Από το Μνημόσυνο για τα “θύματα της τρομοκρατίας” στο όραμα του Κ. Μητσοτάκη

Στις 21 Ιανουαρίου τελέστηκε στην Αθήνα το ετήσιο μνημόσυνο για τα «θύματα της τρομοκρατίας» από το «Σύλλογο Αλληλεγγύης για τα θύματα της τρομοκρατίας Θάνος Αξαρλιάν». Με αφορμή αυτό ο Κ. Μητσοτάκης έδωσε συνέντευξη στην ανεπίσημη εκπρόσωπο τύπου της ΕΛΑΣ την αυτοαποκαλούμενη δημοσιογράφο Μίνα Καραμήτρου. Πριν προχωρήσουμε στην ουσία της συνέντευξης και τα όσα είπα ο Κ. Μητσοτάκης δεν μπορούμε να μην αναφερθούμε στο ρόλο που έχει παίξει και παίζει ο «σύλλογος αλληλεγγύης για τα θύματα της τρομοκρατίας Θάνος Αξαρλιάν», όπου επί της ουσίας το αθώο θύμα μιας άτυχης ενέργειας της Ε.Ο. 17Ν χρησιμοποιείται ως κολυμπήθρα του Σιλωάμ, προκειμένου να απενοχοποιήσουν και να ξεπλύνουν όσους βρέθηκαν στο στόχαστρο της οργάνωσης. παράλληλα στόχος είναι να αποπολιτικοποιήσουν την δράση και τις ενέργειες της οργάνωσης, αφού πρόκειται για «κοινούς πορωμένους εγκληματίες». Καταρχήν είναι προσβλητικό για την μνήμη του Αξαρλιάν να τον ταυτίζουν με καθάρματα όπως ο σταθμάρχης της CIA Γουέλς, ο βασανιστής Μάλλιος, ο Αμερικανός διπλωμάτης Τσάντες, ο βιομήχανος Μποδοσάκης – Αθανασιάδης κλπ. Δεν θα μπορούσαμε ποτέ να φανταστούμε να υπάρχει σύλλογος στο όνομα του Μάλλιου ή του Γουέλς και κομμάτια της ελληνικής κοινωνίας να ευαισθητοποιούνται γύρω από αυτό.

Βέβαια, η οικογένεια Μητσοτάκη είναι συνηθισμένη να αντλεί πολιτική υπεραξία γύρω από τα «θύματα της τρομοκρατίας». Εδώ, η αδερφή του Κ. Μητσοτάκη, Ντόρα Μπακογιάννη έχτισε την πολιτική της καριέρα εκμεταλλευόμενη στο έπακρο την εκτέλεση του συζύγου της και δεν ήταν η μόνη από την φαμίλια. Η οικογένεια Μητσοτάκη, σε αγαστή συνεργασία με τις πρεσβείες των ΗΠΑ και της Αγγλίας, βρίσκετε στην πρώτη γραμμή ενός βρώμικου πολέμου απέναντι στις ένοπλες επαναστατικές οργανώσεις, στα μέλη τους, στους πολιτικούς κρατούμενους, στα πιο μαχητικά κομμάτια του επαναστατικού κινήματος. Θέλει περίσσιο θράσος να μιλάνε για «θύματα τρομοκρατίας» αυτοί που ευθύνονται για την σημερινή κοινωνική εξαθλίωση, για τις αυτοκτονίες, τους άστεγους, για την κατάσταση που έχουν περιέλθει εκατομμύρια εργαζόμενοι και συνταξιούχοι.

