμός του κράτους το τελευταίο διάστημα περνάει σε μια αναβαθμισμένη επίθεση. Ζητούμενο για το κράτος είναι η αντιμετώπιση κάθε μορφής αντίστασης και ο εκφοβισμός όσων έχουν επιλέξει να βρίσκονται σε συνεχή ρήξη με την εξουσία. Ο εσωτερικός εχθρός καθώς και οι αιχμάλωτοι αυτού του πολέμου πρέπει να χτυπηθούν με όλα τα μέσα.

Χαρακτηριστικά παραδείγματα:

  • Η 2η δίκη του Επαναστατικού Αγώνα όπου στις 3/3/2016 το μέλος της οργάνωσης Ν. Μαζιώτης καταδικάζεται σε ισόβια κάθειρξη για την έκρηξη βόμβας στο «κοινωφελές» (σύμφωνα με την έδρα του δικαστηρίου) ίδρυμα της Τράπεζας της Ελλάδας και επιπλέον 129 χρόνια για την συμπλοκή στο Μοναστηράκι, καθώς και δύο απαλλοτριώσεις τραπεζών. Μια καταδίκη που επιβάλλεται πρώτη φορά για έκρηξη βόμβας χωρίς θύματα και το μήνυμα που στέλνει έχει πολλαπλούς αποδέκτες. Απ’ την μια, καταδικάζεται σε ισόβια κάθειρξη η επιμονή και η συνέπεια στην συνέχιση του ένοπλου αγώνα και από την άλλη η καταδίκη αυτή προσπαθεί να λειτουργήσει παραδειγματικά, τόσο για τους ενεργούς αντάρτες πόλης, όσο και για συντρόφους που σκέφτονται την συμμετοχή τους σε αντάρτικες οργανώσεις.

  • Μια άλλη δίκη σε αυτό το μοτίβο καταστολής, που βρισκόνταν σε εξέλιξη την ίδια περίοδο, ήταν η δίκη για την απόπειρα απόδρασης της Συνομωσίας Πυρήνων της Φωτιάς. Σε αυτή την υπόθεση οι μηχανισμοί του κράτους μέσω των συλλήψεων και των διώξεων συγγενών μελών της ΣΠΦ, επιχείρησαν να θέσουν σε ομηρία τα μέλη της οργάνωσης και να σπείρουν τον φόβο σε όσους στέκονται ή θέλουν να σταθούν αλληλέγγυοι με έμπρακτο τρόπο. Στόχος ήταν και παραμένει η δημιουργία μιας «υγειονομικής ζώνης» απομόνωσης γύρω από τους ένοπλους αντάρτες.

  • Στις 26 Μαρτίου ολοκληρώθηκε το εφετείο που αφορούσε μια σειρά επιλογών του αναρχικού αγώνα στο οποίο βρίσκονταν κατηγορούμενοι οι σύντροφοι Α. Ντάλιος, Γ. Μιχαηλίδης, Δ. Πολίτης, Ν. Ρωμανός καθώς και το μέλος της Σ.Π.Φ. Γ. Τσάκαλος.

Από το πρωτόδικο δικαστήριο, η αντιτρομοκρατική σε συνεργασία με την δράκα των πρόθυμων δικαστικών που διαθέτει, επιχείρησε με νομικίστικους ακροβατισμούς και δικονομικές «καινοτομίες» να διευρύνει το πεδίο εφαρμογής του «αντιτρομοκρατικού» νόμου (187 Α). Έτσι, ενώ οι τέσσερις πρώτοι σύντροφοι αθωώθηκαν από την ένταξη στην Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς, οι επιμέρους πράξεις που κατηγορούνταν χαρακτηρίστηκαν ως «τρομοκρατικές» και οι ίδιοι ως ατομικοί «τρομοκράτες» αφού από την έδρα υιοθετήθηκε η άποψη ότι η ίδια πράξη αν διαπραχθεί από αναρχικό έχει άλλη ποινική βαρύτητα και εμπίπτει στον «αντιτρομοκρατικό», αναφέροντας αρκετές φορές ως επιβαρυντικό στοιχείο το ότι οι κατηγορούμενοι δηλώνουν αναρχικοί.

