Monthly Archives: April 2018

ΗΠΑ

“Μόνο ένα είναι χειρότερο απ’ το να θυμάσαι πως κάποτε ήσουν ελεύθερος, κι αυτό είναι το να ‘χεις ξεχάσει πως κάποτε ήσουν ελεύθερος”

Leave a comment

Ο Λέοναρντ Πελτιέ, Ινδιάνος Τσιπέγουα Σιου, έχει συμπληρώσει 42 χρόνια στη φυλακή, καταδικασμένος δύο φορές ισόβια για δύο φόνους εκ προμελέτης, τους οποίους δεν έκανε ποτέ… Είναι ο μακροβιότερος πολιτικός κρατούμενος.

Στις 11 Μαρτίου του 1973 οι ηγέτες της φυλής των Ογκλάλα Λακότα Σιου της Νότιας Ντακότα, ακολουθώντας την “επιθετική πολιτική για την κατάκτηση των δικαιωμάτων τους”, που από το 1968 έχει θέσει το “Αμερικανικό Ινδιάνικο Κίνημα” (ΑΙΜ), ανακηρύσσουν την ανεξαρτησία της φυλής τους από τις ΗΠΑ. Την πράξη αυτή τη συνοδεύουν με την εκλογή προσωρινής κυβέρνησης με έδρα το Πληγωμένο Γόνατο, περιοχή που το 1890 σφαγιάστηκαν και δολοφονήθηκαν χιλιάδες άοπλοι Σιού.

Για άλλη μια φορά η απάντηση ήταν ακαριαία και “αποτελεσματική”. Ο αμερικανικός στρατός με το FBI εισβάλλουν στους καταυλισμούς των Ινδιάνων, “θερίζοντας” παιδιά, γυναίκες, άντρες στο διάβα τους. Όσοι από τους αγωνιστές καταφέρνουν να επιζήσουν, συλλαμβάνονται και φυλακίζονται. Η κυβέρνηση των ΗΠΑ αναμένει και πάλι μια καλή αφορμή για να πνίξει εν τη γενέσει αυτή την προσπάθεια ανεξαρτησίας, καθώς τα σπλάχνα των “Μαύρων Λόφων”, που είναι η περιοχή των Ινδιάνων Σιου, κρύβουν πολύτιμους θησαυρούς, όπως κοιτάσματα ουρανίου και χρυσού.

Από το 1972 έως το 1975, που αρχίζουν οι προσπάθειες εξόρυξης του ουρανίου, περισσότερα από 60 μέλη του ΑΙΜ δολοφονούνται.

Στις 26 Ιουνίου 1975 δύο πράκτορες του FBI εισέρχονται στον καταυλισμό του Πάιν Ριτζ. Ξαφνικά ακούγονται πυροβολισμοί. Κανείς δε γνωρίζει ποιος πυροβόλησε πρώτος ποιον. Όμως οι δύο πράκτορες και ένας Ινδιάνος είναι νεκροί.

Τέσσερις Ινδιάνοι καταζητούνται, δύο από αυτούς συλλαμβάνονται, αλλά το δικαστήριο της Νότιας Ντακότα τους αθωώνει, κρίνοντας τους φόνους “ως μη γενόμενους εκ προμελέτης και βρισκόμενοι σε νόμιμη άμυνα”, αφού οι πράκτορες του FBI παραβίαζαν τα όρια του καταυλισμού, αλλά και τη δικαιοδοσία τους ευρισκόμενοι στο Πάιν Ριτζ. Λίγους μήνες μετά αποσύρονται οι κατηγορίες και για τον τρίτο καταζητούμενο. Αντίθετα, ο Πελτιέ εξακολουθεί να καταζητείται, αφού πρώτα έχει φωτογραφηθεί ως ένα από τα στελέχη του κινήματος του ΑΙΜ. Οι φόβοι για μία πιθανά στημένη δίκη κάνουν τον Πελτιέ να διαφύγει στον Καναδά.

Μετά τον εντοπισμό του η αμερικανική κυβέρνηση ζητά την έκδοσή του, προκειμένου να δικαστεί. Τελικά ο Πελτιέ εκδίδεται για να προσαχθεί σε δίκη από τις καναδικές στις αμερικανικές αρχές στις 18 Δεκεμβρίου του 1976. Αποτέλεσμα η καταδίκη του δις ισόβια, στις 20 Μαρτίου του 1977.

Οι κάλυκες που παρουσιάστηκαν στη δίκη δεν ταίριαζαν στον τύπο του όπλου που είχε στην κατοχή του ο Πελτιέ. Μετά την ψήφιση νόμου, που επέτρεπε την πρόσβαση στις πληροφορίες των μυστικών υπηρεσιών, αποκαλύφθηκε ένα υλικό με έγγραφα 12.000 σελίδων, που ποτέ δεν είχε εμφανιστεί στη δίκη και αποδεικνύεται ότι όλα τα στοιχεία που είχαν προσκομιστεί ήταν πλαστά.

