οι επιδιώξεις του κράτους απέναντι στον εσωτερικό εχθρό αλλά και σε ευρύτερα αγωνιζόμενα κομμάτια της κοινωνίας

Οι λέξεις ποτέ δεν είναι τυχαίες. Ο αντιτρομοκρατικός νόμος 187Α έχει πλέον καθιερωθεί όχι μόνο στο εσωτερικό των αναρχικών κύκλων, αλλά και στον ευρύτερο δημόσιο λόγο να αναφέρεται ως “τρομονόμος”. Ο τρομονόμος δεν έχει την ευγένεια να καμουφλαριστεί πίσω από προσχήματα, αλλά απροκάλυπτα εκφράζει την αλαζονεία και τον φασισμό της δημοκρατίας. Κι όλα αυτά στο όνομα της προστασίας των πολιτών. Κάθε νόμος είναι η κωδικοποίηση της βίας της εξουσίας. Ο τρομονόμος είναι κάτι παραπάνω (άνω τελεία) είναι η εμπροσθοφυλακή της.

Ο στόχος του είναι συγκεκριμένος.

Πρώτα και κύρια επιδιώκει να στέλνει στην γκιλοτίνα κάθε ένοπλη αμφισβήτηση της εξουσίας. Ουσιαστικά είναι ένας νόμος ενάντια στο αντάρτικο πόλης και στον ένοπλο αγώνα.

Γιατί η επιλογή του αντάρτικου πόλης, είναι η επιλογή να επιστρέψουμε πίσω ένα ποσοστό βίας που δεχόμαστε καθημερινά απ’ την εξουσία στο σχολείο, στο στρατό, στην δουλειά, στις συνήθειες, στις συμβάσεις, στις κυρίαρχες σχέσεις και στα “πρέπει” που μας επιβάλλουν.

Είναι ένας τρόπος να μετακομίσει ο φόβος απ’ την δικιά μας πλευρά στο στρατόπεδο του εχθρού, στις αυλές και στις διαδρομές των αξιωματούχων της εξουσίας.

Για αυτό η εξουσία θωρακίζεται απέναντι στο αντάρτικο πόλης με την πανοπλία του τρομονόμου.

Από την μία μέσω της σιδερένιας καταστολής του τρομονόμου θέλει να τσακίσει την διάχυση του αντάρτικου πόλης και να απομονώσει τις ένοπλες ομάδες και από την άλλη να διασπάσει την κοινότητα των αιχμαλώτων συντρόφων πριμοδοτώντας φαινόμενα μετάνοιας με αντάλλαγμα ευνοϊκή μεταχείριση.

Έτσι οι κατηγορίες του αντιτρομοκρατικού νόμου εκτοξεύουν στα ύψη τον τιμοκατάλογο των ποινών. Οποιαδήποτε πράξη συνοδεύεται με την ένδειξη 187 Α (τρομονόμος) πολλαπλασιάζεται όσο θέλουν οι δικαστικές αρχές. Ακόμα και μια απλή περίπτωση πλαστογραφίας (πλαστή ταυτότητα) σημαίνει πολλά χρόνια φυλάκισης, ενώ χωρίς τις διατάξεις του τρομονόμου κάποιος δεν θα έμπαινε καν φυλακή.

Επίσης ο τρομονόμος δημιουργεί ένα καθεστώς εξαίρεσης για τους πολιτικούς κρατούμενους, επιβάλλοντας μια νέα φυλακή μέσα στην φυλακή. Η λειτουργία των φυλακών τύπου Γ στοχεύει πρώτα και κύρια στην απομόνωση των αιχμαλώτων ανταρτών πόλης και σε μία συνθήκη αόριστης κράτησης στερώντας τους όλα αυτά που έχουν κατακτηθεί μέσα στις φυλακές με αγώνες και αίμα (οι κρατούμενοι στις φυλακές Γ δεν δικαιούνται άδεια, υποβάλλοντας σε αστυνομικούς ελέγχους και υπόκεινται σε επιβαρυντικό υπολογισμό της ποινής τους).

Τέλος ο τρομονόμος αποκτά διαστάσεις “μολυσματικής” επιδημίας με σκοπό να αιχμαλωτίσει τα κοντινά πρόσωπα και τους αλληλέγγυους συντρόφους των πολιτικών κρατουμένων. Τα τελευταία χρόνια αρκεί ένα επισκεπτήριο στις φυλακές ή η παρουσία στο δικαστήριο κάποιου αιχμαλώτου συντρόφου, ώστε αλληλέγγυοι ή ακόμα και συγγενείς ανταρτών πόλης να βρεθούν κατηγορούμενοι για “συμμετοχή σε τρομοκρατική οργάνωση”. Έτσι έγινε με της περίπτωση της μητέρας μου και της συζύγου του αδερφού μου που βρέθηκαν φυλακισμένες με τον τρομονόμο.