Μπορούμε να πούμε ότι πλέον, η αναρχική πολιτική ταυτότητα λειτουργεί ως ένα νέο «ιδιώνυμο» που φτάνει για να χαρακτηριστεί κάποιος ως «τρομοκράτης», που σαν επακόλουθο θα έχει αναβαθμισμένες στο έπακρο ποινές. Στην αιτιολόγηση από πλευράς της εισαγγελέως για την απόρριψη των ελαφρυντικών που ζητήθηκαν, ακούστηκε το επιχείρημα ότι αδυνατεί να συναινέσει, αφού αυτοί συνεχίζουν να έχουν τις ίδιες απόψεις, ζητώντας άμεσα με αυτόν τον τρόπο δηλώσεις μετάνοιας. Δημιουργείται έτσι ένα δεδικασμένο με πολύ σοβαρές συνέπειες από δω και εμπρός. Όπου θα υπάρχει αδυναμία ένταξής των συντρόφων μας σε κάποια οργάνωση να χαρακτηρίζονται οι πράξεις τους «τρομοκρατικές» και οι ίδιοι ως ατομικοί «τρομοκράτες», αφού θα αρκεί η αναρχική πολιτική ταυτότητα για κάτι τέτοιο.

  • Με εισήγησή του εισαγγελέα για θέματα τρομοκρατίας Δ. Ασπρογέρακα προς το συμβούλιο εφετών, εκδόθηκε βούλευμα που παραπέμπει σε νέα δίκη στις 25 Μαΐου τους αναρχικούς: Κώστα Σακκά, Μάριο Σεϊσίδη, Γρηγόρη Τσιρώνη, Νίκο Μαζιώτη και Παναγιώτη Ασπιώτη, καθώς και τους κατηγορούμενους για ληστείες τραπεζών: Μαρία Θεοφίλου, Σπύρο Χριστοδούλου, Γιώργο Πετρακάκο και δύο ακόμα άτομα του φιλικού του περιβάλλοντος (Υπόθεση ληστών του Διστόμου). Το κατασκεύασμα αυτό, προσπαθεί να τεκμηριώσει τον συσχετισμό υποθέσεων ληστειών τραπεζών και προσώπων που κατηγορούνται σε αυτές με την δράση του Επαναστατικού Αγώνα. Αυτές οι νέες αλχημείες, στόχο έχουν να μεθοδεύσουν ένα στρεβλό θεώρημα, ότι αναρχικοί – «ποινικοί» αποτελούν τις δύο όψεις του ίδιου νομίσματος, είναι μια προσπάθεια απονοηματοδότησης του πολιτικού χαρακτήρα των ένοπλων επαναστατικών οργανώσεων, της πρακτικής της απαλλοτρίωσης τραπεζών, καθώς επίσης και μια προσπάθεια παράτασης της δικαστικής ομηρίας και της φυσικής αιχμαλωσίας των πολιτικών κρατουμένων και όχι μόνο κάτω από τον «αντιτρομοκρατικό» νόμο 187Α.

  • Πρόσφατα εκδόθηκε το βούλευμα που, ανάμεσα στα άλλα, αφορά και την απόπειρα απόδρασης με ελικόπτερο από τις φυλακές Κορυδαλλού, η οποία επιχειρήθηκε τον Φλεβάρη του 2016 από την Πόλα Ρούπα μέλος του Επαναστατικού Αγώνα. Στα όσα ως τώρα έχουν γίνει γνωστά από το περιεχόμενο του βουλεύματος, πέντε σύντροφοι και πιο συγκεκριμένα ο Ν. Μαζιώτης μέλος του Ε.Α. και τέσσερα μέλη της Σ.Π.Φ. Ο. Οικονομίδου, Γ. Πολύδωρος, Γ. Τσάκαλος και Χ.Τσάκαλος, κατηγορούνται για ηθική αυτουργία σε τέσσερα κακουργήματα. Για αρπαγή, διατάραξη της ασφάλειας αεροσκαφών με χρήση βίας, απόπειρα ανθρωποκτονίας από πρόθεση σε ήρεμη ψυχική κατάσταση και τέλος για πράξη βίας κατά προσώπου εντός αεροσκάφους εν πτήση. Όλα αυτά με τρόπο, σε έκταση και υπό συνθήκες που είναι δυνατόν να βλάψουν την χώρα κλπ., δηλαδή με τον «αντιτρομοκρατικό» νόμο. Ο ειδικός σε αλχημείες και νομικούς ακροβατισμούς εφέτης ανακριτής Ε. Νικόπουλος, μετέτρεψε την πλημελληματικού χαρακτήρα κατηγορία της απόπειρας απόδρασης σε 4 κακουργήματα, επικαλούμενος την ηθική αυτουργία.

