Είναι μια συνολική σχεδόν παραδοχή πλέον ότι ένα μεγάλο μέρος του αναρχικού χώρου (αν όχι το μεγαλύτερο) είναι εγκλωβισμένο σε μια τεράστιων διαστάσεων δίνη εσωστρέφειας, κάτι με αρνητικές συνέπειες πάνω απ όλα στην ψυχολογία των ανθρώπων που δραστηριοποιούνται και δευτερευόντως στην παραγόμενη πολιτική δραστηριότητα.

Κι όμως ενώ είναι σχεδόν μια κοινά αποδεκτή θέση η καταδίκη και το ανάθεμα αυτής της εσωστρέφειας, πόσες προσπάθειές έχουν γίνει ώστε να επιχειρήσουμε να αντιληφθούμε τις πρωταρχικές συνθήκες γέννησης αυτού του φαινομένου , τις πρωταρχικές του καταβολές αλλά και το πως αυτό έρχεται και βρίσκει τη θέση του ανάμεσα μας και μάλιστα με τι μορφές;

Οσο κι αν είναι η ίδια η ανθρώπινη φύση επιρρεπής σε συμπεριφορές επιβολής, όσο πιθανό κι αν είναι να γίνεται πιο αισθητή η παρουσία των πιο ιδιόμορφων ιδιοσυγκρασιών στις οποίες διακρίνει κανείς στοιχεία αλαζονείας, έπαρσης, ναρκισσισμού, δε μπορεί να είναι μόνο αυτά.

Δική μου πεποίθηση είναι πως η εσωστρέφεια δεν είναι απλώς ένα φαινόμενο- τέρας που καταδυναστεύει τις διαδικασίες μας και την αλληλεπίδραση μας, ούτε κάτι που όπως είπα πιο πάνω, προκύπτει μόνο του από στοιχεία ανθρώπινης συμπεριφοράς των πιο ιδιόμορφων ταπεραμέντων μας ή όλων εκείνων των σκατών που μας έχει μπουκώσει ο κοινωνικός προγραμματισμός.

Παρόλο που όλα αυτά παίζουν αναμφισβήτητα ένα ρόλο, πολλές φορές διόλου αμελητέο, δεν μπορεί να ευθύνονται αποκλειστικά για την δημιουργία αυτού του φαινομένου.

Πρέπει να είναι και κάτι παραπάνω.

Έχω την αίσθηση ότι αυτό που πολλές φορές δεν αντιλαμβανόμαστε, ούτε καν μπαίνουμε στον κόπο να επεξεργαστούμε όπως αρμόζει σε υποκείμενα που θέλουν να βρουν μια ριζοσπαστική τομή αντιμετώπισης του φαινομένου της εσωστρέφειας, είναι ότι υπάρχει μια ολόκληρη κουλτούρα διεξαγωγής της πολιτικής αντιπαράθεσης και του πολιτικού ανταγωνισμού με μια λογική του , ο σκοπός αγιάζει τα μέσα.

Η πόλωση που παράγεται από μια τέτοιου είδους αντιπαράθεση και ανταγωνισμό δε δύναται να είναι ποτέ γόνιμη, ποτέ ωφέλιμη και παραγωγική, ποτέ και με κανένα τρόπο εποικοδομητική. Αν προσθέσουμε ότι το πιο βασικό μάλιστα χαρακτηριστικό αυτής της πόλωσης είναι η προσπάθεια χάραξης κεντρικών πολιτικών γραμμών και η με κάθε τρόπο απόπειρα επιβολής τους πάνω στο υπόλοιπο φάσμα του αγώνα και του κινήματος, θα μας γίνει πια ξεκάθαρο ότι υπάρχουν συγκεκριμένες πολιτικές νοοτροπίες και λογικές όπως η παραγοντοποίση, η αποζυμηση πολιτικής υπεραξίας από τα πάντα, το καπέλωμα, ο ηγεμονισμός , η συγκεντρωτική αντιπροσώπευση.

Η πόλωση στο εσωτερικό ριζοσπαστικών κινημάτων με τέτοιους αρνητικούς όρους δεν είναι κάτι που εμφανίζεται μονάχα στα δικά μας πολιτικά πράγματα. Δεν είναι προφανώς μονάχα ο ελληνικός αναρχικός χώρος και το γενικότερο εγχώριο ανταγωνιστικό κίνημα που βυθίζεται στο βάλτο της εσωστρέφειας ακολουθώντας αυτές τις πεπατημένες. Αντίθετα είναι κάτι με μεγαλύτερη ιστορικότητα και διασπορά.

Δεν χρειάζεται να είναι κανείς τυφλοπόντικας των βιβλιοθηκών για να διαπιστώσει αυτή την πικρή αλήθεια. Μια σχηματική καταγραφή της ποικιλίας των τάσεων και διασπάσεων καθώς και των διαμαχών που έχουν φτάσει στα όρια ( και που τα έχουν ξεπεράσει πολλές φορές) της εμφυλιοπολεμικης βίας, και την έχουν ξεπεράσει, αρκεί για να αντιληφθούμε, έστω με αυτή την πρόχειρη σκιαγράφηση, ότι μιλάμε για κάτι διαχρονικό.

Είναι γεγονός ωστόσο ότι σε πολλές περιπτώσεις, και παρόλο που πολλά από αυτά τα εμφυλιοπολεμικα και ανταγωνιστικά χαρακτηριστικά έχουν πάρει τρομερές εκφυλιστικές μορφές κατά καιρούς, δεν υφίσταται μια παράδοση και μια κουλτούρα κριτική αποτίμησης τους , τέτοια, που να γεννά τους αντίστοιχους προβληματισμούς και συμπεράσματα ούτως ώστε να μπορούμε τόσο σε ατομικό όσο και συλλογικό επίπεδο να κατανοήσουμε τις αρνητικές επιπτώσεις του αθέμιτου πολιτικού ανταγωνισμού.

