Η ιδέα για να γραφτεί αυτό το κείμενο ξεκίνησε μετά την πρώτη μου επικοινωνία με τους συντρόφους και τις συντρόφισσες που πλαισιώνουν την ομάδα αντιπληροφόρησης και αλληλεγγύης που προχώρησαν στην έκδοση του έντυπου “ΕΝΤΟΣ ΕΚΤΟΣ”, η οποία έχει ως στόχο της την αλληλεγγύη στους πολιτικούς κρατούμενους αλλά και γενικότερα να αναδείξει τα διάφορα ζητήματα που προκύπτουν ή είναι διαχρονικά γύρω από τον εγκλεισμό. Μετά από μηνύματα που ανταλλάξαμε μεταξύ μας, μού πρότειναν να γράψω κάτι παραπάνω, πάνω σε μια φράση-σκεπτικό που έγραψα ως κατακλείδα στο πρώτο μήνυμα της γνωριμίας μας.

Αυτό το έντυπο αλλά και κάθε έντυπο, κάθε αφίσα, κάθε συνέλευση, κάθε εκδήλωση και κάθε κίνηση που πραγματοποιείται -είτε αυτή είναι νόμιμη, είτε παράνομη- σε ένδειξη αλληλεγγύης στους έγκλειστους αναρχικούς, συμβάλλουν στον αγώνα κατά των συνθηκών κράτησης, στην τωρινή κινητοποίηση των κρατουμένων που διεκδικεί την αλλαγή του νέου σωφρονιστικού κώδικα, αλλά αναδεικνύουν και την συνολικότερη άποψη της κατάργησης καθαυτής της φυλακής ως μέσο σωφρονισμού και τιμωρίας. Ο αγώνας αυτός δεν θα μπορούσε να μην είναι, άλλωστε, ένα αναπόσπαστο τμήμα του αγώνα για την κοινωνική απελευθέρωση.

Οι φυλακές είναι ένα παιδί γέννημα-θρέμμα της κοινωνικής οργάνωσης, η ύπαρξή της αποτελεί ένα από τα βασικότερα εργαλεία πειθαρχίας της, αλλά και της διατήρησης της δημόσιας τάξης και της ασφάλειας των πολιτών από τα παραβατικά υποκείμενα που παρουσιάζουν μια μεγάλη απόκλιση από τη γενική επιτρεπτή συμπεριφορά που επιβάλλεται μέσα από τους κώδικες του κράτους και του κεφαλαίου. Λειτουργεί ως ένα παραδειγματικό φόβητρο για τους εν δυνάμει παράνομους -“κοίτα τι παθαίνει όποιος καταφεύγει σε τέτοιου είδους μεθόδους”- αλλά και πιο πρακτικά, μέσα από πολύχρονους εγκλεισμούς που στόχο έχουν το σωφρονισμό, ώστε με την επίτευξη αυτού να συμβάλλουν στην ομαλή επανένταξη των κρατουμένων πίσω στο πολιτισμό της διαφθοράς και της ανισότητας, πίσω στο σύστημα της καπιταλιστικής σκλαβιάς.

Το ερώτημα εδώ είναι: είναι ηθικά δικαιολογημένη μια “υπερβολική αντίδραση” ενάντια σε αυτόν που καταπιέζει τη θέλησή σου για ελευθερία, τη θέλησή σου να σηκώνεις το κεφάλι ψηλά και να μην αντικρίζεις έναν κατακερματισμένο από συρματοπλέγματα ουρανό; Η καθημερινή αποστροφή που βιώνεις εδώ, μέρα με την μέρα, ερχόμενος άμεσα σε επαφή με την εξουσία της φυλακής; Το κακοφτιαγμένο χωροταξικό της που καθηλώνει το σώμα και περιορίζει τις κινήσεις του σε συγκεκριμένα από το κράτος τετραγωνικά μέτρα τσιμέντου; Καθορίζοντας μέσα από τον σωφρονιστικό κώδικα τα περιθώρια της αντίδρασής σου, η οποία στην περίπτωση που ξεφύγει του επιτρεπτού, σου φοριέται ωραιότατα μια πειθαρχική ποινή, με συνέπεια πολλές φορές την παράταση του εγκλεισμού σου; Από την άλλη, να διαβάζεις τι διατάσσει ο νέος σωφρονιστικός κώδικας και πιο συγκεκριμένα το άρθρο 63 παράγραφοι 1 και 6 (το οποίο προϋπήρχε και στον παλιό) την επιτρεπτή χρήση βίας από τους σωφρονιστικούς ακόμα και σε “παθητική αντίσταση” του κρατουμένου.

Δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις των προσβλητικών ερευνών που λαμβάνουν χώρα στις φυλακές ανά την Ελλάδα, οι οποίες γίνονται για λόγους ασφαλείας της φυλακής από τυχόν αντικείμενα που μπορεί να φέρουν κρυμμένα πάνω τους οι κρατούμενοι. Ξεγυμνώνοντας και εκθέτοντας το γυμνό σου σώμα μπροστά στα ξεδιάντροπα μάτια των σωφρονιστικών υπαλλήλων, ενώ υπάρχουν εναλλακτικές μέθοδοι έρευνας με εργαλεία που εντοπίζουν μεταλλικά αντικείμενα και ίχνη ναρκωτικών ουσιών. Εννοείται πως όποιος/α αρνηθεί, παίρνει από ένα πειθαρχικό. Προσωπικά, μπαίνοντας την πρώτη μέρα στις γυναικείες φυλακές Κορυδαλλού ήταν αυτό που αποτέλεσε την αιτία να μου γίνει αναφορά από υπάλληλο γιατί αρνήθηκα να βγάλω τα ρούχα μου για να υποστώ σωματικό έλεγχο. Όσο για τον ξεφτιλισμένο κολπικό έλεγχο, τι να πει κανείς γι’ αυτό ή για τον σωματικό έλεγχο που υπόκεινται τα ανήλικα παιδιά και τα βρέφη που ζουν μαζί με τις κρατούμενες μητέρες τους σε ειδική πτέρυγα των γυναικείων φυλακών του Ελεώνα Θήβας, τα οποία γυμνώνουν επίσης μετά από κάθε μεταγωγή τους μπαινοβγαίνοντας στην φυλακή.

Τα ανήλικα παιδιά στη Θήβα, που βγάζουν φυλακή μαζί με τις κρατούμενες μητέρες τους, αποτελούν τον πιο τραγικό πληθυσμό των φυλακών. Περνάνε τα τρία πρώτα χρόνια της ζωής τους εκεί. Η φυλακή είναι το πλέον ακατάλληλο περιβάλλον για τα πρώτα βήματα της ζωής ενός παιδιού.

Η έλλειψη έκθεσης του παιδιού σε πολλά και διαφορετικά ερεθίσματα, δεν διευκολύνει την ανάπτυξη του συστήματος των εννοιολογικών κατασκευών του. Όσον αφορά τα ανήλικα των κρατουμένων που ζουν εκτός φυλακής, πόσω μάλλον τα πιο μικρής ηλικίας παιδιά, ο ξαφνικός αποχωρισμός από τη μητέρα και οι περιπτώσεις των παιδιών που έχουν γίνει θεατές βίαιων συλλήψεων, μπορούν να προκαλέσουν ανεπανόρθωτες βλάβες στον ψυχισμό τους. Ο αποχωρισμός, είναι μια τραυματική εμπειρία που προκαλεί στο παιδί άγχος, το οποίο είναι μια οδυνηρή και μη υποφερτή κατάσταση. Επίσης, η μη ύπαρξη ισχυρής και άμεσης σχέσης μεταξύ γονέα-παιδιού έχει αρνητικό αντίκτυπο στη μετέπειτα παθολογική συμπεριφορά του νηπίου. Ο δεσμός αυτός ασκεί καταλυτική επίδραση στο παιδί ώστε να αναπτύξει μια ανασφάλεια ως προς τη μελλοντική δημιουργία συναισθηματικών σχέσεων. Σίγουρα, ένας ασφαλής και σταθερός δεσμός δε μπορεί να δημιουργηθεί μέσω της τηλεφωνικής επικοινωνίας, όσο συχνή και να είναι αυτή, ούτε όμως και μέσω των επισκεπτηρίων. Για το λόγο αυτό τα παιδιά γίνονται συχνοί πελάτες ψυχολόγων, παιδοψυχιάτρων και λογοθεραπευτών.