Ηθική αυτουργία ανάμεσα σε αναρχικούς δεν υπάρχει. Δεν υπάρχουν καθοδηγητές και καθοδηγούμενοι. Αυτό το γνωρίζει πολύ καλά ο συγκεκριμένος εφέτης ανακριτής, άσχετο αν του φαίνεται αδιανόητο, γιατί όλος του ο αξιακός κώδικας βασίζεται πάνω στην ιεραρχία. Όντας υποτακτικός και ο ίδιος της εκάστοτε εξουσίας. Η επιλογή της ηθικής αυτουργίας έρχεται να παρακάμψει την «αβλεψία» του νομοθέτη, ο οποίος αναγνωρίζει την φυσική ροπή του κρατούμενου προς την ελευθερία και για αυτό την τιμωρεί με την μικρότερη ποινή (πλημμέλημα). Με αυτόν τον τρόπο επέλεξε ο ειδικός εφέτης ανακριτής να εξαιρέσει τους πολιτικούς κρατούμενους από τον συγκεκριμένο νόμο. Η απόπειρα απόδρασης πολιτικού κρατουμένου θα πρέπει να τιμωρείται με βαρύτατες ποινές, και εδώ έρχεται η σανίδα σωτηρίας του τρομονόμου.

  • Τέλος, η “αντιτρομοκρατική”, μέσω του Ιωάννη Αγγελή, αντιεισαγγελέα του Αρείου Πάγου πρώην επόπτη εισαγγελέα στη ΔΑΕΕΒ, άσκησε αναίρεση στην αθωωτική απόφαση του Εφετείου Αθηνών που αφορούσε τον Τάσο Θεοφίλου. Στις 11 Μαΐου θα εξεταστεί το αίτημα για αναίρεση στην ολομέλεια του Αρείου Πάγου. Αν τελικά γίνει δεκτό, σημαίνει ότι ο σύντροφος παραμένει με την πρωτόδικη απόφαση (25 χρόνια κατά συγχώνευση) και επιστρέφει στην φυλακή.

Η αθώωση του Τάσου Θεοφίλου ήταν ένα σοβαρό πλήγμα για την “αντιτρομοκρατική”, που είδε να καταρρέει εξ΄ ολοκλήρου το κατηγορητήριο που είχε κατασκευάσει στα εργαστήρια του 12ου ορόφου της ΓΑΔΑ, να αμφισβητείται εμπράκτως η χρήση του DNA από δικαστική έδρα, να πλήττεται επί της ουσίας ο ίδιος ο τρομονόμος 187Α.

Η “αντιτρομοκρατική” και η δράκα των εντεταλμένων δικαστικών και εισαγγελέων που ελέγχει, δεν μπορούν να δεχτούν αυτή την ήττα. Όπως δεν μπορούν να αφήσουν χωρίς απάντηση το κίνημα αλληλεγγύης που ορθώθηκε γύρω από αυτή την απόφαση. Ένα μαζικό κίνημα αλληλεγγύης όπου είχε ευρύτερη πολιτική και κοινωνική βάση.

Η συγκεκριμένη υπόθεση ξεπερνά το πρόσωπο του συντρόφου Θεοφίλου και πρέπει να αποτελέσει ένα σημείο σφοδρής αντιπαράθεσης ανάμεσα στις κρατικές κατασταλτικές δυνάμεις και το ανταγωνιστικό κίνημα γενικότερα. Η 11 Μάη ας φροντίσουμε να είναι μια ημερομηνία όπου θα μείνει αξέχαστη στην “αντιτρομοκρατική”. Μια ημερομηνία που θα ταυτιστεί με το πληγωμένο γόητρο της τάχα παντοδύναμης υπηρεσίας.

