Το κράτος ποτέ δεν αναγνώρισε ότι διεξάγει πολιτικές δίκες.

Η κοινωνική νομιμοποίηση πρακτικών αγώνα του αναρχικού χώρου, π.χ ενέργειες των ένοπλων οργανώσεων, απαλλοτριώσεις τραπεζών, εμπρηστικές επιθέσεις κλπ. προκαλεί τρόμο στην εξουσία. Για αυτό το λόγο μια σειρά υποθέσεων, ειδικά τα τελευταία 9 χρόνια αποτέλεσαν εξαρχής τον δοκιμαστικό σωλήνα για τους κατασταλτικούς πειραματισμούς του καθεστώτος, σε μια σειρά “καινοτομιών” σε δικονομικό, κατασταλτικό και επικοινωνιακό επίπεδο. Πειράματα που τελικά παγιώνονται, τόσο σε κοινωνικό επίπεδο, όσο και στο εσωτερικό του ανταγωνιστικού κινήματος και αποκρυσταλλώνονται σε μια διαρκώς αναβαθμιζόμενη καταστολή, σε μια διαρκή κατάσταση έκτακτης ανάγκης.

Σε αυτή την κατασταλτική επίθεση του κράτους κεντρικό ρόλο παίζει η δικαστική εξουσία, που με κύριο όχημα την «αντιτρομοκρατική» νομοθεσία έρχεται να «διορθώσει» τα πράγματα. Με βάση αυτή, εξαιρούν τους ενόρκους από αυτές τις δίκες, μεγιστοποιούν τις ποινές που επιβάλλονται και προωθούν ταυτόχρονα το “δόγμα της συλλογικής ευθύνης”. Συγχρόνως, οι τόσο μελετημένες «ασάφειες» του «αντιτρομοκρατικού» νόμου, έρχονται να καλύψουν τα όποια κενά υπάρχουν.

Οι τρομονόμοι στοχεύουν κύρια τις ένοπλες οργανώσεις, αλλά και πρακτικές αγώνα του αναρχικού χώρου. Παράλληλα στο στόχαστρό τους βρίσκεται η έμπρακτη αλληλεγγύη, σε μια προσπάθεια πολιτικής απομόνωσης των ένοπλων οργανώσεων από τον πολιτικό χώρο που προέρχονται στέλνοντας ένα γενικότερο μήνυμα εκφοβισμού, ειδικά σε αγωνιστές που δρουν ή θέλουν να δράσουν σε ανατρεπτική κατεύθυνση. Τέλος, η αντιτρομοκρατική νομοθεσία παρέχει το πλαίσιο για την αναβάθμιση της ποινικής καταστολής απέναντι σε ένα σύνολο πολιτικών δραστηριοτήτων τέτοιων που δεν περιορίζονται στα στενά πλαίσια της αστικής νομιμότητας.

Το καθεστώς, λοιπόν, έχοντας εξασφαλίσει στο έπακρο το νομικό του οπλοστάσιο απέναντι στον εσωτερικό εχθρό, βρήκε και τους «πρόθυμους» να μπουν στην προμετωπίδα αυτής της επίθεσης, που δεν είναι άλλοι από μια σειρά εντεταλμένων δικαστικών, οι οποίοι διατίθενται να υπερβούν οποιαδήποτε εναπομείναντα προσχήματα του «νομικού πολιτισμού», που οι ίδιοι υπηρετούν. Πειθήνια όργανα της αντιτρομοκρατικής και τις εκάστοτε εξουσίας, επιχειρούν να δικάσουν χωρίς την παρουσία των κατηγορουμένων, συνηγόρων, δημοσιογράφων παίρνοντας μέτρα περιορισμού της «δημόσιας δίκης», αποβάλλοντας ακόμα και το ακροατήριο. Ταυτόχρονα λειτουργούν ενισχυτικά σε μια σειρά ειδικών μέτρων, όπως η διεξαγωγή δικών εντός του Κορυδαλλού, η παρακράτηση ταυτοτήτων, η απαγόρευση μαγνητοφωνήσεων,. Όλα τα παραπάνω συντελούν σε μια νέα διαχείριση των πολιτικών δικών και την προσπάθεια διεξαγωγής δικών express σε καθεστώς πλήρους απομόνωσης, αναδεικνύοντας έτσι την πολιτική βαρύτητα αυτών των δικών ως ένα ακόμα πεδίο όξυνσης του αγώνα ενάντια σε κράτος και κεφάλαιο.

Ο δικαστικός κατασταλτικός μηχανισμός του κράτους το τελευταίο διάστημα περνάει σε μια αναβαθμισμένη επίθεση. Ζητούμενο για το κράτος είναι η αντιμετώπιση κάθε μορφής αντίστασης και ο εκφοβισμός όσων έχουν επιλέξει να βρίσκονται σε συνεχή ρήξη με την εξουσία. Ο εσωτερικός εχθρός καθώς και οι αιχμάλωτοι αυτού του πολέμου πρέπει να χτυπηθούν με όλα τα μέσα.