Παρά τη διάταξη που ψηφίστηκε το Δεκέμβρη του 2015 μαζί με το σύμφωνο συμβίωσης (ν.4356/15), το οποίο προβλέπει τον κατ’ οίκον περιορισμό για τις μητέρες ανήλικων τέκνων έως 8 ετών και με ποινή κάτω των 10 χρόνων, μόνο δυο κρατούμενες έχουν αποφυλακιστεί και οι μωρομάνες του Ελεώνα αυξάνονται και πληθύνονται. Οι αιτήσεις των υπόλοιπων γυναικών έχουν απορριφθεί, με την αιτιολογία ότι δεν είναι κατάλληλες μητέρες. Τα αιτήματα αυτά εξετάζονται από το συμβούλιο της Θήβας. Πώς ένα συμβούλιο κρίνει την καταλληλότητα ή μη μιας μητέρας; Από το αδίκημα που κατηγορείται ότι έχει πράξει; (Εξαιρούνται ηθικά αυτές που κατηγορούνται για εγκατάλειψη και κακοποίηση ανηλίκων και όλα τα παρόμοια). Αποτελεί αυτό κριτήριο μητρότητας;

Η διεκδίκηση για καλύτερες συνθήκες κράτησης κερδίζεται από τις κινητοποιήσεις κρατουμένων και των αλληλέγγυων προς αυτούς. Ο μακροπρόθεσμος στόχος όμως όλων αυτών είναι η κατάργηση των φυλακών. Ακόμη και αν αυτές μετατραπούν σε πιο ελαστικά σωφρονιστικά καταστήματα, θα παραμένουν μέρη, τα οποία στερούν την ελευθερία των ανθρώπων που βρίσκονται αιχμάλωτοι εκεί.

Ένας κοινός αγώνας για μια κοινωνία οικονομικής ισότητας και ελευθερίας, ένας κοινός αγώνας χωρίς την ύπαρξη φυλακών, η οποία πρέπει να είναι επιθυμία όλων μας, μέσα από την καθημερινή μας στάση, τις επιλογές και τα ρίσκα που παίρνουμε.

Κων/να Αθανασοπούλου

Εμείς είμαστε αγωνιστές από την Τουρκία, ο αγώνας εναντίον στον ιμπεριαλισμό και τον φασισμό είναι ο λόγος ο οποίος είμαστε στην φυλακή, αφού πρώτα δεχτήκαμε βασανισμούς στον 12ο όροφο της ΓΑΔΑ. Όλα αυτά συνέβησαν σε συνεργασία της ελληνικής κυβέρνησης με τη φασιστική οργάνωση του Ερντογάν. Πρώτα έβγαλαν ένα ψευδές σχέδιο ότι δήθεν θα κάναμε χτύπημα στην επίσκεψη Ερντογάν στην Ελλάδα και ύστερα παρανόμως δημοσίευσαν τις φωτογραφίες μας και τα ονόματά μας κάνοντάς μας στόχο στο φασιστικό τουρκικό κράτος όντας εδώ ως πολιτικοί πρόσφυγες. Ενώ ακόμα δεν έχουμε δικαστεί η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ μας έχει εντάξει στον κατάλογο των τρομοκρατών, έχουνε μετατρέψει τον αγώνα μας σε τρομοκρατία. Δεν είναι έγκλημα να είμαστε αντιιμπεριαλιστές, δεν είναι έγκλημα να ζητούμε στη χώρα μας Δημοκρατία, δεν είναι έγκλημα να απαιτούμε Σοσιαλισμό σε ένα φασιστικό κράτος. Έγκλημα όμως είναι σε αυτή τη χρονική περίοδο της φασιστικής καταστολής να κλείνουμε τα μάτια στον αγώνα, να σιωπούμε και να μένουμε αμέτοχοι. Μπορεί αυτή τη στιγμή να είμαστε φυλακισμένοι, ίσως και στο μέλλον, μπορεί ακόμα να συνεχίσουν τα βασανιστήρια και τα ψεύδη τους, αλλά να γνωρίζουν ότι ο αγώνας θα συνεχιστεί.

