Σχεδόν όλες οι ενέργειες που έχουν κάνει οι ένοπλες επαναστατικές οργανώσεις είναι απόλυτα κατανοητές, τόσο ως προς την επιλογή των συγκεκριμένων στόχων, όσο και ως προς την χρονική συγκυρία αυτής της επιλογής. Η τελευταία ενέργεια της ΟΛΑ στο εφετείο Αθηνών, στις 22 Δεκεμβρίου 2017, ήταν από αυτές που θα λέγαμε ιδιαίτερα εύστοχη.

Με αφορμή την επίθεση της ΟΛΑ αξίζει να γίνει μια πολύ μικρή αναφορά ως προς την ιστορία του χώρου που στεγάζει το εφετείο, ο οποίος δεν είναι άλλος από τον χώρο που βρίσκονταν οι φυλακές Αβέρωφ.

Οι φυλακές Αβέρωφ λειτούργησαν από το 1892 έως το 1971. Ξεκίνησαν ως φυλακές ανηλίκων, ενώ από το 1916 μετατράπηκαν σε φυλακές πολιτικών κρατουμένων. Κατά τη διάρκεια της κατοχής έγιναν τόπος βασανισμού εκατοντάδων αντιστασιακών, αλλά και τόπος κράτησης των μελλοθάνατων. Από εδώ ξεκινούσαν για τους τόπους εκτέλεσης οι καταδικασμένοι σε θάνατο αγωνιστές.

Με την απελευθέρωση, τον Οκτώβρη του ‘44, στις φυλακές Αβέρωφ «κρατήθηκαν» (καλύτερος όρος είναι φιλοξενήθηκαν) οι δωσίλογοι συνεργάτες των δυνάμεων κατοχής, όχι για να δικαστούν, αλλά περισσότερο να προστατευτούν από τη λαϊκή οργή.

Τον Δεκέμβρη του ‘44 οι φυλακές θα γίνουν πεδίο σφοδρότατων συγκρούσεων μεταξύ του ΕΛΑΣ, των Κυβερνητικών δυνάμεων και των Άγγλων, οι οποίοι στην κρίσιμη καμπή της μάχης, θα εξοπλίσουν με όπλα και τους δωσίλογους προκειμένου να σώσουν το τομάρι τους.

Τελικά, μέρος των φυλακών ανατινάχτηκε στις 23 Δεκέμβρη από τον ΕΛΑΣ, που κατάφερε να συλλάβει αρκετούς από τους δωσίλογους, άλλοι σκοτώθηκαν κατά την διάρκεια των μαχών, ενώ, ένα μέρος από αυτούς, οι πιο σημαντικοί, φυγαδεύτηκαν από τους Άγγλους.

Από το 1945 μέχρι το 1971 οι φυλακές Αβέρωφ, αντρικές και γυναικείες, χρησιμοποιούνται αποκλειστικά για τους πολιτικούς κρατούμενους/ες.

Στις γυναικείες φυλακές, κατά τα χρόνια του εμφυλίου αλλά και αργότερα, κρατήθηκαν συνολικά περίπου 3000 αγωνίστριες ηλικίας από 12 ½ έως 85 ετών. 150 από αυτές ήταν μωρομάνες που για κάποιο διάστημα είχαν τα παιδιά μαζί τους. Εκατοντάδες κατέληξαν στα εκτελεστικά αποσπάσματα.

Στις 21 Απριλίου 1967, τα κελιά και οι θάλαμοι των φυλακών ξαναγεμίζουν με αγωνιστές/τριες που έχει συλλάβει η χούντα των συνταγματαρχών. Αυτό μέχρι το 1971, όπου διακόπηκε οριστικά η λειτουργία των φυλακών και γκρεμίστηκαν, ενώ η χούντα εξήγγειλε την οικοδόμηση του δικαστικού μεγάρου.

Έτσι, μετά από 10 χρόνια, ολοκληρώθηκε το κτήριο που στεγάζει τον Άρειο Πάγο, εξασφαλίζοντας, έστω και σε συμβολικό επίπεδο, τη συνέχεια του κράτους, ανεξάρτητα από τον διαχειριστή της εξουσίας.

