Η ανάληψη της διακυβέρνησης της χώρας από το Σύριζα ήταν αναγκαία στην συγκεκριμένη χρονική στιγμή, τόσο από τους υπερεθνικούς θεσμούς, όσο και από την οικονομική ελίτ. Η απονομιμοποίηση του καθεστώτος τα προηγούμενα χρόνια, οι κοινωνικές εκρήξεις, έπρεπε να τιθασευτούν με τον πιο “ανώδυνο” τρόπο εξασφαλίζοντας παράλληλα τη συνέχεια των μνημονίων και της επιτήρησης των “θεσμών”. Ποιός άλλος, εκτός από το Σύριζα, θα μπορούσε να αναλάβει μια τόσο “χειρουργική” αποστολή; Ο Σύριζα πατώντας πάνω στην αδυναμία του κινήματος, να θέσει μια συνολική πρόταση ανατροπής της καθεστηκυίας τάξης, μπόρεσε να καρπωθεί την διάχυτη κοινωνική δυσαρέσκεια, προβάλλοντας ότι αποτελεί τη μόνη άμεση και ρεαλιστική λύση στην τραγική κατάσταση εξαθλίωσης που έχει περιέλθει η πλειονότητα της κοινωνίας – αυτό σε συνδυασμό με την λογική ανάθεσης αποτέλεσε το καλύτερο εφαλτήριο για την άνοδό του στη διακυβέρνηση της χώρας. Οι ΑνΕλ, εκτός του απαιτούμενου αριθμού των βουλευτών, πρόσφερε συγχρόνως τον πολύτιμο εκείνο εταίρο που καθησύχαζε τα πιο συντηρητικά κομμάτια της κοινωνίας ως προς το εύρος των “αλλαγών” που υπόσχονταν η “πρώτη φορά αριστερά”.

Ο Σύριζα εξαρχής φάνηκε ότι μπορούσε να διαχειριστεί με επιτυχία τη δύσκολη αποστολή που ανέλαβε. Οι “σκληρές” διαπραγματεύσεις, πασπαλισμένες με δόσεις εθνικής υπερηφάνειας, αντικατέστησαν το “σκίσιμο” των μνημονίων, για να καταλήξουν τελικά στην υπογραφή νέων, χειρότερων από αυτά που είχαν υπογράψει οι προκάτοχοί του, “σώζοντας” έτσι την χώρα από τη βέβαιη καταστροφή προς την οποία βάδιζε. Το ΟΧΙ μετατράπηκε από τους νέους Χουντίνι σε ΝΑΙ, χωρίς αξιόλογες αντιδράσεις.

Αντίστοιχα στοχευμένη “χειρουργικά” είναι η κατασταλτική πολιτική που ακολουθεί η κυβέρνηση.

Η “δημοκρατική” ευαισθησία του Σύριζα, πριν γίνει κυβέρνηση, έφτανε να κατακεραυνώνει την όποια “διάκριση” εις βάρος των πολιτικών κρατουμένων, να καταργεί τον “αντιτρομοκρατικό”, τις φυλακές τύπου Γ, να υπόσχεται άδειες χωρίς εξαιρέσεις κλπ – όλα αυτά βέβαια εντάσσονταν στην σφαίρα των ιδεών, γιατί η πραγματικότητα φάνηκε από την στιγμή που ανέλαβε την κυβέρνηση.

Ενώ με μεγάλη ευκολία “υποχωρούσε” στις απαιτήσεις των δανειστών, την ίδια στιγμή έδειχνε την σθεναρή ανυποχώρητη στάση της στους πολιτικούς κρατούμενους που είχαν βάλει την ζωή τους υποθήκη στην απεργία πείνας του 2015. Έπρεπε να μπουν σχεδόν όλοι στα νοσοκομεία, να κινδυνεύουν να πεθάνουν, για να ικανοποιήσει μερικώς κάποια από τα αιτήματα, και σε αυτές ακόμα τις κατακτήσεις φρόντισε να διατηρήσει τέτοιες ασφαλιστικές δικλείδες, που, όποτε χρειάζονταν, να μπορεί να τις καταστήσει ανενεργές (κατάργηση των φυλακών τύπου Γ – βίαιη λήψη του DNA κλπ). Βέβαια ο ΣΥΡΙΖΑ κράτησε στο απυρόβλητο τον πυρήνα της κατασταλτικής πολιτικής του κράτους, το καθεστώς εξαίρεσης, με κύριο όχημα τον 187Α, τον τρομονόμο. Η στόχευση σαφής: ο εσωτερικός εχθρός, η απειλή για το καθεστώς, πρέπει πάση θυσία να εξαλειφθεί και συγχρόνως να λειτουργήσει παραδειγματικά σε όσους αγωνίζονται ή αμφισβητούν την υπάρχουσα τάξη πραγμάτων.