Οι πολιτικοί κρατούμενοι από το Λαϊκό μέτωπο της Τουρκίας

ΝΑ ΣΠΑΣΕΙ ΤΩΡΑ Η ΑΠΟΜΟΝΩΣΗ ΠΟΥ ΤΟΥΣ ΕΧΕΙ ΕΠΙΒΛΗΘΕΙ

Στις 28 Νοεμβρίου, λίγες μέρες πριν την επίσκεψη του Τούρκου προέδρου Τ. Ερντογάν στην Αθήνα, η αντιτρομοκρατική υπηρεσία πραγματοποίησε συντονισμένη επιχείρηση σε δύο σπίτια στο Ν. Κόσμο και σε ένα στην Καλλιθέα, και προχώρησε στη σύλληψη 9 Τούρκων και Κούρδων αγωνιστών-πολιτικών προσφύγων. Κατά την σύλληψή τους ξυλοκοπήθηκαν άγρια και, αφού οδηγήθηκαν στη ΓΑΔΑ, βασανίστηκαν από τους αστυνομικούς της αντιτρομοκρατικής υπηρεσίας για αρκετές ώρες.

Τα μη επιλήψιμα στοιχεία που προέκυψαν από τις έρευνες θα αφήσουν πολύ γρήγορα έκθετα τα συντονισμένα και καθ’ υπόδειξη σενάρια των καθεστωτικών μέσων ενημέρωσης, που μιλούσαν για χτύπημα που απετράπη και στόχο είχε τον Τούρκο πρόεδρο.

Την επόμενη μέρα, στα δικαστήρια της Σχ. Ευελπίδων, με εμφανή τα σημάδια από τα βασανιστήρια που είχαν υποστεί αλλά και με τα κεφάλια σηκωμένα ψηλά, φωνάζοντας συνθήματα, οδηγήθηκαν στον εισαγγελέα για να απολογηθούν. Αρνήθηκαν όλες τις αποδιδόμενες κατηγορίες και, αφού κρίθηκαν προφυλακιστέοι, διασκορπίστηκαν εντελώς εκδικητικά σε οκτώ διαφορετικές φυλακές, προφανώς σε μια προσπάθεια να τους κάμψουν το ηθικό και να δυσκολέψουν την επικοινωνία μεταξύ τους.

Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία πως οι συγκεκριμένες συλλήψεις αποτελούν δώρο της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ στο φασιστικό καθεστώς του Ερντογάν. Η παραγωγή ψευδών σεναρίων από τα καθεστωτικά ΜΜΕ, που έκαναν λόγο για υποτιθέμενο χτύπημα, αποτελεί ουσιαστικά προσπάθεια αναβάθμισης του ίδιου δώρου.

Η συγκυβέρνηση δεν κάνει άλλο από το να συνεχίζει τις τακτικές επιλογές του προκατόχου της, Σαμαρά, υπηρετώντας πιστά το δόγμα για την παγκόσμια τάξη και ασφάλεια. Στοχεύει κατασταλτικά σε κάθε μορφή οργανωμένης αντίστασης που θέτει υπό αμφισβήτηση το μονοπώλιο της βίας του κεφαλαίου και της αστικής τάξης, ενώ, ταυτόχρονα, επιδιώκει να ισχυροποιηθεί διαπραγματευτικά στο τραπέζι της εξωτερικής της πολιτικής. Δεν είναι καθόλου τυχαίο άλλωστε πως η επαναστατική οργάνωση DHKP–C συμπεριλήφθηκε στη λίστα των οργανώσεων που χαρακτηρίζονται ως τρομοκρατικές, επί των ημερών διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ.

Οι στοχοποιήσεις και οι διώξεις των Τούρκων και Κούρδων αγωνιστών, οι καταχρηστικές κατά παραγγελία προφυλακίσεις τους, οι εγκληματικές αποφάσεις έκδοσης και παράδοσης τους, η στοχοποίηση αυτών και των οικογενειών τους με τη δημοσιοποίηση των στοιχείων τους, μπορεί σαν πρακτικές να απέχουν παρασάγγας από τις αξίες και τις θέσεις της αριστεράς, εντάσσονται όμως και εναρμονίζονται απόλυτα με τις πολιτικές της αστικής τάξης που προασπίζεται τα συμφέροντα της, είτε με την απόλυτη καταστολή μέσω φασιστικών καθεστώτων, είτε μέσω των νόμων της αστικής δημοκρατίας.