Στο μεταξύ, το FBI έχει αποδεχτεί την κατασκευασμένη θεωρία και έχει παραδεχτεί δημοσίως ότι δε γνωρίζει ποιος ευθύνεται για τους φόνους. Ωστόσο, όσον αφορά την αναψηλάφηση της δίκης, δεν μπορεί, όπως δηλώνουν οι αξιωματούχοι του, “η υπηρεσία να περάσει μία τέτοια διαδικασία που θα βλάψει ακόμα περισσότερο το κύρος της”!

Στις 6 Φεβρουαρίου 2018 ο Λεόναρντ Πελτιέ απευθύνεται δημόσια με ένα γράμμα από τη φυλακή που, μεταξύ άλλων, αναφέρει:

Είμαι συγκλονισμένος, γιατί σήμερα μπαίνω στο 43ο έτος φυλάκισης. Τα τελευταία χρόνια είχα τόσες ελπίδες να μπορέσω να βγω και να γυρίσω με την οικογένειά μου στη Βόρεια Ντακότα. Και όμως, είμαι εδώ, το 2018 εξακολουθώ στα 73 μου χρόνια να αγωνίζομαι για την ελευθερία μου.

Δεν ήρθα στη φυλακή για να γίνω πολιτικός κρατούμενος. Εντάχθηκα στην αντίσταση της φυλής μου από την ηλικία των εννέα ετών.

[…] Ήμουν πολεμιστής από την ηλικία των εννέα ετών. Στα 73 μου ακόμα αισθάνομαι πολεμιστής. Βρίσκομαι εδώ πολύ καιρό. Χρειάζομαι την βοήθειά σας. Χρειάζομαι σήμερα την υποστήριξή σας. Μια μέρα φυλακής ακόμα για μένα είναι μια ολόκληρη ζωή αυτών που βρίσκονται έξω από δω, γιατί είμαι απομονωμένος από τον κόσμο.

Στο πνεύμα του Τρελού Αλόγου

Λεόναρντ Πελτιέ

Γ.Α.

Αγγλία

Yarl’s Wood: “προσωρινή” κράτηση και αέναη κερδοφορία

Leave a comment

Στο Ηνωμένο Βασίλειο λειτουργούν συνολικά 11 “κέντρα προσωρινής κράτησης” μεταναστών, 7 εκ των οποίων διαχειρίζονται από ιδιωτικές εταιρείες. Σε ένα από αυτά, και συγκεκριμένα στο Yarl’s Wood, στην περιοχή Berdfordshire, κρατούνται περίπου 400 άτομα, κυρίως γυναίκες και παιδιά. Από τις 12/02/18, και για ένα μήνα, 120 γυναίκες πραγματοποίησαν απεργία πείνας, καταγγέλλοντας την άδικη φυλάκισή τους και τις συνθήκες κράτησής τους. Η απεργία έληξε με τις απεργούς είτε να απελαύνονται από τη χώρα, είτε να αποφυλακίζονται.

Αν και η απεργία πείνας τελείωσε, οι διαδηλώσεις και οι κινητοποιήσεις συνεχίζονται σε όλη τη χώρα με αίτημα το κλείσιμο όλων των στρατοπέδων ομηρίας όπως το Yarl’s Wood. Αξίζει να θυμηθούμε ότι διάφορες δράσεις αλληλεγγύης έχουν αντιμετωπισθεί με ποινική καταστολή τα τελευταία χρόνια, όπως αυτή των 15 αλληλέγγυων, που προσπάθησαν να παρεμποδίσουν την απογείωση αεροσκάφους με σκοπό να μπλοκάρουν απελάσεις στις 28/03/17. Η δίκη τους ξεκίνησε στις 18/03/18 με τους αλληλέγγυους/ες να αντιμετωπίζουν βαρύτατες κατηγορίες για τη δράση τους, η οποία βαπτίστηκε τρομοκρατική.

Σε φυλακές όπως το Yarl’s Wood κρατούνται επ’ αόριστον αιτούντες άσυλο, θύματα βασανιστηρίων και βιασμού (κι εδώ ας σημειώσουμε ότι ένα από τα αιτήματα των απεργών ήταν η αναγνώριση του βιασμού ως βασανιστήριο), θύματα εμπορίας ανθρώπων και παιδιά μεταναστών που έχουν μεγαλώσει στο Η.Β. Το 70% των ανθρώπων αυτών τελικά αφήνονται ελεύθεροι, ενώ υπάρχουν πολλές περιπτώσεις ατόμων που υπόκεινται σε αυτή τη βάναυση διαδικασία δυο και τρεις φορές, χωρίς να γνωρίζουν πότε θα τους απαγάγουν ξανά οι αρχές.

Αυτό που δεν πρέπει να ξεχνάμε είναι ότι κάποιοι κερδίζουν πολλά. Όσο μεγαλύτερος είναι ο αριθμός των κρατούμενων σε αυτά τα κολλαστήρια, τόσο μεγαλύτερο το μπάτζετ για εταιρείες όπως η Serco, η G4S, η Mittie και η Geo. Ενδεικτικά να αναφέρουμε ότι τα τέσσερα τελευταία χρόνια, η συνολική δημόσια δαπάνη για τα “κέντρα προσωρινής κράτησης” ξεπέρασε τα 500 εκατομμύρια λίρες στο Η.Β., με το μεγαλύτερο μέρος να κατευθύνεται στις ιδιωτικές εταιρείες, ενώ 16 εκατομμύρια σε αποζημιώσεις προς πρώην κρατούμενους.