Ο Σύριζα, τα χρόνια της διακυβέρνησής του, έχει πλήρως ευθυγραμμιστεί με την κατασταλτική πολιτική των υπερατλαντικών συμμάχων του, της Ε.Ε. και των προηγούμενων κυβερνήσεων. Διαφέρει όμως σε κάτι, κι αυτό δεν είναι άλλο από την διαχείριση αυτής της πολιτικής, μιας πολιτικής καλυμμένης πολλές φορές με υποτιθέμενη δημοκρατική και κοινωνική ευαισθησία, πως αλλιώς μπορεί κάποιος να ερμηνεύσει την συνεργασία του υπουργείου δικαιοσύνης με την “ανεξάρτητη” αρχή του Συνήγορου του Πολίτη, όπου με το “ανθρωπιστικό” προσωπείο που πλασάρει, ουσιαστικά λειτουργεί ως κολυμπήθρα του Σιλωάμ, ξεπλένοντας τις όποιες καθεστωτικές επιλογές;

Από την εξαγγελία “άδειες σε όλους ανεξαιρέτως τους κρατούμενους με την συμπλήρωση 1/5 της ποινής, χωρίς προϋποθέσεις” έφτασε στο σημείο να συνδέει την χορήγηση αδειών με δηλώσεις μετάνοιας από τους πολιτικούς κρατούμενους, ενώ παράλληλα καθιέρωσε την ηλεκτρονική επιτήρηση (βραχιολάκι), κύρια στις εκπαιδευτικές άδειες που δικαιούνται οι κρατούμενοι με τάση γενίκευσης του μέτρου.

Επί ημερών του επιβλήθηκαν για πρώτη φορά ισόβια για μια έκρηξη βόμβας, στον Ν. Μαζιώτη, μέλος του Ε.Α., προφυλακίστηκαν συγγενείς πολιτικών κρατουμένων από την Σ.Π.Φ., κρατήθηκε το ανήλικο παιδί της Ρούπα και του Μαζιώτη για κάμποσες μέρες στην ΓΑΔΑ και σε ψυχιατρικό κατάστημα!!! Ενώ στην περίπτωση των “ληστών του Διστόμου” η οργάνωση Επαναστατικός Αγώνας χρησιμοποιείται ως μια οργάνωση-ομπρέλα, στην οποία κατηγορούνται ότι συμμετείχαν όλοι χωρίς κανένα απολύτως στοιχείο που να τεκμηριώνει κάτι τέτοιο. Πρόσφατα, και ενόψει της επίσκεψης του Ερντογάν, η αριστερή κυβέρνηση αποφάσισε να του κάνει “πεσκέσι” 9 αγωνιστές από την Τουρκία.

Σε νομοθετικό επίπεδο ο Σύριζα ξεπέρασε εαυτόν, πιο συγκεκριμένα η Γενική Γραμματέας Διαφάνειας και Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, Μαρία Γιαννακάκη, στις 31/5/2017 κατέθεσε σε δημόσια διαβούλευση το νομοσχέδιο του υπουργείου δικαιοσύνης που αφορούσε “Μέτρα θεραπείας ατόμων που απαλλάσσονται από την ποινή λόγω ψυχικής ή διανοητικής διαταραχής και λοιπές διατάξεις”, όπου οι “λοιπές διατάξεις”, που εν κρυπτώ προσπαθούσε να περάσει, δεν ήταν παρά τροποποιήσεις στον 187 (εγκληματική οργάνωση) και 187 Α (τρομοκρατική οργάνωση) του Ποινικού Κώδικα.

Πιο συγκεκριμένα, αναφέρονται σε όποιον “δημόσια με οποιονδήποτε τρόπο προκαλεί η διεγείρει” σε μια σειρά “εγκληματικών” ή “τρομοκρατικών” πράξεων.

Σύμφωνα, λοιπόν, με τις προτεινόμενες διατάξεις, η διατυπωμένη δημόσια θέση που επικροτεί μια ένοπλη ενέργεια, ακόμη και η αναδημοσίευση μιας ανάληψης ευθύνης, πολύ δε περισσότερο όταν δημοσιεύει θετικά σχόλια για τη δράση μιας επαναστατικής οργάνωσης, αρκούν για να βρεθεί κατηγορούμενος και να καταδικαστεί για φρονηματικούς λόγους.

