Η  φυλακή αποτελώντας βασικό πυλώνα του ποινικού δικαιικού συστήματος έχει ξεκάθαρα τιμωρητικό και εκδικητικό χαρακτήρα. Ιστορικά, η γέννηση της φυλακής συμπίπτει χρονικά με την γέννηση της νεωτερικής καπιταλιστικής κοινωνίας.

Στο Βυζάντιο δεν υπήρχαν ποινές όπως αυτή της φυλάκισης, την θέση της οποίας έπαιρναν διάφορες μορφές καταναγκαστικών έργων και εξορίας. Τα καταναγκαστικά έργα διακρίνονταν σε εξόρυξη μεταλλεύματος και επεξεργασία μετάλλου. Κατά τον 2ο αιώνα, όμως  λόγω της εδαφικής και στρατιωτικής συρρίκνωσης της βυζαντινής αυτοκρατορίας, λόγω του περιορισμού των δυνατοτήτων επιλογής τόπων για εξορία, καθιερώνεται για πρώτη φορά το 1166 η ποινή της ισόβιας κάθειρξης για την κατηγορία της ανθρωποκτονίας εκ προθέσεως με διάταξη του Μ. Κομνηνού. Σε εκείνη την περίοδο τα μοναστήρια υποκαθιστούν τον ρόλο των φυλακών. Σε αυτά κατέληγαν άτομα που έχουν διαπράξει αδικήματα σχετικά με την οικογένεια και την γενετήσια ζωή. Παράλληλα με τη φυλάκιση, ένα μεγάλο μέρος της περιουσίας των κρατουμένων περνάει στο ίδρυμα (μοναστήρια) που εκτίουν την ποινή τους.

Στις ελεύθερες μεσαιωνικές πόλεις, οι οποίες ήταν απόρροια των εξεγέρσεων του 10ου και 11ου αιώνα τόσο κατά της εκκλησίας, όσο και κατά των φεουδαρχών στην Δυτική Ευρώπη, συναντάμε ως μέθοδο επίλυσης των διαφορών την διαιτησία. Ως διαιτησία ορίζεται η αμοιβαία συναινετική προσφυγή των αντιμαχόμενων πλευρών στις διάφορες βαθμίδες της συντεχνίας ή των Δήμων και οι επιβαλλόμενες ποινές είχαν την μορφή χρηματικών αποζημιώσεων.

Μετά την εκ νέου υποδούλωση των ελεύθερων πόλεων και υπαίθρων από την φεουδαρχία και την παπική εξουσία, μέχρι δηλαδή τον 16ο αιώνα, η απονομή της δικαιοσύνης γίνεται από ιερείς και άρχοντες. Η συγκεκριμένη δικαιοδοσία, πέρα από το κύρος και την δύναμη που προσέδιδε, αποτελούσε σημαντική πηγή εσόδων μέσω της θέσπισης προστίμων, δημεύσεων και κατασχέσεων και κάθε είδους πληρωμής, πέρα από την τότε θεσπισμένη φεουδαρχική πρόσοδο. Τα στρατιωτικά σώματα των αρχόντων εφάρμοζαν τις επιβαλλόμενες ποινές και σαφώς ήταν υπεύθυνα για την καταστολή των εξεγέρσεων που ξεσπούσαν από τις υποδουλωμένες πόλεις και τα χωριά. Ο μηχανισμός της συγκεντροποιημένης δικαστικής εξουσίας και οι ένοπλες δυνάμεις θα αποτελέσουν την εμβρυακή μορφή και το θεμέλιο στήριξης του κράτους.

Η τάξη των ευγενών, που αποτελούσαν την αγγλική αριστοκρατία, έκανε ληστρικές απαλλοτριώσεις και περιφράξεις των κοινοτικών γαιών της υπαίθρου ή και των ιδιωτικών περιουσιακών στοιχείων των μικρών αγροτών, έχοντας ως αποτέλεσμα την μετατροπή των καλλιεργούμενων εκτάσεων σε τεράστια βοσκοτόπια για τα ζώα τους. Η δέσμευση από τους γαιοκτήμονες της Αγγλίας της κοινής αγροτικής γης, είχε σαν αποτέλεσμα το διωγμό των αγροτικών πληθυσμών και τη διάλυση των κοινοτήτων τους (νόμοι για τις περιφράξεις). Μέσα από αυτή τη μακροχρόνια διαδικασία που προσέκρουε συνεχώς στις αντιστάσεις των κατοίκων των αγροτικών περιοχών, οι τελευταίοι αποσπάστηκαν με τη βία τόσο από τα μέσα για την επιβίωσή τους, όσο και από τις κοινωνικές σχέσεις που δομούσαν την κοινότητά τους. Ξεριζωμένοι κατά αυτό τον τρόπο, συνέρρευσαν στις πόλεις, όπου προσπαθούσαν να επιβιώσουν είτε περιπλανώμενοι και κινούμενοι στα πλαίσια της παρανομίας, είτε «ελεύθεροι» πια να πουλάνε το μόνο που τους είχε απομείνει: την εργατική τους δύναμη.

Στα τέλη του 17ου αιώνα ιδρύονται άσυλα όπου μένουν εγκαταλελειμμένα παιδιά στην Φλωρεντία, όπου το 1703 θα μετατραπούν σε «σωφρονιστικά ιδρύματα». Έκτοτε εγκαινιάζεται η κατασκευή των ασύλων-φυλακών για τα παιδιά που αντιμετωπίζουν προβλήματα όπως νοητικά. Παράλληλα, υπάρχουν τα ψυχιατρικά ιδρύματα, τα οποία από τα μέσα του 16ου αιώνα και μέχρι σήμερα, αποτελούν το πλέον γνωστό «σωφρονιστικό» μέτρο εγκλεισμού και εξουδετέρωσης του καθεστωτικού αντιπάλου. Σύμφωνα με αυτό τον τρόπο στέρησης της ελευθερίας, ο υπήκοος που στρέφεται κατά του απόλυτου άρχοντα του, του τσάρου, δεν είναι απλώς εγκληματίας, αλλά και «προβληματικός» στο μυαλό.