Ας θυμηθούμε, επίσης, ότι η φυλακή Yarl’s Wood αποτελεί τόπο κερδοφορίας για τη Serco από το 2007. Το τρέχον 8ετές συμβόλαιο, που “τρέχει” από το 2014 και ανέρχεται στα 70 εκατομμύρια λίρες, ανανεώθηκε παρά το τερατώδες σκάνδαλο υπερκοστολογήσεων ύψους 68,5 εκατομμυρίων λιρών για τις υπηρεσίες ηλεκτρονικής επιτήρησης (βραχιολάκια) για λογαριασμό του Υπ. Δικαιοσύνης, διαπιστωμένο, μάλιστα, πριν τη σύναψη του εν λόγω συμβολαίου. Στο ίδιο “πάρτυ” συμμετείχε και η οικεία σε εμάς G4S, η οποία είναι ο τρίτος μεγαλύτερος εργοδότης ιδιωτικού τομέα παγκοσμίως και ο πρώτος στην αφρικανική ήπειρο.

Ο αγώνας ενάντια στο κράτος και τους ιδιωτικούς του εταίρους συνεχίζεται με διαδηλώσεις, παραστάσεις διαμαρτυρίας και δράσεις αλληλεγγύης σε όλη τη χώρα. Στις δράσεις αυτές πρωτοστατούν άτομα που έχουν πέσει στο παρελθόν θύματα απαγωγής από την αστυνομία και αναγκάστηκαν να περάσουν από μερικούς μήνες έως δύο χρόνια της ζωής τους στα κέντρα κερδοφορίας εταιρειών όπως το Yalr’s Wood.

Ε.Π.

Κείμενα κοινωνικών κρατουμένων

Το ιατροφαρμακευτικό σύστημα των σωφρονιστικών καταστημάτων στην Ελλάδα

Leave a comment

Με αφορμή τον θάνατο του πιτσιρίκου Μαλτέζου Σώζου, στις 2/2/2018, στις φυλακές της Λάρισας από οδοντική φλεγμονή, αναγκάστικα να σκεφτώ το αν και το πόσο μετράει μια ανθρώπινη ζωή στα ελληνικά κολαστήρια. Ενδιαφέρον έχει και το πώς χειρίζεται το κράτος, αλλά και τα συστημικά ΜΜΕ, αυτές τις κρατικές δολοφονίες.

Για όσους θυμούνται, προσπάθησαν να αποσιωπήσουν το θέμα: την πρώτη και δεύτερη ημέρα δεν υπήρχε πουθενά σαν είδηση.

Μετά όμως από το σάλο που προκλήθηκε από τα μέσα αντιπληροφόρησης, κι εφόσον είδαν ότι δεν μπορούσαν να φιμώσουν τους κρατούμενους που μιλούσαν για αυτό, άρχισε να εμφανίζεται σαν είδηση, αλλά με άγνωστη αιτία θανάτου, ενώ, αφήνοντας υπονοούμενα ότι μπορεί να πέθανε από ναρκωτικά, έλεγαν “περιμένουμε τις τοξικολογικές εξετάσεις”. Το θέμα δεν καταλάγιασε.

Δυστυχώς για αυτούς, και σύμφωνα με την ιατροδικαστική έκθεση, επιβεβαιώθηκε ότι ο συγκρατούμενός μας Σώζος έφυγε από απόστημα στο δόντι. Τότε τα συστημικά παπαγαλάκια μιλούσαν για ένα ατύχημα στην καλοκουρδισμένη μηχανή που ονομάζεται “φυλακή”. Η αλήθεια όμως είναι άλλη: ο θάνατός του Σώζου είναι απλά ένας ακόμα, όπως δεκάδες που συμβαίνουν κάθε χρόνο στα ελληνικά κολαστήρια.

Αναγκάστηκα να φέρω στη μνήμη μου τα μπουντρούμια της δημοκρατίας τους, που άλλαξα την τελευταια 10ετια, και το τί έχω δει.

Πρώτη στάση Αυλώνα (φυλακές ανηλίκων). Το πρώτο πράγμα που σου έκανε εντύπωση, είναι τα παραμορφωμένα και πρησμένα πρόσωπα των κρατουμένων. Τον λόγο τον βίωνα στο πετσί μου, το ίδιο κιόλας βράδυ… Κάθε βράδυ είμασταν το κυρίως πιάτο για εκατομμύρια κοριούς. Όταν πήγα στο ιατρείο, μετά από αλλεργικό σοκ από το δάγκωμα των κοριών, φάρμακα, φυσικά, δεν υπήρχαν, αλλά υπήρχε η συμβουλή από το γιατρό, μου είπε “να αρχίσω να το συνηθίζω το δάγκωμά τους γιατί οι αλοιφές είναι ακριβές και δεν γίνεται να προμηθεύει τη φυλακή με αυτές”.

