Στις 30 Μαΐου ο σύντροφος Δημήτρης Κουφοντίνας ξεκίνησε απεργία πείνας με αιτήματα την χορήγηση κανονικής τακτικής άδειας και την κατάργηση του εισαγγελικού βέτο στο συμβούλιο της φυλακής.

Οι άδειες είναι μία κατάκτηση των κρατουμένων, η οποία κερδήθηκε μέσα από πολύχρονους αγώνες και εξεγέρσεις εντός των φυλακών. Δεν αποτελούν ούτε προνόμιο, ούτε κάποια ανθρωπιστική παραχώρηση από την πλευρά του κράτους. Το κράτος, βέβαια προσπαθεί να εκμεταλλευτεί αυτήν τη συνθήκη, χρησιμοποιώντας τις άδειες όχι μόνο ως βαλβίδα αποσυμπίεσης της συσσωρευμένης οργής που υπάρχει μέσα στις φυλακές, αλλά και ως μέσο εκβιασμού για πειθαρχημένες συμπεριφορές. Ειδικά για τους πολιτικούς κρατούμενους το ζήτημα των αδειών είναι η συνέχεια του καθεστώτος εξαίρεσης που αντιμετωπίζουν από την πρώτη στιγμή της σύλληψής τους.

Ο Δ. Κουφοντίνας βρίσκεται στην φυλακή 16 χρόνια πληρώνοντας το τίμημα για την συμμετοχή του στην επαναστατική οργάνωση 17 Νοέμβρη, για την οποία ανέλαβε την πολιτική ευθύνη. Η δράση του στην ΕΟ 17Ν, η στάση που κράτησε κατά την σύλληψή του, αλλά και η συνέπεια με την οποία ο σύντροφος υπερασπίστηκε τις ενέργειες και τον πολιτικό λόγο της οργάνωσης, τόσο μέσα στις δικαστικές αίθουσες όσο και σε όλη την διάρκεια της φυλάκισής του έως σήμερα, είναι τα στοιχεία αυτά που τον καθιστούν έναν «επικίνδυνο» για την καθεστηκυία τάξη πραγμάτων, ένα αμετανόητο αντάρτη πόλης, που διαχρονικά αποτελεί για το κράτος ένα πολιτικό στοίχημα, ένα διακαή πόθο να μπορέσει να τον “σπάσει” τόσο για παραδειγματικούς λόγους, όσο και για λόγους γοήτρου.

Το κράτος δείχνει το πραγματικό του πρόσωπο απέναντι σε αυτούς που το αμφισβητούν έμπρακτα – απέναντι στον εσωτερικό εχθρό. Στην περίπτωση του Δ. Κουφοντίνα χαρακτηριστικό είναι το σκεπτικό των συνεχών απορρίψεων των αιτήσεών του για τακτική άδεια, όταν οι εισαγγελείς των φυλακών ακολουθώντας πιστά τις εντολές που έλαβαν από τους πολιτικούς τους προϊστάμενους αλλά και από την «αντιτρομοκρατική» επί της ουσίας  του έθεσαν ως προαπαιτούμενο για την χορήγηση της, μια δήλωση μετανοίας, μια αποκήρυξη του ένοπλου αγώνα, λειτουργώντας ως νέοι στρατοδίκες της μετεμφυλιακής περιόδου.

Αυτή η συνθήκη άλλαξε όταν ο νέος εισαγγελέας της φυλακής εξέτασε την αίτηση του Κουφοντίνα κάτω από το αυστηρό γράμμα του νόμου. Οι δύο κουτσουρεμένες 48ωρες άδειες  που πήρε με πρωτοφανείς,  αυστηρούς περιοριστικούς όρους (όπως το να δίνει παρών δυο φορές την ημέρα στο Αστυνομικό τμήμα της περιοχής), μπόρεσαν να θέσουν σε εγρήγορση “το πολύμορφο όσο και πολύχρωμο μέτωπο κατά της τρομοκρατίας”. Στον συνασπισμό αυτόν συμμετείχαν κυβερνήσεις ξένων χωρών (ΗΠΑ, Ηνωμένου Βασίλειου, Τουρκίας), κυβερνητικά στελέχη, πολιτικά κόμματα, διάφορες αγανακτισμένες «προσωπικότητες», και τα, όπως πάντα, πρόθυμα ΜΜΕ επιδόθηκαν σε ένα επικοινωνιακό πόλεμο με στόχο να πιέσουν τις αρμόδιες αρχές αλλά και να πείσουν  την κοινή γνώμη ότι «τρομοκράτες» σαν τον Κουφοντίνα δεν μπορούν να έχουν την ίδια αντιμετώπιση με τους άλλους κρατούμενους, ότι όσο τους επιτρέπεται να κυκλοφορούν «εκτός των τειχών» είναι επικίνδυνοι για το κοινωνικό σύνολο.

Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ  μέσω της διορισμένης εισαγγελέως του Αρείου Πάγου Ξένης Δημητρίου ανέλαβε να αποκαταστήσει την τάξη. Ασκώντας πειθαρχικές διώξεις στους εισαγγελείς που είχαν εγκρίνει την άδεια του Δ. Κουφοντίνα, μπόρεσε να «παγώσει» την διαδικασία της νέας αίτησης του συντρόφου, αφού πλέον δεν υπάρχει κανένας αρμόδιος εισαγγελέας για να εξετάσει έστω και τυπικά το αίτημα. Παράλληλα η κυβέρνηση νίπτει τας χείρας της μπροστά στην υποτιθέμενη ανεξαρτησία της δικαιοσύνης ή, ακόμα χειρότερα, προβάλλει ως άλλοθι ενδοαστικούς ανταγωνισμούς και «σκοτεινούς» μηχανισμούς που δήθεν  δεν την αφήνουν να εφαρμόσει την υποτιθέμενη «προοδευτική» πολιτική που έχει, προσπαθώντας να αυτοπαρουσιαστεί όχι ως θύτης, που πραγματικά είναι, αλλά ως θύμα άλλων κέντρων εξουσίας.

Ο ΣΥΡΙΖΑ, στα χρόνια της διακυβέρνησής του, ευθυγραμμίστηκε πλήρως με την κατασταλτική πολιτική των υπερατλαντικών συμμάχων του, της Ε.Ε. και των προηγούμενων κυβερνήσεων.
Ποτέ δεν τρέφαμε αυταπάτες για τον ρόλο του κράτους ανεξαρτήτως του πολιτικού προσωπικού που αναλαμβάνει την διαχείριση της εξουσίας κάθε φορά. Διαχρονικός στόχος του κράτους είναι η αντιμετώπιση κάθε μορφής αντίστασης και ο εκφοβισμός όσων έχουν επιλέξει να βρίσκονται σε συνεχή ρήξη με την εξουσία. Ο εσωτερικός εχθρός και οι αιχμάλωτοι αυτού του πολέμου πρέπει να χτυπηθούν με όλα τα μέσα.

Στην αιχμή αυτήν της επίθεσης βρίσκεται η δικαστική εξουσία. Η οποία το τελευταίο διάστημα περνάει σε μια αναβαθμισμένη επίθεση που δεν πρέπει να μείνει αναπάντητη.

Η απεργία πείνας του Δ. Κουφοντίνα  δεν είναι απλώς μια ατομική διεκδίκηση. Είναι μέρος του αγώνα ενάντια στο καθεστώς εξαίρεσης. Η νίκη αυτής της απεργίας θα αποτελέσει μια ακόμα ρωγμή στην κρατική κατασταλτική πολιτική.

Συμμετέχουμε και καλούμε στις κινήσεις αλληλεγγύης που έχει ανακοινώσει η «Συνέλευση αλληλεγγύης στον απεργό πείνας Δημήτρη Κουφοντίνα»

ΜΟΤΟΠΟΡΕΙΑ: Τετάρτη 6 Ιουνίου στις  6μ.μ. από τα Προπύλαια

ΠΟΡΕΙΑ: Σάββατο 9 Ιουνίου στις 1μ.μ. από το Μοναστηράκι

ΚΑΝΕΝΑΣ ΣΥΝΤΡΟΦΟΣ ΜΟΝΟΣ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΟ ΚΡΑΤΟΣ