Μετά τη δημόσια κατακραυγή που υπήρξε τόσο για το περιεχόμενο και τον τρόπο που προσπάθησε η κυβέρνηση να το περάσει από το παράθυρο το σχέδιο νόμου, αναγκάστηκε σε σχετική υποχώρηση αποσύροντας το με σκοπό να το “επεξεργαστεί καλύτερα ώστε να μην υπάρχουν ασάφειες”, αποκαλύπτοντας παράλληλα ότι αυτό αποτελεί κοινοτική οδηγία που είναι υποχρεωτική για τα κράτη – μέλη. Άρα είναι ζήτημα χρόνου να επανέλθουν.

Πριν ακόμα καθίσει ο κουρνιαχτός από την απόπειρα να περάσουν οι προσθήκες στον 187 και 187Α, έρχεται ο γενικός γραμματέας ενημέρωσης, Λευτέρης Κρέτσος, μαζί με την γνωστή Γιαννακάκη να μας πληροφορήσουν ότι ετοιμάζουν ένα νέο νομοσχέδιο που αφορά τα Κοινωνικά Μέσα Δικτύωσης (διαδίκτυο), το οποίο θα προβλέπει την δημιουργία ενός ελεγκτικού οργάνου, που αρμοδιότητα θα έχει την αποτροπή ψευδών ειδήσεων και την προτροπή βίας. Λογοκρισία στο διαδίκτυο, ουσιαστικά. Δεν είναι καθόλου τυχαία η χρονική στιγμή, αν σκεφτεί κανείς ότι αυτή η νέα “εξαγγελία” έρχεται λίγο μετά την επίθεση στον Λ. Παπαδήμο και την ικανοποίηση που εκφράστηκε μαζικά και με ποικίλους τρόπους στο διαδίκτυο.

Ένα από τα τελευταία δείγματα “ευελιξίας” της κυβέρνησης είναι η ανανέωση του νόμου 4322/2015 (ν. Παρασκευόπουλου). Η ψήφιση του νόμου έγινε εν μέσω κινητοποίησης στις φυλακές, όπου ένα από αιτήματα ήταν αυτό για την αποσυμφόρηση των φυλακών χωρίς περιορισμούς και εξαιρέσεις και, ενώ αρχικά όλοι περίμεναν ότι στις εξαιρέσεις θα υπήρχε ο 187Α, ως εκ θαύματος αυτός δεν υπήρχε, όμως οι εξαιρέσεις που έβαλε έπιαναν το σύνολο των πολιτικών κρατουμένων π.χ. απόπειρες ανθρωποκτονιών, ληστείες με βαρύ οπλισμό κλπ.

Έτσι, και η πίτα ολόκληρη και ο σκύλος χορτάτος, και οι πολιτικοί κρατούμενοι θα υπάγονταν στις εξαιρέσεις αντιμέτωποι με τις εξοντωτικές ποινές που έχουν φορτωθεί από τον “αντιτρομοκρατικό νόμο” και η κυβέρνηση απέφυγε τον σκόπελο της πολιτικής αντιπαράθεσης γύρω από τον 187Α.

Ο Σύριζα ξέρει πως να διαχειριστεί τέτοιες καταστάσεις, η κύρια τακτική του είναι αυτή του “διαίρει και βασίλευε”. Η έλλειψη συναίνεσης στις επιλογές του συνεπάγεται τη σκλήρυνση της κατασταλτικής πολιτικής του. Διάφορα νομοσχέδια, που αφορούν δικαιώματα που διεκδικούν μερίδες της κοινωνίας, χρησιμοποιούνται για να προβάλει ένα δημοκρατικό, κοινωνικά ευαίσθητο προσωπείο. Όμως απέναντι στον εσωτερικό εχθρό η αντιμετώπιση είναι άκρως ολοκληρωτική.

Γι’ αυτό σήμερα είναι πιο αναγκαίο από ποτέ να δημιουργηθεί ένα ευρύ μέτωπο αλληλεγγύης στους πολιτικούς κρατούμενους, που να αφήσει πίσω του προβλήματα που έχουν προκύψει κατά καιρούς, μικροπολιτικές σκοπιμότητες, λογικές μικρομάγαζου και δογματισμούς, να ενώσει το σύνολο των δυνάμεων του κινήματος για να μπορέσει να αντεπιτεθεί στην κατασταλτική πολιτική του κράτους, να “γεφυρώσει” τα επιμέρους επίδικα του αγώνα με τα γενικότερα,αναδεικνύοντας ότι το ειδικό καθεστώς εξαίρεσης είναι ο πυρήνας της κατασταλτικής πολιτικής και αφορά το σύνολο των αγωνιζόμενων κομματιών της κοινωνίας.

Γ.Α