Προτιμάμε αντίθετα να κρατάμε ψηλά στο βάθρο τους, ιστορίες προσωπικοτήτων, ομάδων, οργανώσεων, ακόμα και ολόκληρων κινημάτων από τον φόβο ότι αν προσδώσουμε την ηθική απαξία που πρέπει σε ορισμένα πράγματα, ακυρώνουμε συνολικά το πνεύμα του αγώνα, την αυτοθυσία ανθρώπων και την ιστορική παράδοση.

Αντί για μια αιρετική,  εικονοκλαστική κριτική ανάγνωση της ιστορίας και μια προσπάθεια κριτικής αφομοίωσης των διδαγμάτων που προκύπτουν,  προτιμάται η θεαματική αναπαράσταση των γεγονότων,  η οπαδικη ειδωλοποίηση προσωπικοτήτων,  η συνειδητή απόκρυψη ή και άγνοια άσχημων πλευρών της τάδε ή της δείνα ιστορίας. Μας αρέσει να έχουμε τους ήρωες μας τοποθετημένους κάπου που τίποτα δεν τους αγγίζει και να υμνούμε παρελθοντικές πολιτικές επιλογές και ατζέντες που ταιριάζουν στα γούστα μας και από την άλλη ανάλογα τι επιτάσσει η πολιτική μόδα  κάθε εποχής να επιλέγουμε τους δαίμονες και τους αποδιοπομπαίους τράγους και να τους πολεμάμε μέχρι εσχάτων.  Και δυστυχώς η ιστορία επαναλαμβάνεται είτε ως φάρσα,  είτε ως τραγωδία,  ανακυκλώνοντας τον ίδιο τον εαυτό της.

Ένα πολύ χαρακτηριστικό παράδειγμα όλων αυτών που αφορά και την δική μας εγχώρια ιστορική παράδοση δε θα μπορούσε παρά να είναι ο τρόπος που σταθερά η ηγεσία του ΚΚΕ επέλεγε να αντιπαρατεθεί με άλλες πολιτικές απόψεις οι οποίες προέκυπταν εντός του κόμματος με πιο χαρακτηριστική την ένσταση της πλευράς του Αρη Βελουχιώτη , καπετάνιου του ΕΛΑΣ και κορυφαίας συμβολικής προσωπικότητας για την εποχή,  με τεράστια εμβέλεια και ακτινοβολία τις τάξεις του κόμματος,  στο ζήτημα της υπογραφής της συμφωνίας της Βάρκιζας. Δε με αφορά να αποδείξω  το ποιος είχε δίκιο ή το ποιος είχε άδικο σε εκείνη τη συγκεκριμένη χρονική συγκυρία γιατί πολύ απλά το πολιτικό και ηθικό επίδικο της όλης υπόθεσης δεν είναι αυτό. Εξάλλου τα μεγέθη και τα διακυβεύματα της μιας ή της άλλης άποψης ήταν τεράστια και καλό θα είναι να μην τοποθετείται κάνεις με ευκολία πάνω σε αυτά. Εκείνο όμως που έχει πιστεύω την μεγαλύτερη σημασία είναι η πολιτική επιλογή της ηγεσίας του ΚΚΕ να αντιμετωπίσει τη διαφωνία αυτή αποδομωντας και δολοφονώντας την προσωπικότητα , την υπόσταση και το χαρακτήρα του Βελουχιώτη ώστε να διαφυλάξει την τήρηση της κεντρικής πολιτικής γραμμής. Η άποψη Βελουχιώτη δεν ήταν επομένως μια πολιτική διαφωνία που θα μπορούσε να συζητηθεί εσωκομματικά,  αφού ο Βελουχιώτης είχε ακυρωθεί σαν προσωπικότητα με βαρύτατους και συκοφαντικούς χαρακτηρισμούς.

Αντίστοιχη φυσικά ήταν η αντιμετώπιση του καπετάνιου του ΔΣΕ Μάρκου Βαφειάδη (απο το 46 εως το 48) όταν ήρθε η ώρα να διαφωνήσει ο ίδιος σε σειρά ζητημάτων και να προβάλει τις δικές του ενστάσεις. Ούτε σε αυτή την περίπτωση μας αφορά το ποιος είχε πράγματι δίκιο ή οχι προκειμένου να αξιολογήσουμε ηθικά και πολιτικά την βαρύτητα της απαξίας μιας τέτοιας επιλογής απο την πλευρά της ηγεσίας. Και πάλι το ζητούμενο ήταν να εξουδετερωθεί η διαφωνία, να της αφαιρεθεί η αυθεντικότητα της και η υπόσταση της ώστε να μην αμφισβητηθεί η κεντρική πολιτική γραμμή.

Αυτές οι δυο περιπτώσεις δεν ήταν οι μόνες προφανώς αλλά ήταν σίγουρα οι πιο κραυγαλέες, και είναι διαχρονικά οι πιο χτυπητές καθώς δείχνουν απο μακριά που μπορεί να φτάσει ο δεσποτισμός μιας πολιτικής που επιζητά το μονοπώλιο της κεντρικής εικόνας και της κεντρικής πολιτικής γραμμής.

