Στις 30 Μαΐου ο σύντροφος Δημήτρης Κουφοντίνας ξεκίνησε απεργία πείνας με αιτήματα την χορήγηση κανονικής τακτικής άδειας και την κατάργηση του εισαγγελικού βέτο στο συμβούλιο της φυλακής.

Οι άδειες είναι μία κατάκτηση των κρατουμένων, η οποία κερδήθηκε μέσα από πολύχρονους αγώνες και εξεγέρσεις εντός των φυλακών. Δεν αποτελούν ούτε προνόμιο, ούτε κάποια ανθρωπιστική παραχώρηση από την πλευρά του κράτους. Το κράτος, βέβαια προσπαθεί να εκμεταλλευτεί αυτήν τη συνθήκη, χρησιμοποιώντας τις άδειες όχι μόνο ως βαλβίδα αποσυμπίεσης της συσσωρευμένης οργής που υπάρχει μέσα στις φυλακές, αλλά και ως μέσο εκβιασμού για πειθαρχημένες συμπεριφορές. Ειδικά για τους πολιτικούς κρατούμενους το ζήτημα των αδειών είναι η συνέχεια του καθεστώτος εξαίρεσης που αντιμετωπίζουν από την πρώτη στιγμή της σύλληψής τους.

Ο Δ. Κουφοντίνας βρίσκεται στην φυλακή 16 χρόνια πληρώνοντας το τίμημα για την συμμετοχή του στην επαναστατική οργάνωση 17 Νοέμβρη, για την οποία ανέλαβε την πολιτική ευθύνη. Η δράση του στην ΕΟ 17Ν, η στάση που κράτησε κατά την σύλληψή του, αλλά και η συνέπεια με την οποία ο σύντροφος υπερασπίστηκε τις ενέργειες και τον πολιτικό λόγο της οργάνωσης, τόσο μέσα στις δικαστικές αίθουσες όσο και σε όλη την διάρκεια της φυλάκισής του έως σήμερα, είναι τα στοιχεία αυτά που τον καθιστούν έναν «επικίνδυνο» για την καθεστηκυία τάξη πραγμάτων, ένα αμετανόητο αντάρτη πόλης, που διαχρονικά αποτελεί για το κράτος ένα πολιτικό στοίχημα, ένα διακαή πόθο να μπορέσει να τον “σπάσει” τόσο για παραδειγματικούς λόγους, όσο και για λόγους γοήτρου.

Το κράτος δείχνει το πραγματικό του πρόσωπο απέναντι σε αυτούς που το αμφισβητούν έμπρακτα – απέναντι στον εσωτερικό εχθρό. Στην περίπτωση του Δ. Κουφοντίνα χαρακτηριστικό είναι το σκεπτικό των συνεχών απορρίψεων των αιτήσεών του για τακτική άδεια, όταν οι εισαγγελείς των φυλακών ακολουθώντας πιστά τις εντολές που έλαβαν από τους πολιτικούς τους προϊστάμενους αλλά και από την «αντιτρομοκρατική» επί της ουσίας  του έθεσαν ως προαπαιτούμενο για την χορήγηση της, μια δήλωση μετανοίας, μια αποκήρυξη του ένοπλου αγώνα, λειτουργώντας ως νέοι στρατοδίκες της μετεμφυλιακής περιόδου.

Αυτή η συνθήκη άλλαξε όταν ο νέος εισαγγελέας της φυλακής εξέτασε την αίτηση του Κουφοντίνα κάτω από το αυστηρό γράμμα του νόμου. Οι δύο κουτσουρεμένες 48ωρες άδειες  που πήρε με πρωτοφανείς,  αυστηρούς περιοριστικούς όρους (όπως το να δίνει παρών δυο φορές την ημέρα στο Αστυνομικό τμήμα της περιοχής), μπόρεσαν να θέσουν σε εγρήγορση “το πολύμορφο όσο και πολύχρωμο μέτωπο κατά της τρομοκρατίας”. Στον συνασπισμό αυτόν συμμετείχαν κυβερνήσεις ξένων χωρών (ΗΠΑ, Ηνωμένου Βασίλειου, Τουρκίας), κυβερνητικά στελέχη, πολιτικά κόμματα, διάφορες αγανακτισμένες «προσωπικότητες», και τα, όπως πάντα, πρόθυμα ΜΜΕ επιδόθηκαν σε ένα επικοινωνιακό πόλεμο με στόχο να πιέσουν τις αρμόδιες αρχές αλλά και να πείσουν  την κοινή γνώμη ότι «τρομοκράτες» σαν τον Κουφοντίνα δεν μπορούν να έχουν την ίδια αντιμετώπιση με τους άλλους κρατούμενους, ότι όσο τους επιτρέπεται να κυκλοφορούν «εκτός των τειχών» είναι επικίνδυνοι για το κοινωνικό σύνολο.

Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ  μέσω της διορισμένης εισαγγελέως του Αρείου Πάγου Ξένης Δημητρίου ανέλαβε να αποκαταστήσει την τάξη. Ασκώντας πειθαρχικές διώξεις στους εισαγγελείς που είχαν εγκρίνει την άδεια του Δ. Κουφοντίνα, μπόρεσε να «παγώσει» την διαδικασία της νέας αίτησης του συντρόφου, αφού πλέον δεν υπάρχει κανένας αρμόδιος εισαγγελέας για να εξετάσει έστω και τυπικά το αίτημα. Παράλληλα η κυβέρνηση νίπτει τας χείρας της μπροστά στην υποτιθέμενη ανεξαρτησία της δικαιοσύνης ή, ακόμα χειρότερα, προβάλλει ως άλλοθι ενδοαστικούς ανταγωνισμούς και «σκοτεινούς» μηχανισμούς που δήθεν  δεν την αφήνουν να εφαρμόσει την υποτιθέμενη «προοδευτική» πολιτική που έχει, προσπαθώντας να αυτοπαρουσιαστεί όχι ως θύτης, που πραγματικά είναι, αλλά ως θύμα άλλων κέντρων εξουσίας.

Ο ΣΥΡΙΖΑ, στα χρόνια της διακυβέρνησής του, ευθυγραμμίστηκε πλήρως με την κατασταλτική πολιτική των υπερατλαντικών συμμάχων του, της Ε.Ε. και των προηγούμενων κυβερνήσεων.
Ποτέ δεν τρέφαμε αυταπάτες για τον ρόλο του κράτους ανεξαρτήτως του πολιτικού προσωπικού που αναλαμβάνει την διαχείριση της εξουσίας κάθε φορά. Διαχρονικός στόχος του κράτους είναι η αντιμετώπιση κάθε μορφής αντίστασης και ο εκφοβισμός όσων έχουν επιλέξει να βρίσκονται σε συνεχή ρήξη με την εξουσία. Ο εσωτερικός εχθρός και οι αιχμάλωτοι αυτού του πολέμου πρέπει να χτυπηθούν με όλα τα μέσα.

Στην αιχμή αυτήν της επίθεσης βρίσκεται η δικαστική εξουσία. Η οποία το τελευταίο διάστημα περνάει σε μια αναβαθμισμένη επίθεση που δεν πρέπει να μείνει αναπάντητη.

Η απεργία πείνας του Δ. Κουφοντίνα  δεν είναι απλώς μια ατομική διεκδίκηση. Είναι μέρος του αγώνα ενάντια στο καθεστώς εξαίρεσης. Η νίκη αυτής της απεργίας θα αποτελέσει μια ακόμα ρωγμή στην κρατική κατασταλτική πολιτική.

Συμμετέχουμε και καλούμε στις κινήσεις αλληλεγγύης που έχει ανακοινώσει η «Συνέλευση αλληλεγγύης στον απεργό πείνας Δημήτρη Κουφοντίνα»

ΜΟΤΟΠΟΡΕΙΑ: Τετάρτη 6 Ιουνίου στις  6μ.μ. από τα Προπύλαια

ΠΟΡΕΙΑ: Σάββατο 9 Ιουνίου στις 1μ.μ. από το Μοναστηράκι

ΚΑΝΕΝΑΣ ΣΥΝΤΡΟΦΟΣ ΜΟΝΟΣ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΟ ΚΡΑΤΟΣ

ΚΑΜΙΑ ΚΑΤΑΣΤΑΛΤΙΚΗ ΜΕΘΟΔΕΥΣΗ ΔΕΝ ΘΑ ΜΕΙΝΕΙ ΑΝΑΠΑΝΤΗΤΗ

Εντός – Εκτός