Ως προς την ουσία της συνέντευξης, ο Κ. Μητσοτάκης για άλλη μια φορά εξέφρασε την έντονη δυσαρέσκειά του για την 48ωρη άδεια που πήρε ο Δ. Κουφοντίνας. Ενόψει και της αίτησης του για νέα άδεια, αναφέρθηκε αναλυτικά στο όραμα του ως προς το πώς αντιλαμβάνεται το δόγμα νόμου και τάξης που θα ήθελε να υλοποιήσει αν αναλάβει ποτέ την πρωθυπουργία της χώρας. Ειδικά για την αντιμετώπιση των πολιτικών κρατουμένων, εξήγγειλε την επαναφορά των φυλακών υψίστης ασφαλείας τύπου Γ και την περιστολή του όποιου δικαιώματος έχει κατακτηθεί από τους πολιτικούς κρατούμενους. Το δικαίωμα των αδειών, των επισκεπτηρίων, της επικοινωνίας με τον έξω κόσμο, της συγγραφής κειμένων ή βιβλίων είναι υπο κατάργηση σύμφωνα με τον Μητσοτάκη. Εξαιρέσεις ονειρεύεται και για αποφυλακίσεις, όπου ανάμεσα στα άλλα, τις συνδέει και με την απαίτηση για δημόσιες δηλώσεις μετάνοιας που πρέπει να γίνουν από την πλευρά των πολιτικών κρατουμένων, εμπνεόμενος από την εμφυλιακή και μετεμφυλιακή στρατηγική του κράτους στο να εξοντώσει πολιτικά και φυσικά τον εσωτερικό εχθρό. Με την έννοια του εσωτερικού εχθρού ο Κ. Μητσοτάκης και η ΝΔ βλέπουν όσους αγωνίζονται ξεπερνώντας τα επιτρεπτά όρια της αστικής νομιμότητας.

Στην ίδια συνέντευξη εκτενή αναφορά έγινε στο «άβατο» των Εξαρχείων, όπου σε μία προσπάθεια να εγείρει τα συντηρητικά αντανακλαστικά της κοινωνίας για άλλη μια φορά αναφέρθηκε στη μηδαμινή απόσταση που χωρίζει την όποια συγκρουσιακή πρακτική από την ένοπλη πάλη, όπως χαρακτηριστικά είπε «δεν απέχει πολύ μια μολότοφ από ένα καλάσνικοφ».

Σύμφωνα, λοιπόν, με τον Κ. Μητσοτάκη όποιος αντιστέκεται στις επιλογές του κράτους και του κεφαλαίου είναι εν δυνάμει «τρομοκράτης» και θα πρέπει να κατασταλεί με κάθε μέσο. Γι΄αυτό και ο Κουφοντίνας δεν πρέπει να ξαναπάρει άδεια, δεν πρέπει να αποφυλακιστεί κάτι που θα έπρεπε να είχε προβλέψει ο νομοθέτης για κάτι τέτοιους «τύπους» ειδικά αν δεν κάνουν δηλώσεις μετάνοιας, γράφουν κείμενα για τον ένοπλο αγώνα και σύμφωνα με τον Μητσοτάκη αποτελούν παράδειγμα για τις «εκκολαπτόμενες» γενιές τρομοκρατών

Όσο για τα Εξάρχεια, το όραμά του περιλαμβάνει την εμπορική ανάπλαση της περιοχής σε συνδυασμό με την επαναφορά της ομάδας Δέλτα και μιας αυξημένης αστυνόμευσης σε όλα τα επίπεδα, έτσι ώστε να διασφαλιστεί η «κοινωνική ειρήνη» και η κερδοφορία στην περιοχή.

Η καλλιέργεια κλίματος φόβου και τρόμου ανάμεσα στους πολίτες για τον Κ. Μητσοτάκη και την ΝΔ αποτελούν μονόδρομο και το κύριο αντιπολιτευτικό χαρτί τους, το μόνο που τους έχει μείνει να «πουλήσουν» είναι «ασφάλεια, νόμο και τάξη», μιας και σε οικονομικό επίπεδο δεν έχουν να προτείνουν κάτι διαφορετικό από αυτό που ήδη η σημερινή κυβέρνηση Σύριζα –ΑΝΕΛ υλοποιεί. Οι απαιτήσεις τους διεθνούς και ντόπιου κεφαλαίου εκπληρώνονται στο ακέραιο με τον καλύτερο δυνατό τρόπο.