Ας σκεφτούμε όλοι μας πως αν το ΚΚΕ δε δίστασε να απαξιώσει, να διαγράψει, να συκοφαντήσει, να πρακτορολογίσει και να κινδυνολογήσει εναντίον δυο απο τις πιο επιφανείς προσωπικότητες που είχε τις τάξεις του , πόσο πιο εύκολα και ανώδυνα θα έκανε το ίδιο σε εκατοντάδες ή και χιλιάδες άσημα μέλη και στελέχη του απλά και μόνο επειδή αντιτάχθηκαν στην κεντρική πολιτική γραμμή. Και μόνο η σκέψη είναι τρομακτική. Ειδικά αν σκεφτεί κανείς το πως η διεξαγωγή των πολιτικών αντιπαραθέσεων δεν έγινε ποτέ με ιδιαίτερα εύσχημους και ευγενικούς όρους αλλά εκτραχύνθηκε τόσο που οι βίαιες συγκρούσεις μεταξύ πολιτικών κρατουμένων σε φυλακές και εξορίες, συγκρούσεις συχνά αιματηρές στις οποίες αγωνιστές δε διστάζουν να χτυπούν και να μαχαιρώνουν άλλους αγωνιστές ή και να τους απομονώνουν απο την υπόλοιπη κοινότητα κρατούμενων , ήταν συχνό φαινόμενο με την οποία αντανάκλαση μπορεί να φανταστεί κανείς ότι όλα αυτά θα είχαν στην συνολική κοινότητα του κόσμου του αγώνα και πως θα επηρέαζε την ψυχολογία τους. Το ποσό άσχημο κλίμα επικρατούσε συνολικά μέσα στο μόρφωμα του ΚΚΕ , το πως διάφορες θέσεις διεκδικούσαν η καθεμία για τον εαυτό της να κεντρικοποιηθουν και με ποιούς απόλυτους όρους γίνονταν όλη αυτή η σκιώδης και παρασκηνιακή αντιπαράθεση μπορεί να την δώσει ξεκάθαρα σε όλο της το εύρος η περίπτωση της ενδοκομματικής σύρραξης και των αιματηρών συμπλοκών μεταξύ διαφορετικών φραξιών των πολιτικών εξόριστων του ΔΣΕ στην Τασκένδη τον Σεπτέμβριο του 1955. Συμπλοκών που έγιναν χωρίς ηθικά όρια και φραγμούς με κάθε είδους αυτοσχέδιο όπλο, μαχαίρια και φαλτσέτες να χρησιμοποιούνται απο κομμουνιστές πρώην αντάρτες του ΔΣΕ εναντίον άλλων κομμουνιστών πρώην ανταρτών του ΔΣΕ και όπου από καθαρή τύχη δεν υπήρξαν νεκροί.

Τα παραπάνω ωστόσο δε θα τα ακούσουμε εύκολα σε αφιερώματα, εκδηλώσεις, ντοκιμαντέρ. Υπάρχει μια κουλτούρα σιωπής και απόκρυψης και προβολής μονάχα της θεαματικής πλευράς της ιστορίας, αυτής που έχει περηφάνους καπετάνιους καβαλάρηδες, χαμογελαστές αντάρτισες με πολυβόλα στα χέρια και ατελείωτες λίστες με νεκρούς ήρωες που χρήζουν “Ζήτω “. Φυσικά παρόμοια περιστατικά και γεγονότα θα βρει κανείς αν εντρυφήσει σχεδόν παντού.

Απο τον αιματηρό εμφύλιο στις τάξεις του IRA το 1921-1923 και τις πολύ μετέπειτα πολυδιασπάσεις του που αλληλοσκοτώνονταν σε κάθε πιθανή ευκαιρία, απο τις εξαντλητικές και ψυχοφθόρες κόντρες των γερμανών πολιτικών κρατουμένων ανταρτών πόλης με βασικό σημείο αιχμής την αντιπαράθεση των δύο βασικότερων ενόπλων οργανώσεων 2 Ιουνη και RAF , απο τις ανελέητες κόντρες και ανταγωνισμούς μεταξύ παραδοσιακών αριστερών ενόπλων οργανώσεων στην Ιταλία με τον χώρο της ένοπλης αυτονομίας αλλα και στο ίδιο το εσωτερικό των Ερυθρών Ταξιαρχιών με τις δικές τους πολυδιασπάσεις , φράξιες, και αντιπαραθέσεις μέχρι την ελληνική μεταπολιτευτική πραγματικότητα και τις σκληρές αντιπαραθέσεις και κόντρες ενόπλων οργανώσεων ανα περιόδους (μεταξύ ΕΛΑ και 17Ν ή μεταξύ ΕΛΑ και άλλων οργανώσεων που προέκυψαν απο διασπάσεις) και την σημερινή εποχή και ολα που διαδραματίζονται σε αυτη.

Σε όλες αυτες τις περιπτώσεις κοινός παρονομαστής είναι η προσπάθεια όλων των πλευρών να μονοπωλήσουν την κεντρική εικόνα του εκάστοτε επαναστατικού χώρου (είτε αφορά το ένοπλο είτε το δημόσιο κομμάτι του κινήματος). Τέτοιες αντιπαραθέσεις υπο τέτοιους όρους δε διαθέτουν και ούτε μπορούν να διαθέτουν ηθικό πλεονέκτημα.

Είναι απλώς μια κούρσα ανταγωνισμού για την επιβολή ατζέντας είτε αυτή αφορά αναρχοκομμουνιστικα σημαινόμενα είτε αναρχοατομικιστικα ή μηδενιστικα ή κομμουνιστικά. Συχνά μάλιστα η υποκρισία βασιλεύει καθώς όλες οι πλευρές αποδίδουν στις άλλες την κατηγορία ότι λειτουργούν με λογικές του “ο σκοπός αγιάζει τα μέσα “ , ενω στην πραγματικότητα δεν μπορείς να παίζεις σε αυτό το παιχνίδι αν δεν έχεις αυτή την ατζέντα. Απλά θα παραγκωνιστείς και θα βρεθείς εκτός παιχνιδιού.

Ζούμε σε μια εποχή που όλες αυτές οι λογικές έχουν παράξει πολύ μεγάλη ψυχολογική ζημία σε τεράστιο κομμάτι της αναρχικής κοινότητας, ωστόσο η ευκολία με την οποία κάθε μεμονωμένη φιλόδοξη προσωπικότητα ή συλλογικότητα (ένοπλη και μη) επιλέγει να παίξει μπάλα στον πολιτικό στίβο με όρους μονοπωλίου της κεντρικής εικόνας του χώρου εξακολουθεί να είναι δεδομένη. Το ποσό καλά εξασκεί κάποιος το “επάγγελμα “ εξαρτάται απο την ικανότητα του να αυτοπροβάλλεται ,να μειώνει τους άλλους, να πολώνει το κλίμα και να δηλητηριάζει το δημόσιο διάλογο σε κάθε ευκαιρία, το ποσό καλά εχει δικτυωθεί , τι συμμαχίες έχει συνάψει κτλ. Η πραγματικότητα δυστυχώς αυτή είναι. Δεν αφορά την αξία των πολιτικών επιχειρημάτων κάθε πλευράς αφου ετσι και αλλιώς η αυθεντική πολιτική διαπάλη μεταξύ τάσεων είναι τόσο σπάνια οσο οι ροζ μονοκεροι. Αυτό που μένει να αναλογιστούμε ολοι και όλες είναι στο οτι αν δεν μας αρέσει η εικόνα που βγάζουμε προς τα εξω, αλλά πάνω από όλα σε εμας τους ίδιους , θα πρέπει να αρχίσουμε να συζητάμε σοβαρά ποσό κακό έχει κάνει (και συνεχίζει να κάνει) η διεκδίκηση κεντρικής εικόνας, όποιο πρόσημο και αν έχει (αλφαδι , χαοσημο, σφυροδρεπανο κτλ.)