Στις 22 Ιανουαρίου, σε μια συντονισμένη επιχείρηση στις φυλακές όπου κρατούνται οι αγωνιστές, τους απέσπασαν, παρά τη θέλησή τους και με βίαιο τρόπο, δείγμα γενετικού υλικού, με την ανοχή, και μάλιστα σε κάποιες περιπτώσεις, με την συνδρομή της υπηρεσίας.

Παρόλο που το τμήμα της ΔΑΕΕΒ που είναι επιφορτισμένο με τη λεγόμενη εξωτερική τρομοκρατία, είναι διαφορετικό απ’ αυτό που ασχολείται με την καταστολή των εγχώριων αριστερών και αναρχικών οργανώσεων, οι μέθοδοι και οι τακτικές που ακολουθούν είναι ίδιες. Ανώνυμα τηλεφωνήματα και πηγές που δεν κατονομάζονται αποτελούν την κάλυψη για τις στημένες σκευωρίες, που οδηγούν στις μεγάλες επιτυχίες της εν λόγω υπηρεσίας. Έτσι, και στην περίπτωση της συγκεκριμένης επιχείρησης, η πρωτογενής πληροφορία που οδήγησε στις συλλήψεις των συγκεκριμένων ατόμων είναι ένα ανώνυμο τηλεφώνημα.

Η αντιτρομοκρατική υπηρεσία αποτελεί ουσιαστικά μια υπηρεσία “πασπαρτού”. Δεν λειτουργεί μονάχα σαν εργαλείο της εκάστοτε κυβέρνησης για τις προεκλογικές της ανάγκες, αλλά λειτουργεί και ως εργαλείο εξωτερικής της πολιτικής και διπλωματικών σχεδιασμών.

Οι 9 αγωνιστές δεν είναι μόνοι τους και η αλληλεγγύη μας, τόσο εντός όσο και εκτός των τειχών, οφείλει να θεωρείται δεδομένη. Η έμπρακτη αλληλεγγύη προς αυτούς αποτελεί ουσιαστικά μέρος του ίδιου του αγώνα ενάντια στον φασισμό και τον ιμπεριαλισμό. Η παρουσία αρκετών Τούρκων και Κούρδων αγωνιστών της επαναστατικής αριστεράς σε δράσεις και εκδηλώσεις του αναρχικού κινήματος τα τελευταία χρόνια πιστοποιεί την αμφίδρομη αυτή σχέση και κεφαλαιοποιείται στο κοινό μέτωπο αγώνα για την απελευθέρωση από τα δεσμά του κεφαλαίου και της αστικής τάξης .

Στις 30 Ιανουαρίου ξεκίνησε να εκδικάζεται στο Εφετείο Αθηνών η υπόθεση για την έκδοση δύο εκ των συλληφθέντων (S.N. OZPALAT, MEHMET DOGAN) και θα ολοκληρωθεί τις επόμενες ημέρες.

Στις 8 Μαρτίου, ο HALIL DENIR, επίσης συλληφθέντας, θα οδηγηθεί στην Μυτιλήνη προκειμένου να δικαστεί για την υπόθεση που σχετίζεται με τον εντοπισμό οπλισμού από τις αρχές σε φουσκωτό σκάφος στις 30-7-13 στη Χίο. Τότε είχε πραγματοποιηθεί μεγάλη κατασταλτική επιχείρηση σε Αθήνα, Χίο, Κόρινθο, Λουτράκι, Θεσ/νίκη, ενώ είχε γίνει και έφοδος στα γραφεία της επιτροπής αλληλεγγύης πολιτικών προσφύγων της οδού Τζαβέλα στα Εξάρχεια.

Οι εννιά συλληφθέντες έχουν καταθέσει αίτημα στο Υπουργείο Δικαιοσύνης, με το οποίο ζητάνε τη μεταγωγή και των εννιά αγωνιστών στις φυλακές Κορυδαλλού, ώστε να καταστεί εφικτή η επικοινωνία τους τόσο με τους δικηγόρους, όσο και μεταξύ τους. Είναι αίτημα μείζονος σημασίας και είναι απαραίτητη η προώθησή του με κάθε τρόπο.