Βρισκόμαστε πλέον στις γιγαντωμένες βιομηχανικές πόλεις του 18ου και 19ου αιώνα με τα βασανιστήρια, τους ακρωτηριασμούς, την εκτόπιση, τη δήμευση της περιουσίας, δηλαδή τις κυρίαρχες μορφές τιμωρίας κατά τη διάρκεια του Μεσαίωνα στην Ευρώπη να μην έχουν πλέον καμία θέση λόγω της επικρατούσας πολιτικής και οικονομικής κατάστασης. Σε μια οικονομία δηλαδή δουλείας, ρόλος των κολαστικών μηχανισμών είναι να προσκομίσουν ένα συμπλήρωμα από εργατικά χέρια και να διαμορφώσουν μια «αστική» δουλεία παράλληλη με εκείνη που εξασφαλίζεται από τους πολέμους ή από το εμπόριο. Στη φεουδαρχία και σε μια εποχή όπου ελάχιστη είναι η νομισματική και η παραγωγική ανάπτυξη, έχουμε μια απότομη αύξηση των σωματικών τιμωριών – στις περισσότερες περιπτώσεις το σώμα είναι το μόνο προσιτό αγαθό. Η φυλακή εμφανίζεται με την εξέλιξη της εμπορικής οικονομίας, καθώς το βιομηχανικό σύστημα απαιτεί μια ελεύθερη αγορά εργασίας, το ποσοστό της καταναγκαστικής εργασίας μειώνεται στους κολαστικούς μηχανισμούς κατά το 19ο αιώνα και τη θέση της παίρνει η κάθειρξη με αναμορφωτικό σκοπό.» [Rusche και Kirchheimer].

Κατά τον Φουκώ, η γέννηση της φυλακής και η χρησιμοποίηση της σαν μέσο τιμωρίας σηματοδοτεί την μετάβαση από τον πολιτισμό του θεάματος στον πολιτισμό της επιτήρησης. Η τιμωρία ως μια πιο συγκαλυμμένη πλευρά της ποινικής δικαιοσύνης, επιβάλλεται σε περιορισμένους χώρους, δεν έχει επαφή με εξωτερικούς χώρους και δεν διακόπτεται, παρά μόνο όταν το έργο της έχει ολοκληρωθεί ολότελα, αποτελεί δηλαδή ακατάπαυστη πειθαρχία και για αυτό η επιβολή της πάνω στο άτομο είναι αδιάλειπτη. Όσο η εξουσία προσωποποιούταν στον βασιλιά ή τον μονάρχη, αποτελούσε και το κεντρικό πρόσωπο. Με την ανάδειξη της ελευθερίας ως υπέρτατο αγαθό, την εποχή του Διαφωτισμού, η τιμωρία έκανε στροφή γύρω από την σπουδαιότητα της ελευθερίας. Βασίζεται, δηλαδή πλέον, στην απλή μορφή της στέρησης της ελευθερίας εξισώνοντας την αξία της απώλειας της το ίδιο σημαντική με την αναγνώριση της.

Σ.Δ

Στις 21 Ιανουαρίου τελέστηκε στην Αθήνα το ετήσιο μνημόσυνο για τα «θύματα της τρομοκρατίας» από το «Σύλλογο Αλληλεγγύης για τα θύματα της τρομοκρατίας Θάνος Αξαρλιάν». Με αφορμή αυτό ο Κ. Μητσοτάκης έδωσε συνέντευξη στην ανεπίσημη εκπρόσωπο τύπου της ΕΛΑΣ την αυτοαποκαλούμενη δημοσιογράφο Μίνα Καραμήτρου. Πριν προχωρήσουμε στην ουσία της συνέντευξης και τα όσα είπα ο Κ. Μητσοτάκης δεν μπορούμε να μην αναφερθούμε στο ρόλο που έχει παίξει και παίζει ο «σύλλογος αλληλεγγύης για τα θύματα της τρομοκρατίας Θάνος Αξαρλιάν», όπου επί της ουσίας το αθώο θύμα μιας άτυχης ενέργειας της Ε.Ο. 17Ν χρησιμοποιείται ως κολυμπήθρα του Σιλωάμ, προκειμένου να απενοχοποιήσουν και να ξεπλύνουν όσους βρέθηκαν στο στόχαστρο της οργάνωσης. παράλληλα στόχος είναι να αποπολιτικοποιήσουν την δράση και τις ενέργειες της οργάνωσης, αφού πρόκειται για «κοινούς πορωμένους εγκληματίες». Καταρχήν είναι προσβλητικό για την μνήμη του Αξαρλιάν να τον ταυτίζουν με καθάρματα όπως ο σταθμάρχης της CIA Γουέλς, ο βασανιστής Μάλλιος, ο Αμερικανός διπλωμάτης Τσάντες, ο βιομήχανος Μποδοσάκης – Αθανασιάδης κλπ. Δεν θα μπορούσαμε ποτέ να φανταστούμε να υπάρχει σύλλογος στο όνομα του Μάλλιου ή του Γουέλς και κομμάτια της ελληνικής κοινωνίας να ευαισθητοποιούνται γύρω από αυτό.

Βέβαια, η οικογένεια Μητσοτάκη είναι συνηθισμένη να αντλεί πολιτική υπεραξία γύρω από τα «θύματα της τρομοκρατίας». Εδώ, η αδερφή του Κ. Μητσοτάκη, Ντόρα Μπακογιάννη έχτισε την πολιτική της καριέρα εκμεταλλευόμενη στο έπακρο την εκτέλεση του συζύγου της και δεν ήταν η μόνη από την φαμίλια. Η οικογένεια Μητσοτάκη, σε αγαστή συνεργασία με τις πρεσβείες των ΗΠΑ και της Αγγλίας, βρίσκετε στην πρώτη γραμμή ενός βρώμικου πολέμου απέναντι στις ένοπλες επαναστατικές οργανώσεις, στα μέλη τους, στους πολιτικούς κρατούμενους, στα πιο μαχητικά κομμάτια του επαναστατικού κινήματος. Θέλει περίσσιο θράσος να μιλάνε για «θύματα τρομοκρατίας» αυτοί που ευθύνονται για την σημερινή κοινωνική εξαθλίωση, για τις αυτοκτονίες, τους άστεγους, για την κατάσταση που έχουν περιέλθει εκατομμύρια εργαζόμενοι και συνταξιούχοι.