Επόμενη στάση, Χίος, μία φυλακή 170 ατόμων που είχε αγροτικό ιατρό 6 ώρες την εβδομάδα και τις υπόλοιπες ώρες, εάν πάθαινες το παραμικρό, μπορούσες ελεύθερα να πεθάνεις στο θάλαμό σου. Είκοσι μήνες που έμεινα στη Χίο, έβγαλαν σχεδόν 10 νεκρούς παγωμένους μέσα από τους θαλάμους τους.

Μετά από εκεί, πήραμε σειρά για Κέρκυρα. Η φυλακή είχε 10 ακτίνες και σχεδόν 300 άτομα, εκεί ο Αγροτικός γιατρός ερχόταν 5 μέρες την εβδομάδα, για 2 ώρες την ημέρα. Στην Κέρκυρα συνάντησα μία πρωτοτυπία, που δεν έχω ξαναδεί σε άλλο κολαστήριο: ανθρωποι οροθετικοί ήταν κλεισμένοι σε πειθαρχεία 24 ώρες το 24ωρο, 7 ημέρες την εβδομάδα, και αναγκασμένοι να κάνουν ανάγκες μέσα σε μπουκάλια και να κοιμούνται δίπλα σε αυτά. Ο λόγος ήταν απλός: δεν θεωρούνταν από τον αρχιφύλακα της φυλακής αρκετά άρρωστοι για να είναι σε νοσοκομείο αλλά και ήταν επικίνδυνοι, μην κολλήσουν τους υπόλοιπους. Οπότε εκεί, ξεχασμένοι μέσα στο μπουντρούμι, ήτανε μία χαρά για όλους.

Για να γράψω για το πως είναι η ιατροφαρμακευτική περίθαλψη σε όλα τα ελληνικά κολαστήρια, θα χρειαζόμουν δεκάδες τόμους, για τον λόγο αυτό πιάνουμε την μεγαλύτερη φυλακή, η οποία είναι μέσα στον αστικό ιστό, και θεωρείται ότι στο θέμα της ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης είναι λίγο καλύτερα από τις υπόλοιπες.

Εδώ αναγκάζομαι και φέρνω στη μνήμη ένα πάλι προσωπικό βίωμα, αλλά αρκετά συνηθισμένο για αρκετούς κρατούμενους:

Έτυχε και είχα σπάσει και τα δύο χέρια μου στο κατάστημα κράτησης Κορυδαλλού και έπρεπε να μεταχθώ σε εξωτερικό νοσοκομείο για γύψο, ακτινογραφίες κλπ. Μου ζήτησαν να φορέσω χειροπέδες, αλλιώς δεν θα με κάνανε μεταγωγή.

Όταν αρνήθηκα και ζήτησα την παρέμβαση του ιατρού, διότι τα χέρια μου ήταν σπασμένα σε τέσσερα σημεία, ο γιατρός μου είπε ότι δεν μπορεί να κάνει κάτι και ότι υπεύθυνος είναι ο Διοικητής της μεταγωγής, οπότε, αναγκαστικά, για να μην μείνω ανάπηρος, μεταφέρθηκα με χειροπέδες και κλούβα.

Αλλο ενδιαφέρον στον Κορυδαλλό είναι ότι, ενώ η ηρωίνη είναι σχεδόν νόμιμη, τα περισσότερα φάρμακα θα πρέπει να τα αγοράσεις απ’ έξω, με δικά σου χρήματα. Αν δεν έχεις κάποιον άνθρωπο να στα φέρει, ή λεφτά να τα αγοράσεις, απλά δεν παίρνεις την κατάλληλη αγωγή, με ό,τι αυτό σημαίνει. Ο αντίλογος του υπουργείου σε όλα αυτά είναι ότι δεν υπάρχουν χρήματα λόγω της οικονομικής κρίσης, λες και προ κρίσης οι φυλακές ήταν σε καλύτερη κατάσταση. Βέβαια, αυτό είναι μια ξεκάθαρη κοροϊδία, και αποδείκνυεται ότι, ενώ φάρμακα και ιατροί δεν υπάρχουν, τα ψυχοφάρμακα δίνονται με τις χούφτες, απλά για να είναι οι κρατούμενοι σε καταστολή.

Εκεί δεν υπάρχει οικονομικό πρόβλημα…

Αρκεί οι φυλακές να είναι ήσυχες και να μην ακούγονται πουθενά…

Βασίλης Φάτσης

Κείμενα πολιτικών κρατουμένων, Συνεντεύξεις

Συνέντευξη με τον σύντροφο Γ. Καραγιαννίδη

Leave a comment

“..οι φυλακές αποτελούν ένα πεδίο κερδοφορίας, δηλαδή οι φυλακές χρειάζεται να είναι πάντα γεμάτες, για να το πω απλά..”

Το παρόν κείμενο αποτελεί μέρος μιας συνέντευξης με τον σύντροφο Γιώργο Καραγιαννίδη γύρω από τη φυλακή ως τόπο συλλογικών διεκδικήσεων και αγώνων. Σύντομα, ολόκληρη η συνέντευξη θα δημοσιευθεί από κοινού με αυτές άλλων συντρόφων σε μορφή μπροσούρας, η οποία βρίσκεται στα σκαριά από την ομάδα εντός-εκτός.