Χαρακτηριστικά παραδείγματα:

• Η 2η δίκη του Επαναστατικού Αγώνα όπου στις 3/3/2016 το μέλος της οργάνωσης Ν. Μαζιώτης καταδικάζεται σε ισόβια κάθειρξη για την έκρηξη βόμβας στο «κοινωφελές» (σύμφωνα με την έδρα του δικαστηρίου) ίδρυμα της Τράπεζας της Ελλάδας και επιπλέον 129 χρόνια για την συμπλοκή στο Μοναστηράκι, καθώς και δύο απαλλοτριώσεις τραπεζών. Μια καταδίκη που επιβάλλεται πρώτη φορά για έκρηξη βόμβας χωρίς θύματα και το μήνυμα που στέλνει έχει πολλαπλούς αποδέκτες. Απ’ την μια, καταδικάζεται σε ισόβια κάθειρξη η επιμονή και η συνέπεια στην συνέχιση του ένοπλου αγώνα και από την άλλη η καταδίκη αυτή προσπαθεί να λειτουργήσει παραδειγματικά, τόσο για τους ενεργούς αντάρτες πόλης, όσο και για συντρόφους που σκέφτονται την συμμετοχή τους σε αντάρτικες οργανώσεις.

• Μια άλλη δίκη σε αυτό το μοτίβο καταστολής, που βρισκόνταν σε εξέλιξη την ίδια περίοδο, ήταν η δίκη για την απόπειρα απόδρασης της Συνομωσίας Πυρήνων της Φωτιάς. Σε αυτή την υπόθεση οι μηχανισμοί του κράτους μέσω των συλλήψεων και των διώξεων συγγενών μελών της ΣΠΦ, επιχείρησαν να θέσουν σε ομηρία τα μέλη της οργάνωσης και να σπείρουν τον φόβο σε όσους στέκονται ή θέλουν να σταθούν αλληλέγγυοι με έμπρακτο τρόπο. Στόχος ήταν και παραμένει η δημιουργία μιας «υγειονομικής ζώνης» απομόνωσης γύρω από τους ένοπλους αντάρτες.

• Στις 26 Μαρτίου ολοκληρώθηκε το εφετείο που αφορούσε μια σειρά επιλογών του αναρχικού αγώνα στο οποίο βρίσκονταν κατηγορούμενοι οι σύντροφοι Α. Ντάλιος, Γ. Μιχαηλίδης, Δ. Πολίτης, Ν. Ρωμανός καθώς και το μέλος της Σ.Π.Φ. Γ. Τσάκαλος.

Από το πρωτόδικο δικαστήριο, η αντιτρομοκρατική σε συνεργασία με την δράκα των πρόθυμων δικαστικών που διαθέτει, επιχείρησε με νομικίστικους ακροβατισμούς και δικονομικές «καινοτομίες» να διευρύνει το πεδίο εφαρμογής του «αντιτρομοκρατικού» νόμου (187 Α). Έτσι, ενώ οι τέσσερις πρώτοι σύντροφοι αθωώθηκαν από την ένταξη στην Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς, οι επιμέρους πράξεις που κατηγορούνταν χαρακτηρίστηκαν ως «τρομοκρατικές» και οι ίδιοι ως ατομικοί «τρομοκράτες» αφού από την έδρα υιοθετήθηκε η άποψη ότι η ίδια πράξη αν διαπραχθεί από αναρχικό έχει άλλη ποινική βαρύτητα και εμπίπτει στον «αντιτρομοκρατικό», αναφέροντας αρκετές φορές ως επιβαρυντικό στοιχείο το ότι οι κατηγορούμενοι δηλώνουν αναρχικοί.

Μπορούμε να πούμε ότι πλέον, η αναρχική πολιτική ταυτότητα λειτουργεί ως ένα νέο «ιδιώνυμο» που φτάνει για να χαρακτηριστεί κάποιος ως «τρομοκράτης», που σαν επακόλουθο θα έχει αναβαθμισμένες στο έπακρο ποινές. Στην αιτιολόγηση από πλευράς της εισαγγελέως για την απόρριψη των ελαφρυντικών που ζητήθηκαν, ακούστηκε το επιχείρημα ότι αδυνατεί να συναινέσει, αφού αυτοί συνεχίζουν να έχουν τις ίδιες απόψεις, ζητώντας άμεσα με αυτόν τον τρόπο δηλώσεις μετάνοιας. Δημιουργείται έτσι ένα δεδικασμένο με πολύ σοβαρές συνέπειες από δω και εμπρός. Όπου θα υπάρχει αδυναμία ένταξής των συντρόφων μας σε κάποια οργάνωση να χαρακτηρίζονται οι πράξεις τους «τρομοκρατικές» και οι ίδιοι ως ατομικοί «τρομοκράτες», αφού θα αρκεί η αναρχική πολιτική ταυτότητα για κάτι τέτοιο.