ΚΑΜΙΑ ΚΑΤΑΣΤΑΛΤΙΚΗ ΜΕΘΟΔΕΥΣΗ ΔΕΝ ΘΑ ΜΕΙΝΕΙ ΑΝΑΠΑΝΤΗΤΗ

Εντός – Εκτός

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΝ ΑΝΑΡΧΙΚΟ ΜΑΡΙΟ ΣΕΪΣΙΔΗ

Η υπόθεση ξεκινάει στις 16 Γενάρη του 2006 όπου πραγματοποιείται ένοπλη ληστεία σε παράρτημα της Εθνικής Τράπεζας στο κέντρο της Αθήνας, στην οποία συλλαμβάνεται τραυματισμένος βαριά ο αναρχικός Γιάννης Δημητράκης από τις αστυνομικές δυνάμεις. Εκείνη την περίοδο, οι διωκτικές αρχές σε συνεργασία με τα καθεστωτικά μέσα ξεκινούν ένα παιχνίδι κατασκευής εντυπώσεων περί ύπαρξης «ληστών με τα μαύρα», για διασυνδέσεις με ένοπλες οργανώσεις και για ύπαρξη ενός «επαναστατικού ταμείου». Το κράτος εφαρμόζει την «αντιτρομοκρατική» πολιτική, μία στρατηγική καταστολής με στόχο την εξουδετέρωση του εσωτερικού εχθρού. Ασκούν διώξεις με τις διατάξεις του άρθρου 187 περί εγκληματικής οργάνωσης, προσπαθούν να προωθήσουν ένα προφίλ για τους διωκόμενους αγωνιστές ως κάτι ξεκομμένο από το κίνημα. Η στοχοποίηση γύρω από το περιβάλλον (φιλικό και πολιτικό) του τραυματισμένου συντρόφου είχε φανεί από τις πρώτες μέρες της υπόθεσης. Ένας από αυτούς που θα κατηγορήσουν για την ληστεία στην Σόλωνος και για 6 ακόμη ληστείες στο κέντρο της Αθήνας, που έγιναν την περίοδο 2002-2006, είναι ο αναρχικός Μάριος Σεϊσίδης. Βγαίνουν εντάλματα σύλληψης για τους Σίμο Σεϊσίδη, Μάριο  Σεϊσίδη και Γρηγόρη Τσιρώνη, οι οποίοι επιλέγουν τον δρόμο της φυγοδικίας. Το 2009 οι 3 καταζητούμενοι σύντροφοι επικηρύσσονται με το ποσό των 600.000 ευρώ.

Ο Γιάννης Δημητράκης, που είχε παραδεχθεί τη συμμετοχή του στη ληστεία της Ε.Τ.Ε στη Σόλωνος, καταδικάστηκε στο εφετείο σε ποινή 12,5 ετών κάθειρξης.

Τον Μάη του 2010 συλλαμβάνεται ο Σίμος Σεϊσίδης, με βαρύ τραύμα που καταλήγει στον ακρωτηριασμό του κάτω δεξιού του άκρου. Στην δίκη που ακολούθησε αθωώθηκε για την υπόθεση της απαλλοτρίωσης της Εθνικής τράπεζας στη Σόλωνος. Αργότερα, τον Μάη του 2015 σε επιχείρηση της αντιτρομοκρατικής συλλαμβάνεται ο Γρηγόρης Τσιρώνης και ο Σπύρος Χριστοδούλου, ενώ ο Σπύρος Δραβίλας αυτοκτονεί προκειμένου να μην πέσει στα χέρια των μπάτσων. Επίσης, και ο σύντροφος Γρηγόρης Τσιρώνης αθωώθηκε για την ίδια υπόθεση.

Στις 4 Αυγούστου του 2016, μετά από 11 χρόνια φυγοδικίας, ο Μάριος Σεϊσίδης συλλαμβάνεται μαζί με τον Κώστα Σακκά σε μπλόκο της αστυνομίας στην Σπάρτη μετά από καταδίωξη και πυροβολισμούς από τους μπάτσους χωρίς οι σύντροφοι να φέρουν όπλα ή να προβάλλουν αντίσταση. Αργότερα, η αντιτρομοκρατική θα τους βασανίσει προκειμένου να τους αποσπάσει βίαια δείγμα DNA.

Την Τετάρτη 6 Ιουνίου θα ξεκινήσει το εφετείο του συντρόφου Μάριου Σεϊσίδη, όπου πρωτόδικα είχε καταδικαστεί στην εξοντωτική ποινή των 36 χρόνων κάθειρξη για την ληστεία στην Εθνική Τράπεζα στη Σόλωνος το 2006 και τη συναυτουργία σε 3 απόπειρες ανθρωποκτονίες (του φρουρού της τράπεζας και δύο μπάτσων).

Συμμετέχουμε και καλούμε στις κινήσεις αλληλεγγύης που έχει καλέσει η «συνέλευση Αλληλεγγύης στον Μάριο Σεϊσίδη»:

Μοτοπορεία – Παρασκευή 25 Μαΐου από την πλατεία Εξαρχείων στις 6μμ

Πορεία Αλληλεγγύης – Τρίτη 5 Ιουνίου πλατεία Μοναστηράκι στις 6μμ

Συγκέντρωση στο Εφετείο (Λουκάρεως) – Τετάρτη 6 Ιουνίου στις 9πμ

ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΕΣ ΚΑΙ ΛΗΣΤΕΣ ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΚΡΑΤΗ ΚΑΙ ΟΙ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΕΣ

Εντός – Εκτός