Με τη ζωντάνια του προφορικού λόγου να αποτυπώνεται στο χαρτί σε μια σειρά συζητήσεων, στρέφουμε το βλέμμα στη φυλακή ως χώρο κοινωνικό, ώστε μέσα από τις αφηγήσεις να σκιαγραφηθούν γνωστές και, ίσως σε πολλούς, άγνωστες πτυχές ενός πεδίου συλλογικών αγώνων με χαρακτηριστικά συχνά προσδιορισμένα από παράγοντες που μπορεί είτε να εκλείπουν είτε να διαφέρουν σημαντικά σε σχέση με ό,τι συμβαίνει εκτός των τειχών.

Ε.Π

Θα ήθελες να μου πεις δυο λόγια για τη διάκριση πολιτικών και ποινικών κρατουμένων;

Αν και εγώ την καταλαβαίνω αυτή τη διάκριση που μπαίνει μεταξύ πολιτικών και ποινικών κρατουμένων, παρ’ όλα αυτά δεν την αποδέχομαι, όσον αφορά τον τρόπο που εφαρμόζεται η διάκριση αυτή από το ελληνικό κράτος, τουλάχιστον. Το ελληνικό κράτος, στην ίδια κατηγορία που βάζει αυτούς που εμείς αποκαλούμε πολιτικούς κρατούμενους και τους οποίους αποδεχόμαστε ως τέτοιους, βάζει και κατηγορίες που ανέφερα πριν, δηλαδή μεγάλα κεφάλια ας πούμε του υποκόσμου ή αντίστοιχους. Δηλαδή εφαρμόζει και σε αυτούς τον ίδιο τρόπο μεταγωγών, τον ίδιο τρόπο κράτησης, το ίδιο τρόπο διαχείρισης στο ειδικό δικαστήριο που βρίσκεται μέσα στη φυλακή του Κορυδαλλού. Δεν τους βλέπει το κράτος σαν μια πολιτική απειλή τους αναρχικούς κρατούμενους, ότι θα κλονίσουνε τα θεμέλιά τους, απλά τους θεωρεί, από ότι έχω καταλάβει αυτά τα χρόνια, σα μια ισχυρή μειοψηφία, η οποία έχει τον τρόπο να δημιουργεί γεγονότα που μπορεί να ξεφεύγουν από τον έλεγχό του. Όπως ακριβώς με αντίστοιχο τρόπο, όσο κι αν είναι εξαρτώμενο το μαύρο κεφάλαιο, το κεφάλαιο της παρανομίας από το κεφάλαιο της λευκής οικονομίας, όσο και αν είναι το νόθο παιδί του, δεν είναι απόλυτα ελεγχόμενο και πάρα πολλά προβλήματα μπορεί να δημιουργεί η μαύρη οικονομία στους υπόλοιπους τομείς. Οπότε κάνω αυτή τη διάκριση προκειμένου να μπορέσουμε να μιλήσουμε παραπάνω για το τι συμβαίνει με τους λεγόμενους ποινικούς κρατούμενους.

Επίσης, ένα άλλο κομμάτι που θα πρέπει να τονίσουμε είναι ότι αν διευρύνουμε κάπως τον όρο, μπορούμε αντίστοιχα να προσδώσουμε τον όρο ποινικοί κρατούμενοι και στους πολιτικούς κρατούμενους όπως τους θεωρούμε εμείς. Και αντίστροφα, να δώσουμε τον όρο πολιτικοί κρατούμενοι στο σύνολο των κρατουμένων, με την έννοια ότι και αυτοί είναι απότοκα ενός ολόκληρου συστήματος, το οποίο γεννά τις συνθήκες που τους οδηγούνε τελικά στην εγκληματοποίηση και στη φυλάκιση.

Σε αυτές τις συνθήκες του γενικευμένου καπιταλισμού, ακόμη και για την Ελλάδα που δεν είναι πρωτοπόρα στην καπιταλιστική ανάπτυξη, οι φυλακές αποτελούν ένα πεδίο κερδοφορίας. Δηλαδή οι φυλακές χρειάζεται να είναι πάντα γεμάτες, για να το πω απλά. Και γι’ αυτό βλέπουμε να δημιουργούνται συνεχώς νέες φυλακές ή να αυξάνεται ο αριθμός των κρατουμένων από χρονιά σε χρονιά. Είναι ένα γεγονός το οποίο προέρχεται ακριβώς από την ίδια τη διαστρωμάτωση την ταξική της κοινωνίας. Και όχι μόνο την ταξική διαστρωμάτωση σε σχέση με τις υλικές συνθήκες αλλά και μέσω της θεαματικής αντανάκλασης που υπάρχει από τάξη σε τάξη. Εννοώ πως κάποιος ο οποίος έχει γεννηθεί σαν απόκληρος, γόνος μεταναστών κτλ θα μπορέσει να ζήσει τη μεγάλη ζωή και να απολαύσει όλα αυτά τα οποία θεωρεί σαν ωραία ζωή, στρεφόμενος φυσικά στην εγκληματικότητα, η οποία υπόσχεται γρήγορο και πολύ χρήμα. Αυτός, σχηματικά, είναι ο λόγος, νομίζω, για τον οποίο ουσιαστικά υπάρχουν οι φυλακές και αυξάνονται, τουλάχιστον στο δυτικό κόσμο.