• Με εισήγησή του εισαγγελέα για θέματα τρομοκρατίας Δ. Ασπρογέρακα προς το συμβούλιο εφετών, εκδόθηκε βούλευμα που παραπέμπει σε νέα δίκη στις 25 Μαΐου τους αναρχικούς: Κώστα Σακκά, Μάριο Σεϊσίδη, Γρηγόρη Τσιρώνη, Νίκο Μαζιώτη και Παναγιώτη Ασπιώτη, καθώς και τους κατηγορούμενους για ληστείες τραπεζών: Μαρία Θεοφίλου, Σπύρο Χριστοδούλου, Γιώργο Πετρακάκο και δύο ακόμα άτομα του φιλικού του περιβάλλοντος (Υπόθεση ληστών του Διστόμου). Το κατασκεύασμα αυτό, προσπαθεί να τεκμηριώσει τον συσχετισμό υποθέσεων ληστειών τραπεζών και προσώπων που κατηγορούνται σε αυτές με την δράση του Επαναστατικού Αγώνα. Αυτές οι νέες αλχημείες, στόχο έχουν να μεθοδεύσουν ένα στρεβλό θεώρημα, ότι αναρχικοί – «ποινικοί» αποτελούν τις δύο όψεις του ίδιου νομίσματος, είναι μια προσπάθεια απονοηματοδότησης του πολιτικού χαρακτήρα των ένοπλων επαναστατικών οργανώσεων, της πρακτικής της απαλλοτρίωσης τραπεζών, καθώς επίσης και μια προσπάθεια παράτασης της δικαστικής ομηρίας και της φυσικής αιχμαλωσίας των πολιτικών κρατουμένων και όχι μόνο κάτω από τον «αντιτρομοκρατικό» νόμο 187Α.

• Πρόσφατα εκδόθηκε το βούλευμα που, ανάμεσα στα άλλα, αφορά και την απόπειρα απόδρασης με ελικόπτερο από τις φυλακές Κορυδαλλού, η οποία επιχειρήθηκε τον Φλεβάρη του 2016 από την Πόλα Ρούπα μέλος του Επαναστατικού Αγώνα. Στα όσα ως τώρα έχουν γίνει γνωστά από το περιεχόμενο του βουλεύματος, πέντε σύντροφοι και πιο συγκεκριμένα ο Ν. Μαζιώτης μέλος του Ε.Α. και τέσσερα μέλη της Σ.Π.Φ. Ο. Οικονομίδου, Γ. Πολύδωρος, Γ. Τσάκαλος και Χ.Τσάκαλος, κατηγορούνται για ηθική αυτουργία σε τέσσερα κακουργήματα. Για αρπαγή, διατάραξη της ασφάλειας αεροσκαφών με χρήση βίας, απόπειρα ανθρωποκτονίας από πρόθεση σε ήρεμη ψυχική κατάσταση και τέλος για πράξη βίας κατά προσώπου εντός αεροσκάφους εν πτήση. Όλα αυτά με τρόπο, σε έκταση και υπό συνθήκες που είναι δυνατόν να βλάψουν την χώρα κλπ., δηλαδή με τον «αντιτρομοκρατικό» νόμο. Ο ειδικός σε αλχημείες και νομικούς ακροβατισμούς εφέτης ανακριτής Ε. Νικόπουλος, μετέτρεψε την πλημελληματικού χαρακτήρα κατηγορία της απόπειρας απόδρασης σε 4 κακουργήματα, επικαλούμενος την ηθική αυτουργία.

Ηθική αυτουργία ανάμεσα σε αναρχικούς δεν υπάρχει. Δεν υπάρχουν καθοδηγητές και καθοδηγούμενοι. Αυτό το γνωρίζει πολύ καλά ο συγκεκριμένος εφέτης ανακριτής, άσχετο αν του φαίνεται αδιανόητο, γιατί όλος του ο αξιακός κώδικας βασίζεται πάνω στην ιεραρχία. Όντας υποτακτικός και ο ίδιος της εκάστοτε εξουσίας. Η επιλογή της ηθικής αυτουργίας έρχεται να παρακάμψει την «αβλεψία» του νομοθέτη, ο οποίος αναγνωρίζει την φυσική ροπή του κρατούμενου προς την ελευθερία και για αυτό την τιμωρεί με την μικρότερη ποινή (πλημμέλημα). Με αυτόν τον τρόπο επέλεξε ο ειδικός εφέτης ανακριτής να εξαιρέσει τους πολιτικούς κρατούμενους από τον συγκεκριμένο νόμο. Η απόπειρα απόδρασης πολιτικού κρατουμένου θα πρέπει να τιμωρείται με βαρύτατες ποινές, και εδώ έρχεται η σανίδα σωτηρίας του τρομονόμου.

