Οι σύντροφοι και οι συντρόφισσες που αποτελούμε την ομάδα αντιπληροφόρησης και αλληλεγγύης Εντός – Εκτός προερχόμαστε από διαφορετικές τάσεις του αναρχικού χώρου, έχοντας όμως κοινό σημείο αναφοράς το πώς αντιλαμβανόμαστε το ζήτημα της αλληλεγγύης στους πολιτικούς κρατούμενους. Οι περισσότεροι από εμάς έχουμε κατά το παρελθόν βρεθεί σε ανοιχτές διαδικασίες, κινήσεις, ομάδες, δράσεις, παρεμβάσεις αλληλεγγύης τόσο για τους πολιτικούς κρατούμενους, όσο και γενικότερα για αγώνες που εξελίσσονται μέσα στις φυλακές.
Σε μια σειρά μεταξύ μας συζητήσεων αναγνωρίσαμε την έλλειψη για μια τακτική έκδοση γύρω από τους πολιτικούς κρατούμενους. Αυτή η έλλειψη είχε επισημανθεί και από αρκετούς πολιτικούς κρατούμενους.
Αποτέλεσμα αυτών των συζητήσεων ήταν η δημιουργία ενός περιοδικού εντύπου που να αφορά στην αλληλεγγύη στους πολιτικούς κρατούμενους, καθώς και γενικότερα ζητήματα εγκλεισμού.
Συγχρόνως, φιλοδοξούμε αυτή η εφημερίδα να αποτελέσει μια πολιτική γέφυρα για τους εντός και τους εκτός των τειχών και να λειτουργήσει στο εσωτερικό του χώρου αναδεικνύοντας με συνέπεια και τακτικότητα το ζήτημα της αλληλεγγύης στους πολιτικούς κρατούμενους, καθώς και τα επίδικα που προκύπτουν κάθε φορά πχ τρομονόμοι, άδειες, πολιτικές δίκες, ειδικές συνθήκες κράτησης.
Με αυτό το σκεπτικό, η ομάδα έκδοσης της εφημερίδας θα ήταν πολύ μερικό να περιοριστεί μόνο ως προς το κομμάτι της αντιπληροφόρησης. Για αυτό, για εμάς ήταν αυτονόητο ότι εκτός από μια ομάδα αντιπληροφόρησης συγχρόνως πρέπει να είναι και ομάδα αλληλεγγύης. Με μία έννοια να μπορεί να παρεμβαίνει στα ζητήματα που θεωρεί κομβικά προχωρώντας σε κινήσεις, εκδηλώσεις, συγκεντρώσεις κλπ.
Για εμάς, οι συντρόφισσες και οι σύντροφοι που είναι κρατούμενοι αιχμάλωτοι του κράτους είναι μέρος του δικού μας αγώνα και είναι κομμάτι από εμάς. Όμως, η αλληλεγγύη στους φυλακισμένους και στους διωκόμενους συντρόφους/ισσες δεν είναι απλώς μέρος του αγώνα μας αλλά είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με τον αγώνα για την επανάσταση, για μια κοινωνία ισότητας, ελευθερίας για την αναρχία.
Κομβική και αδιαπραγμάτευτη θέση μας είναι ότι η αλληλεγγύη στους πολιτικούς κρατούμενους δεν μπορεί να είναι ούτε επιλεκτική, ούτε μερική, αλλά αφορά το σύνολο των πολιτικών κρατούμενων.
Κριτήριο για την ιδιότητα του πολιτικού κρατούμενου αποτελεί η συνέπεια μεταξύ της διαδρομής και της δράσης του πριν τη σύλληψή του, της στάσης του κατά την διάρκεια αυτής καθώς και μετά από αυτήν. Για μας η μοναδική περίπτωση εξαίρεσης αλληλεγγύης είναι η κατάδοση ή η καταδίκη μορφών πάλης.
Αποδεχόμαστε ότι όλες οι αποκαλούμενες ως παράνομες από το καθεστώς μορφές δράσης, είναι μέρος του επαναστατικού κινήματος όπως έχει αποδείξει η ιστορική εμπειρία κι η παράδοση του. Απορρίπτουμε, λοιπόν, οποιοδήποτε διαχωρισμό μεταξύ μορφών πάλης, μαζικού ή ένοπλου αγώνα, απορρίπτουμε το δίπολο νομιμότητα ή παρανομία, αθωότητα ή ενοχή. Τέτοια δίπολα δεν προάγουν αλλά σαμποτάρουν τον αγώνα, καταφέρνουν να λειτουργήσουν διασπαστικά αποκόπτοντας την οποιαδήποτε προοπτική συσπείρωσης και δράσης και καταλήγουν σε διαχωρισμούς που εξυπηρετούν το κράτος. Αντίστοιχα δεν δεχόμαστε περιορισμούς ως προς τις μορφές που εκφράζεται η αλληλεγγύη, για παράδειγμα αντιπληροφόρηση, διαδηλώσεις, εμπρηστικές, καταδρομικές, βομβιστικές επιθέσεις.