Το μήνυμα που επιχειρεί να στείλει το κράτος μέσα από αυτές τις δίκες και όχι μόνο, είναι σαφές και έχει πολλαπλούς αποδέκτες. Από τη μία, οποιαδήποτε αναρχική πρακτική που ξεφεύγει από τα όρια της αστικής νομιμότητας, θα αντιμετωπίζεται με την μέγιστη κατασταλτική- ποινική επίθεση του κράτους, και συγχρόνως θέλει να λειτουργήσει αποτρεπτικά- εκφοβιστικά για όποιον/α σκέφτεται να δράσει σε μία τέτοια κατεύθυνση.

Μεγάλη μερίδα του χώρου έχει απαξιώσει την βαρύτητα των πολιτικών δικών, μη αντιλαμβανόμενος αυτές ως άλλο ένα πεδίο του αγώνα, άλλο ένα πεδίο αντιπαράθεσης με τους μηχανισμούς του κράτους. Έχει αντιμετωπίσει αυτές τις δίκες σαν μια διεργασία που αφορά αποκλειστικά του έγκλειστους και το κράτος, που το μόνο διακύβευμα σε αυτές είναι το ύψος των ποινών. Αυτό, όμως, σαν αντίληψη αποτελεί εσωτερίκευση της ήττας, απόρροια των κατασταλτικών επιτυχιών του κράτους.

Για εμάς, η εξέλιξη αυτή βασίζεται σε σημαντικά λάθη που προέρχονται απ’ την στάση των αγωνιζόμενων εντός και εκτός των τειχών.

Το κίνημα αλληλεγγύης και το σύνολο του αναρχικού/αντιεξουσιαστικού χώρου καλείται να απαντήσει με όλα τα μέσα, ώστε να αποτελέσει ανάχωμα τόσο στις προαναφερθείσες μεθοδεύσεις, όσο και στη γενικότερη προσπάθεια του κράτους να αποπολιτικοποιήσει και να απονοηματοδοτήσει τον αγώνα των συντρόφων μας.

Εντός – Εκτός

Κείμενα της ομάδας στο έντυπο

Το καθεστώς έκτακτης ανάγκης επιβάλει συνθήκες εξαίρεσης

Leave a comment

Pyne, James Baker; Bristol Riots: The Burning of Lawford’s Gate Prison; Bristol Museums, Galleries & Archives; http://www.artuk.org/artworks/bristol-riots-the-burning-of-lawfords-gate-prison-188983

Το κράτος θέλει να κατέχει το μονοπώλιο της βίας για να διατηρεί την κυριαρχία του, η χρήση της βίας από πλευράς του κράτους σαν μέσο επιβολής είναι αναγκαία για την διατήρηση της καθεστηκυίας τάξης. Κάθε αμφισβήτηση του μονοπωλίου άσκησης αυτής της βίας αντιμετωπίζεται με ολοκληρωτική σφοδρότητα. Διαχρονικά και σχεδόν σε όλες τις χώρες η επαναστατική δράση ποτέ δεν αναγνωρίστηκε ως πολιτική, γι’ αυτό και στους αγωνιστές/τριες αποδίδονται διαφορετικοί χαρακτηρισμοί που στόχο έχουν την πολιτική απαξίωση: ποινικοί εγκληματίες, συμμορίτες, κατάσκοποι, αντικοινωνικά στοιχεία, τρομοκράτες, χούλιγκαν κλπ. Στην νεότερη ιστορία, και πιο ειδικά μετά τα Δεκεμβριανά του ‘44, υπογράφτηκε η περιβόητη συμφωνία της Βάρκιζας, όπου ανάμεσα στα άλλα προέβλεπε την αμνήστευση των «πολιτικών εγκλημάτων» σε αντίθεση με «ποινικά», όπου όμως με βάση αυτή διώχθηκαν, φυλακίστηκαν, εξορίστηκαν και στήθηκαν στα εκτελεστικά αποσπάσματα χιλιάδες αγωνιστές και αγωνίστριες της αντίστασης, αφού η εκτέλεση ενός συνεργάτη των ναζί ή ενός ταγματασφαλίτη βαφτιζόταν κοινό ποινικό έγκλημα αποπολιτικοποιώντας την δράση των αγωνιστών της αντίστασης.