Ως προς την ουσία της συνέντευξης, ο Κ. Μητσοτάκης για άλλη μια φορά εξέφρασε την έντονη δυσαρέσκειά του για την 48ωρη άδεια που πήρε ο Δ. Κουφοντίνας. Ενόψει και της αίτησης του για νέα άδεια, αναφέρθηκε αναλυτικά στο όραμα του ως προς το πώς αντιλαμβάνεται το δόγμα νόμου και τάξης που θα ήθελε να υλοποιήσει αν αναλάβει ποτέ την πρωθυπουργία της χώρας. Ειδικά για την αντιμετώπιση των πολιτικών κρατουμένων, εξήγγειλε την επαναφορά των φυλακών υψίστης ασφαλείας τύπου Γ και την περιστολή του όποιου δικαιώματος έχει κατακτηθεί από τους πολιτικούς κρατούμενους. Το δικαίωμα των αδειών, των επισκεπτηρίων, της επικοινωνίας με τον έξω κόσμο, της συγγραφής κειμένων ή βιβλίων είναι υπο κατάργηση σύμφωνα με τον Μητσοτάκη. Εξαιρέσεις ονειρεύεται και για αποφυλακίσεις, όπου ανάμεσα στα άλλα, τις συνδέει και με την απαίτηση για δημόσιες δηλώσεις μετάνοιας που πρέπει να γίνουν από την πλευρά των πολιτικών κρατουμένων, εμπνεόμενος από την εμφυλιακή και μετεμφυλιακή στρατηγική του κράτους στο να εξοντώσει πολιτικά και φυσικά τον εσωτερικό εχθρό. Με την έννοια του εσωτερικού εχθρού ο Κ. Μητσοτάκης και η ΝΔ βλέπουν όσους αγωνίζονται ξεπερνώντας τα επιτρεπτά όρια της αστικής νομιμότητας.

Στην ίδια συνέντευξη εκτενή αναφορά έγινε στο «άβατο» των Εξαρχείων, όπου σε μία προσπάθεια να εγείρει τα συντηρητικά αντανακλαστικά της κοινωνίας για άλλη μια φορά αναφέρθηκε στη μηδαμινή απόσταση που χωρίζει την όποια συγκρουσιακή πρακτική από την ένοπλη πάλη, όπως χαρακτηριστικά είπε «δεν απέχει πολύ μια μολότοφ από ένα καλάσνικοφ».

Σύμφωνα, λοιπόν, με τον Κ. Μητσοτάκη όποιος αντιστέκεται στις επιλογές του κράτους και του κεφαλαίου είναι εν δυνάμει «τρομοκράτης» και θα πρέπει να κατασταλεί με κάθε μέσο. Γι΄αυτό και ο Κουφοντίνας δεν πρέπει να ξαναπάρει άδεια, δεν πρέπει να αποφυλακιστεί κάτι που θα έπρεπε να είχε προβλέψει ο νομοθέτης για κάτι τέτοιους «τύπους» ειδικά αν δεν κάνουν δηλώσεις μετάνοιας, γράφουν κείμενα για τον ένοπλο αγώνα και σύμφωνα με τον Μητσοτάκη αποτελούν παράδειγμα για τις «εκκολαπτόμενες» γενιές τρομοκρατών

Όσο για τα Εξάρχεια, το όραμά του περιλαμβάνει την εμπορική ανάπλαση της περιοχής σε συνδυασμό με την επαναφορά της ομάδας Δέλτα και μιας αυξημένης αστυνόμευσης σε όλα τα επίπεδα, έτσι ώστε να διασφαλιστεί η «κοινωνική ειρήνη» και η κερδοφορία στην περιοχή.

Η καλλιέργεια κλίματος φόβου και τρόμου ανάμεσα στους πολίτες για τον Κ. Μητσοτάκη και την ΝΔ αποτελούν μονόδρομο και το κύριο αντιπολιτευτικό χαρτί τους, το μόνο που τους έχει μείνει να «πουλήσουν» είναι «ασφάλεια, νόμο και τάξη», μιας και σε οικονομικό επίπεδο δεν έχουν να προτείνουν κάτι διαφορετικό από αυτό που ήδη η σημερινή κυβέρνηση Σύριζα –ΑΝΕΛ υλοποιεί. Οι απαιτήσεις τους διεθνούς και ντόπιου κεφαλαίου εκπληρώνονται στο ακέραιο με τον καλύτερο δυνατό τρόπο.

Δεν θα μπορούσε να περάσει απαρατήρητο το γεγονός ότι, κατά την διάρκεια της συνέντευξής του, στην Θεσσαλονίκη εξελισσόταν ένα εθνικιστικό συλλαλητήριο με την συμμετοχή στελεχών και μελών της ΝΔ σε αγαστή συνεργασία με ακροδεξιούς και φασιστικούς κύκλους. Όπου αποτέλεσμα είχε τον εμπρησμό της κατάληψης Libertatia με την ανοχή και την κάλυψη της αστυνομίας. Βέβαια τα φαινόμενα ανομίας για τον Κ. Μητσοτάκη υπάρχουν, μόνο ως προς τον πραγματικό εσωτερικό εχθρό των συμφερόντων που έχει ταχθεί να υπηρετήσει.

ΥΓ 1 : Σε αυτήν την συνέντευξη, επιτέλους, ο μικρότερος πολιτικός κρατούμενος (6 μηνών) την περίοδο της δικτατορίας, Κ. Μητσοτάκης, αποκάλυψε μια κρυφή πλευρά του σκοτεινού του εαυτού που δεν είναι άλλη από το να επισκέπτεται και να περνάει την ώρα του σε κλούβες των ΜΑΤ μετά τα μεσάνυχτα.