Μέχρι τότε απλώς θα κάνουμε μακροβούτια στον βούρκο που εμείς οι ίδιοι δημιουργούμε.

Παναγιώτης Αργυρού μέλος ΣΠΦ

Η ιδέα για να γραφτεί αυτό το κείμενο ξεκίνησε μετά την πρώτη μου επικοινωνία με τους συντρόφους και τις συντρόφισσες που πλαισιώνουν την ομάδα αντιπληροφόρησης και αλληλεγγύης που προχώρησαν στην έκδοση του έντυπου “ΕΝΤΟΣ ΕΚΤΟΣ”, η οποία έχει ως στόχο της την αλληλεγγύη στους πολιτικούς κρατούμενους αλλά και γενικότερα να αναδείξει τα διάφορα ζητήματα που προκύπτουν ή είναι διαχρονικά γύρω από τον εγκλεισμό. Μετά από μηνύματα που ανταλλάξαμε μεταξύ μας, μού πρότειναν να γράψω κάτι παραπάνω, πάνω σε μια φράση-σκεπτικό που έγραψα ως κατακλείδα στο πρώτο μήνυμα της γνωριμίας μας.

Αυτό το έντυπο αλλά και κάθε έντυπο, κάθε αφίσα, κάθε συνέλευση, κάθε εκδήλωση και κάθε κίνηση που πραγματοποιείται -είτε αυτή είναι νόμιμη, είτε παράνομη- σε ένδειξη αλληλεγγύης στους έγκλειστους αναρχικούς, συμβάλλουν στον αγώνα κατά των συνθηκών κράτησης, στην τωρινή κινητοποίηση των κρατουμένων που διεκδικεί την αλλαγή του νέου σωφρονιστικού κώδικα, αλλά αναδεικνύουν και την συνολικότερη άποψη της κατάργησης καθαυτής της φυλακής ως μέσο σωφρονισμού και τιμωρίας. Ο αγώνας αυτός δεν θα μπορούσε να μην είναι, άλλωστε, ένα αναπόσπαστο τμήμα του αγώνα για την κοινωνική απελευθέρωση.

Οι φυλακές είναι ένα παιδί γέννημα-θρέμμα της κοινωνικής οργάνωσης, η ύπαρξή της αποτελεί ένα από τα βασικότερα εργαλεία πειθαρχίας της, αλλά και της διατήρησης της δημόσιας τάξης και της ασφάλειας των πολιτών από τα παραβατικά υποκείμενα που παρουσιάζουν μια μεγάλη απόκλιση από τη γενική επιτρεπτή συμπεριφορά που επιβάλλεται μέσα από τους κώδικες του κράτους και του κεφαλαίου. Λειτουργεί ως ένα παραδειγματικό φόβητρο για τους εν δυνάμει παράνομους -“κοίτα τι παθαίνει όποιος καταφεύγει σε τέτοιου είδους μεθόδους”- αλλά και πιο πρακτικά, μέσα από πολύχρονους εγκλεισμούς που στόχο έχουν το σωφρονισμό, ώστε με την επίτευξη αυτού να συμβάλλουν στην ομαλή επανένταξη των κρατουμένων πίσω στο πολιτισμό της διαφθοράς και της ανισότητας, πίσω στο σύστημα της καπιταλιστικής σκλαβιάς.

Το ερώτημα εδώ είναι: είναι ηθικά δικαιολογημένη μια “υπερβολική αντίδραση” ενάντια σε αυτόν που καταπιέζει τη θέλησή σου για ελευθερία, τη θέλησή σου να σηκώνεις το κεφάλι ψηλά και να μην αντικρίζεις έναν κατακερματισμένο από συρματοπλέγματα ουρανό; Η καθημερινή αποστροφή που βιώνεις εδώ, μέρα με την μέρα, ερχόμενος άμεσα σε επαφή με την εξουσία της φυλακής; Το κακοφτιαγμένο χωροταξικό της που καθηλώνει το σώμα και περιορίζει τις κινήσεις του σε συγκεκριμένα από το κράτος τετραγωνικά μέτρα τσιμέντου; Καθορίζοντας μέσα από τον σωφρονιστικό κώδικα τα περιθώρια της αντίδρασής σου, η οποία στην περίπτωση που ξεφύγει του επιτρεπτού, σου φοριέται ωραιότατα μια πειθαρχική ποινή, με συνέπεια πολλές φορές την παράταση του εγκλεισμού σου; Από την άλλη, να διαβάζεις τι διατάσσει ο νέος σωφρονιστικός κώδικας και πιο συγκεκριμένα το άρθρο 63 παράγραφοι 1 και 6 (το οποίο προϋπήρχε και στον παλιό) την επιτρεπτή χρήση βίας από τους σωφρονιστικούς ακόμα και σε “παθητική αντίσταση” του κρατουμένου.

Δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις των προσβλητικών ερευνών που λαμβάνουν χώρα στις φυλακές ανά την Ελλάδα, οι οποίες γίνονται για λόγους ασφαλείας της φυλακής από τυχόν αντικείμενα που μπορεί να φέρουν κρυμμένα πάνω τους οι κρατούμενοι. Ξεγυμνώνοντας και εκθέτοντας το γυμνό σου σώμα μπροστά στα ξεδιάντροπα μάτια των σωφρονιστικών υπαλλήλων, ενώ υπάρχουν εναλλακτικές μέθοδοι έρευνας με εργαλεία που εντοπίζουν μεταλλικά αντικείμενα και ίχνη ναρκωτικών ουσιών. Εννοείται πως όποιος/α αρνηθεί, παίρνει από ένα πειθαρχικό. Προσωπικά, μπαίνοντας την πρώτη μέρα στις γυναικείες φυλακές Κορυδαλλού ήταν αυτό που αποτέλεσε την αιτία να μου γίνει αναφορά από υπάλληλο γιατί αρνήθηκα να βγάλω τα ρούχα μου για να υποστώ σωματικό έλεγχο. Όσο για τον ξεφτιλισμένο κολπικό έλεγχο, τι να πει κανείς γι’ αυτό ή για τον σωματικό έλεγχο που υπόκεινται τα ανήλικα παιδιά και τα βρέφη που ζουν μαζί με τις κρατούμενες μητέρες τους σε ειδική πτέρυγα των γυναικείων φυλακών του Ελεώνα Θήβας, τα οποία γυμνώνουν επίσης μετά από κάθε μεταγωγή τους μπαινοβγαίνοντας στην φυλακή.

Τα ανήλικα παιδιά στη Θήβα, που βγάζουν φυλακή μαζί με τις κρατούμενες μητέρες τους, αποτελούν τον πιο τραγικό πληθυσμό των φυλακών. Περνάνε τα τρία πρώτα χρόνια της ζωής τους εκεί. Η φυλακή είναι το πλέον ακατάλληλο περιβάλλον για τα πρώτα βήματα της ζωής ενός παιδιού.

Η έλλειψη έκθεσης του παιδιού σε πολλά και διαφορετικά ερεθίσματα, δεν διευκολύνει την ανάπτυξη του συστήματος των εννοιολογικών κατασκευών του. Όσον αφορά τα ανήλικα των κρατουμένων που ζουν εκτός φυλακής, πόσω μάλλον τα πιο μικρής ηλικίας παιδιά, ο ξαφνικός αποχωρισμός από τη μητέρα και οι περιπτώσεις των παιδιών που έχουν γίνει θεατές βίαιων συλλήψεων, μπορούν να προκαλέσουν ανεπανόρθωτες βλάβες στον ψυχισμό τους. Ο αποχωρισμός, είναι μια τραυματική εμπειρία που προκαλεί στο παιδί άγχος, το οποίο είναι μια οδυνηρή και μη υποφερτή κατάσταση. Επίσης, η μη ύπαρξη ισχυρής και άμεσης σχέσης μεταξύ γονέα-παιδιού έχει αρνητικό αντίκτυπο στη μετέπειτα παθολογική συμπεριφορά του νηπίου. Ο δεσμός αυτός ασκεί καταλυτική επίδραση στο παιδί ώστε να αναπτύξει μια ανασφάλεια ως προς τη μελλοντική δημιουργία συναισθηματικών σχέσεων. Σίγουρα, ένας ασφαλής και σταθερός δεσμός δε μπορεί να δημιουργηθεί μέσω της τηλεφωνικής επικοινωνίας, όσο συχνή και να είναι αυτή, ούτε όμως και μέσω των επισκεπτηρίων. Για το λόγο αυτό τα παιδιά γίνονται συχνοί πελάτες ψυχολόγων, παιδοψυχιάτρων και λογοθεραπευτών.

Παρά τη διάταξη που ψηφίστηκε το Δεκέμβρη του 2015 μαζί με το σύμφωνο συμβίωσης (ν.4356/15), το οποίο προβλέπει τον κατ’ οίκον περιορισμό για τις μητέρες ανήλικων τέκνων έως 8 ετών και με ποινή κάτω των 10 χρόνων, μόνο δυο κρατούμενες έχουν αποφυλακιστεί και οι μωρομάνες του Ελεώνα αυξάνονται και πληθύνονται. Οι αιτήσεις των υπόλοιπων γυναικών έχουν απορριφθεί, με την αιτιολογία ότι δεν είναι κατάλληλες μητέρες. Τα αιτήματα αυτά εξετάζονται από το συμβούλιο της Θήβας. Πώς ένα συμβούλιο κρίνει την καταλληλότητα ή μη μιας μητέρας; Από το αδίκημα που κατηγορείται ότι έχει πράξει; (Εξαιρούνται ηθικά αυτές που κατηγορούνται για εγκατάλειψη και κακοποίηση ανηλίκων και όλα τα παρόμοια). Αποτελεί αυτό κριτήριο μητρότητας;

Η διεκδίκηση για καλύτερες συνθήκες κράτησης κερδίζεται από τις κινητοποιήσεις κρατουμένων και των αλληλέγγυων προς αυτούς. Ο μακροπρόθεσμος στόχος όμως όλων αυτών είναι η κατάργηση των φυλακών. Ακόμη και αν αυτές μετατραπούν σε πιο ελαστικά σωφρονιστικά καταστήματα, θα παραμένουν μέρη, τα οποία στερούν την ελευθερία των ανθρώπων που βρίσκονται αιχμάλωτοι εκεί.

Ένας κοινός αγώνας για μια κοινωνία οικονομικής ισότητας και ελευθερίας, ένας κοινός αγώνας χωρίς την ύπαρξη φυλακών, η οποία πρέπει να είναι επιθυμία όλων μας, μέσα από την καθημερινή μας στάση, τις επιλογές και τα ρίσκα που παίρνουμε.