Σκοπός αυτής της κίνησης είναι να επιβληθεί μία συνθήκη καραντίνας γύρω από τους αντάρτες πόλης, που όποιος τολμήσει να την αμφισβητήσει μπορεί να βρεθεί στο διπλανό κελί…

Παράλληλα κάποιες διατάξεις του τρομονόμου επιδιώκουν να μεταφέρουν την καχυποψία, την διχόνοια και την διάσπαση στο εσωτερικό των αιχμαλώτων συντρόφων.

Ούτως ή άλλως υπάρχει διαφορετική αντιμετώπιση στα δικαστήρια μεταξύ αυτών που έχουν αναλάβει την ευθύνη για την συμμετοχή σε αντάρτικη οργάνωση και αυτών που αρνούνται την συμμετοχή τους.

Τώρα όμως υπάρχουν διατάξεις που ορίζουν ευνοϊκότερη μεταχείριση (ακόμα και απαλλαγή) σε όποιον/ους παρέχουν πληροφορίες σχετικά με “οποιαδήποτε προετοιμασία τρομοκρατικής ενέργειας.

Συγκεκριμένα στο άρθρο 2 του 187 Α με ενδεικτικό τίτλο “Μέτρα επιείκειας” αναφέρεται πως όποιος “καταστήσει δυνατή με αναγγελία στην αρχή την πρόληψη της διάπραξης ενός από τα σχεδιαζόμενα εγκλήματα ή με τον ίδιο τρόμο συμβάλλει ουσιωδώς στην εξάρθρωση της εγκληματικής ή της τρομοκρατικής οργάνωσης απαλλάσσεται απ’ την ποινή για τις πράξεις αυτές.

Εδώ εμφανίζεται επίσημα ο ρόλος του μετανοημένου – ρουφιάνου και των ανταλλαγμάτων που θα του χορηγηθούν από το κράτος για την κατάδοση των πρώην συντρόφων του.

Με αυτόν τον τρόπο δεν επιδιώκεται μόνο ένα επιχειρησιακό πλήγμα στο αντάρτικο πόλης, ΑΛΛΑ κυρίως ένα ηθικό πλήγμα στα πλαίσια του φαινομένου των μετανοημένων και αν στην Ελλάδα δεν έχει υπάρξει κάτι τέτοιο έως σήμερα, στην Ιταλία που εμφανίστηκε κυρίως κανιβάλισε την επιλογή του ένοπλου αγώνα.

Παράλληλα δεν πρέπει να παραγνωρίζουμε ότι το αντάρτικο πόλης δεν είναι μια παρθενογένεση. Κανείς δεν ξυπνάει ένα ωραίο πρωί και αποφασίζει να στρέψει το όπλο ενάντια στην εξουσία. Η ένοπλη αμφισβήτηση γεννιέται μέσα από μια συγκρουσιακή πραγματικότητα, μέσα από πορείες, από την φωτιά των οδοφραγμάτων και την σκόνη των δακρυγόνων.

Άρα ο τρομονόμος λοιπόν έχει επεκτατικές διαθέσεις προσπερνώντας το σαβουάρ βιβρ της δημοκρατίας. Έτσι δημιουργείται το κλίμα να ευνοηθούν ποινικές διώξεις που κομματιάζουν ακόμα και το “δημοκρατικό” δικαίωμα ελευθερίας του λόγου όταν πρόκειται για ανάρτηση προκηρύξεων στο διαδίκτυο ή κειμένων που υπερασπίζονται και προωθούν την επιλογή της ένοπλης βίας.

Πρόσφατα επιχειρήθηκε να περάσει καμουφλαρισμένο μέσα σε άλλο νομοσχέδιο, τροποποίηση του τρομονόμου καθώς μετά την παράγραφο 3 του άρθρου 187 Α προστέθηκαν οι παράγραφοι 3α, 3β και 3γ σύμφωνα με τις οποίες “όποιος δημόσια προκαλεί ή διεγείρει σε διάπραξη εγκλημάτων […] τιμωρείται με φυλάκιση τουλάχιστον έξι μηνών” και επίσης “όποιος μέσω παροχής οδηγιών, πληροφοριών ή κατευθύνσεων προκαλεί σε άλλον την απόφαση για συμμετοχή σε συγκεκριμένη τρομοκρατική οργάνωση […] τιμωρείται με φυλάκιση τουλάχιστον έξι μηνών.