ΥΓ 2 : Κατανοούμε την αγωνία της υποτιθέμενης δημοσιογράφου, όπως αυτή εκφράστηκε στην τελευταία της ερώτηση για τα ειδικά μισθολόγια των σωμάτων ασφαλείας όπου επι της ουσίας ρώτησε: «Τελικά με τον μισθό του άντρα μου τι θα γίνει θα πάρει αύξηση;» Να της δώσουμε μια συμβουλή: αν δεν πάρει αύξηση ο μπάτσος, ας περάσει η ίδια από τα ταμεία της ΝΔ, όλο και κάτι θα «τσιμπήσει».

Γ.Α – Ν.Π

Για τη 2ήμερη άδεια του Δημήτρη Κουφοντίνα

Λύσσαξε το Μητσοτακέικο – Μπακογιαννέικο (κι οι συνοδοιπόροι τους Πασόκοι, Ποταμίσιοι, Καμίνηδες και ΜΜΕ) για τη 2ήμερη άδεια που πήρε ο Δημήτρης Κουφοντίνας. Θρασύτατοι, ζητούσαν να καταστρατηγηθεί το νομοθετικό πλαίσιο που οι ίδιοι είχαν ψηφίσει, ότι, δηλ., και οι ισοβίτες μετά 8 χρόνια φυλακής δικαιούνται άδειας. Κι ο Δημήτρης πήρε άδεια για 2 μέρες μετά από 15! Γιατί; διότι “δεν συννεμορφώθει προς τας υποδείξεις” (έτσι έλεγαν στη Χούντα μπάτσοι και δικαστές) : “δεν έδειξε μεταμέλεια” και “δεν αποκήρυξε το παρελθόν του”. Έτσι προσπαθεί η κρατική μηχανή και οι πολιτικοί εκφραστές της να τσακίσουν όσους δεν αποκηρύσσουν τα πιστεύω τους και την ίδια τη ζωή τους, για μια άδεια.

Άντε, Δημήτρη, και στη 2η άδεια του Γενάρη του 2018, για να πάθουν συγκοπή οι Αδώνηδες, Μητσοτάκηδες κι όλο το κακό συναπάντημα…..

Κι ο Σύριζα;

Νίπτει τας χείρας του, σαν άλλος Πόντιος Πιλάτος. “Δεν είδα, δεν ξέρω”, ανακαλύπτοντας την «ανεξαρτησία» της δικαστικής εξουσίας, προσπαθώντας να κρατήσει αποστάσεις από τους «τρομοκράτες». Τους ίδιους, που όταν ήταν αντιπολίτευση έτρεχε να τους «υπερασπιστεί» πίσω από τα κινήματα αλληλεγγύης, για να μαζέψει ψηφαλάκια. Ανέξοδα λόγια τότε, το αληθινό πρόσωπο τώρα. Ξεφτίλες…

Πας να υποστηρίξεις το δίκιο σου; Συλλαμβάνεσαι!

Μετά από πίεση της Τρόικας για ν’ αρχίσουν οι πλειστηριασμοί (κατοικιών, καταστημάτων, κα), ώστε η οικονομία να περάσει την 3η αξιολόγηση, τρεις υπουργοί αποφάσισαν ότι όσοι/ες παρακωλύουν τις διαδικασίες στα Ειρηνοδικεία θα περνάνε από δίκη όχι “κατ’ έγκλιση”, όπως γινόταν μέχρι τώρα,(δηλ, μετά από μήνυση πχ συμβολαιογράφων), αλλά με “αυτόφωρη διαδικασία”. Δηλαδή : άμεση σύλληψη, αυτόφωρο, δίκη και, πιθανόν, φυλάκιση. Το κράτος, για άλλη μία φορά, δείχνει τα δόντια του, αυξάνοντας το κατασταλτικό οπλοστάσιό του.

Αυτοί/ες που θα πάνε να παρακωλύσουν τη διαδικασία με στόχο την ακύρωση των πλειστηριασμών δεν είναι, βέβαια, οι μεσο-αστοί κι οι μεγαλο-αστοί των βορείων προαστίων (που η τύχη της περιουσίας τους ποσώς μας ενδιαφέρει), αλλά, ιδίως, οι βιοπαλαιστές.

Κατά τα άλλα η κυβέρνηση είναι αριστερή, κι ο γάιδαρος πετάει….

Υ.Γ. Παραθέτουμε φωτογραφία του Καρανίκα (σύμβουλου στρατηγικού σχεδιασμού του Τσίπρα) όταν κολλούσε αφίσα ενάντια στους πλειστηριασμούς. Κωλοτούμπας κι αυτός όπως το αφεντικό του.

ΜαΜα

“Ο καθένας έχει τον τρόπο του. Η φυλακή είναι μια μοναχική υπόθεση, ακόμα κι αν είσαι σε μια φυλακή όπως ο Κορυδαλλός με 1500 άτομα. Άρα, ο καθένας την βγάζει με τον τρόπο του. Άλλος εκτονώνεται με την γυμναστική, άλλοι δημιουργούν νέες φιλίες, άλλος ξεφεύγει με ψευδαισθήσεις, κάποιοι κάνουν σχέδια για την “μεγάλη δουλειά”, άλλος βρίσκει καταφύγιο στις αναμνήσεις του.. Πάντως εντύπωση μου έκανε το εξης. Παρατήρησα ότι τις Παρασκευές έχει κόσμο στους διαδρόμους. Ρώτησα γιατί και μου απάντησαν ότι αύριο δεν έχουν σχολείο. Άρα τις υπόλοιπες μέρες που ήταν άδειοι οι διάδρομοι οι κρατούμενοι διάβαζαν. Αυτός είναι ο τρόπος.” (Χρήστος Τσάκαλος, από συνέντευξη για το νέο σωφρονιστικό κώδικα)

Αφορμή για το παρόν κείμενο υπήρξαν οι ανακοινώσεις των έγκλειστων μαθητών-φοιτητών του Κορυδαλλού στην αρχή της ακαδημαϊκής χρονιάς. Οι αιτίες είναι πολλές και διαχρονικές. Πλέον όμως, δυστυχώς, ολοένα αυξάνονται και οι αφορμές…

Ας δούμε όμως τα δεδομένα. Από τα 29 καταστήματα κράτησης που υπάρχουν σήμερα στην Ελλάδα, δομές εκπαίδευσης διαθέτουν τα εξής:

Σχολεία Δεύτερης Ευκαιρείας (ΣΔΕ): Κορυδαλλός, Λάρισα, Διαβατά, Ελεώνας, Δομοκός, Γρεβενά, Τρίκαλα, Πάτρα, Νιγρίτα.