Η ιστορική μνήμη έχει χρέος να ανιχνεύει το νήμα εκείνο που συνδέει το χθες με το σήμερα, αντλώντας εμπειρίες και συμπεράσματα για τον αγώνα και την επανάσταση.

Γ.Α

1. Πλειστηριασμών συνέχεια…

Δεν πρόλαβε να στεγνώσει το μελάνι της εφημερίδας “εντός-εκτός” (που περιείχε το αρθράκι για τους πλειστηριασμούς) και την επόμενη της κυκλοφορίας της (20 Δεκ. 2017), κατατέθηκε η τροπολογία στη βουλή από το υπουργείο δικαιοσύνης για την ποινικοποίηση όσων εναντιώνονται, στα ειρηνοδικεία και στο διαδίκτυο, στους πλειστηριασμούς. Οι ποινές κυμαίνονται από “3 έως 6 μήνες κατ’ ελάχιστο όριο”, απειλώντας με “αυτεπάγγελτη δίωξη, όποιον προκαλεί σωματικές βλάβες ή απειλεί με βία ή άλλη παράνομη πράξη ή παράλειψη, υπάλληλο πλειστηριασμού”.

Το πιο κατάπτυστο, όμως, είναι η αιτιολόγηση της. Πρόκειται για ξεκάθαρη ομολογία ποιανών τα συμφέροντα υπερασπίζονται κράτος και κυβέρνηση : αυτά των τραπεζών και των συμβολαιογράφων. Και, ιδού, η απόδειξη : οι ρυθμίσεις γίνονται “ως μέσον ενίσχυσης της ρευστότητας του χρηματοπιστωτικού συστήματος και αποφυγής ανάγκης νέας ανκεφαλαιοποίησης των τραπεζών, κι αφετέρου, για την εξασφάλιση της έννομης προστασίας των συμβολαιογράφων που διενεργούν ως υπάλληλοι αυτών” (η τροποποίηση που ψηφίστηκε για να κατευναστούν τα πνεύματα στον Σύριζα λέει ότι για τη βία εναντίον συμβολαιογράφων απαιτείται μήνυση απ’ αυτούς).

Ό,τι δεν μπόρεσε να περάσει η Δεξιά, το περνάει η Αριστερά, παίρνοντας τα εύσημα του αντιπροέδρου της Ν.Δ. Α. Γεωργιάδη : “… γίνατε τραπεζικώτεροι των τραπεζών, πιο καπιταλιστές των καπιταλιστών …”. Οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος. Τελικά, κι οι δύο στην υπηρεσία της εύρυθμης λειτουργίας του κεφαλαίου.

2. Άλλος με το κράτος…κι άλλος με τους κρατούμενους

Σε ιστοσελίδα στις 24 Δεκ. 2017 βγαίνει η είδηση ότι ο Σωτήρης Παπασταθόπουλος, ποδοσφαιριστής της γερμανικής Μπορούσια Ντόρτμουντ, αγόρασε 25 αλεξίσφαιρα γιλέκα για τους ΔΙΑΣ της Μεσσηνίας. Πήρε, μάλιστα, τιμητική πλακέτα από τον τοπικό αστυνομικό διευθυντή.

Στον αντίποδα τώρα, την ίδια μέρα στην ίδια ιστοσελίδα, ο Νίκος Παππάς, μπασκετμπολίστας του Παναθηναϊκού με δικά του χρήματα έφτιαξε γήπεδο μπάσκετ για τους κρατούμενους (κι όχι για τους ανθρωποφύλακες) στο προαύλιο του Κορυδαλλού. Οι κρατούμενοι της Α’ πτέρυγας του έδωσαν, μάλιστα, πλακέτα που έγραφε : “Ν. Παππά, σ’ ευχαριστούμε για το ενδιαφέρον σου. Να βλέπεις πάντα με τα μάτια της καρδιάς και όχι με αυτά που βλέπουν μέσα από προκαταλήψεις και στερεότυπα”.