Τέλος με το ίδιο τρόπο τιμωρείται όποιος “εκπαιδεύσει άλλον στην κατασκευή ή χρήση εκρηκτικών, πυροβόλων κτλ για τον ίδιο σκοπό. Όλες αυτές οι διατάξεις είναι τόσο αφηρημένες οι έννοιες καθώς οτιδήποτε θα μπορούσε να θεωρηθεί ως “προτροπή” ή “κατεύθυνση” όμως παράγουν ένα συγκεκριμένο αποτέλεσμα … τον φόβο.

Καθόλου τυχαίο ότι αυτές οι διατάξεις επιχειρήθηκε να περάσουν λίγο καιρό μετά την αντάρτικη ενέργεια εναντίον του πρώην πρωθυπουργού Λ. Παπαδήμου και του πλήθους θετικών και ενθαρρυντικών σχολίων που κατέκλυσαν το διαδίκτυο.

Είναι φανερό πως ότι δεν μπορεί να ελέγξει η εξουσία, θέλει να το εξαφανίσει.

Ο τρομονόμος είναι το ιδανικό φίμωτρο που εξασφαλίζει την σιωπή των φοβισμένων.

Παράλληλα η επιτηδευμένη ασάφεια του τρομονόμου παρέχει μία ομίχλη φόβου καθώς δεν περιορίζεται μόνο στις αντάρτικες ομάδες και στον δημόσιο λόγο υπεράσπισης του ένοπλου αγώνα, αλλά επεκτείνεται και σε άλλες μορφές δράσεις.

Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα των συλλήψεων κατοίκων στις Σκουριές για την εμπρηστική επίθεση της εταιρίας εξόρυξης χρυσού στην περιοχή και της καταδίκης αναρχικών (ανάμεσα και ο αδερφός μου ως μέλος της Σ.Π.Φ.) ως “ατομικοί τρομοκράτες”.

Στην περίπτωση των Σκουριών, πραγματοποιήθηκε αστυνομική κατοχή στην περιοχή και την νύχτα στις 3:00 έκαναν έφοδο τα Ε.Κ.Α.Μ. στα σπίτια δύο κατοίκων και τους συνέλαβαν.

Οι κατηγορίες που τους αποδόθηκαν ήταν συμμετοχή σε εγκληματική οργάνωση, απόπειρα ανθρωποκτονίας κατοχή εκρηκτικών υλών, έκρηξη και εμπρησμός. Κατηγορίες καρμπόν που μπορούν να αποδοθούν μελλοντικά ακόμα και σε συλληφθέντες κατά την διάρκεια συγκρούσεων σε πορεία, που με μία μικρή νομοθετική “ώθηση” η κατηγορία της “εγκληματικής οργάνωσης” μετατρέπεται σε “τρομοκρατική οργάνωση”.

Όσον αφορά την καταδίκη περί “ατομικής τρομοκρατίας”, ουσιαστικά ανοίγει ο δρόμος για τον απόλυτο αντιαναρχικό δικαστικό ολοκληρωτισμό που συμπυκνώνεται στην πρόταση της εισαγγελέως που πρότεινε την καταδίκη σύμφωνα με την οποία αν κάποιος είναι αναρχικός, τότε οι πράξεις του θα είναι τρομοκρατικές.

Άρα λοιπόν αρκεί να συλληφθεί κάποιος αναρχικός και λόγω της πολιτικής του ταυτότητας, όλες του οι κατηγορίες να πολλαπλασιαστούν ως προς την ποινή τους μέσω του τρομονόμου.

Έτσι, μία ληστεία ενός αναρχικού σε τράπεζα για βιοποριστικούς λόγους, μπορεί να χαρακτηριστεί ως χρηματοδότηση “άγνωστης τρομοκρατικής οργάνωσης” ή ένας εμπρησμός ως “τρομοκρατική ενέργεια”.

Προφανώς το ζήτημα του τρομονόμου και οι συνέπειες του στο εσωτερικό του αναρχικό χώρου και όχι μόνο, δεν εξαντλείται σε αυτά που αναφέρθηκαν. Όμως το πιο σημαντικό είναι να μην μένουμε στις διαπιστώσεις. Το σημαντικό είναι να οργανώσουμε τν αντεπίθεσή μας. Πρέπει να απομακρυνθούμε από την ηττοπάθεια και την εσωστρέφεια και να ορθώσουμε τα αναχώματα απέναντι στον φόβο.

Μέσα από την οργάνωση και την οικοδόμηση ενός ανατρεπτικού επιθετικού αναρχικό κινήματος που δεν αναζητάει τις αλήθειες του στις βιβλιοθήκες των ακίνδυνων ακαδημαϊκών συζητήσεων αλλά κατακτά την βιωματική συνείδηση στο δρόμο, εκεί που όλα μπορούν να συμβούν από εμάς.

Γιατί υπάρχει κάτι που είναι πιο τρομακτικό από τον φόβο… Οι φοβισμένοι…

Τσάκαλος Χρήστος – Σ.Π.Φ.