Οι ποινικοί κρατούμενοι, τώρα, – χρησιμοποιώ τον όρο χάριν συνεννόησης- είναι φυσικά η συντριπτική πλειοψηφία των κρατουμένων και έχουν κάποιες ενστικτώδεις, ας το πω, αρχές. Η πρώτη είναι η αρχή του φυλετικού διαχωρισμού. Είναι κάτι που κι εμείς το ζήσαμε σαν φυλακισμένοι, κι εγώ και οι υπόλοιποι σύντροφοι. Βλέπουμε πχ κρατούμενους από την Αλβανία να κάνουν παρέα με κρατούμενους από την Αλβανία, Άραβες μεταξύ τους, άνθρωποι από την πρώην Σοβιετική Ένωση το ίδιο κτλ. Είναι κάτι που εξηγείται από τη εγγύτητα της κουλτούρας, την κοινή γλώσσα και όλων αυτών των κοινών. Αυτός ο φυλετικός διαχωρισμός, όμως, χρησιμοποιείται και ως μια μέθοδος ελέγχου της υπηρεσίας, βάζοντας σε διαφορετικές πτέρυγες τις φυλετικές ομάδες κρατουμένων, προκειμένου να μπορεί να κρατάει μια στάση απέναντι σε κάθε ομάδα ανάλογα με τον τρόπο που κι αυτή αντιδρά απέναντί της, με το πως στέκεται κι αυτή απέναντί στην υπηρεσία.

Εκτός από τη φυλετική ομαδοποίηση, μια άλλη ενστικτώδης αρχή τω κρατουμένων είναι αυτή της αγελαίας συμπεριφοράς, δηλαδή υπάρχει μια τάση να συσπειρώνονται οι περισσότεροι κρατούμενοι γύρω από έναν πιο ισχυρό κρατούμενο ή μια ομάδα πιο ισχυρών κρατουμένων. Ισχυρών με την έννοια που ανέφερα προηγουμένως. Αυτό είναι κάτι άλλο που πρέπει να έχουμε κατά νου. Ότι υπάρχει μέσα στις φυλακές μια 100% ιεραρχική δομή, άτυπη ιεραρχική δομή, αλλά παρ’ όλα αυτά πάρα πολύ αυστηρή, στη διαστρωμάτωση μέσα στις πτέρυγες των φυλακών. Είναι σχεδόν αδιανόητο για έναν κρατούμενο να μην ανήκει σε έναν κύκλο, ο οποίος ενδεχομένως και θα τον βοηθήσει εάν προκύψει κάποιο πρόβλημα, αλλά στην ουσία θα τον βοηθά να ανταπεξέρχεται και στην καθημερινότητά του. Σε ένα επίπεδο παρέας ή φιλίας.

Αυτοί, λοιπόν, οι οικονομικοί συσχετισμοί πως μπορεί να επηρεάζουν την ικανότητα διεκδικήσεων και διεξαγωγής συλλογικών αγώνων μέσα στη φυλακή; Γιατί απέναντι δεν έχεις μόνο την υπηρεσία αλλά και κρατούμενους που έχουν να χάσουν κέρδος, σωστά;

Αυτός είναι ίσως ο μεγαλύτερος φόβος. Όχι δηλαδή να βρεθείς μόνο απέναντι στην υπηρεσία. Ένας κρατούμενος μπορεί να φοβάται περισσότερο να βρεθεί απέναντι στον αρχηγό ή στην ομάδα που ανήκει γιατί αντιμετώπιση είναι πολύ πιο άγρια, πιο σκληρή σε κάτι τέτοιο, και θα είναι έκθετος σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό. Οπότε υπάρχει μια σχέση εξάρτησης. Οι αποφάσεις κάποιου επηρεάζουν τους  υπόλοιπους. Κάποιου ιεραρχικά ανώτερου. Και αυτό είναι στην ουσία που κάνει το μοντέλο αυτό, όπως πριν, κατασταλτικό μοντέλο. Κι αυτό έχει τη σημασία του. Παρ’ όλο που λείπει η παράμετρος της άμεσης βίας, και γενικά της άμεσα κατασταλτικής φύσης της διαχείρισης των κρατουμένων, που υπερίσχυε στο προηγούμενο μοντέλο και οριοθετούσε τους φύλακες από τη μια και τους κρατούμενους από την άλλη, και οι κρατούμενοι που είχαν επαφή με τους φύλακες ήταν αυτομάτως αποδιοπομπαίοι από το σύνολο τον κρατουμένων.. Τώρα η καταστολή γίνεται με ένα τρόπο πολύ πιο διάφανο, δηλαδή ένας κρατούμενος μπαίνοντας στη φυλακή και παραμένοντας εκεί για κάποιο διάστημα, αυτό που προσλαμβάνει είναι ότι η υπηρεσία δεν είναι ακριβώς ένα εχθρικό σώμα, δεν είναι ο εχθρός του, που του δημιουργεί προβλήματα. Απλά, είναι κάποιοι άλλοι άνθρωποι που μπορούν να τον βοηθήσουν με τον κατάλληλο τρόπο, αποκτώντας και ο ίδιος τις κατάλληλες επαφές ή την κατάλληλη οικονομική δύναμη, αν μπορεί να το κάνει αυτό, η υπηρεσία μπορεί να τον βοηθήσει να βελτιώσει τη θέση του μέσα στη φυλακή. Και φυσικά αυτό έρχεται σε άμεση σύγκρουση με την ανάπτυξη μιας πολιτικής ταυτότητας, μιας πολιτικής συνείδησης για το τι είναι η φυλακή για ποιο λόγο βρέθηκε κάποιος άνθρωπος, που προηγουμένως δεν είχε πολιτική συνείδηση, μέσα σε αυτή, να μπορέσει να αντιληφθεί τον εαυτό του ως ένα υποκείμενο κοινωνικό, να αφουγκραστεί κάποιες βασικές, για εμάς, και δεδομένες κοινωνιολογικές πλευρές της φυλακής και του ρόλου της. Αν ένας άνθρωπος βρίσκεται σε μια κατάσταση που προσλαμβάνει ότι μπορεί να καταφέρει να ανεληχθεί και να περάσει πιο άνετα στη φυλακή και να αποκτήσει και ο ίδιος μια δύναμη, ένα κύρος, δεν θα έχει φυσικά κανένα ενδιαφέρον να μπορέσει να σχηματοποιήσει την αντίληψή του ενάντια από την εχθρικότητα της φυλακής ως θεσμός.