ΙΕΚ: Κορυδαλλός, Αυλώνας, Κασσάνδρα

Δημοτικό και Γυμνάσιο: Κορυδαλλός, Κασσάβετεια, Βόλος, Αυλώνας, Κόρινθος

Λύκειο: Αυλώνας, Κόρινθος

Άρα, εκ προοιμίου, η εκπαίδευση δεν αποτελεί δικαίωμα των κρατουμένων, αλλά πολυτέλεια.

Συγκεκριμένα, στον Κορυδαλλό, τη μεγαλύτερη και πολυπληθέστερη φυλακή, μετά από μακροχρόνιους αγώνες των κρατουμένων, λειτουργούν Γυμνάσιο (ΣΔΕ) και πρόσφατα ΙΕΚ. Οι μαθητές-σπουδαστές-φοιτητές κατάφεραν πέρσι με αγώνες να διεξαχθούν οι πανελλήνιες εξετάσεις στη φυλακή, μετά από εμπόδια που συνάντησαν είτε λόγω κακής συνεννόησης μεταξύ των αρμοδίων (διοίκηση, εισαγγελία, μεταγωγών) είτε λόγω της πολεμικής που δέχτηκαν από τη δ/ντρια του ΣΔΕ, Παγώνα Κουτούλα, για την οποία επίσης κατήγγειλαν ότι παραβίασε το φοριαμό σπουδαστών του ΙΕΚ, πετώντας το περιεχόμενό του με έργα τους, ότι αρνήθηκε τη δικαιολόγηση απουσιών λόγω μεταγωγών, γεγονός που οδήγησε στο χάσιμο της σχολικής χρονιάς για κάποιους κρατούμενους, ότι απομάκρυνε φοιτητές από χώρους μελέτης του σχολείου, φορτώνοντάς τους με κατηγορίες για σοβαρά πειθαρχικά παραπτώματα. Δημιουργώντας αρνητικό κλίμα στους καθηγητές του ΣΔΕ, προκάλεσε τις αποχωρήσεις τους από το σχολείο, ενώ φέτος πραγματοποιήθηκαν μόνο 2 αποσπάσεις.

Παρά τις εσκεμμένες αντιξοότητες, είτε από πλευράς διευθύντριας, είτε από κρατική “αμέλεια”, στο σχολείο του Κορυδαλλού δεν έχει αναφερθεί κανένα περιστατικό βίας, σε αντίθεση με τα σχολεία έξω.

Συνοπτικά, οι κρατούμενοι, ως προς την εκπαίδευσή τους, ζητούν τα εξής: την έγκαιρη πραγματοποίηση εγγραφών/μετεγγραφών φοιτητών και μαθητών Λυκείου, την έγκαιρη προμήθεια συγγραμμάτων με ευθύνη της φυλακής, την πρόσβαση σε χώρους μελέτης, την παροχή ίντερνετ για έρευνα για επαρκή χρόνο (όχι για 1 ώρα την εβδομάδα, όπως παράλογα ισχύει), τη δημιουργία Δημοτικού και Λυκείου εντός της φυλακής, την τοποθέτηση αρμόδιου υπάλλήλου αποκλειστικά για ζητήματα εκπαίδευσης, την απρόσκοπτη χορήγηση εκπαιδευτικών αδειών.

Οι κρατούμενοι έχουν χρησιμοποιήσει ακόμα και το έσχατο μέσο αγώνα, την απεργία πείνας: από το 2014 και την απεργία του Ν. Ρωμανού και των συντρόφων της υπόθεσης του Βελβεντού, έχουν γίνει άλλες 2 απεργίες: το 2015, ένας κρατούμενος, 8 ημέρες και το 2017, 5 κρατούμενοι, 22 ημέρες, με αίτημα την παρακολούθηση μαθημάτων. Στην τελευταία περίπτωση, πρωταγωνίστησε η γνωστή εισαγγελέας, Σταματίνα Περιμένη, που με κάθε τρόπο σαμποτάρει κάθε εκπαιδευτικό πρόγραμμα στις φυλακές.

Ας εξετάσουμε όμως και την εκπαιδευτική πραγματικότητα εκτός των τειχών, για μια συνοπτικότερη εικόνα της κατάστασης, παρούσας και μέλλουσας: στα πλαίσια προγράμματος αγροτικής “εκπαίδευσης”, έφηβοι πρόσφυγες δουλεύουν τζάμπα σε χωράφια, στερούμενοι ουσιαστικά κάθε δικαιώματος στην μόρφωση και στην ένταξη στην κοινωνία. Η δευτεροβάθμια εκπαίδευση καταρρέει: καταργήσεις τμημάτων, συγχωνεύσεις, μείωση δημόσιας δαπάνης, έλεγχος σε κάθε διαδικασία. Σύμφωνα με τα πορίσματα του εθνικού “διαλόγου” για την παιδεία, το απολυτήριο Λυκείου όπως το ξέραμε καταργείται: αφενός θεσπίζεται το λεγόμενο “εθνικό απολυτήριο”, για τους έχοντες για φροντιστήρια και παραπαιδεία (απαιτούμενα: πρόγραμμα “κοινωνικής” απλήρωτης εργασίας σε κρατικές ή ιδιωτικές υπηρεσίες, εκτενές δοκίμιο, υψηλές επιδόσεις σε 6 μαθήματα), αφετέρου το “πιστοποιητικό φοίτησης”, χωρίς καμιά αξία και προοπτική συνέχισης σπουδών. Προωθείται το τεχνικό λύκειο έναντι του γενικού – σήμερα η αναλογία είναι 25% έναντι 75%, και στόχος είναι να αντιστραφεί. Επίσης, η περιβόητη κατάργηση των Πανελληνίων ουσιαστικά είναι η εισαγωγή στα ΑΕΙ με το βαθμό απολυτηρίου και για ολοένα πιο μικρό αριθμό μαθητών, σε ένα ιδιωτικοποιημένο πανεπιστήμιο στα μέτρα της αγοράς.