• Τέλος, η “αντιτρομοκρατική”, μέσω του Ιωάννη Αγγελή, αντιεισαγγελέα του Αρείου Πάγου πρώην επόπτη εισαγγελέα στη ΔΑΕΕΒ, άσκησε αναίρεση στην αθωωτική απόφαση του Εφετείου Αθηνών που αφορούσε τον Τάσο Θεοφίλου. Στις 11 Μαΐου θα εξεταστεί το αίτημα για αναίρεση στην ολομέλεια του Αρείου Πάγου. Αν τελικά γίνει δεκτό, σημαίνει ότι ο σύντροφος παραμένει με την πρωτόδικη απόφαση (25 χρόνια κατά συγχώνευση) και επιστρέφει στην φυλακή.

Η αθώωση του Τάσου Θεοφίλου ήταν ένα σοβαρό πλήγμα για την “αντιτρομοκρατική”, που είδε να καταρρέει εξ΄ ολοκλήρου το κατηγορητήριο που είχε κατασκευάσει στα εργαστήρια του 12ου ορόφου της ΓΑΔΑ, να αμφισβητείται εμπράκτως η χρήση του DNA από δικαστική έδρα, να πλήττεται επί της ουσίας ο ίδιος ο τρομονόμος 187Α.

Η “αντιτρομοκρατική” και η δράκα των εντεταλμένων δικαστικών και εισαγγελέων που ελέγχει, δεν μπορούν να δεχτούν αυτή την ήττα. Όπως δεν μπορούν να αφήσουν χωρίς απάντηση το κίνημα αλληλεγγύης που ορθώθηκε γύρω από αυτή την απόφαση. Ένα μαζικό κίνημα αλληλεγγύης όπου είχε ευρύτερη πολιτική και κοινωνική βάση.

Η συγκεκριμένη υπόθεση ξεπερνά το πρόσωπο του συντρόφου Θεοφίλου και πρέπει να αποτελέσει ένα σημείο σφοδρής αντιπαράθεσης ανάμεσα στις κρατικές κατασταλτικές δυνάμεις και το ανταγωνιστικό κίνημα γενικότερα. Η 11 Μάη ας φροντίσουμε να είναι μια ημερομηνία όπου θα μείνει αξέχαστη στην “αντιτρομοκρατική”. Μια ημερομηνία που θα ταυτιστεί με το πληγωμένο γόητρο της τάχα παντοδύναμης υπηρεσίας.

Το μήνυμα που επιχειρεί να στείλει το κράτος μέσα από αυτές τις δίκες και όχι μόνο, είναι σαφές και έχει πολλαπλούς αποδέκτες. Από τη μία, οποιαδήποτε αναρχική πρακτική που ξεφεύγει από τα όρια της αστικής νομιμότητας, θα αντιμετωπίζεται με την μέγιστη κατασταλτική- ποινική επίθεση του κράτους, και συγχρόνως θέλει να λειτουργήσει αποτρεπτικά- εκφοβιστικά για όποιον/α σκέφτεται να δράσει σε μία τέτοια κατεύθυνση.

Μεγάλη μερίδα του χώρου έχει απαξιώσει την βαρύτητα των πολιτικών δικών, μη αντιλαμβανόμενος αυτές ως άλλο ένα πεδίο του αγώνα, άλλο ένα πεδίο αντιπαράθεσης με τους μηχανισμούς του κράτους. Έχει αντιμετωπίσει αυτές τις δίκες σαν μια διεργασία που αφορά αποκλειστικά του έγκλειστους και το κράτος, που το μόνο διακύβευμα σε αυτές είναι το ύψος των ποινών. Αυτό, όμως, σαν αντίληψη αποτελεί εσωτερίκευση της ήττας, απόρροια των κατασταλτικών επιτυχιών του κράτους.

Για εμάς, η εξέλιξη αυτή βασίζεται σε σημαντικά λάθη που προέρχονται απ’ την στάση των αγωνιζόμενων εντός και εκτός των τειχών.

Το κίνημα αλληλεγγύης και το σύνολο του αναρχικού/αντιεξουσιαστικού χώρου καλείται να απαντήσει με όλα τα μέσα, ώστε να αποτελέσει ανάχωμα τόσο στις προαναφερθείσες μεθοδεύσεις, όσο και στη γενικότερη προσπάθεια του κράτους να αποπολιτικοποιήσει και να απονοηματοδοτήσει τον αγώνα των συντρόφων μας.

Εντός – Εκτός