Δεν θα μπορούσε να περάσει απαρατήρητο το γεγονός ότι, κατά την διάρκεια της συνέντευξής του, στην Θεσσαλονίκη εξελισσόταν ένα εθνικιστικό συλλαλητήριο με την συμμετοχή στελεχών και μελών της ΝΔ σε αγαστή συνεργασία με ακροδεξιούς και φασιστικούς κύκλους. Όπου αποτέλεσμα είχε τον εμπρησμό της κατάληψης Libertatia με την ανοχή και την κάλυψη της αστυνομίας. Βέβαια τα φαινόμενα ανομίας για τον Κ. Μητσοτάκη υπάρχουν, μόνο ως προς τον πραγματικό εσωτερικό εχθρό των συμφερόντων που έχει ταχθεί να υπηρετήσει.

ΥΓ 1 : Σε αυτήν την συνέντευξη, επιτέλους, ο μικρότερος πολιτικός κρατούμενος (6 μηνών) την περίοδο της δικτατορίας, Κ. Μητσοτάκης, αποκάλυψε μια κρυφή πλευρά του σκοτεινού του εαυτού που δεν είναι άλλη από το να επισκέπτεται και να περνάει την ώρα του σε κλούβες των ΜΑΤ μετά τα μεσάνυχτα.

ΥΓ 2 : Κατανοούμε την αγωνία της υποτιθέμενης δημοσιογράφου, όπως αυτή εκφράστηκε στην τελευταία της ερώτηση για τα ειδικά μισθολόγια των σωμάτων ασφαλείας όπου επι της ουσίας ρώτησε: «Τελικά με τον μισθό του άντρα μου τι θα γίνει θα πάρει αύξηση;» Να της δώσουμε μια συμβουλή: αν δεν πάρει αύξηση ο μπάτσος, ας περάσει η ίδια από τα ταμεία της ΝΔ, όλο και κάτι θα «τσιμπήσει».

Γ.Α – Ν.Π

Ενημερώσεις από δίκες – Φεβρουάριος 2018

Εφετείο Μιχαλάκογλου -Τζιώτζη

Την Τετάρτη 24 Ιανουαρίου ολοκληρώθηκε η εκδίκαση σε δεύτερο βαθμό της δίκης των αναρχικών συντρόφων Φ. Τζιώτζη και Π. Μιχαλάκογλου με τις ποινές να μειώνονται στα 7 χρόνια και 5 χρόνια αντίστοιχα. Η κατηγορία περί διακεκριμένης οπλοκατοχής παρέμεινε σταθερή, πρωτόδικα οι σύντροφοι είχαν καταδικαστεί σε 8 χρόνια ο Π. Μιχαλάκογλου και σε 8 χρόνια και 8 μήνες ο Φ. Τζιώτζης.

 

Εφετείο ΕΑ

Το εφετείο της 2ης δίκης του ΕΑ ( Τράπεζα Ελλάδος, συμπλοκή στο Μοναστηράκι, απαλλοτριώσεις τραπεζών) συνεχίζεται στις δικαστικές φυλακές του Κορυδαλλού με τις καταθέσεις των μαρτύρων κατηγορίας. Κατηγορούμενοι είναι τα μέλη του ΕΑ, Ν. Μαζιώτης, Π.Ρούπα και ο αναρχικός Α. Σταμπούλος και ο αγωνιστής Γ. Πετρακάκος. Σε αυτή την δίκη η Π. Ρούπα δικάζεται μόνο για τα πλημμελήματα που είχε καταδικαστεί πρωτόδικα. Παράλληλα με αυτή την δίκη βρίσκεται σε εξέλιξη και η πρωτόδικη όπου δικάζεται η Π. Ρούπα για τα κακουργήματα που αφορούν την έκρηξη στην Τράπεζα της Ελλάδος.

 

Εφετείο ΣΠΦ

Το εφετείο υποθέσεων της ΣΠΦ και άλλων αναρχικών συντρόφων συνεχίζεται με την εξέταση μαρτύρων κατηγορίας. Στις τελευταίες συνεδριάσεις κατέθεσαν ο Χαρδαλιάς επικεφαλής του 1ου τμήματος εσωτερικής «τρομοκρατίας», καθώς και άλλα 2 στελέχη της «αντιτρομοκρατικής» οι οποίοι κινήθηκαν στο γνωστό μοτίβο «δεν θυμάμαι, δεν είδα, δεν μπορώ να πω».