Η μοναδική περίπτωση όπου το ελληνικό κράτος «αναγνώρισε» την επαναστατική δράση ως πολιτικό «έγκλημα» ήταν το 1976 όταν το Συμβούλιο εφετών στην Αθήνα απέρριψε το αίτημα για έκδοση του Ραλφ Πόλε στην Γερμανία που κατηγορούνταν ως μέλος της RAF κρίνοντας ότι η δράση του είχε πολιτικό χαρακτήρα (βέβαια δεν είχε δράση στην Ελλάδα οπότε ήταν πιο εύκολα τα πράγματα). Αυτή την απόφαση «διόρθωσε» αμέσως ο Άρειος Πάγος, αφού απέρριψε ότι τα «εγκλήματα» του Πόλε είχαν πολιτικό χαρακτήρα αλλά ήταν αμιγώς ποινικά. Έτσι επανήλθε η τάξη μετά την μικρή αυτή παρέκκλιση.

Σήμερα βρίσκονται στις ελληνικές φυλακές δεκάδες πολιτικοί κρατούμενοι που συμμετείχαν ή κατηγορούνται για συμμετοχή σε ένοπλες επαναστατικές οργανώσεις, απαλλοτριώσεις τραπεζών, κατοχή οπλισμού, εμπρηστικές επιθέσεις κλπ. οι οποίοι έχουν καταδικαστεί σε εκατοντάδες χρόνια κάθειρξης μέχρι και ισόβια, οι περισσότεροι με βάση την «αντιτρομοκρατική» νομοθεσία. Μια νομοθεσία που συνεχώς εμπλουτίζεται σε μια εμφανή προσπάθεια να «διευρύνουν» το πεδίο άσκησης της κρατικής τρομοκρατίας. Στόχος να χτυπηθούν ποινικά και πολιτικά οι αντίπαλοι του καθεστώτος, ώστε να πάψουν να συνιστούν απειλή για την εμπέδωση του «νόμου και της τάξης» που είναι ακόμα πιο αναγκαία σε καιρούς οικονομικής και κοινωνικής κρίσης. Η κατασταλτική πολιτική του κράτους είναι ανάλογη με το εύρος των αντικοινωνικών – αντιλαϊκών αλλαγών που αυτό επιχειρεί να επιβάλλει στην κοινωνία σε συνδυασμό πάντα με την ένταση των αντιστάσεων που εναντιώνονται σ’ αυτές τις αλλαγές.

Το κράτος δεν μπορεί να αποδεχτεί την πολιτική φύση της ένοπλης πάλης, γιατί αυτόματα θα είναι σα να παραδέχεται την ύπαρξη μιας δύναμης που μπορεί να αμφισβητήσει και να ανατρέψει την κυριαρχία του.

Όταν όμως αυτοί οι «τρομοκράτες» συλληφθούν αντιμετωπίζονται με αμιγώς πολιτικό τρόπο, με ειδικούς νόμους, ειδικές συνθήκες κράτησης, ειδικά δικαστήρια ενώ παράλληλα στήνεται ολόκληρη επιχείρηση αποιδεολογικοποίησης και απονοηματοδότησης της δράσης τους. Εδώ καθοριστικό ρόλο παίζουν τα πάντα πρόθυμα ΜΜΕ, που ακολουθούν χωρίς παρέκκλιση, την στρατηγική του κράτους, ότι υπάρχει μια κατηγορία πολιτικών κρατουμένων που βαφτίζονται «ποινικοί» διότι αυτό εξυπηρετεί το «γενικό συμφέρον του πληθυσμού» δηλαδή την «πάταξη της τρομοκρατίας», προσπαθώντας αγωνιωδώς να πείσουν την κοινή γνώμη ότι η δράση κάποιων ομάδων με πολιτικά κίνητρα, στόχους και αποτελέσματα δεν είναι πολιτική!!! Παρόλη αυτήν την προπαγάνδα ξεκάθαρα φαίνεται ότι δεν υπάρχει πλήρης κοινωνική συναίνεση ως προς την καταδίκη της ένοπλης πάλης. Γι’ αυτό το λόγο ψηφίστηκαν οι τρομονόμοι και φτιάχτηκαν τα ειδικά δικαστήρια χωρίς ενόρκους, αναγνωρίζοντας έμμεσα ότι οι εχθροί του καθεστώτος είναι επικίνδυνοι για την οικονομική και πολιτική ελίτ. Προσπαθούν να μεγιστοποιήσουν τις ποινές εξαιρώντας τους ενόρκους από τις δικαστικές αίθουσες, αναγνωρίζοντας έτσι τον φόβο που τους διακατέχει από τα αποτελέσματα που μπορεί να έχει η μη συναίνεση κομματιών της κοινωνίας.