Κώστας Σακκάς

Στις 26 Ιανουαρίου, στη δικαστική αίθουσα των φυλακών Κορυδαλλού, συνεχίστηκε το εφετείο, το οποίο δικάζει μια σειρά υποθέσεων που περικλείουν μια πληθώρα επιλογών του αναρχικού αγώνα, όπως οι απαλλοτριώσεις τραπεζών, οι εμπρηστικές επιθέσεις, η ενεργή υπεράσπιση της φυγοδικίας και η αλληλεγγύη σε καταζητούμενους συντρόφους.

Στο συγκεκριμένο δικαστήριο βρίσκονται κατηγορούμενοι εκτός από ‘μένα οι σύντροφοι μου Γιάννης Μιχαηλίδης, Δημήτρης Πολίτης, Αργύρης Ντάλιος καθώς και το μέλος της ΣΠΦ Γεράσιμος Τσάκαλος.

Η απόφαση του πρωτόδικου δικαστηρίου, με πρόεδρο τον Γκανιάτσο, αποτέλεσε ένα πραγματικό μνημείο μεροληψίας και εκδικητικότητας με εξοντωτικές ποινές και εφαρμογή νέων κατασταλτικών αλχημειών σε βάρος μας.

Συγκεκριμένα, ενώ έχουμε αθωωθεί αμετάκλητα σε όλα τα δικαστήρια για τον 187Α, αυτό το δικαστήριο μας καταδίκασε όλους ως “ατομικούς τρομοκράτες” μια καινούρια κατασταλτική καινοτομία, που αποτελεί ένα νομικό παραθυράκι εντός του 187Α και αφορά ουσιαστικά τους λεγόμενους “μοναχικούς λύκους”, όπως έχουν ονομαστεί από τα Μ.Μ.Ε. Έτσι λοιπόν, μπορεί να έχουμε αθωωθεί αμετάκλητα για την συμμετοχή μας στην ΣΠΦ και τον 187Α, όπως είχαμε κατηγορηθεί εξ’ αρχής, όμως, με μια απόφαση που αποπνέει κρατικό ρεβανσισμό, καταδικαστήκαμε με βάση ένα άρθρο του 187Α που λέει ότι όποιος διαπράττει τρομοκρατικές πράξεις χωρίς να είναι μέλος κάποιας τρομοκρατικής οργάνωσης μπορεί να καταδικαστεί ως “ατομικός τρομοκράτης”.

Έτσι λοιπόν, το συγκεκριμένο άρθρο αποτέλεσε το νομικό όχημα του πρωτόδικου δικαστηρίου για να μας καταδικάσει σε εξοντωτικές ποινές και παράλληλα να διαμορφώσει και ένα νέο πεδίο εφαρμογής του 187Α στις πολιτικές δίκες. Η αθώωση κάποιου κατηγορούμενου για την συμμετοχή του σε οποιαδήποτε οργάνωση δεν σημαίνει σε καμία περίπτωση και την εν τέλει απαλλαγή του από το ασφυκτικό νομικό πλαίσιο του 187Α στις κατηγορίες που τον βαραίνουν.

Με αυτό το φασιστικό σκεπτικό, οποιαδήποτε παράνομη αναρχική δράση, ακόμα και αν είναι μεμονωμένη, μπορεί να ενταχθεί κάτω από την ομπρέλα του 187Α χωρίς να χρειάζεται η οποιαδήποτε απόδειξη για την ύπαρξη κάποιας οργάνωσης.

Αυτός δεν ήταν ο μοναδικός παραλογισμός στην απόφαση του πρωτόδικου δικαστηρίου. Μια σακούλα φυσίγγια και τριάντα σφαίρες που βρέθηκαν στο σπίτι το δικό μου και του Δημήτρη μετατράπηκαν σε διακεκριμένη κατοχή πυρομαχικών με σκοπό των εφοδιασμό ένοπλων ομάδων και έτσι όλοι μας καταδικαστήκαμε σε 10 χρόνια κάθειρξη μόνο για αυτή την κατηγορία.

Θα μπορούσα να γράψω πολλά για τους πραγματικά πρωτοφανής νομικούς παραλογισμούς του συγκεκριμένου δικαστηρίου όμως θα αρκεστώ σε αυτά καθώς θα συμπληρωθούν και από τις αντίστοιχες δημόσιες ενημερώσεις.