Κων/να Αθανασοπούλου

Εμείς είμαστε αγωνιστές από την Τουρκία, ο αγώνας εναντίον στον ιμπεριαλισμό και τον φασισμό είναι ο λόγος ο οποίος είμαστε στην φυλακή, αφού πρώτα δεχτήκαμε βασανισμούς στον 12ο όροφο της ΓΑΔΑ. Όλα αυτά συνέβησαν σε συνεργασία της ελληνικής κυβέρνησης με τη φασιστική οργάνωση του Ερντογάν. Πρώτα έβγαλαν ένα ψευδές σχέδιο ότι δήθεν θα κάναμε χτύπημα στην επίσκεψη Ερντογάν στην Ελλάδα και ύστερα παρανόμως δημοσίευσαν τις φωτογραφίες μας και τα ονόματά μας κάνοντάς μας στόχο στο φασιστικό τουρκικό κράτος όντας εδώ ως πολιτικοί πρόσφυγες. Ενώ ακόμα δεν έχουμε δικαστεί η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ μας έχει εντάξει στον κατάλογο των τρομοκρατών, έχουνε μετατρέψει τον αγώνα μας σε τρομοκρατία. Δεν είναι έγκλημα να είμαστε αντιιμπεριαλιστές, δεν είναι έγκλημα να ζητούμε στη χώρα μας Δημοκρατία, δεν είναι έγκλημα να απαιτούμε Σοσιαλισμό σε ένα φασιστικό κράτος. Έγκλημα όμως είναι σε αυτή τη χρονική περίοδο της φασιστικής καταστολής να κλείνουμε τα μάτια στον αγώνα, να σιωπούμε και να μένουμε αμέτοχοι. Μπορεί αυτή τη στιγμή να είμαστε φυλακισμένοι, ίσως και στο μέλλον, μπορεί ακόμα να συνεχίσουν τα βασανιστήρια και τα ψεύδη τους, αλλά να γνωρίζουν ότι ο αγώνας θα συνεχιστεί.

Οι πολιτικοί κρατούμενοι από το Λαϊκό μέτωπο της Τουρκίας

ΝΑ ΣΠΑΣΕΙ ΤΩΡΑ Η ΑΠΟΜΟΝΩΣΗ ΠΟΥ ΤΟΥΣ ΕΧΕΙ ΕΠΙΒΛΗΘΕΙ

Στις 28 Νοεμβρίου, λίγες μέρες πριν την επίσκεψη του Τούρκου προέδρου Τ. Ερντογάν στην Αθήνα, η αντιτρομοκρατική υπηρεσία πραγματοποίησε συντονισμένη επιχείρηση σε δύο σπίτια στο Ν. Κόσμο και σε ένα στην Καλλιθέα, και προχώρησε στη σύλληψη 9 Τούρκων και Κούρδων αγωνιστών-πολιτικών προσφύγων. Κατά την σύλληψή τους ξυλοκοπήθηκαν άγρια και, αφού οδηγήθηκαν στη ΓΑΔΑ, βασανίστηκαν από τους αστυνομικούς της αντιτρομοκρατικής υπηρεσίας για αρκετές ώρες.

Τα μη επιλήψιμα στοιχεία που προέκυψαν από τις έρευνες θα αφήσουν πολύ γρήγορα έκθετα τα συντονισμένα και καθ’ υπόδειξη σενάρια των καθεστωτικών μέσων ενημέρωσης, που μιλούσαν για χτύπημα που απετράπη και στόχο είχε τον Τούρκο πρόεδρο.

Την επόμενη μέρα, στα δικαστήρια της Σχ. Ευελπίδων, με εμφανή τα σημάδια από τα βασανιστήρια που είχαν υποστεί αλλά και με τα κεφάλια σηκωμένα ψηλά, φωνάζοντας συνθήματα, οδηγήθηκαν στον εισαγγελέα για να απολογηθούν. Αρνήθηκαν όλες τις αποδιδόμενες κατηγορίες και, αφού κρίθηκαν προφυλακιστέοι, διασκορπίστηκαν εντελώς εκδικητικά σε οκτώ διαφορετικές φυλακές, προφανώς σε μια προσπάθεια να τους κάμψουν το ηθικό και να δυσκολέψουν την επικοινωνία μεταξύ τους.

Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία πως οι συγκεκριμένες συλλήψεις αποτελούν δώρο της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ στο φασιστικό καθεστώς του Ερντογάν. Η παραγωγή ψευδών σεναρίων από τα καθεστωτικά ΜΜΕ, που έκαναν λόγο για υποτιθέμενο χτύπημα, αποτελεί ουσιαστικά προσπάθεια αναβάθμισης του ίδιου δώρου.

Η συγκυβέρνηση δεν κάνει άλλο από το να συνεχίζει τις τακτικές επιλογές του προκατόχου της, Σαμαρά, υπηρετώντας πιστά το δόγμα για την παγκόσμια τάξη και ασφάλεια. Στοχεύει κατασταλτικά σε κάθε μορφή οργανωμένης αντίστασης που θέτει υπό αμφισβήτηση το μονοπώλιο της βίας του κεφαλαίου και της αστικής τάξης, ενώ, ταυτόχρονα, επιδιώκει να ισχυροποιηθεί διαπραγματευτικά στο τραπέζι της εξωτερικής της πολιτικής. Δεν είναι καθόλου τυχαίο άλλωστε πως η επαναστατική οργάνωση DHKP–C συμπεριλήφθηκε στη λίστα των οργανώσεων που χαρακτηρίζονται ως τρομοκρατικές, επί των ημερών διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ.

Οι στοχοποιήσεις και οι διώξεις των Τούρκων και Κούρδων αγωνιστών, οι καταχρηστικές κατά παραγγελία προφυλακίσεις τους, οι εγκληματικές αποφάσεις έκδοσης και παράδοσης τους, η στοχοποίηση αυτών και των οικογενειών τους με τη δημοσιοποίηση των στοιχείων τους, μπορεί σαν πρακτικές να απέχουν παρασάγγας από τις αξίες και τις θέσεις της αριστεράς, εντάσσονται όμως και εναρμονίζονται απόλυτα με τις πολιτικές της αστικής τάξης που προασπίζεται τα συμφέροντα της, είτε με την απόλυτη καταστολή μέσω φασιστικών καθεστώτων, είτε μέσω των νόμων της αστικής δημοκρατίας.

Στις 22 Ιανουαρίου, σε μια συντονισμένη επιχείρηση στις φυλακές όπου κρατούνται οι αγωνιστές, τους απέσπασαν, παρά τη θέλησή τους και με βίαιο τρόπο, δείγμα γενετικού υλικού, με την ανοχή, και μάλιστα σε κάποιες περιπτώσεις, με την συνδρομή της υπηρεσίας.