 

Διάφορες υποθέσεις αναρχικών συντρόφων

Συνεχίζεται το εφετείο που αφορά απαλλοτριώσεις τραπεζών, διακεκριμένη κατοχή πυρομαχικών, εμπρησμούς, πλαστογραφία. Πρωτόδικα είχαν καταδικαστεί ο Α. Ντάλιος σε 29 χρόνια, ο Ν. Ρωμανός σε 20 χρόνια, ο Δ. Πολίτης σε 13 χρόνια, ο Γ. Μιχαηλίδης σε 11 χρόνια, ο Γ. Τσάκαλος σε 5 χρόνια. Η πρόταση του εισαγγελέα δε διαφοροποιείται στο ελάχιστο από την πρωτόδικη καταδίκη, κάτι που ουσιαστικά σημαίνει οι ποινές να παραμείνουν στα ίδια περίπου επίπεδα.

 

Για τους 9 Τούρκους Αγωνιστές

Στις 28/11/17, λίγες μέρες πριν την επίσκεψη Ερντογάν στην Ελλάδα, η «αντιτρομοκρατική» συνέλαβε 9 αγωνιστές από την Τουρκία οι οποίοι κατηγορήθηκαν για συμμετοχή σε άγνωστη «τρομοκρατική» οργάνωση καθώς και για άλλα αδικήματα που εντάσσονται στον «αντιτρομοκρατικό» νόμο. Ένα κομβικό κομμάτι στην υπόθεση αυτή αποτελεί το γεγονός ότι για τους δύο από τους συλληφθέντες, τον S.N.Ozpalat και τον Mehmet Dogan, η Τουρκία έχει ζητήσει την έκδοσή τους. Η απόφαση για τον M. Dogan στις 2/2 ήταν αρνητική ως προς την έκδοση. Για τον Ozpalat το συμβούλιο ανέβαλε την εκδίκαση για τις 6/3 προκειμένου να ζητηθούν συμπληρωματικά στοιχεία από τις τουρκικές αρχές.Επιπλέον, στις 8/1/2018 εκδόθηκε η απόφαση του εφετείου στη Μυτιλήνη για την υπόθεση της Χίου (μεταφορά οπλισμού) που έκρινε αθώους τον Μουσταφά και την Χάρικα, οι οποίοι επίσης είχαν κατηγορηθεί για συμμετοχή σε «τρομοκρατική» οργάνωση (DHKP-C). Με αυτή την απόφαση, κατέρρευσε ταυτόχρονα και η προσπάθεια από την πλευρά των διωκτικών αρχών να συνδέσουν τους 9 Τούρκους με την υπόθεση της Χίου.

 

Συλλήψεις 5 συντρόφων στη Θεσ/νίκη

Στην πορεία αλληλεγγύης που πραγματοποιήθηκε για τον εμπρησμό από φασίστες της κατάληψης Libertatia στις 22/1 συνελήφθησαν 4 σύντροφοι και 1 συντρόφισσα με κατηγορίες 7 πλημμελήματα και 1 κακούργημα για εμπρησμό. Στις 26/1 αφέθηκαν ελεύθεροι χωρίς περιοριστικούς όρους. Η ημερομηνία της δίκης δεν έχει ανακοινωθεί ακόμα.

Το καθεστώς έκτακτης ανάγκης επιβάλει συνθήκες εξαίρεσης

Pyne, James Baker; Bristol Riots: The Burning of Lawford’s Gate Prison; Bristol Museums, Galleries & Archives; http://www.artuk.org/artworks/bristol-riots-the-burning-of-lawfords-gate-prison-188983