Σχεδιασμός κράτους και κεφαλαίου είναι η ανώτερη εκπαίδευση και η γνώση να προορίζεται μόνο για μια ελίτ μαθητών, αυτών που έχουν την οικονομική άνεση, άρα, η καθολική εμπορευματοποίηση-ιδιωτικοποίησή της. Άρα, αναμενόμενο το να αποκλείονται ολοένα και περισσότερο και με κάθε δυνατό τρόπο οι κρατούμενοι και να σαμποτάρονται οι αγώνες τους, δεδομένου κιόλας ότι από τη φυλακή δε μπορούν να “προσφέρουν” τις υπηρεσίες τους στα αφεντικά και να συμβάλλουν στην… “ανάπτυξη” του τόπου!

Κι εδώ, έρχεται ο εκ νέου παραλογισμός και εμπαιγμός της κυβέρνησης: αφενός διαφημίζει την “πετυχημένη” εκπαιδευτική πολιτική της εντός των τειχών, αφετέρου προωθεί νέους περιορισμούς και δυσκολίες για τους κρατούμενους: Με άλλα λόγια, ο…

Νέος Σωφρονιστικός Κώδικας

Πέραν των γενικότερων απολυταρχικών διατάξεών του, ενάντια στις οποίες οι κρατούμενοι συνεχίζουν να αγωνίζονται, προβλέπει [άρθρο 33, παρ. 9] την αναστολή εκπαιδευτικών αδειών και τη δυνατότητα διακοπής παρακολούθησης μαθημάτων με απόφαση του συμβουλίου φυλακής, την προσβολή της εκπαιδευτικής άδειας [άρθρο 56, παρ. 1] από τον δικαστικό λειτουργό που διέταξε την προσωρινή κράτηση (οι κρατούμενοι ζητούν χρονικό όριο 12 μηνών, εφόσον δεν έχει γίνει το δικαστήριο, από την ημερομηνία έναρξης της δίκης) και την προσβολή του δικαιώματος εκπαιδευτικής άδειας αν ο κρατούμενος πέσει σε πειθαρχικό παράπτωμα, δηλαδή μια δεύτερη ποινή! Εκτός όμως από τους εμφανείς περιορισμούς, υπάρχει και η βαθύτερη “σωφρονιστική” ουσία του πράγματος: ο εκβιασμός.

“Αλλάζει ολόκληρη τη λογική της εκπαίδευσης στις φυλακές. Με τον καινούριο Σωφρονιστικό Κώδικα, η εκπαίδευση γίνεται ένα εκβιαστικό μέτρο πειθάρχησης. Ένα διαπραγματευτικό χαρτί στα χέρια της σωφρονιστικής υπηρεσίας. Η δυνατότητα συνέχισης των σπουδών ενός κρατούμενου θα εξαρτάται άμεσα πια από τις διαθέσεις του συμβουλίου της κάθε φυλακής και αυτό επηρεάζει προς το αυστηρότερο και τις εκπαιδευτικές άδειες.” (από συνέντευξη του Νίκου Ρωμανού)

Η γνώση είναι όπλο. Σύμφωνα με κάποιους, το πιο αποτελεσματικό, σίγουρα το πιο αργό σε αποτελέσματα. Σε μια εποχή που όλα τρέχουν τόσο γρήγορα και εκβιαστικά για τις ζωές και το μέλλον μας, οφείλουμε να μην το παραμελήσουμε, να μη γυρίσουμε την πλάτη στην ολοένα εντεινόμενη δυστοπία που φέρνει μπροστά μας το σύστημα και οι οπαδοί του. Σ’ αυτόν τον αγώνα, οι κρατούμενοι σπουδαστές δίνουν το παράδειγμα, δείχνουν το δρόμο της διεκδίκησης μέσα σε εξαιρετικά δύσκολες συνθήκες. Χρέος μας είναι να σταθούμε στο πλάι τους και να αποτρέψουμε τους σχεδιασμούς του κράτους και του κεφαλαίου σε βάρος όλων μας. Σε όλα τα επίπεδα…

ο Κανένας

Η ανάληψη της διακυβέρνησης της χώρας από το Σύριζα ήταν αναγκαία στην συγκεκριμένη χρονική στιγμή, τόσο από τους υπερεθνικούς θεσμούς, όσο και από την οικονομική ελίτ. Η απονομιμοποίηση του καθεστώτος τα προηγούμενα χρόνια, οι κοινωνικές εκρήξεις, έπρεπε να τιθασευτούν με τον πιο “ανώδυνο” τρόπο εξασφαλίζοντας παράλληλα τη συνέχεια των μνημονίων και της επιτήρησης των “θεσμών”. Ποιός άλλος, εκτός από το Σύριζα, θα μπορούσε να αναλάβει μια τόσο “χειρουργική” αποστολή; Ο Σύριζα πατώντας πάνω στην αδυναμία του κινήματος, να θέσει μια συνολική πρόταση ανατροπής της καθεστηκυίας τάξης, μπόρεσε να καρπωθεί την διάχυτη κοινωνική δυσαρέσκεια, προβάλλοντας ότι αποτελεί τη μόνη άμεση και ρεαλιστική λύση στην τραγική κατάσταση εξαθλίωσης που έχει περιέλθει η πλειονότητα της κοινωνίας – αυτό σε συνδυασμό με την λογική ανάθεσης αποτέλεσε το καλύτερο εφαλτήριο για την άνοδό του στη διακυβέρνηση της χώρας. Οι ΑνΕλ, εκτός του απαιτούμενου αριθμού των βουλευτών, πρόσφερε συγχρόνως τον πολύτιμο εκείνο εταίρο που καθησύχαζε τα πιο συντηρητικά κομμάτια της κοινωνίας ως προς το εύρος των “αλλαγών” που υπόσχονταν η “πρώτη φορά αριστερά”.