Οι τρομονόμοι διαρκώς «εμπλουτίζονται» και διευρύνουν την στόχευσή τους. Αρχικά και κύρια στόχος είναι οι ένοπλες οργανώσεις, η έμπρακτη αλληλεγγύη σε αυτές, οι δράσεις που ξεφεύγουν από τα όρια της αστικής νομιμότητας, ενώ τελευταία είδαμε ότι στο στόχαστρο έχει μπει και ο δημόσιος λόγος που μπορεί να επικροτεί μια ένοπλη ενέργεια ή να δημοσιεύει θετικά σχόλια για την δράση μιας επαναστατικής οργάνωσης. Έτσι, από την μια, εκτός της εξάρθρωσης μιας οργάνωσης, στόχος είναι και η πολιτική απομόνωση αυτών των οργανώσεων και των μελών που τις αποτελούν, ενώ, από την άλλη, λειτουργούν παραδειγματικά στέλνοντας ένα γενικότερο μήνυμα εκφοβισμού, παρέχοντας παράλληλα το πλαίσιο για την αναβάθμιση της ποινικής καταστολής απέναντι σε ένα σύνολο πολιτικών δραστηριοτήτων.

Τους τρομονόμους συνοδεύουν και συμπληρώνουν οι ειδικές συνθήκες διεξαγωγής των δικών, με δικαστικές αίθουσες εντός των φυλακών, φακέλωμα όσων παρακολουθούν τις δίκες, αστυνομοκρατία μέσα και έξω από τις αίθουσες κλπ, ακυρώνοντας στην πράξη τον δημόσιο χαρακτήρα τους, ενώ σε πολλές περιπτώσεις ισχύουν ειδικές συνθήκες κράτησης σε απομονωμένους χώρους. Στις αρχές Μαρτίου του 2015 ξεκίνησε πολυήμερη απεργία πείνας των πολιτικών κρατουμένων που σαν αποτέλεσμα είχε ανάμεσα στα άλλα να ακυρωθεί ο νόμος που αφορούσε τη δημιουργία των φυλακών τύπου Γ’, που ήδη λειτουργούσαν στο Δομοκό. Σήμερα επιχειρείται εκ νέου η επαναφορά τους με διαφορετική βέβαια μορφή μέσω του νέου Σωφρονιστικού κώδικα.

Σε ότι αφορά τις άδειες σαφώς και οι πολιτικοί κρατούμενοι αντιμετωπίζονται με «ειδικό» τρόπο. Δεν είναι τυχαίο ότι άμεσα ζητήθηκαν δηλώσεις μετάνοιας από δυο αντάρτες πόλης, τους Δ. Κουφοντίνα και Κ. Γουρνά, προκειμένου να πάρουν την άδεια που δικαιούνται, ειδικά ο πρώτος εδώ και 7 χρόνια, ενώ πλέον οι εκπαιδευτικές άδειες δίνονται μόνο με «βραχιολάκι». Τέλος οι περιοριστικοί όροι επεκτείνονται με γεωμετρική πρόοδο, από την απαγόρευση επαφής με άλλους συγκατηγορούμενους, εως την απαγόρευση εισόδου σε πανεπιστημιακά ιδρύματα, την απαγόρευση συμμετοχής σε διαδηλώσεις, πέρασαν στον γεωγραφικό περιορισμό σε ακτίνα 1 χιλιομέτρου από τον τόπο κατοικίας, τα όρια ενός Δήμου ή ενός νησιού και σήμερα αυτός ο περιορισμός συρρικνώθηκε ακόμα περισσότερο και τοποθετήθηκε στα 80 τ.μ. ενός διαμερίσματος (υπόθεση Τσιρώνη).

Όλες οι «ειδικές συνθήκες» ενώ αφορούν πρώτα και κύρια τους πολιτικούς κρατούμενους δεν περιορίζονται αποκλειστικά σε αυτούς. Οι «απείθαρχοι» κρατούμενοι, οι «προβληματικοί», σύμφωνα με την υπηρεσία, είναι επίσης αποδέκτες αυτών των εξαιρέσεων.

