Στις 10 Απριλίου του 2014 το «κομάντο Λάμπρος Φούντας» του Επαναστατικού Αγώνα πραγματοποίησε δυναμική ενέργεια με παγιδευμένο αυτοκίνητο στην Τράπεζα της Ελλάδος, όπου στεγάζεται και το γραφείο του αντιπροσώπου του ΔΝΤ στην Ελλάδα W.Mc Grew. Η επίθεση αυτή πραγματοποιήθηκε μια μέρα πριν την έξοδο της χώρας στις αγορές, καθώς και μία μέρα πριν την επίσκεψη της καγκελαρίου Μέρκελ, κουρελιάζοντας τα διαφημιζόμενα μέτρα ασφαλείας στο κέντρο της μητρόπολης.
Η Τ.τ.Ε. θεωρείται ο «ναός» της οικονομικής διασφάλισης της αρμονικής λειτουργίας του χρηματοπιστωτικού συστήματος της χώρας. Ο ρόλος της, ειδικά σε συνθήκες κρίσης, είναι κεντρικός ως προς την επιβολή των πιο στυγνών αντιλαϊκών μέτρων προς όφελος των τραπεζών και του κεφαλαίου.
Στις 16 Ιουλίου του 2014, μετά από ένοπλη συμπλοκή στο Μοναστηράκι, συνελήφθη τραυματισμένος το μέλος του Ε.Α. Νίκος Μαζιώτης. Στις 16 Οκτωβρίου 2015 ξεκίνησε η δίκη που αφορούσε την έκρηξη στην Τ.τ.Ε., την ένοπλη συμπλοκή στο Μοναστηράκι, καθώς και «ληστείες» τραπεζών. Μία δίκη που ολοκληρώθηκε τις 3 Μαρτίου του 2016, όπου ο σύντροφος Ν. Μαζιώτης καταδικάστηκε σε ισόβια για την έκρηξη στην Τ.τ.Ε. και 129 χρόνια για τις υπόλοιπες κατηγορίες. Στην ίδια δίκη η Πόλα Ρούπα, μέλος του Ε.Α., καταδικάστηκε σε 11 χρόνια μόνο για τα πλημμελήματα, ο αναρχικός Αντώνης Σταμπούλος καταδικάστηκε σε 13 χρόνια κάθειρξης και ο αγωνιστής Γιώργος Πετρακάκος σε 36 χρόνια.
Στις 5 Ιανουαρίου του 2017 συνελήφθησαν οι συντρόφισσες Κωνσταντίνα Αθανασοπούλου και Πόλα Ρούπα. Στις 5 Μαΐου 2017 ξεκίνησε η δίκη εναντίον της Π. Ρούπα για τα κακουργήματα που αφορούν στην επίθεση στην Τ.τ.Ε. Μία δίκη που ολοκληρώθηκε στις 12 Ιουλίου του 2018 καταδικάζοντάς την σε ισόβια και 25 χρόνια κάθειρξης. Τα ισόβια αφορούσαν στην έκρηξη στην Τ.τ.Ε.
Την προκλητικότητα της συγκεκριμένης καταδίκης ξεπερνάει η προκλητικότητα της δικαιολόγησης της απόφασης από τη συγκεκριμένη έδρα, όπου για άλλη μία φορά η ανάληψη πολιτικής ευθύνης μετατρέπεται σε ηθική αυτουργία και με τη ναζιστική λογική της συλλογικής ευθύνης, στη συγκεκριμένη απόφαση, η έδρα δεν αρκέστηκε στην ηθική αυτουργία αλλά καταδίκασε τη συντρόφισσα Π. Ρούπα και για φυσική αυτουργία για την συγκεκριμένη επίθεση, χωρίς να υπάρχει το παραμικρό στοιχείο ή έστω να λεχθεί η όποια υπόνοια κατά την διάρκεια της δίκης.
Η επιβολή των ισοβίων αρχικά στο σύντροφο Ν. Μαζιώτη και τώρα στην Π. Ρούπα δείχνει ξεκάθαρα τις προθέσεις του κράτους και των διωκτικών τους μηχανισμών. Από τη μια επιδιώκει να χτυπήσει με τον πιο αμείλικτο τρόπο τους δύο αγωνιστές, «τιμωρώντας» τους έτσι ως προς την συνέπεια και την επιλογή του ένοπλου αγώνα. Από την άλλη, θέλει να λειτουργήσει παραδειγματικά και εκφοβιστικά για το σύνολο των συντρόφων και συντροφισσών που έχουν κάνει αντίστοιχη επιλογή και παράλληλα σκοπό έχει να λειτουργήσει αποτρεπτικά για όσους θέλουν ή θελήσουν να επιλέξουν αυτό το μέσο αγώνα.
Πάνω απ’ όλα, όμως, δείχνει τον φόβο της εξουσίας απέναντι στην αποτελεσματικότητα της ένοπλης πάλης και στην κοινωνική αποδοχή που αυτή μπορεί να έχει. Η μόνη απάντηση που αρμόζει στην κρατική αυτή επίθεση είναι η συνέχιση του αγώνα ενάντια στο κράτος και το κεφάλαιο με όλα τα μέσα.
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ ΕΝΟΠΛΟΥΣ ΑΝΤΑΡΤΕΣ
ΑΓΩΝΑΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΤΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ
ΜΕΧΡΙ ΤΗΝ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΑ
Εντός – Εκτός
ομάδα αντιπληροφόρησης και αλληλεγγύης για τους πολιτικούς κρατούμενους