Παρόλο που το τμήμα της ΔΑΕΕΒ που είναι επιφορτισμένο με τη λεγόμενη εξωτερική τρομοκρατία, είναι διαφορετικό απ’ αυτό που ασχολείται με την καταστολή των εγχώριων αριστερών και αναρχικών οργανώσεων, οι μέθοδοι και οι τακτικές που ακολουθούν είναι ίδιες. Ανώνυμα τηλεφωνήματα και πηγές που δεν κατονομάζονται αποτελούν την κάλυψη για τις στημένες σκευωρίες, που οδηγούν στις μεγάλες επιτυχίες της εν λόγω υπηρεσίας. Έτσι, και στην περίπτωση της συγκεκριμένης επιχείρησης, η πρωτογενής πληροφορία που οδήγησε στις συλλήψεις των συγκεκριμένων ατόμων είναι ένα ανώνυμο τηλεφώνημα.

Η αντιτρομοκρατική υπηρεσία αποτελεί ουσιαστικά μια υπηρεσία “πασπαρτού”. Δεν λειτουργεί μονάχα σαν εργαλείο της εκάστοτε κυβέρνησης για τις προεκλογικές της ανάγκες, αλλά λειτουργεί και ως εργαλείο εξωτερικής της πολιτικής και διπλωματικών σχεδιασμών.

Οι 9 αγωνιστές δεν είναι μόνοι τους και η αλληλεγγύη μας, τόσο εντός όσο και εκτός των τειχών, οφείλει να θεωρείται δεδομένη. Η έμπρακτη αλληλεγγύη προς αυτούς αποτελεί ουσιαστικά μέρος του ίδιου του αγώνα ενάντια στον φασισμό και τον ιμπεριαλισμό. Η παρουσία αρκετών Τούρκων και Κούρδων αγωνιστών της επαναστατικής αριστεράς σε δράσεις και εκδηλώσεις του αναρχικού κινήματος τα τελευταία χρόνια πιστοποιεί την αμφίδρομη αυτή σχέση και κεφαλαιοποιείται στο κοινό μέτωπο αγώνα για την απελευθέρωση από τα δεσμά του κεφαλαίου και της αστικής τάξης .

Στις 30 Ιανουαρίου ξεκίνησε να εκδικάζεται στο Εφετείο Αθηνών η υπόθεση για την έκδοση δύο εκ των συλληφθέντων (S.N. OZPALAT, MEHMET DOGAN) και θα ολοκληρωθεί τις επόμενες ημέρες.

Στις 8 Μαρτίου, ο HALIL DENIR, επίσης συλληφθέντας, θα οδηγηθεί στην Μυτιλήνη προκειμένου να δικαστεί για την υπόθεση που σχετίζεται με τον εντοπισμό οπλισμού από τις αρχές σε φουσκωτό σκάφος στις 30-7-13 στη Χίο. Τότε είχε πραγματοποιηθεί μεγάλη κατασταλτική επιχείρηση σε Αθήνα, Χίο, Κόρινθο, Λουτράκι, Θεσ/νίκη, ενώ είχε γίνει και έφοδος στα γραφεία της επιτροπής αλληλεγγύης πολιτικών προσφύγων της οδού Τζαβέλα στα Εξάρχεια.

Οι εννιά συλληφθέντες έχουν καταθέσει αίτημα στο Υπουργείο Δικαιοσύνης, με το οποίο ζητάνε τη μεταγωγή και των εννιά αγωνιστών στις φυλακές Κορυδαλλού, ώστε να καταστεί εφικτή η επικοινωνία τους τόσο με τους δικηγόρους, όσο και μεταξύ τους. Είναι αίτημα μείζονος σημασίας και είναι απαραίτητη η προώθησή του με κάθε τρόπο.

Κώστας Σακκάς

Στις 26 Ιανουαρίου, στη δικαστική αίθουσα των φυλακών Κορυδαλλού, συνεχίστηκε το εφετείο, το οποίο δικάζει μια σειρά υποθέσεων που περικλείουν μια πληθώρα επιλογών του αναρχικού αγώνα, όπως οι απαλλοτριώσεις τραπεζών, οι εμπρηστικές επιθέσεις, η ενεργή υπεράσπιση της φυγοδικίας και η αλληλεγγύη σε καταζητούμενους συντρόφους.

Στο συγκεκριμένο δικαστήριο βρίσκονται κατηγορούμενοι εκτός από ‘μένα οι σύντροφοι μου Γιάννης Μιχαηλίδης, Δημήτρης Πολίτης, Αργύρης Ντάλιος καθώς και το μέλος της ΣΠΦ Γεράσιμος Τσάκαλος.

Η απόφαση του πρωτόδικου δικαστηρίου, με πρόεδρο τον Γκανιάτσο, αποτέλεσε ένα πραγματικό μνημείο μεροληψίας και εκδικητικότητας με εξοντωτικές ποινές και εφαρμογή νέων κατασταλτικών αλχημειών σε βάρος μας.

Συγκεκριμένα, ενώ έχουμε αθωωθεί αμετάκλητα σε όλα τα δικαστήρια για τον 187Α, αυτό το δικαστήριο μας καταδίκασε όλους ως “ατομικούς τρομοκράτες” μια καινούρια κατασταλτική καινοτομία, που αποτελεί ένα νομικό παραθυράκι εντός του 187Α και αφορά ουσιαστικά τους λεγόμενους “μοναχικούς λύκους”, όπως έχουν ονομαστεί από τα Μ.Μ.Ε. Έτσι λοιπόν, μπορεί να έχουμε αθωωθεί αμετάκλητα για την συμμετοχή μας στην ΣΠΦ και τον 187Α, όπως είχαμε κατηγορηθεί εξ’ αρχής, όμως, με μια απόφαση που αποπνέει κρατικό ρεβανσισμό, καταδικαστήκαμε με βάση ένα άρθρο του 187Α που λέει ότι όποιος διαπράττει τρομοκρατικές πράξεις χωρίς να είναι μέλος κάποιας τρομοκρατικής οργάνωσης μπορεί να καταδικαστεί ως “ατομικός τρομοκράτης”.