Φτάνοντας στο σήμερα, καταλήγουμε στην εισαγγελική πρόταση του εφετείου. Μια πρόταση που, ουσιαστικά, επικυρώνει στο ακέραιο την πρωτόδικη απόφαση προτείνοντας ουσιαστικά να μείνουν οι ποινές μας ως έχουν. Με μια ακροδεξιά ρητορική η εισαγγελέας Αποστολάκη, γνωστή θρησκόληπτη με ακροδεξιές απόψεις στους δικαστικούς κύκλους, δήλωσε ότι οι εμπρηστικές επιθέσεις αποτελούν αναβαθμισμένης μορφής τρομοκρατία, ότι εμπίπτουμε στην κατηγορία των “μοναχικών λύκων”, ότι μια σακούλα φυσίγγια και μερικές σφαίρες αποτελούν μεγάλες ποσότητες πυρομαχικών που θα εφοδίαζαν ένοπλες ομάδες. Επί λέξει, μέσα στο αντιαναρχικό παραλήρημά της, είπε “τι άλλο θα μπορούσαν να ήταν όλες αυτές οι πράξεις εκτός από τρομοκρατικές εφόσον οι κατηγορούμενοι δηλώνουν αναρχικοί”. Μια αποστροφή του λόγου της που αποδεικνύει ότι η πολιτική μας ταυτότητα είναι επαρκές αποδεικτικό στοιχείο για την καταδίκη μας με βάση τον 187Α.

Έχει επίσης μια αξία να τονιστεί ότι το συγκεκριμένο εφετείο, εκτός από την αυτοτελή πολιτική του σημασία, έχει και πρακτική γιατί, σε περίπτωση που οι ποινές μειωθούν, ορισμένοι από μας είναι πιθανό να αποφυλακιστούν.

Και αυτό μάλλον δεν έχει περάσει αδιάφορο από την έδρα του συγκεκριμένου δικαστηρίου. Σε περίπτωση λοιπόν που επικυρωθεί η πρωτόδικη απόφαση θα δημιουργηθούν ορισμένες πολύ αρνητικές παρακαταθήκες. Αρχικά οι εμπρηστικές επιθέσεις θα μονιμοποιηθούν ως κατηγορία με βάση τον 187Α κάτι το οποίο δεν συνέβαινε παλιότερα με όσους συντρόφους είχαν κατηγορηθεί για εμπρησμούς. Εν συνεχεία, θα παγιωθεί μια ασφυκτική συνθήκη, όπου, ακόμα και αλλεπάλληλες δικαστικές αθωώσεις από τον 187Α, δεν αρκούν για να απαλλαγείς οριστικά από αυτόν, ενώ, πλέον, ανοίγει μια μεγάλη γκάμα μελλοντικών νέων διώξεων με πιθανούς “ατομικούς τρομοκράτες”. Ασήμαντες πλημμεληματικές κατηγορίες διογκώνονται και παρουσιάζονται παραμορφωμένες μέσα από τα στόματα δικαστών, με μια ρητορική που παραπέμπει περισσότερο σε ρεπορτάζ της Μίνας Καραμήτρου. Ενώ παρατείνεται ο χρόνος παραμονής μας μέσα στις φυλακές, για όσους από μας μπορούσαν να αποφυλακιστούν.

Εν ολίγοις, η απόφαση του συγκεκριμένου εφετείου αποτελεί έναν ακόμα σταθμό σε αντίστοιχες πολιτικές δίκες που θα επηρεάσει και θα καθορίσει, εκτός από το δικό μας μέλλον, και τους μελλοντικούς κατασταλτικούς σχεδιασμούς του κράτους σε βάρος των αναρχικών.

Η αλληλεγγύη είναι όμορφη όταν ταξιδεύει ανάμεσα σε επικίνδυνες λέξεις και γενναίες πράξεις, ανάμεσα σε ό,τι δίνει ζωή και υπόσταση στην αναρχία, συνεχίζοντας τον αέναο αγώνα της ελευθερίας, που μάχεται να κερδίσει έδαφος στα μητροπολιτικά κάτεργα της μαζικής υποτέλειας που στήνει ο καπιταλισμός.

Ο καθένας από το μετερίζι του ας βάλει το δικό του λιθαράκι για την ατομική και συλλογική απελευθέρωση. Για την ημέρα που θα είμαστε όλοι ελεύθεροι.

Ρωμανός Νίκος