Η επικοινωνία και η απεύθυνση προς τους υπόλοιπους κρατούμενους πως γίνεται; Και από την προσωπική σου εμπειρία, ως αναρχικοί κρατούμενοι, σε ποιους απευθυνόσαστε;

Αυτό είναι δυστυχώς ένα πολύ σκληρό μάθημα που πήραμε μέσα στη φυλακή. Φυσικά, η λογική και η πρακτική μας ως αναρχικοί ήταν φυσικά να μπορούμε διαχυθούμε σε όσο το δυνατόν μεγαλύτερο μέρος των κρατουμένων, να μπορέσουμε κατά κάποιο τρόπο να μιλήσουμε, να επικοινωνήσουμε μαζί τους και να δώσουμε μια θεώρηση για το πως θεωρούσαμε εμείς ότι έπρεπε να παλέψουμε, να αντιταχθούμε απέναντι στις επιβαλλόμενες συνθήκες της φυλακής. Παρ᾽όλα αυτά, αυτό γινόταν όλο και πιο δύσκολο μέρα με τη μέρα. Δηλαδή το βλέπαμε κι εμείς στους εαυτούς μας ότι όχι μόνο αυτό το πράγμα δεν ήταν παραγωγικό αλλά αντίθετα μας έκανε και εμάς να υποχωρούμε σε διάφορα ζητήματα, καταλαβαίνοντας ότι δεν υπάρχει καμία δίοδος επικοινωνίας γιατί η οργάνωση των σχέσεων είναι τέτοια, τόσο βαθειά ιεραρχική, αν και άτυπη, που αποτρέπει κάθε προσπάθεια διάχυσης στη βάση, ας το ονομάσουμε έτσι, της φυλακής. Ουσιαστικά άμα είναι να υπάρξει κάποια κινητοποίηση, αυτή θα πρέπει να έχει όχι μόνο συζητηθεί αλλά και συμφωνηθεί από το αρχηγικό κομμάτι των κρατουμένων από οποιαδήποτε φυλετική ομάδα μπορεί να προέρχεται αυτή. Γι᾽αυτό και όσο περνούσε ο καιρός και καταλαβαίνοντας κι εμείς το αδιέξοδο και προκειμένου να υπάρχει διαδικασία κινητοποίησης, προσεταιριστήκαμε περισσότερο τους αρχηγούς των ομάδων παρά τους υπόλοιπους ανθρώπους.

Αυτό ήταν μια επιλογή που σχετίζεται με την αδυναμία πρόσβασης στους “από τα κάτω” ή ήταν για λόγους αποτελεσματικότητας ;

Και τα δύο. Η πρόσβαση ακριβώς φέρνει και την αποτελεσματικότητα. Όταν μπορείς να μιλήσεις στους ανθρώπους με ένα τρόπο που θα σε ακούσουνε, κατά κάποιο τρόπο αναγκαστικά γιατί αυτό θα τους πει ο αρχηγός, καταλαβαίνεις ότι αυτό είναι αποτελεσματικό γιατί απλά θα επιφέρει το αποτέλεσμα που θες. Πλέον βέβαια, δεν έχει να κάνει με αναρχικό αγώνα και αναρχική αντίληψη. Αλλά όπως όλα πράγματα δεν είναι καθαρά, ενδεχομένως να χρειαστεί πολλές φορές να το κάνουμε αυτό και σε κοινωνικές περιστάσεις εκτός φυλακής, κατά κάποιο τρόπο υπήρχε το ίδιο ζήτημα , συνειδησιακό αλλά και πρακτικό, και εντός της φυλακής. Δηλαδή σε ποιο βαθμό μπορεί η αποτελεσματικότητα μιας παρέμβασής μας να συγκρουστεί με την αντίληψή μας. Αυτό ήταν ένα ζήτημα που πάντα αντιμετωπίζαμε και φυσικά δεν υπήρχε τρόπος να απαντηθεί άμεσα. Είχαμε να διαλέξουμε είτε απέναντι στην αποτελεσματικότητα είτε στην απραξία. Και με το γρήγορο ρυθμό που εξελίσσονται τα πράγματα στη φυλακή όσον αφορά αρνητικές επιπτώσεις, όπως για παράδειγμα τώρα με τον νέο σωφρονιστικό κώδικα ή με την ψήφιση ενός νόμου ή με ένα αναπάντεχο γεγονός όπως με τον Καρέλι ή την αλλαγή μιας κατάστασης γενικότερα, η απραξία θα μας έφερνε σε πολύ χειρότερη θέση από ότι η επιλογή της αποτελεσματικότητας.