Το κράτος θέλει να κατέχει το μονοπώλιο της βίας για να διατηρεί την κυριαρχία του, η χρήση της βίας από πλευράς του κράτους σαν μέσο επιβολής είναι αναγκαία για την διατήρηση της καθεστηκυίας τάξης. Κάθε αμφισβήτηση του μονοπωλίου άσκησης αυτής της βίας αντιμετωπίζεται με ολοκληρωτική σφοδρότητα. Διαχρονικά και σχεδόν σε όλες τις χώρες η επαναστατική δράση ποτέ δεν αναγνωρίστηκε ως πολιτική, γι’ αυτό και στους αγωνιστές/τριες αποδίδονται διαφορετικοί χαρακτηρισμοί που στόχο έχουν την πολιτική απαξίωση: ποινικοί εγκληματίες, συμμορίτες, κατάσκοποι, αντικοινωνικά στοιχεία, τρομοκράτες, χούλιγκαν κλπ. Στην νεότερη ιστορία, και πιο ειδικά μετά τα Δεκεμβριανά του ‘44, υπογράφτηκε η περιβόητη συμφωνία της Βάρκιζας, όπου ανάμεσα στα άλλα προέβλεπε την αμνήστευση των «πολιτικών εγκλημάτων» σε αντίθεση με «ποινικά», όπου όμως με βάση αυτή διώχθηκαν, φυλακίστηκαν, εξορίστηκαν και στήθηκαν στα εκτελεστικά αποσπάσματα χιλιάδες αγωνιστές και αγωνίστριες της αντίστασης, αφού η εκτέλεση ενός συνεργάτη των ναζί ή ενός ταγματασφαλίτη βαφτιζόταν κοινό ποινικό έγκλημα αποπολιτικοποιώντας την δράση των αγωνιστών της αντίστασης.

Η μοναδική περίπτωση όπου το ελληνικό κράτος «αναγνώρισε» την επαναστατική δράση ως πολιτικό «έγκλημα» ήταν το 1976 όταν το Συμβούλιο εφετών στην Αθήνα απέρριψε το αίτημα για έκδοση του Ραλφ Πόλε στην Γερμανία που κατηγορούνταν ως μέλος της RAF κρίνοντας ότι η δράση του είχε πολιτικό χαρακτήρα (βέβαια δεν είχε δράση στην Ελλάδα οπότε ήταν πιο εύκολα τα πράγματα). Αυτή την απόφαση «διόρθωσε» αμέσως ο Άρειος Πάγος, αφού απέρριψε ότι τα «εγκλήματα» του Πόλε είχαν πολιτικό χαρακτήρα αλλά ήταν αμιγώς ποινικά. Έτσι επανήλθε η τάξη μετά την μικρή αυτή παρέκκλιση.

Σήμερα βρίσκονται στις ελληνικές φυλακές δεκάδες πολιτικοί κρατούμενοι που συμμετείχαν ή κατηγορούνται για συμμετοχή σε ένοπλες επαναστατικές οργανώσεις, απαλλοτριώσεις τραπεζών, κατοχή οπλισμού, εμπρηστικές επιθέσεις κλπ. οι οποίοι έχουν καταδικαστεί σε εκατοντάδες χρόνια κάθειρξης μέχρι και ισόβια, οι περισσότεροι με βάση την «αντιτρομοκρατική» νομοθεσία. Μια νομοθεσία που συνεχώς εμπλουτίζεται σε μια εμφανή προσπάθεια να «διευρύνουν» το πεδίο άσκησης της κρατικής τρομοκρατίας. Στόχος να χτυπηθούν ποινικά και πολιτικά οι αντίπαλοι του καθεστώτος, ώστε να πάψουν να συνιστούν απειλή για την εμπέδωση του «νόμου και της τάξης» που είναι ακόμα πιο αναγκαία σε καιρούς οικονομικής και κοινωνικής κρίσης. Η κατασταλτική πολιτική του κράτους είναι ανάλογη με το εύρος των αντικοινωνικών – αντιλαϊκών αλλαγών που αυτό επιχειρεί να επιβάλλει στην κοινωνία σε συνδυασμό πάντα με την ένταση των αντιστάσεων που εναντιώνονται σ’ αυτές τις αλλαγές.

Το κράτος δεν μπορεί να αποδεχτεί την πολιτική φύση της ένοπλης πάλης, γιατί αυτόματα θα είναι σα να παραδέχεται την ύπαρξη μιας δύναμης που μπορεί να αμφισβητήσει και να ανατρέψει την κυριαρχία του.