Ο Σύριζα εξαρχής φάνηκε ότι μπορούσε να διαχειριστεί με επιτυχία τη δύσκολη αποστολή που ανέλαβε. Οι “σκληρές” διαπραγματεύσεις, πασπαλισμένες με δόσεις εθνικής υπερηφάνειας, αντικατέστησαν το “σκίσιμο” των μνημονίων, για να καταλήξουν τελικά στην υπογραφή νέων, χειρότερων από αυτά που είχαν υπογράψει οι προκάτοχοί του, “σώζοντας” έτσι την χώρα από τη βέβαιη καταστροφή προς την οποία βάδιζε. Το ΟΧΙ μετατράπηκε από τους νέους Χουντίνι σε ΝΑΙ, χωρίς αξιόλογες αντιδράσεις.

Αντίστοιχα στοχευμένη “χειρουργικά” είναι η κατασταλτική πολιτική που ακολουθεί η κυβέρνηση.

Η “δημοκρατική” ευαισθησία του Σύριζα, πριν γίνει κυβέρνηση, έφτανε να κατακεραυνώνει την όποια “διάκριση” εις βάρος των πολιτικών κρατουμένων, να καταργεί τον “αντιτρομοκρατικό”, τις φυλακές τύπου Γ, να υπόσχεται άδειες χωρίς εξαιρέσεις κλπ – όλα αυτά βέβαια εντάσσονταν στην σφαίρα των ιδεών, γιατί η πραγματικότητα φάνηκε από την στιγμή που ανέλαβε την κυβέρνηση.

Ενώ με μεγάλη ευκολία “υποχωρούσε” στις απαιτήσεις των δανειστών, την ίδια στιγμή έδειχνε την σθεναρή ανυποχώρητη στάση της στους πολιτικούς κρατούμενους που είχαν βάλει την ζωή τους υποθήκη στην απεργία πείνας του 2015. Έπρεπε να μπουν σχεδόν όλοι στα νοσοκομεία, να κινδυνεύουν να πεθάνουν, για να ικανοποιήσει μερικώς κάποια από τα αιτήματα, και σε αυτές ακόμα τις κατακτήσεις φρόντισε να διατηρήσει τέτοιες ασφαλιστικές δικλείδες, που, όποτε χρειάζονταν, να μπορεί να τις καταστήσει ανενεργές (κατάργηση των φυλακών τύπου Γ – βίαιη λήψη του DNA κλπ). Βέβαια ο ΣΥΡΙΖΑ κράτησε στο απυρόβλητο τον πυρήνα της κατασταλτικής πολιτικής του κράτους, το καθεστώς εξαίρεσης, με κύριο όχημα τον 187Α, τον τρομονόμο. Η στόχευση σαφής: ο εσωτερικός εχθρός, η απειλή για το καθεστώς, πρέπει πάση θυσία να εξαλειφθεί και συγχρόνως να λειτουργήσει παραδειγματικά σε όσους αγωνίζονται ή αμφισβητούν την υπάρχουσα τάξη πραγμάτων.

Ο Σύριζα, τα χρόνια της διακυβέρνησής του, έχει πλήρως ευθυγραμμιστεί με την κατασταλτική πολιτική των υπερατλαντικών συμμάχων του, της Ε.Ε. και των προηγούμενων κυβερνήσεων. Διαφέρει όμως σε κάτι, κι αυτό δεν είναι άλλο από την διαχείριση αυτής της πολιτικής, μιας πολιτικής καλυμμένης πολλές φορές με υποτιθέμενη δημοκρατική και κοινωνική ευαισθησία, πως αλλιώς μπορεί κάποιος να ερμηνεύσει την συνεργασία του υπουργείου δικαιοσύνης με την “ανεξάρτητη” αρχή του Συνήγορου του Πολίτη, όπου με το “ανθρωπιστικό” προσωπείο που πλασάρει, ουσιαστικά λειτουργεί ως κολυμπήθρα του Σιλωάμ, ξεπλένοντας τις όποιες καθεστωτικές επιλογές;

Από την εξαγγελία “άδειες σε όλους ανεξαιρέτως τους κρατούμενους με την συμπλήρωση 1/5 της ποινής, χωρίς προϋποθέσεις” έφτασε στο σημείο να συνδέει την χορήγηση αδειών με δηλώσεις μετάνοιας από τους πολιτικούς κρατούμενους, ενώ παράλληλα καθιέρωσε την ηλεκτρονική επιτήρηση (βραχιολάκι), κύρια στις εκπαιδευτικές άδειες που δικαιούνται οι κρατούμενοι με τάση γενίκευσης του μέτρου.

Επί ημερών του επιβλήθηκαν για πρώτη φορά ισόβια για μια έκρηξη βόμβας, στον Ν. Μαζιώτη, μέλος του Ε.Α., προφυλακίστηκαν συγγενείς πολιτικών κρατουμένων από την Σ.Π.Φ., κρατήθηκε το ανήλικο παιδί της Ρούπα και του Μαζιώτη για κάμποσες μέρες στην ΓΑΔΑ και σε ψυχιατρικό κατάστημα!!! Ενώ στην περίπτωση των “ληστών του Διστόμου” η οργάνωση Επαναστατικός Αγώνας χρησιμοποιείται ως μια οργάνωση-ομπρέλα, στην οποία κατηγορούνται ότι συμμετείχαν όλοι χωρίς κανένα απολύτως στοιχείο που να τεκμηριώνει κάτι τέτοιο. Πρόσφατα, και ενόψει της επίσκεψης του Ερντογάν, η αριστερή κυβέρνηση αποφάσισε να του κάνει “πεσκέσι” 9 αγωνιστές από την Τουρκία.