Απόψεις

Να ανακόψουμε την επίθεση του κράτους στις ζωές των αιχμαλώτων πολέμου

Leave a comment

Σχετικά με τον αγώνα του Ντίνου Γιαγτζόγλου

Τα ξημερώματα της 28ης Οκτωβρίου 2017, συλλαμβάνεται σε επιχείρηση της «αντιτρομοκρατικής» ο αναρχικός σύντροφος Κωνσταντίνος Γιαγτζόγλου. Κατά τη διάρκεια της σύλληψης τραυματίζεται από τους μπάτσους. Εις βάρος του εκκρεμούσε ένταλμα σύλληψης για την αποστολή παγιδευμένων δεμάτων σε διάφορα υψηλόβαθμα στελέχη του καθεστώτος αλλά και του δέματος που εξερράγη στα χέρια του πρώην αρχιτραπεζίτη και πρωθυπουργού της Ελλάδας Λουκά Παπαδήμο. Του απαγγέλλονται επίσης κατηγορίες με βάση διάφορα ευρήματα που βρέθηκαν στην κατοχή του και στο εσωτερικό του σπιτιού από το οποίο βγήκε.

Αμέσως μετά τη σύλληψη, άπαντα τα καθεστωτικά μίντια σπεύδουν να τον καταδικάσουν, λόγω της βαρύτητας των κατηγοριών αλλά και καθ’ υπόδειξη της «αντιτρομοκρατικής». Ο σύντροφος προφυλακίζεται και μεταφέρεται στις φυλακές Λάρισας απομακρύνοντας τον από το συγγενικό, φιλικό αλλά και πολιτικό/συντροφικό του περιβάλλον. Ο σκοπός αυτής της μεταγωγής, όπως και άλλων τόσων σε πληθώρα πολιτικών κρατουμένων, ήταν να απομονώσει τον σύντροφο.

Έτσι, την 21η Φεβρουαρίου 2018 ξεκινά απεργία πείνας, ενώ βρίσκεται στις φυλακές Κορυδαλλού για την εκδίκαση άλλης υπόθεσης, με μοναδικό του αίτημα τη μεταγωγή του κοντά στον τόπο κατοικίας του, δηλαδή να παραμείνει στον Κορυδαλλό.

Τις πρώτες ημέρες της απεργίας πείνας του συντρόφου και συγκεκριμένα την 24η Φεβρουαρίου εισβάλλουν μπάτσοι στο κελί του, στην Α’ πτέρυγα και τον παίρνουν βίαια και τον τραυματίζουν, αφού ο σύντροφος αντιστάθηκε, για μεταγωγή στη Λάρισα.

Την ίδια μέρα, λόγω της βίαιης μεταγωγής ενός απεργού πείνας, καταλαμβάνονται πτέρυγες του Κορυδαλλού, με ξεκάθαρα συγκρουσιακά χαρακτηριστικά και μόνο αίτημα την άμεση επιστροφή του συγκρατούμενου τους στις φυλακές Κορυδαλλού.

Παράλληλα, ο Ντίνος Γιαγτζόγλου ως άμεση απάντηση στα παραπάνω γεγονότα, την 25η Φεβρουαρίου ξεκινά και απεργία δίψας. Μετά από πέντε ημέρες σε απεργία δίψας και εννιά σε απεργία πείνας και με την κατάσταση της υγείας του να είναι αρκετά επιβαρυμένη το αίτημα ικανοποιείται και η μεταγωγή έχει προγραμματιστεί για τις 10 Απρίλη 2018.

Καθ’ όλη τη διάρκεια της απεργίας πείνας και δίψας ο σύντροφος δεν ήταν μόνος. Είχε μαζί του ένα πολύμορφο κίνημα αλληλεγγύης σε πανελλαδικό επίπεδο το οποίο έκανε αρκετές κινήσεις αλληλεγγύης. Με την παρουσία του στο νοσοκομείο της Λάρισας, με τις παρεμβάσεις συγκεντρώσεις έξω από το υπουργείο δικαιοσύνης, με καταδρομικές επιθέσεις στους χώρους των αφεντικών, με εμπρηστικές ενέργειες έκανα σαφές ότι στον πόλεμο που μαίνεται θα απαντάμε με όλους τους τρόπους στο κράτος και τα τσιράκια του.

Λευτεριά στον σύντροφο Ντίνο Γιαγτζόγλου, με νου, ψυχή και σώμα πάντα στον αγώνα.

καρόσι