Χωρίς να ξέρουμε τα κοινωνικο-πολιτικά κίνητρα του Ν. Παππά, λέμε ότι η πράξη του. μετράει. Υπάρχουν “δωρεές” και δωρεές. Ο Παππάς, σε σύγκριση με τον Παπασταθόπουλο, πήρε θέση : όχι με το κράτος και την αστυνομία, αλλά με τους κρατούμενους! Κι αυτό είναι αρκετό.

3. Οι “φίλοι” μας οι δικηγόροι…

… διά στόματος Βερβεσσού (νεο-εκλεγέντος προέδρου του Δικηγορικού Συλλόγου Αθήνας) αισθάνονται ότι απειλούνται στα δικαστήρια (από ποιούς άραγε ? ), γι’ αυτό σε συνάντηση με τον αναπληρωτή υπουργό προστασίας του πολίτη Ν. Τόσκα ζητάνε περισσότερη αστυνόμευση, όπως:

• λειτουργία 2ου μηχανήματος ελέγχου στην κάτω πύλη της Ευελπίδων, και

• μέτρα ασφάλειας, στον ίδιο χώρο, με πεζές περιπολίες και τοποθέτηση ενισχυτικού σιδηρού πλέγματος περιμετρικά.

Φρούριο, λοιπόν, να γίνει η Ευελπίδων, με εσωτερική αστυνόμευση.

Αυτό, βέβαια, δεν μας εκπλήσσει. Κομμάτι του συστήματος είναι, αυτό υπηρετούν, γι αυτό επιδιώκουν να διασφαλίσουν την ομαλή λειτουργία του.

Το άσχημο είναι ότι τους έχουμε ανάγκη για τις δίκες (όσοι, τουλάχιστον, χρησιμοποιούν δικηγόρους). Και ελάχιστοι/ες είναι εκείνοι/ες πού δεν είναι κοράκια και στέκονται δίπλα μας. Άχρηστο, βέβαια, επάγγελμα για την κοινωνία που ονειρευόμαστε. Θα πάνε στο καλάθι των αχρήστων μαζί με τους μπάτσους, τους δικαστές κι όλο το συρφετό των πολιτικών.

4. Οι καημένοι οι σωφρονιστικοί…

Ο σύλλογος των σωφρονιστικών υπαλλήλων ελλάδας καταγγέλλει ότι κρατούμενοι βιαιοπραγούν ενάντια σε μέλη του. Ο θύτης προσπαθεί να υποδυθεί το θύμα. Η πραγματικότητα, όμως, τους διαψεύδει. Άπειρες οι περιπτώσεις ξυλοκοπήματος, βασανισμών και δολοφονιών κρατούμενων από τους ανθρωποφύλακες : δολοφονία Καρέλι στη Νιγρίτα, ξυλοδαρμός Ασπιώτη στο Μεταγωγών, δεκάδες νεκροί επειδή δεν μεταφέρθηκαν έγκαιρα στα νοσοκομεία.

Το ποσοστό βίας που ανταποδίδεται, δικαιολογημένα, από τους κρατούμενους είναι απειροελάχιστο σχετικά με αυτό που δέχονται. Τί να γίνει όμως; Έχει το επάγγελμα τους κινδύνους

του… Γι’ αυτό ο νέος σωφρονιστικός κώδικας τους θωρακίζει ακόμα περισσότερο στο θεάρεστο έργο τους, εφόσον επιτρέπει τη χρήση βίας ακόμα και σε περίπτωση “ παθητικής φυσικής αντίστασης σε νόμιμη διαταγή” (άρθρο 63, παρ. 1) .

Δύο κόσμοι που συγκρούονται : από τη μία τα σκυλιά της εξουσίας και από την άλλη οι αντιστεκόμενοι και αγωνιζόμενοι κρατούμενοι. Αν φοβούνται ας παραιτηθούν. Έτσι δεν θα υποστούν τις συνέπειες αυτού του πολέμου σήμερα, αλλά και … αύριο όταν οι φυλακές θα καίγονται !

ΜαΜα