Είναι αυτονόητο ότι προωθούμε τον λόγο όλων των φυλακισμένων συντρόφων και συντροφισσών. Αυτό δεν σημαίνει όμως ότι ταυτιζόμαστε με τις απόψεις και τον λόγο τους, αλλά ότι διατηρούμε την αυτονομία και την ανεξαρτησία μας, όπως αναμφίβολα διατηρούμε το δικαίωμα της κριτικής στάσης απέναντι στους κρατούμενους όποτε αυτό κρίνουμε ότι είναι αναγκαίο. Το ίδιο σαφώς ισχύει και από την πλευρά των πολιτικών κρατουμένων. Σε καμία περίπτωση όμως δεν μπορεί να γίνει αποδεκτός ο λόγος αυτός ο οποίος τροφοδοτεί και εντείνει αντιπαλότητες μεταξύ πολιτικών κρατουμένων, εμπεριέχει προσβλητικούς χαρακτηρισμούς και επί της ουσίας σαμποτάρει τον ίδιο τον αγώνα. Η εφημερίδα σε καμία περίπτωση δεν θα αποτελέσει το μέσο αναπαραγωγής και τροφοδότησης τέτοιων νοσηρών καταστάσεων.
Σήμερα, περισσότερο από ποτέ, πρέπει να δούμε πως η αλληλεγγύη θα γίνει πιο επικίνδυνη, πιο μαχητική και συγχρόνως με τη μεγαλύτερη δυνατή μαζικότητα. Δεν έχουμε την πολυτέλεια του κατακερματισμού, της αποσπασματικότητας, της εσωστρέφειας, του δογματισμού. Αντιθέτως, οφείλουμε να αφήσουμε πίσω τα προβλήματα που έχουν προκύψει κατά καιρούς και να ενώσουμε το σύνολο των δυνάμεων του κινήματος για να μπορέσει να αντεπιτεθεί στην κατασταλτική πολιτική του κράτους.
Το πώς μπορούν να ξεπεραστούν αυτά τα προβλήματα, είτε έχουν προκύψει κατά το παρελθόν είτε σήμερα, δεν έχουμε την χρυσή συνταγή. Ψάχνουμε, συζητάμε, πειραματιζόμαστε, ανταλλάσσουμε απόψεις και θεωρούμε ότι εκδηλώσεις σαν την σημερνή συμβάλουν σε αυτή την κατεύθυνση.
Όμως πιστεύουμε ότι υπάρχουν κάποιες σταθερές αξίες και θέσεις οι οποίες μπορούν να λειτουργήσουν σαν εφαλτήριο για να ξεπεραστούν οι όποιες προβληματικές υπάρχουν.
Ξεκινάμε με την διαπίστωση ότι η αλληλεγγύη στους πολιτικούς κρατούμενους δεν είναι μόνο η υπεράσπιση τους απέναντι στην κρατική καταστολή αλλά αυτή οφείλει να συγκρούεται με τον πυρήνα της καθεστωτικής κυριαρχίας και της αστικής νομιμότητας. Μόνο έτσι θα είναι προωθητική για τον ίδιο τον αγώνα με στόχο την ανατροπή και την επανάσταση.
Η αλληλεγγύη στους πολιτικούς κρατούμενους οφείλει να αναδείξει τον λόγο για τον οποίο αυτοί βρέθηκαν στη φυλακή. Για να μπορέσει να υλοποιήσει αυτόν τον στόχο, απαραίτητη και αναγκαία όσο ποτέ είναι η δημιουργία ενός μαζικού κινήματος όπου θα ενοποιεί επιμέρους διεκδικήσεις με τα γενικότερα επίδικα του αγώνα, αναδεικνύοντας ότι το καθεστώς έκτακτης ανάγκης είναι ο πυρήνας της κατασταλτικής πολιτικής και αφορά το σύνολο των αγωνιζόμενων κομματιών της κοινωνίας. Πχ οι «ειδικές νομοθεσίες», το «καθεστώς έκτακτης ανάγκης» ενώ αφορούν πρώτα και κύρια τους πολιτικούς κρατούμενους δεν περιορίζονται αποκλειστικά σε αυτούς. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελούν οι διώξεις στις Σκουριές που ασκήθηκαν με βάση τον 187 (εγκληματική οργάνωση). Αυτές μπορούν να αποτελέσουν την αφορμή ώστε μια ολόκληρη κοινωνική ομάδα να υιοθετήσει το αίτημα της κατάργησης του τρομονόμου.
Αντίστοιχα, ο αγώνας για την κατάργηση του νόμου που ποινικοποιεί όσους παρεμποδίζουν τους πλειστηριασμούς που γίνονται προς όφελος των τραπεζών μπορεί να συνδεθεί με τους λόγους για τους οποίους οι σύντροφοι/ισσες μας βρίσκονται στην φυλακή, ακριβώς γιατί έμπρακτα αμφισβήτησαν και χτύπησαν δομές του κράτους και του κεφαλαίου, έκαναν βομβιστικές επιθέσεις ή απαλλοτρίωσαν τα ληστρικά ιδρύματα που ονομάζονται τράπεζες. Το να μπορέσουμε να συνδεθούμε με αυτούς τους αγώνες αποτελεί ένα μεγάλο στοίχημα, εαν θέλουμε να είμαστε αποτελεσματικοί και να θέσουμε ουσιαστικά στο στόχαστρό μας την πάγια τακτική του κράτους «διαίρει και βασίλευε». Οι αγώνες αυτοί μπορεί να είναι μερικοί, όμως μπορούν να ανοίξουν ρωγμές στην «θωράκιση» της κρατικής καταστολής, ανοίγοντας παράλληλα το ζήτημα της κοινωνικής επανάστασης για μια κοινωνία ισότητας και ελευθερίας.
Η ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥΣ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΟΥΣ ΕΜΠΕΡΙΕΧΕΙ ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ ΠΟΥ ΠΑΛΕΥΟΥΜΕ ΝΑ ΟΙΚΟΔΟΜΗΣΟΥΜΕ
ΕΝΤΟΣ – ΕΚΤΟΣ
ομάδα αντιπληροφόρησης και αλληλεγγύης για τους πολιτικούς κρατούμενους