Όταν όμως αυτοί οι «τρομοκράτες» συλληφθούν αντιμετωπίζονται με αμιγώς πολιτικό τρόπο, με ειδικούς νόμους, ειδικές συνθήκες κράτησης, ειδικά δικαστήρια ενώ παράλληλα στήνεται ολόκληρη επιχείρηση αποιδεολογικοποίησης και απονοηματοδότησης της δράσης τους. Εδώ καθοριστικό ρόλο παίζουν τα πάντα πρόθυμα ΜΜΕ, που ακολουθούν χωρίς παρέκκλιση, την στρατηγική του κράτους, ότι υπάρχει μια κατηγορία πολιτικών κρατουμένων που βαφτίζονται «ποινικοί» διότι αυτό εξυπηρετεί το «γενικό συμφέρον του πληθυσμού» δηλαδή την «πάταξη της τρομοκρατίας», προσπαθώντας αγωνιωδώς να πείσουν την κοινή γνώμη ότι η δράση κάποιων ομάδων με πολιτικά κίνητρα, στόχους και αποτελέσματα δεν είναι πολιτική!!! Παρόλη αυτήν την προπαγάνδα ξεκάθαρα φαίνεται ότι δεν υπάρχει πλήρης κοινωνική συναίνεση ως προς την καταδίκη της ένοπλης πάλης. Γι’ αυτό το λόγο ψηφίστηκαν οι τρομονόμοι και φτιάχτηκαν τα ειδικά δικαστήρια χωρίς ενόρκους, αναγνωρίζοντας έμμεσα ότι οι εχθροί του καθεστώτος είναι επικίνδυνοι για την οικονομική και πολιτική ελίτ. Προσπαθούν να μεγιστοποιήσουν τις ποινές εξαιρώντας τους ενόρκους από τις δικαστικές αίθουσες, αναγνωρίζοντας έτσι τον φόβο που τους διακατέχει από τα αποτελέσματα που μπορεί να έχει η μη συναίνεση κομματιών της κοινωνίας.

Οι τρομονόμοι διαρκώς «εμπλουτίζονται» και διευρύνουν την στόχευσή τους. Αρχικά και κύρια στόχος είναι οι ένοπλες οργανώσεις, η έμπρακτη αλληλεγγύη σε αυτές, οι δράσεις που ξεφεύγουν από τα όρια της αστικής νομιμότητας, ενώ τελευταία είδαμε ότι στο στόχαστρο έχει μπει και ο δημόσιος λόγος που μπορεί να επικροτεί μια ένοπλη ενέργεια ή να δημοσιεύει θετικά σχόλια για την δράση μιας επαναστατικής οργάνωσης. Έτσι, από την μια, εκτός της εξάρθρωσης μιας οργάνωσης, στόχος είναι και η πολιτική απομόνωση αυτών των οργανώσεων και των μελών που τις αποτελούν, ενώ, από την άλλη, λειτουργούν παραδειγματικά στέλνοντας ένα γενικότερο μήνυμα εκφοβισμού, παρέχοντας παράλληλα το πλαίσιο για την αναβάθμιση της ποινικής καταστολής απέναντι σε ένα σύνολο πολιτικών δραστηριοτήτων.

Τους τρομονόμους συνοδεύουν και συμπληρώνουν οι ειδικές συνθήκες διεξαγωγής των δικών, με δικαστικές αίθουσες εντός των φυλακών, φακέλωμα όσων παρακολουθούν τις δίκες, αστυνομοκρατία μέσα και έξω από τις αίθουσες κλπ, ακυρώνοντας στην πράξη τον δημόσιο χαρακτήρα τους, ενώ σε πολλές περιπτώσεις ισχύουν ειδικές συνθήκες κράτησης σε απομονωμένους χώρους. Στις αρχές Μαρτίου του 2015 ξεκίνησε πολυήμερη απεργία πείνας των πολιτικών κρατουμένων που σαν αποτέλεσμα είχε ανάμεσα στα άλλα να ακυρωθεί ο νόμος που αφορούσε τη δημιουργία των φυλακών τύπου Γ’, που ήδη λειτουργούσαν στο Δομοκό. Σήμερα επιχειρείται εκ νέου η επαναφορά τους με διαφορετική βέβαια μορφή μέσω του νέου Σωφρονιστικού κώδικα.