Σε νομοθετικό επίπεδο ο Σύριζα ξεπέρασε εαυτόν, πιο συγκεκριμένα η Γενική Γραμματέας Διαφάνειας και Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, Μαρία Γιαννακάκη, στις 31/5/2017 κατέθεσε σε δημόσια διαβούλευση το νομοσχέδιο του υπουργείου δικαιοσύνης που αφορούσε “Μέτρα θεραπείας ατόμων που απαλλάσσονται από την ποινή λόγω ψυχικής ή διανοητικής διαταραχής και λοιπές διατάξεις”, όπου οι “λοιπές διατάξεις”, που εν κρυπτώ προσπαθούσε να περάσει, δεν ήταν παρά τροποποιήσεις στον 187 (εγκληματική οργάνωση) και 187 Α (τρομοκρατική οργάνωση) του Ποινικού Κώδικα.

Πιο συγκεκριμένα, αναφέρονται σε όποιον “δημόσια με οποιονδήποτε τρόπο προκαλεί η διεγείρει” σε μια σειρά “εγκληματικών” ή “τρομοκρατικών” πράξεων.

Σύμφωνα, λοιπόν, με τις προτεινόμενες διατάξεις, η διατυπωμένη δημόσια θέση που επικροτεί μια ένοπλη ενέργεια, ακόμη και η αναδημοσίευση μιας ανάληψης ευθύνης, πολύ δε περισσότερο όταν δημοσιεύει θετικά σχόλια για τη δράση μιας επαναστατικής οργάνωσης, αρκούν για να βρεθεί κατηγορούμενος και να καταδικαστεί για φρονηματικούς λόγους.

Μετά τη δημόσια κατακραυγή που υπήρξε τόσο για το περιεχόμενο και τον τρόπο που προσπάθησε η κυβέρνηση να το περάσει από το παράθυρο το σχέδιο νόμου, αναγκάστηκε σε σχετική υποχώρηση αποσύροντας το με σκοπό να το “επεξεργαστεί καλύτερα ώστε να μην υπάρχουν ασάφειες”, αποκαλύπτοντας παράλληλα ότι αυτό αποτελεί κοινοτική οδηγία που είναι υποχρεωτική για τα κράτη – μέλη. Άρα είναι ζήτημα χρόνου να επανέλθουν.

Πριν ακόμα καθίσει ο κουρνιαχτός από την απόπειρα να περάσουν οι προσθήκες στον 187 και 187Α, έρχεται ο γενικός γραμματέας ενημέρωσης, Λευτέρης Κρέτσος, μαζί με την γνωστή Γιαννακάκη να μας πληροφορήσουν ότι ετοιμάζουν ένα νέο νομοσχέδιο που αφορά τα Κοινωνικά Μέσα Δικτύωσης (διαδίκτυο), το οποίο θα προβλέπει την δημιουργία ενός ελεγκτικού οργάνου, που αρμοδιότητα θα έχει την αποτροπή ψευδών ειδήσεων και την προτροπή βίας. Λογοκρισία στο διαδίκτυο, ουσιαστικά. Δεν είναι καθόλου τυχαία η χρονική στιγμή, αν σκεφτεί κανείς ότι αυτή η νέα “εξαγγελία” έρχεται λίγο μετά την επίθεση στον Λ. Παπαδήμο και την ικανοποίηση που εκφράστηκε μαζικά και με ποικίλους τρόπους στο διαδίκτυο.

Ένα από τα τελευταία δείγματα “ευελιξίας” της κυβέρνησης είναι η ανανέωση του νόμου 4322/2015 (ν. Παρασκευόπουλου). Η ψήφιση του νόμου έγινε εν μέσω κινητοποίησης στις φυλακές, όπου ένα από αιτήματα ήταν αυτό για την αποσυμφόρηση των φυλακών χωρίς περιορισμούς και εξαιρέσεις και, ενώ αρχικά όλοι περίμεναν ότι στις εξαιρέσεις θα υπήρχε ο 187Α, ως εκ θαύματος αυτός δεν υπήρχε, όμως οι εξαιρέσεις που έβαλε έπιαναν το σύνολο των πολιτικών κρατουμένων π.χ. απόπειρες ανθρωποκτονιών, ληστείες με βαρύ οπλισμό κλπ.

Έτσι, και η πίτα ολόκληρη και ο σκύλος χορτάτος, και οι πολιτικοί κρατούμενοι θα υπάγονταν στις εξαιρέσεις αντιμέτωποι με τις εξοντωτικές ποινές που έχουν φορτωθεί από τον “αντιτρομοκρατικό νόμο” και η κυβέρνηση απέφυγε τον σκόπελο της πολιτικής αντιπαράθεσης γύρω από τον 187Α.

Ο Σύριζα ξέρει πως να διαχειριστεί τέτοιες καταστάσεις, η κύρια τακτική του είναι αυτή του “διαίρει και βασίλευε”. Η έλλειψη συναίνεσης στις επιλογές του συνεπάγεται τη σκλήρυνση της κατασταλτικής πολιτικής του. Διάφορα νομοσχέδια, που αφορούν δικαιώματα που διεκδικούν μερίδες της κοινωνίας, χρησιμοποιούνται για να προβάλει ένα δημοκρατικό, κοινωνικά ευαίσθητο προσωπείο. Όμως απέναντι στον εσωτερικό εχθρό η αντιμετώπιση είναι άκρως ολοκληρωτική.

Γι’ αυτό σήμερα είναι πιο αναγκαίο από ποτέ να δημιουργηθεί ένα ευρύ μέτωπο αλληλεγγύης στους πολιτικούς κρατούμενους, που να αφήσει πίσω του προβλήματα που έχουν προκύψει κατά καιρούς, μικροπολιτικές σκοπιμότητες, λογικές μικρομάγαζου και δογματισμούς, να ενώσει το σύνολο των δυνάμεων του κινήματος για να μπορέσει να αντεπιτεθεί στην κατασταλτική πολιτική του κράτους, να “γεφυρώσει” τα επιμέρους επίδικα του αγώνα με τα γενικότερα,αναδεικνύοντας ότι το ειδικό καθεστώς εξαίρεσης είναι ο πυρήνας της κατασταλτικής πολιτικής και αφορά το σύνολο των αγωνιζόμενων κομματιών της κοινωνίας.

Γ.Α