Η πάγια τακτική του κράτους «διαίρει και βασίλευε» είναι αυτή που πρέπει και μπορούμε να θέσουμε στο στόχαστρο μας αν θέλουμε να είμαστε αποτελεσματικοί. Η δημιουργία ενός μαζικού μετώπου όπου θα ενοποιεί επιμέρους διεκδικήσεις με τα γενικότερα επίδικα του αγώνα είναι πιο αναγκαία από ποτέ. Πχ οι διώξεις στις Σκουριές, με βάση τον τρομονόμο μπορούν να αποτελέσουν την αφορμή ώστε μια ολόκληρη κοινωνική ομάδα να υιοθετήσει το αίτημα της κατάργησης του τρομονόμου, αντίστοιχα η κατάργηση του νόμου που ποινικοποιεί όσους παρεμποδίζουν τους πλειστηριασμούς που γίνονται προς όφελος των τραπεζών μπορούν να συνδεθούν με τους λόγους για τους οποίους οι σύντροφοι/ισσες βρίσκονται στην φυλακή ακριβώς γιατί έμπρακτα αμφισβήτησαν και χτύπησαν δομές του κράτους και του κεφαλαίου.

Ο αγώνας ενάντια στο καθεστώς έκτακτης ανάγκης αφορά το σύνολο των αγωνιζόμενων κομματιών της κοινωνίας. Οι αγώνες αυτοί μπορεί να είναι μερικοί, όμως μπορούν να ανοίξουν ρωγμές στην «θωράκιση» της κρατικής καταστολής, ανοίγοντας παράλληλα το ζήτημα της κοινωνικής επανάστασης για μια κοινωνία ισότητας και ελευθερίας.

Κείμενα της ομάδας στο έντυπο

Σε απεργία πείνας οι σύντροφοι Π. Ρούπα και Ν. Μαζιώτης

Leave a comment

Οι σύντροφοι Ν. Μαζιώτης και Π. Ρούπα, μέλη του Επαναστατικού Αγώνα, έχουν ξεκινήσει απεργία πείνας από τις 11 Νοεμβρίου διεκδικώντας:

  • Να αποσυρθεί το άρθρο 11 του νέου ΣΚ. Να μην επανέλθει το καθεστώς φυλακών τύπου Γ΄.
  • Να βγει άμεσα ο Ν. Μαζιώτης από την απομόνωση.
  • Να εισαχθεί ρύθμιση στον Σ.Κ. για την ελαστικοποίηση του ωραρίου των επισκεπτηρίων.
  • Να υπάρχει ειδικός χώρος επισκεπτηρίων για συνάντηση γονέων με τα παιδιά τους και, όταν η συχνότητα των συναντήσεων είναι σπάνια, να αυξάνεται ανάλογα ο χρόνος.
  • Το επισκεπτήριο με το παιδί τους να διαρκεί τουλάχιστον 3 ώρες και μεταξύ τους 2 ώρες.

Κατά τη διάρκεια της απεργίας πείνας, με εισαγγελική εντολή, οι σύντροφοι τουλάχιστον 2 φορές έχουν μεταφερθεί στο νοσοκομείο για ακούσια νοσηλεία, με τους ανθρωποφύλακες να χρησιμοποιούν ακόμα και βία απέναντι στους απεργούς, αφού οι ίδιοι αρνήθηκαν να υπακούσουν σε μια εντολή που είναι παντελώς παράνομη. Το γεγονός κατήγγειλαν και οι γιατροί του νοσοκομείου. Όταν έκλεινε η ύλη της εφημερίδας, πληροφορηθήκαμε ότι, μετά την ικανοποίηση των αιτημάτων που είχαν σχέση με τα επισκεπτήρια τόσο μεταξύ των συντρόφων όσο και με το παιδί τους, έγινε δεκτό και το αίτημα να μεταφερθεί ο Μαζιώτης σε πτέρυγα γενικού πληθυσμού και πιο συγκεκριμένα στην 5η. Μετά απ’ αυτή την εξέλιξη, συμπληρώνοντας 35 μέρες απεργίας πείνας, ο Ν. Μαζιώτης διέκοψε την απεργία προσωρινά, ενώ η Π. Ρούπα συνεχίζει έως ότου εξασφαλιστεί ότι θα τηρηθεί η συμφωνία για μεταφορά του Μαζιώτη χωρίς περιορισμούς και απομονώσεις.