Με αφορμή τον θάνατο του πιτσιρίκου Μαλτέζου Σώζου, στις 2/2/2018, στις φυλακές της Λάρισας από οδοντική φλεγμονή, αναγκάστικα να σκεφτώ το αν και το πόσο μετράει μια ανθρώπινη ζωή στα ελληνικά κολαστήρια. Ενδιαφέρον έχει και το πώς χειρίζεται το κράτος, αλλά και τα συστημικά ΜΜΕ, αυτές τις κρατικές δολοφονίες.
Για όσους θυμούνται, προσπάθησαν να αποσιωπήσουν το θέμα: την πρώτη και δεύτερη ημέρα δεν υπήρχε πουθενά σαν είδηση.
Μετά όμως από το σάλο που προκλήθηκε από τα μέσα αντιπληροφόρησης, κι εφόσον είδαν ότι δεν μπορούσαν να φιμώσουν τους κρατούμενους που μιλούσαν για αυτό, άρχισε να εμφανίζεται σαν είδηση, αλλά με άγνωστη αιτία θανάτου, ενώ, αφήνοντας υπονοούμενα ότι μπορεί να πέθανε από ναρκωτικά, έλεγαν “περιμένουμε τις τοξικολογικές εξετάσεις”. Το θέμα δεν καταλάγιασε.
Δυστυχώς για αυτούς, και σύμφωνα με την ιατροδικαστική έκθεση, επιβεβαιώθηκε ότι ο συγκρατούμενός μας Σώζος έφυγε από απόστημα στο δόντι. Τότε τα συστημικά παπαγαλάκια μιλούσαν για ένα ατύχημα στην καλοκουρδισμένη μηχανή που ονομάζεται “φυλακή”. Η αλήθεια όμως είναι άλλη: ο θάνατός του Σώζου είναι απλά ένας ακόμα, όπως δεκάδες που συμβαίνουν κάθε χρόνο στα ελληνικά κολαστήρια.
Αναγκάστηκα να φέρω στη μνήμη μου τα μπουντρούμια της δημοκρατίας τους, που άλλαξα την τελευταια 10ετια, και το τί έχω δει.
Πρώτη στάση Αυλώνα (φυλακές ανηλίκων). Το πρώτο πράγμα που σου έκανε εντύπωση, είναι τα παραμορφωμένα και πρησμένα πρόσωπα των κρατουμένων. Τον λόγο τον βίωνα στο πετσί μου, το ίδιο κιόλας βράδυ… Κάθε βράδυ είμασταν το κυρίως πιάτο για εκατομμύρια κοριούς. Όταν πήγα στο ιατρείο, μετά από αλλεργικό σοκ από το δάγκωμα των κοριών, φάρμακα, φυσικά, δεν υπήρχαν, αλλά υπήρχε η συμβουλή από το γιατρό, μου είπε “να αρχίσω να το συνηθίζω το δάγκωμά τους γιατί οι αλοιφές είναι ακριβές και δεν γίνεται να προμηθεύει τη φυλακή με αυτές”.
Επόμενη στάση, Χίος, μία φυλακή 170 ατόμων που είχε αγροτικό ιατρό 6 ώρες την εβδομάδα και τις υπόλοιπες ώρες, εάν πάθαινες το παραμικρό, μπορούσες ελεύθερα να πεθάνεις στο θάλαμό σου. Είκοσι μήνες που έμεινα στη Χίο, έβγαλαν σχεδόν 10 νεκρούς παγωμένους μέσα από τους θαλάμους τους.
Μετά από εκεί, πήραμε σειρά για Κέρκυρα. Η φυλακή είχε 10 ακτίνες και σχεδόν 300 άτομα, εκεί ο Αγροτικός γιατρός ερχόταν 5 μέρες την εβδομάδα, για 2 ώρες την ημέρα. Στην Κέρκυρα συνάντησα μία πρωτοτυπία, που δεν έχω ξαναδεί σε άλλο κολαστήριο: ανθρωποι οροθετικοί ήταν κλεισμένοι σε πειθαρχεία 24 ώρες το 24ωρο, 7 ημέρες την εβδομάδα, και αναγκασμένοι να κάνουν ανάγκες μέσα σε μπουκάλια και να κοιμούνται δίπλα σε αυτά. Ο λόγος ήταν απλός: δεν θεωρούνταν από τον αρχιφύλακα της φυλακής αρκετά άρρωστοι για να είναι σε νοσοκομείο αλλά και ήταν επικίνδυνοι, μην κολλήσουν τους υπόλοιπους. Οπότε εκεί, ξεχασμένοι μέσα στο μπουντρούμι, ήτανε μία χαρά για όλους.
Για να γράψω για το πως είναι η ιατροφαρμακευτική περίθαλψη σε όλα τα ελληνικά κολαστήρια, θα χρειαζόμουν δεκάδες τόμους, για τον λόγο αυτό πιάνουμε την μεγαλύτερη φυλακή, η οποία είναι μέσα στον αστικό ιστό, και θεωρείται ότι στο θέμα της ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης είναι λίγο καλύτερα από τις υπόλοιπες.
Εδώ αναγκάζομαι και φέρνω στη μνήμη ένα πάλι προσωπικό βίωμα, αλλά αρκετά συνηθισμένο για αρκετούς κρατούμενους:
Έτυχε και είχα σπάσει και τα δύο χέρια μου στο κατάστημα κράτησης Κορυδαλλού και έπρεπε να μεταχθώ σε εξωτερικό νοσοκομείο για γύψο, ακτινογραφίες κλπ. Μου ζήτησαν να φορέσω χειροπέδες, αλλιώς δεν θα με κάνανε μεταγωγή.
Όταν αρνήθηκα και ζήτησα την παρέμβαση του ιατρού, διότι τα χέρια μου ήταν σπασμένα σε τέσσερα σημεία, ο γιατρός μου είπε ότι δεν μπορεί να κάνει κάτι και ότι υπεύθυνος είναι ο Διοικητής της μεταγωγής, οπότε, αναγκαστικά, για να μην μείνω ανάπηρος, μεταφέρθηκα με χειροπέδες και κλούβα.
Αλλο ενδιαφέρον στον Κορυδαλλό είναι ότι, ενώ η ηρωίνη είναι σχεδόν νόμιμη, τα περισσότερα φάρμακα θα πρέπει να τα αγοράσεις απ’ έξω, με δικά σου χρήματα. Αν δεν έχεις κάποιον άνθρωπο να στα φέρει, ή λεφτά να τα αγοράσεις, απλά δεν παίρνεις την κατάλληλη αγωγή, με ό,τι αυτό σημαίνει. Ο αντίλογος του υπουργείου σε όλα αυτά είναι ότι δεν υπάρχουν χρήματα λόγω της οικονομικής κρίσης, λες και προ κρίσης οι φυλακές ήταν σε καλύτερη κατάσταση. Βέβαια, αυτό είναι μια ξεκάθαρη κοροϊδία, και αποδείκνυεται ότι, ενώ φάρμακα και ιατροί δεν υπάρχουν, τα ψυχοφάρμακα δίνονται με τις χούφτες, απλά για να είναι οι κρατούμενοι σε καταστολή.
Εκεί δεν υπάρχει οικονομικό πρόβλημα…
Αρκεί οι φυλακές να είναι ήσυχες και να μην ακούγονται πουθενά…
Βασίλης Φάτσης