Έτσι λοιπόν, το συγκεκριμένο άρθρο αποτέλεσε το νομικό όχημα του πρωτόδικου δικαστηρίου για να μας καταδικάσει σε εξοντωτικές ποινές και παράλληλα να διαμορφώσει και ένα νέο πεδίο εφαρμογής του 187Α στις πολιτικές δίκες. Η αθώωση κάποιου κατηγορούμενου για την συμμετοχή του σε οποιαδήποτε οργάνωση δεν σημαίνει σε καμία περίπτωση και την εν τέλει απαλλαγή του από το ασφυκτικό νομικό πλαίσιο του 187Α στις κατηγορίες που τον βαραίνουν.

Με αυτό το φασιστικό σκεπτικό, οποιαδήποτε παράνομη αναρχική δράση, ακόμα και αν είναι μεμονωμένη, μπορεί να ενταχθεί κάτω από την ομπρέλα του 187Α χωρίς να χρειάζεται η οποιαδήποτε απόδειξη για την ύπαρξη κάποιας οργάνωσης.

Αυτός δεν ήταν ο μοναδικός παραλογισμός στην απόφαση του πρωτόδικου δικαστηρίου. Μια σακούλα φυσίγγια και τριάντα σφαίρες που βρέθηκαν στο σπίτι το δικό μου και του Δημήτρη μετατράπηκαν σε διακεκριμένη κατοχή πυρομαχικών με σκοπό των εφοδιασμό ένοπλων ομάδων και έτσι όλοι μας καταδικαστήκαμε σε 10 χρόνια κάθειρξη μόνο για αυτή την κατηγορία.

Θα μπορούσα να γράψω πολλά για τους πραγματικά πρωτοφανής νομικούς παραλογισμούς του συγκεκριμένου δικαστηρίου όμως θα αρκεστώ σε αυτά καθώς θα συμπληρωθούν και από τις αντίστοιχες δημόσιες ενημερώσεις.

Φτάνοντας στο σήμερα, καταλήγουμε στην εισαγγελική πρόταση του εφετείου. Μια πρόταση που, ουσιαστικά, επικυρώνει στο ακέραιο την πρωτόδικη απόφαση προτείνοντας ουσιαστικά να μείνουν οι ποινές μας ως έχουν. Με μια ακροδεξιά ρητορική η εισαγγελέας Αποστολάκη, γνωστή θρησκόληπτη με ακροδεξιές απόψεις στους δικαστικούς κύκλους, δήλωσε ότι οι εμπρηστικές επιθέσεις αποτελούν αναβαθμισμένης μορφής τρομοκρατία, ότι εμπίπτουμε στην κατηγορία των “μοναχικών λύκων”, ότι μια σακούλα φυσίγγια και μερικές σφαίρες αποτελούν μεγάλες ποσότητες πυρομαχικών που θα εφοδίαζαν ένοπλες ομάδες. Επί λέξει, μέσα στο αντιαναρχικό παραλήρημά της, είπε “τι άλλο θα μπορούσαν να ήταν όλες αυτές οι πράξεις εκτός από τρομοκρατικές εφόσον οι κατηγορούμενοι δηλώνουν αναρχικοί”. Μια αποστροφή του λόγου της που αποδεικνύει ότι η πολιτική μας ταυτότητα είναι επαρκές αποδεικτικό στοιχείο για την καταδίκη μας με βάση τον 187Α.

Έχει επίσης μια αξία να τονιστεί ότι το συγκεκριμένο εφετείο, εκτός από την αυτοτελή πολιτική του σημασία, έχει και πρακτική γιατί, σε περίπτωση που οι ποινές μειωθούν, ορισμένοι από μας είναι πιθανό να αποφυλακιστούν.

Και αυτό μάλλον δεν έχει περάσει αδιάφορο από την έδρα του συγκεκριμένου δικαστηρίου. Σε περίπτωση λοιπόν που επικυρωθεί η πρωτόδικη απόφαση θα δημιουργηθούν ορισμένες πολύ αρνητικές παρακαταθήκες. Αρχικά οι εμπρηστικές επιθέσεις θα μονιμοποιηθούν ως κατηγορία με βάση τον 187Α κάτι το οποίο δεν συνέβαινε παλιότερα με όσους συντρόφους είχαν κατηγορηθεί για εμπρησμούς. Εν συνεχεία, θα παγιωθεί μια ασφυκτική συνθήκη, όπου, ακόμα και αλλεπάλληλες δικαστικές αθωώσεις από τον 187Α, δεν αρκούν για να απαλλαγείς οριστικά από αυτόν, ενώ, πλέον, ανοίγει μια μεγάλη γκάμα μελλοντικών νέων διώξεων με πιθανούς “ατομικούς τρομοκράτες”. Ασήμαντες πλημμεληματικές κατηγορίες διογκώνονται και παρουσιάζονται παραμορφωμένες μέσα από τα στόματα δικαστών, με μια ρητορική που παραπέμπει περισσότερο σε ρεπορτάζ της Μίνας Καραμήτρου. Ενώ παρατείνεται ο χρόνος παραμονής μας μέσα στις φυλακές, για όσους από μας μπορούσαν να αποφυλακιστούν.

Εν ολίγοις, η απόφαση του συγκεκριμένου εφετείου αποτελεί έναν ακόμα σταθμό σε αντίστοιχες πολιτικές δίκες που θα επηρεάσει και θα καθορίσει, εκτός από το δικό μας μέλλον, και τους μελλοντικούς κατασταλτικούς σχεδιασμούς του κράτους σε βάρος των αναρχικών.

Η αλληλεγγύη είναι όμορφη όταν ταξιδεύει ανάμεσα σε επικίνδυνες λέξεις και γενναίες πράξεις, ανάμεσα σε ό,τι δίνει ζωή και υπόσταση στην αναρχία, συνεχίζοντας τον αέναο αγώνα της ελευθερίας, που μάχεται να κερδίσει έδαφος στα μητροπολιτικά κάτεργα της μαζικής υποτέλειας που στήνει ο καπιταλισμός.

Ο καθένας από το μετερίζι του ας βάλει το δικό του λιθαράκι για την ατομική και συλλογική απελευθέρωση. Για την ημέρα που θα είμαστε όλοι ελεύθεροι.

Ρωμανός Νίκος