Σε ότι αφορά τις άδειες σαφώς και οι πολιτικοί κρατούμενοι αντιμετωπίζονται με «ειδικό» τρόπο. Δεν είναι τυχαίο ότι άμεσα ζητήθηκαν δηλώσεις μετάνοιας από δυο αντάρτες πόλης, τους Δ. Κουφοντίνα και Κ. Γουρνά, προκειμένου να πάρουν την άδεια που δικαιούνται, ειδικά ο πρώτος εδώ και 7 χρόνια, ενώ πλέον οι εκπαιδευτικές άδειες δίνονται μόνο με «βραχιολάκι». Τέλος οι περιοριστικοί όροι επεκτείνονται με γεωμετρική πρόοδο, από την απαγόρευση επαφής με άλλους συγκατηγορούμενους, εως την απαγόρευση εισόδου σε πανεπιστημιακά ιδρύματα, την απαγόρευση συμμετοχής σε διαδηλώσεις, πέρασαν στον γεωγραφικό περιορισμό σε ακτίνα 1 χιλιομέτρου από τον τόπο κατοικίας, τα όρια ενός Δήμου ή ενός νησιού και σήμερα αυτός ο περιορισμός συρρικνώθηκε ακόμα περισσότερο και τοποθετήθηκε στα 80 τ.μ. ενός διαμερίσματος (υπόθεση Τσιρώνη).

Όλες οι «ειδικές συνθήκες» ενώ αφορούν πρώτα και κύρια τους πολιτικούς κρατούμενους δεν περιορίζονται αποκλειστικά σε αυτούς. Οι «απείθαρχοι» κρατούμενοι, οι «προβληματικοί», σύμφωνα με την υπηρεσία, είναι επίσης αποδέκτες αυτών των εξαιρέσεων.

Η πάγια τακτική του κράτους «διαίρει και βασίλευε» είναι αυτή που πρέπει και μπορούμε να θέσουμε στο στόχαστρο μας αν θέλουμε να είμαστε αποτελεσματικοί. Η δημιουργία ενός μαζικού μετώπου όπου θα ενοποιεί επιμέρους διεκδικήσεις με τα γενικότερα επίδικα του αγώνα είναι πιο αναγκαία από ποτέ. Πχ οι διώξεις στις Σκουριές, με βάση τον τρομονόμο μπορούν να αποτελέσουν την αφορμή ώστε μια ολόκληρη κοινωνική ομάδα να υιοθετήσει το αίτημα της κατάργησης του τρομονόμου, αντίστοιχα η κατάργηση του νόμου που ποινικοποιεί όσους παρεμποδίζουν τους πλειστηριασμούς που γίνονται προς όφελος των τραπεζών μπορούν να συνδεθούν με τους λόγους για τους οποίους οι σύντροφοι/ισσες βρίσκονται στην φυλακή ακριβώς γιατί έμπρακτα αμφισβήτησαν και χτύπησαν δομές του κράτους και του κεφαλαίου.

Ο αγώνας ενάντια στο καθεστώς έκτακτης ανάγκης αφορά το σύνολο των αγωνιζόμενων κομματιών της κοινωνίας. Οι αγώνες αυτοί μπορεί να είναι μερικοί, όμως μπορούν να ανοίξουν ρωγμές στην «θωράκιση» της κρατικής καταστολής, ανοίγοντας παράλληλα το ζήτημα της κοινωνικής επανάστασης για μια κοινωνία ισότητας και ελευθερίας.

2ο τεύχος pdf

entos ektos Φύλλο 2

ΕΝΤΟΣ – ΕΚΤΟΣ εφημερίδα αντιπληροφόρησης και αλληλεγγύης για τους πολιτικούς κρατούμενους

Κυκλοφόρησε το 2ο φύλλο της εφημερίδας Εντός – Εκτός

Η εφημερίδα διακινείται πανελλαδικά χωρίς αντίτιμο, μπορείτε να την βρείτε σε κινηματικούς χώρους, καταλήψεις, στέκια, βιβλιοπωλεία καθώς και σε κινηματικές δραστηριότητες.

ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ

σελ. 1 Καθεστώς έκτακτης ανάγκης

σελ. 2 Ενημερώσεις από δίκες

σελ. 3 Το όραμα του Κ. Μητσοτάκη

σελ. 4 Οι ιστορικές μεταμορφώσεις της φυλακής

σελ. 5 Κείμενο Ν. Ρωμανού

σελ. 6 Κείμενο Κ. Σακκά – Δήλωση Τούρκων αγωνιστών

σελ. 7 Κείμενο Κ. Αθανασοπούλου

σελ. 8 Κείμενο Π. Αργυρού

σελ. 9 «Εναλλακτικός» ποινικός κώδικας;

σελ. 10 Ένοχα από κούνια

σελ. 11 Διεθνή νέα

σελ. 12 Λόγια Σταράτα – Φυλακές Αβέρωφ

Λευτεριά στον αναρχικό Γρηγόρη Τσιρώνη

Από τον Ιανουάριο 2006 οι σύντροφοι Γρηγόρης Τσιρώνης, Μάριος Σεισίδης και Σίμος Σεισίδης είχαν περάσει στην παρανομία, λόγω των ενταλμάτων σύλληψης που είχαν εκδοθεί για την απαλλοτρίωση της Ε.Τ.Ε στη Σόλωνος, όπου τραυματίστηκε και συνελήφθη ο Γιάννης Δημητράκης, και άλλων 6 ληστειών τραπεζών, οι οποίες είχαν γίνει το διάστημα 2002-2006. Το 2009, μάλιστα, επικυρήχθηκαν με 600.000 ευρώ ο καθένας.

Σχεδόν μετά από μια δεκαετία, στις 29 Μαΐου του 2015 συλλαμβάνεται ο Γρηγόρης Τσιρώνης στον Βόλο μαζί με τον Σπύρο Χριστοδούλου, ενώ κατά την διάρκεια της αστυνομικής επιχείρησης για την σύλληψή τους αυτοκτόνησε ο Σπύρος Δραβίλας. Ένα χρόνο μετά την σύλληψή του, στις 3 Ιουνίου του 2016 αθωώνεται στο δικαστήριο για την υπόθεση της απαλλοτρίωσης της τράπεζας στην Σόλωνος.

Παρόλα αυτά παραμένει φυλακισμένος για 1,5 χρόνο ακόμη, αυτή τη φορά ως κατηγορούμενος για συμμετοχή στον Επαναστατικό Αγώνα. Μπάτσοι και εφέτες τοποθέτησαν κάτω από την “ομπρέλα” του Επαναστατικού Αγώνα ανεξιχνίαστες ληστείες τραπεζών που έγιναν τα προηγούμενα χρόνια με αποτέλεσμα να ανοίξουν μια δικογραφία με 11 κατηγορούμενους.

Στις 7 Δεκεμβρίου του 2017, λόγω της παρέλευσης του 18μηνου της δεύτερης προφυλάκισής του, αφήνεται “ελεύθερος” από τις φυλακές του Κορυδαλλού με τον περιοριστικό όρο της κατ’ οίκον κράτησης. Του περιορισμού δηλαδή σε ένα σπίτι 80τμ με δυο μπάτσους να τον φρουρούν 24 ώρες την ημέρα.

Η πρώτη συνεδρίαση της δίκης αυτής έχει οριστεί για τις 25 Μαΐου του 2018, με αποτέλεσμα ο σύντροφος Τσιρώνης μέχρι τότε αλλά και μέχρι την λήξη της δίκης να είναι φυλακισμένος στο ίδιο του το σπίτι.

Στηρίζουμε και καλούμε στην Μοτοπορεία Αλληλεγγύης  στον αναρχικό σύντροφο Γρηγόρη Τσιρώνη την Παρασκευή 2 Φλεβάρη 17:30, πλ. Εξαρχείων

ΑΜΕΣΗ ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ ΤΗΣ ΚΑΤ’ ΟΙΚΟΝ ΚΡΑΤΗΣΗΣ ΤΟΥ ΑΝΑΡΧΙΚΟΥ ΓΡΗΓΟΡΗ ΤΣΙΡΩΝΗ

ΑΓΩΝΑΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΜΕΧΡΙ ΤΟ ΓΚΡΕΜΙΣΜΑ ΤΗΣ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑΣ ΦΥΛΑΚΗΣ

ΕΝΤΟΣ – ΕΚΤΟΣ

ομάδα αντιπληροφόρησης και αλληλεγγύης για τους πολιτικούς κρατούμενους